Φαγητό στα Ξύγκια και πολύτιμα δώρα από μακριά!

Τα καλά πράγματα πρέπει να λέγονται. Και επειδή δεν λέω κάτι αν δεν το πιστεύω, όπως επίσης υποστηρίζω κάτι αν το θαυμάζω, δεν μπορώ να μην σας δείξω τι φάγαμε στην ταβέρνα Ξύγκια, στα βόρειοδυτικά της Ζακύνθου. Όπως φαίνεται από την πρώτη φωτό, τους παίρνω τη μπουκιά από το στόμα προκειμένου να μην ξεχάσω να τα φωτογραφίσω όπως έπαθα τις προάλλες. Η ταβέρνα του Σπύρου Τσουκαλά δεν χρειάζεται διαφήμιση. Είναι παλιά, έχει καλό όνομα, πολύ καλό φαγητό και πρώτες ύλες και καλές τιμές. Δεν φωτογράφισα ορεκτικά και σαλάτες, ούτε το γλυκό που μας κέρασαν. Όλα αυτά, 15 ευρώ το άτομο περίπου.

Χοιρινό φούρνου

Οι ψητές γαριδούλες μου

Ψητά καλαμαράκια

Μουσακάς

Μπιφτέκι

Χοιρινή κλασίκ

Γαριδομακαρονάδα

Συνήθως δεν δείχνω τα δώρα που έρχονται κατά καιρούς. Ετούτα εδώ όμως έρχονται από ένα ιδιαίτερο μέρος και είναι από τα ασυνήθιστα, επειδή δύσκολα θα μπορούσα να τα βρω εδώ!

Ο Θοδωρής βρέθηκε στην πόλη που γεννήθηκε, τα Γρεβενά. Την πόλη των μανιταριών! Όσες μέρες ήταν εκεί του έλεγα: Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου...Πήγαινε βρες τη Δήμητρα Βέργου (γνωρίζονται από παλιά) και δώσε της χαιρετίσματα! Έχουμε μιλήσει ήδη δύο φορές στο τηλέφωνο και μου απαριθμεί τα καλούδια που έχει η υπαίθρια αγορά. Έχει κράνα! Και φακές! Και πάπρικα! Και είναι μια φανταστική γιαγιά που πουλάει διάφορα! Τι θες; Να πας να βρεις τη Δήμητρα θέλω! Χτυπάει για 3η φορά το τηλέφωνο. Τι να θέλει να μου πει πάλι; αναρωτιέμαι...Το σηκώνω και ακούω τη φωνή της Δήμητρας από το κινητό του! Ήρθε ένας και με φωτογράφιζε στην κουζίνα, μου λέει! Ήμουν έτοιμη να τον βρίσω, μέχρι που είπε ότι έρχεται από Ζάκυνθο! χαχα!

Ο Θοδωρής γύρισε και έφερε καλούδια για μένα από τη Δήμητρα και από τον ίδιο. Ιδού!

Παστελάκι χειροποίητο με σιρόπι από γλυκό κουταλιού μανιτάρι!

Γλυκό κουταλιού μανιτάρι και βραχάκια, όλα χειροποίητα από τη Δήμητρα.

Τα μανιτάρια εκεί, είναι η ζωή τους. Τόσο που τα απεικονίζουν ακόμα και πάνω σε κεντήματα!

Τέλος, ένα άλλο πολύτιμο δώρο μου έφερε ο Θοδωρής (μαζί με άλλα). Κράνα! Μια φορά η φίλη μου η Ιφιγένεια, μου έφερε κράνα από την Κατερίνη μέσα σε μπουκάλι, μισοφτιαγμένο λικέρ. Εδώ θα το αποτελείωνα. Το άφησα στον ήλιο στο μπαλκόνι μου και μια ωραία ημέρα που είχε τρελό αέρα, πράγμα σπάνιο για την πλευρά του σπιτιού που το είχα, το αποτελείωσα γενικώς και ειδικώς... Μπουκάλα και κράνα είχαν γίνει μάζα μία πάνω στο μπαλκόνι μου. Πάει το λικεράκι!
Έτσι, τώρα έχω 2η ευκαιρία για λικεράκι. Ένα μικρό μέρος έγινε ήδη μαρμελάδα. Τα υπόλοιπα, λιάζονται στο μπαλκόνι ήδη, σε γυάλα και όχι σε μπουκάλι!

Δήμητρα, Θοδωρή, σας ευχαριστώ για τα καλούδια!