Πώς φτιάχνουμε πληγούρι

Στις αρχές του Οκτώβρη παρακολουθούσα με προσοχή και προσμονή τις αναρτήσεις της φίλης μου της Αργυρής στην Κύπρο. Η Αργυρή φτιάχνει πολύ ωραία γλυκά κουταλιού, μαρμελάδες και λικέρ, αλλά και καταπληκτικές πίτες κλπ.
Η ανάρτηση που παρακολουθούσα με προσοχή, ήταν το πώς φτιάχνουμε πληγούρι. Ή όπως θα έλεγε η Αργυρή σε απόλυτα Κυπριακά, πουρκούριν!

Ένα κομμάτι που μου αρέσει πολύ στη μαγειρική, είναι το "πώς φτιάχνουμε". Με εξιτάρει πάντα η ιδέα να μάθω κάτι καινούριο. Όχι τόσο ένα καινούριο φαγητό, όσο αυτά τα περίεργα. Πώς φτιάχνεις καραμέλα από γάλα, πώς φτιάχνεις τυρί, φυστικοβούτυρο κλπ. Ίσως δε ακουστεί και εγωιστικό, αλλά το ενδιαφέρον μου διατηρείται ζωντανό, μέχρι να πετύχω να φτιάξω τέλειο αυτό που θέλω να φτιάξω. Μετά μου περνάει. Αρκεί να κατακτήσω τη γνώση. Φυσικά, υπάρχουν μερικά υλικά και συνταγές, στα οποία συνεχίζω να κάνω διατριβή, όπως στους μπεζέδες ή το προζύμι.

Παρακολουθούσα λοιπόν την Αργυρή, μέχρι που σχεδόν ολοκλήρωσε την περιγραφή για το πληγούρι. Το μόνο δύσκολο στην ιστορία, αν αποφασίστε να το φτιάξετε, είναι να βρείτε ένα μύλο κοντά σας. Πιο πολύ όμως σας μεταφέρω την περιγραφή και τις φωτογραφίες για να δείτε πώς κάποιοι άνθρωποι ακόμα και σήμερα ασχολούνται με το να φτιάξουν κάτι εξαρχής. Πόσο μάλιστα, όταν το φτιάχνουν με καλή παρέα! Μεταφέρω την περιγραφή της, χωρίς να πειράξω κάτι. Οι φωτογραφίες και η αναλυτική της περιγραφή, ελπίζω να σας ενθουσιάσει, όσο κι εμένα.

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΠΟΥΡΓΟΥΡΙ.
Μέρος πρώτο

Καιρός για πουργούρι. Διατηρείται μέχρι σήμερα η συνήθεια να φτιάχνεται στο σπίτι πουργούρι. Έτσι έχουμε καθαρό και ποιοτικό πουργούρι για το πιλάφι μας, τις κολοκοτές και όποιες άλλες συνταγές. 
Οι ζεστές μέρες του Οκτωβρίου, το μικρό καλοκαιράκι όπως λέγεται, μας επιτρέπει ακόμα να φτιάξουμε το πουργούρι μας.

Παίρνουμε σιτάρι και το καθαρίζουμε από ξένα σώματα. Το πλένουμε και το βάζουμε σε μεγάλη κατσαρόλα ή χαρτζί, ανάλογα με την ποσότητα του σιταριού, να φουσκώσει με καθαρό κρύο νερό για μερικές ώρες.

Αδειάζουμε το νερό, βάζουμε φρέσκο και το βάζουμε στη φωτιά να ψηθεί, τόσο όσο να κρατά στο δόντι. Δεν θέλουμε να γίνει κόλλυβα. 
Μετά το κρυώνουμε με καθαρό νερό, το στραγγίζουμε σε τρυπητό και το βάζουμε πάνω σε ένα καθαρό ρούχο σε ένα σωρό όλο μαζί να "πιει το νερό του" όπως έλεγαν οι γιαγιάδες μας.

Το σκεπάζουμε και το αφήνουμε κανένα δεκάλεπτο, όσο να φτιάξουμε ένα καφεδάκι.

Βάζουμε καθαρό στεγνό ρούχο πάνω σε ένα τραπέζι και απλώνουμε το σιτάρι μας σε λεπτή στρώση, στον ήλιο να στεγνώσει καλά. Κάθε λίγο το ανακατεύουμε με το χέρι μας.

Το απόγευμα το μαζεύουμε πριν να πέσει υγρασία και αν χρειαστεί το βάζουμε και λίγο την επομένη μέρα στον ήλιο για να βεβαιωθούμε ότι στέγνωσε τελείως. Θα ακολουθήσει το άλεσμα στον μύλο σε άλλη ανάρτηση.

Καιρός για πουργούρι. Μέρος Β΄ στον μύλο.

Σήμερα , μαζί με αγαπημένες θείες και τον ξάδελφο Νίκο που μένει μόνιμα στο Λονδίνο , πήγαμε στον μύλο να αλέσουμε το σιτάρι μας να γίνει πουργούρι. Πήραμε όχι μόνο το δικό μας αλλά και 5 - 6 άλλων γειτονισσών και φιλενάδων. Λοιπόν, αδειάζαμε το σιτάρι της κάθε μιας ξεχωριστά σε ένα μεγάλο δοχείο για να γίνει το ρύζιασμα όπως λέγεται του σιταριού. Ραντίσαμε με ελάχιστο νερό το σιτάρι και το ανακατέψαμε καλά, να πάει παντού, χωρίς όμως να βραχεί πολύ. Ο λόγος που βρέχεται ελάχιστα το ψημένο και στεγνωμένο στον ήλιο σιτάρι, είναι για να βγει ευκολότερα η φλούδα του κατά το άλεσμα.

Μετά ρίξαμε το σιτάρι στην χοάνη του μύλου και ο μυλωνάς έβαλε μπρος. Έπεφτε λίγο-λίγο το σιτάρι, αλεθόταν και μετά σαν ψιλή βροχή το πουργούρι γέμιζε την σακούλα. ΄

Οι θείες, μόλις βγήκε το πρώτο πουργούρι, πήραν λίγο στην χούφτα τους να ελέγξουν αν είναι καλό, αν έχει το σωστό μέγεθος, τη σωστή υφή. Αποφάσισαν ότι εν πολλά καλόν.

Η διαδικασία έγινε για το σιτάρι της κάθε νοικοκυράς ξεχωριστά, με προσοχή στις σακούλες για να παρει η κάθε μια πίσω το δικό της. Ο μυλωνάς ζύγισε την κάθε σακούλα ξεχωριστά και μας είπε πόσα στοίχισε στην κάθε μια το άλεσμα. Εγώ για 10 κιλά σιτάρι έδωσα μυλωνιάτικα 2 ευρώ.

Μόλις επέστρεψα στο σπίτι έβαλα ένα καθαρό σεντόνι πάνω στο τραπέζι και άπλωσα το αλεσμένο πουργούρι να κρυώσει. Κατά την διαδικασία του αλέσματος λόγω της τριβής το πουργούρι ζεσταίνεται και πρέπει να απλωθεί να κρυώσει. Αύριο ακολουθεί η τρίτη και τελευταία πράξη της υπόθεσης. Το κοσκίνισμα και το ανέμισμα. Εμ, τι νομίζετε, έτσι εύκολα θα φάμε πουργούρι πιλάφι και κολοκοτές;

ΚΑΙΡΟΣ ΓΙΑ ΠΟΥΡΓΟΥΡΙ - ΠΡΑΞΗ Γ΄Τελευταία. Το κοσκίνισμα και το ανέμισμα.

Όπως έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση το βρασμένο και στεγνωμένο στον ήλιο σιτάρι, το πήραμε στον παραδοσιακό μύλο στην Κάτω Μονή και το αλέσαμε σε πουργούρι. Αφού το άπλωσα για ένα βράδυ σε ένα καθαρό ρούχο για να κρυώσει, την άλλη μέρα το κοσκίνισα με την τατσιά. Έβαζα λίγο κάθε φορά και με το κοσκίνισμα έβγαινε από κάτω το αλευράκι του. Ετσι το πουργούρι μας δεν θα λασπώνει κατά το ψήσιμο.

Σήμερα το απόγευμα που φυσούσε λίγος αέρας έγινε και η τελευταία δουλειά για να έχουμε τέλειο, καθαρό και ποιοτικό πουργούρι. 

Μαζί με μια αγαπημένη θεία, απλώσαμε δύο μεγάλα καθαρά σεντόνια, παίρναμε μια μικρή ποσότητα από το πουργούρι και απο ψηλά το ρίχναμε λίγο λίγο σε μια μεγάλη λεκάνη. Ο αέρας έπαιρνε το φυλλούιν του αλεσμένου σιταριού και το καθαρό πλέον πουργούρι έπεφτε στην λεκάνη. Η διαδικασία έγινε όσες φορές χρειάστηκε για να γίνει το πουργουρι καθαρό από την αλεσμένη φλούδα του σιταριού. 

Έτοιμο τώρα για πιλάφι πουργούρι και για κολοκοτές. ΄Ενα ωραίο νόστιμο φαγητό που έφτιαχναν οι γιαγιάδες μας ήταν και το πιλάφι πουργούρι με φρέσκο αμπελίσιο σταφύλι.

Σ' ευχαριστώ πολύ Αργυρή για τις φωτογραφίες και την περιγραφή που μου παραχώρησες! Πολύ θα ήθελα να ήμουν μπροστά στη διαδικασία!