Στην ταβέρνα Πόρτο Λιμνιώνας

Πριν λίγες μέρες, βρέθηκα στην ταβέρνα Πόρτο Λιμνιώνας. Ήθελα να φωτογραφίσω αυτά που θα φάμε και τελικά από την πείνα μας, το ξέχασα! Δεν πειράζει όμως, γιατί εκείνο που ήθελα να σας πω, δεν είναι τόσο για το καλό φαγητό της και τις καλές τιμές της, όσο για το μεράκι των ανθρώπων που την έχουν και πώς η ελπίδα δίνει κουράγιο και δύναμη στον άνθρωπο.

Οταν προωτοείχαμε πάει στο Λιμνιώνα (και δεν είναι πολλλάαααα χρόνια πίσω), μου κόπηκε η αναπνοή από την ομορφιά. Ένιωσα να κρατάω την αναπνοή μου την ώρα που αντίκρισα αυτό που η φύση είχε απλόχερα χαρίσει σε αυτό το σημείο. Καθώς φτάνεις, (είναι κοντά στο χωριό Άγιος Λέοντας στα δυτικά του νησιού), εκείνο που βλέπεις δεξιά, είναι το γνωστό άγριο τοπίο με τα κοφτερά και απόκρυμνα βράχια που σμιλεύει το Ιόνιο Πέλαγος, (ίδιο σκηνικό όπως και στο Πόρτο Ρόξα). Θέα που σε γεμίζει δέος. Τίποτα δεν σου δίνει να καταλάβεις την ομορφιά που κρύβεται από την αριστερή πλευρά. Πλησιάζοντας τότε αριστερά, ήταν που μου κόπηκε η αναπνοή από την ομορφιά του τοπίου. Βράχοι που κατέβαιναν μέχρι τη θάλασσα, η οποία εισχωρούσε ανάμεσα από τα βράχια και έφτιαχνε έναν φυσικό όρμο. Διάσπαρτα δέντρα χάριζαν φυσική σκιά. Για να μπεις στη θάλασσα, πρέπει να βουτήξεις ή να συρθείς καθιστός απαλά. Έχεις να κάνεις με μια φυσική πισίνα!

Το μέρος είναι ιδανικό για βουτιές. Φωτό πολλές μπορείτε να δείτε στο άλλο μου μπλογκ, που κατά καιρούς τραβάω αφού δεν το χορταίνω!

Εκεί μπορείτε να δείτε την ομορφιά των χρωμάτων του Ιονίου. Εκεί και σε όλη τη βόρεια-δυτική Ζάκυνθο (για μένα τα ομορφότερα μέρα είναι εκεί), μπορείς να θαυμάσεις το γαλάζιο του Ιονίου, όπως εκείνο το μαγικό γαλάζιο των Γαλάζιων Σπηλιών, το οποίο γίνεται βαθύ μπλε, τυρκουάζ ή πράσινο, ανάλογα με το βυθό και τα παιχνιδίσματα του Ήλιου. Μα δείτε χρώμα. Δεν είναι υπέροχο;;;

Αυτό λοιπόν το υπέροχο μέρος, πέρυσι τον Αύγουστο καιγόταν για ώρες ατέλειωτες... Σας χάλασα; Εμείς να δείτε πως είχαμε χαλαστεί ακούγοντας την είδηση. Λες κι ήταν χτες, θυμάμαι με πόση αγωνία η Τίνα έγραφε ότι η φωτιά έχει φτάσει μέχρι το Λιμνιώνα και η ταβέρνα ίσως δεν υπάρχει πια. Φαντάζεστε την αγωνία αυτών των ανθρώπων για τα υπάρχοντά τους; Για τους κόπους τους; Για τον τόπο τους;

Ο Λιμνιώνας είναι σε έρημη περιοχή, χωρίς πολλά σπίτια. Στη διαδρομή για να φτάσουμε φέτος, βλέπαμε αυτό που είχε αφήσει πέρυσι πίσω της η φωτιά...Πίκρα...Θλίψη... Ποιο μυαλό και ποιο χέρι κάνει αυτό το έγκλημα κάθε χρόνο;



Πέρυσι, μετά τη φωτιά, δεν ξαναπήγα άλλο. Φοβόμουνα τι θα αντικρίσω. Βουλιάζει η ψυχή μου όταν βλέπω τα καμένα γύρω μου...Όταν έσβησε η φωτιά, μάθαμε ότι η ταβέρνα γλύτωσε. Όχι όμως και τα δέντρα γύρω της. Ευτυχώς όχι όλα... Τα σημάδια που άφησε πίσω της είναι εμφανή, όπως αυτό το μισοκαμένο δέντρο.

Όταν βλέπεις εικόνες σαν αυτές, θλίβεσαι...

Όμως ο άνθρωπος, κρύβει μεγάλη δύναμη κι ελπίδα μέσα του... Τα δύο αδέρφια, Αντρέας και Γιάννης Ζώντος, καθάρισαν το μέρος, δούλεψαν όλο το χειμώνα για να ξαναγίνει το Πόρτο Λιμνιώνας όπως ήταν. Και έγινε ακόμα καλύτερο αν εξαιρέσεις αυτά που λείπουν και που δύσκολα θα ξαναγίνουν. Τον περιποιήθηκαν, έβαλαν ομπρέλες και καθίσματα από υλικά που δένουν με το περιβάλλον και ο Λιμνιώνας έγινε πάλι κούκλος!

Έτσι, απολαύσαμε και φέτος το φαγητό μας, με θέα το Ιόνιο Πέλαγος. Πλήρες γεύμα, σαλάτα, ορεκτικά, μπύρες κλπ, με 14 ευρώ το άτομο.

Στη διαδρομή για πίσω, περάσαμε από το μέρος που κάηκε φέτος. Εδώ, ήταν ακόμα η στάχτη. Πάλι πίκρα. Πάλι θλίψη....

Για να μην σας αφήσω με πικρή εικόνα, σας γλυκαίνω με αυτό που μας κέρασαν, το μοναδικό έδεσμα που θυμήθηκα να φωτογραφήσω: γιαούρτι με γλυκό κουταλιού πορτοκάλι και γλυκό ταψιού φρυγανιά.

Αν βρεθείτε στη Ζάκυνθο, μην σταθείτε μόνο στα τουριστικά μέρη! Εξερευνήστε τη Βόρεια Ζάκυνθο, τη Δυτική. Ψάξτε τη. Είναι όλο φυσικές ομορφιές!