Κουνουπίδι γιαχνί

Καλή εβδομάδα! Σήμερα ξεκινάει η νηστεία των Χριστουγέννων και εύχομαι καλή δύναμη σε όσους την ακολουθήσουν. Σκέφτηκα γι' αυτό, να βάλω μια πολύ αγαπημένη μου νηστίσιμη συνταγή. Απλή, εύκολη, γρήγορη, νόστιμη και υγιεινή.

Όταν ήμασταν παιδιά, η μάνα μου έφτιαχνε συχνά κουνουπίδι. Άλλες φορές βραστό σαλάτα, άλλες φορές γιαχνί και άλλες φορές, αφού το γιάχνιζε (αν θυμάμαι και καλά) το πέρναγε από χυλό και μετά σε τηγάνι. Εγώ πάντα λάτρευα τα λαχανικά, όπως κι αν ήταν μαγειρεμένα, έτσι έμαθε και η δική μου οικογένεια να τα αγαπάει. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο σε μερικούς, τα παιδιά μου από μικρά τρώνε κουνουπίδι και μπρόκολο και αρακά και σέσκλα και σπανάκι και μανιτάρια και παντζάρια και, και, και...

Έτσι, το χειμώνα (αν λέγεται χειμώνας αυτό που έχουμε τώρα...) φτιάχνουμε αρκετές φορές κουνουπίδι γιαχνί. Σερβιρισμένο με μπόλικο χυμό λεμονιού, φρεσκοψημένο ζυμωτό ψωμί και τυρί φέτα, αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μας φαγητά. Να μην σας πω δε, πόσο τρώω ωμό, την ώρα που το καθαρίζω!

Κουνουπίδι γιαχνί
Υλικά
1 μεγάλο κουνουπίδι κομμένο σε φουντάκια (όχι πολύ μικρά)
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
½ ποτήρι κρασιού λάδι
2 δαφνόφυλλα
2 κ. σ. πάστα ντομάτας
κόκκους πιπέρι
λίγο σέλινο ψιλοκομμένο
αλάτι, πιπέρι
3 ποτήρια νερό και βλέπουμε
προαιρετικά: καρότα στενόμακρα κομμένα ή ροδέλες

Εκτέλεση
Κόβουμε και πλένουμε το κουνουπίδι (το οποίο όπως είπα, τρώω κάμποσο ωμό ενώ το ετοιμάζω).
Ψιλοκόβουμε το κρεμμύδι και το κάνουμε διάφανο (το σωτάρουμε ελαφρώς δλδ) σε ένα μεγάλο και βαθύ τηγάνι.
Προσθέτουμε νερό, πάστα και μυρωδικά.
Τα αφήνουμε να βράσουν 5 λεπτά και προσθέτουμε το κουνουπίδι.
Αν το σκεύος δεν είναι αρκετά βαθύ και μεγάλο, το γυρίζουμε προσεκτικά με ένα κουτάλι από όλες τις μεριές 2-3 φορές έτσι ώστε να βράσει και να κοκκινίσει, παντού ομοιόμορφα.
Βράσιμο 20-30 λεπτά σε μέτρια φωτιά για να μη λιώσει.
Αν θέλουμε καρότα, τα προσθέσουμε από την αρχή.

Τέλος, αυτό το βραβειάκι μου το χάρισε η Εφη, η Χαρά και η painter και τις ευχαριστώ πολύ! Με τη σειρά μου, εγώ το χαρίζω σε όλους όσους παρακολουθούν την κουζινίτσα μου! Κορίτσια, ευχαριστώ πολύ!

Καλή εβδομάδα!

Τυροσφαιρίδια

Σχεδόν 4 μέρες χωρίς ίντερνετ, είναι πολλές για μένα. Πάρα πολλές!!! Γι΄αυτό κι εγώ, θα το εκδικηθώ, βάζοντας παιχνιδιάρικη συνταγή για το πσκ. Τυροσφαιρίδια, ιδανικά για μεζεδάκι στις γιορτές που έχουν ήδη ξεκινήσει, ή για να τα φάμε μαζί με φίλους, καθώς θα βλέπουμε τα αποτελέσματα την Κυριακή και θα γελάμε (ή θα κλαίμε, διαλέξτε). Μπορείτε επίσης να τα παραψήσετε και να τα πετάξτε στον υποψήφιο που δεν χωνεύετε. Σ' αυτή την περίπτωση, μάλλον θα πρέπει να διπλασιάσετε ή να τριπλασιάσετε τη δόση, γιατί οι αχώνευτοι είναι πολλοί. Τι λέτε;

Ωραία. Αφού αστειεύτηκα αντί να αρχίσω τα μπινελίκια για τις συνδέσεις και το ίντερνετ στην Ελλάδα, θα (προσπαθήσω να) σοβαρευτώ!

Τη συνταγή την είχα δει κάποτε σε τηλεπεριοδικό. Δεν θυμάμαι αν στη διάρκεια των χρόνων την άλλαξα ή αν εξακολουθεί να είναι όπως την είχα πρωτοφτιάξει. Πάνε πάρα πολλά χρόνια. Η λογική της συνταγής, είναι να χρησιμοποιήσουμε ίσες ποσότητες σε τυρί, αλεύρι και μαργαρίνη ή βούτυρο. Αν χρησιμοποιήσετε βούτυρο αγελαδινό, αφήστε το να μαλακώσει σε θερμοκρασία δωματίου. Από κει και πέρα, παίξτε με τα χρώματα και τις γεύσεις (αυτό δεν το έλεγε η συνταγή. Είναι δική μου παιχνιδιάρικη προσθήκη. Η συνταγή δεν έλεγε για διακόσμηση νομίζω). Χρησιμοποιήστε σουσάμι, μαυροκούκι, πάπρικα, ξηροκάρπια αλεσμένα, ή ό,τι σας αρέσει, προκειμένου να δώστε γεύση και χαρακτήρα στα τυροσφαιρίδιά σας! Πάμε;

Τυροσφαιρίδια
Τι θα χρειαστούμε:
Ίσες ποσότητες σε αλεύρι, μαργαρίνη, τυρί τριμμένο (ρεγκάτο, κεφαλοτύρι κλπ)
αλατοπίπερο (αν το τυρί είναι λύσσα, ξεχάστε το αλάτι)
σουσάμι
μαυροκούκι
πάπρικα
παπαρουνόσπορο
ξηροκάρπια ψιλοκομμένα

Φτιάχνουμε μια μικρή ποσότητα τυροσφαιριδίων για να πειραματιστούμε και να δοκιμάσουμε, τουτέστιν χρησιμοποιούμε:
100 γρ. μαργαρίνη
100 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
100 γρ. ρεγκάτο ή άλλο σκληρό τυρί
αλατοπίπερο

Και τι κάνουμε;
Ενώνουμε το αλεύρι με τη μαργαρίνη, κατόπιν προσθέτουμε και το τυρί. Στην αρχή ίσως νομίσετε ότι δεν είναι αρκετό το βούτυρο. Λάθος! Συνεχίστε να ζυμώνετε και θα ενωθούν τα υλικά σιγά σιγά. Βάζουμε και λίγο αλατοπίπερο αν θέλουμε και αν χρειάζεται.
Αφού ενωθούν τα υλικά, φτιάχνουμε σφαιρίδια τα οποία βουτάμε με χάρη σε σουσάμι ή παπαρουνόσπορο ή καβουρντισμένο αμύγδαλο κλπ, οπότε γίνονται ολίγον πλακέ.
Τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 12-15 λεπτά περίπου, στους 180 βαθμούς.
Αφήνουμε σε σχάρα να κρυώσουν καλά.

Μπορείτε να τα κόψετε και με κουπ πατ αντί να κάνετε σφαιρίδια. Επίσης μπορείτε να τα διατηρήσετε σε αεροστεγές βάζο.

Με αυτή τη μικρή δόση βγαίνουν περίπου 20 κομμάτια. Τρώμε με τύψεις... Προσοχή: Κανείς δεν σταματάει μόνο σε ένα!

Εναλλακτικά, λόγω των ημερών, προσθέτουμε ΠΟΛΥ πιπέρι και τα προσφέρουμε σε αχώνευτους υποψήφιους ;-)

Καλό πσκ!

Στον Αέρα, στις Μαριές

Σήμερα έλεγα να μη βάλω καθόλου ποστ. Άλλωστε, στο facebook προχτές πρότεινα φαγητά για τις μέρες των εκλογών. Φασολάδα για τους μέν ψηφοφόρους (κατά προτίμηση να την έχουν φάει Σάββατο βράδυ-ο νοών νοείτο) και κοτόπουλο στιφάδο με πολλάααααα κρεμμύδια για τους υποψήφιους. Αν είναι δε χαμένοι, παρακαλούνται να καθαρίσουν τα κρεμμύδια μόνοι τους.

Όμως, χτες, η μέρα προσφερόταν για βόλτα. Και ως συνήθως, τα όμορφα πράγματα, συμβαίνουν εκεί που δεν το περιμένεις. Έτσι, προέκυψε ποστ.

Χτες το μεσημέρι ανηφόρησα για τις Μαριές. Όχι και λίγα χιλιόμετρα. Συναντηθήκαμε με την Ιωάννα που είχε έρθει στις Μαριές για εκλογές και πήγαμε κατευθείαν για καφέ στην ταβέρνα Αέρας, στο δρόμο για το Πόρτο Βρώμη.

Σπάνια γράφω για μαγαζιά. Αν είναι κακό το μαγαζί, συνήθως δεν γράφω τίποτα (αν και θα έπρεπε, για να γίνεται καλύτερο και για να προσέχει ο κόσμος). Γράφω μόνο αν μου έχει κάνει καλή εντύπωση.

Ξέρετε, εδώ στο νησί, μερικοί άνθρωποι έχουν σταθεί πολύ τυχεροί σε σχέση με την τοποθεσία του μαγαζιού τους. Η μοίρα τους τα έφερε έτσι, ώστε μερικοί, να κληρονομήοσυν ένα κομμάτι γης, που θα το ζήλευε ο καθένας. Έτσι, υπάρχουν μερικά μαγαζιά που θες να είσαι εκεί, μόνο και μόνο για να χάνεται η ματιά σου. Τέτοια είναι στο Καμπί, στο Κερί, στα Ξύγκια, στη Μπόχαλη, στις Μαριές, στο Λιμνιώνα κλπ. Όποιος έχει ένα τέτοιο μαγαζί, πρέπει να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό. Εδώ λοιπόν είναι το αστείο. Μερικοί, φαίνεται ότι θεωρούν τα πάντα δεδομένα και νομίζουν ότι μόνο με την καλή θέα, θα χορτάσουν έναν απαιτητικό πελάτη. Λάθος. Δεν έκανε ο άλλος 20-30-40 χιλιόμετρα καλέ μου άνθρωπε μόνο για τη θέα. Θέλει να φάει και κάτι ανάλογό της.

Πέρυσι, είχα στην κυριολεξία ντραπεί, όταν πήγα 2 φίλους σε ένα μαγαζί, που η μεν θέα ήταν εξαίσια, το σέρβις όμως, οι τιμές και τα φαγητά, απαράδεκτα. Τι να σου κάνει χρυσέ μου ο καλός Θεός που σου έδωσε το καλύτερο μέρος της Ζακύνθου στο πιάτο κι εσύ κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να μην πατήσει άνθρωπος; Ποιος θα φταίει μετά αν το κλείσεις το ρημάδι; Ευτυχώς, 1-2 τέτοιες περιπτώσεις έχω συναντήσει μόνο.

Για τη θέα του μαγαζιού του ο Παπα-Γιώργης (όπως και μερικοί άλλοι), θα πρέπει να δοξάζει κάθε μέρα το Θεό... Δεν νομίζετε; Είναι ένα από τα λίγα μέρη στη Ζάκυνθο, που μπορείς να δεις ηλιοβασίλεμα.



Με τον ιδιοκτήτη του μαγαζιού, ήμουν φίλη στο fb και είχα υποσχεθεί να πάω. Όταν πήγαμε εκεί, δεν είπα τίποτα. Ζητήσαμε να μας βγάλουν ένα τραπέζι έξω, για να πιούμε το καφεδάκι μας. Η θέα εκεί, είναι μοναδική και αφού ο καιρός το επέτρεπε ακόμα, αδράξαμε την ευκαιρία.
Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας, αποφασίσαμε κατά τις 5 να κατηφορίσουμε στο Πόρτο Βρώμη. Πριν όμως φύγουμε, είπαν να μας κεράσουν ένα γλυκό κι εγώ, είπα να συστηθώ. :-)

-Εμείς οι δύο γνωριζόμαστε.
-(κοιτώντας με περίεργα) Για πες....
-Να πω με έργα ή με λόγια;
-...Με έργα....

Βγάζω από την τσάντα μου ένα βαζάκι αρωματικό αλάτι, με μια ετικέτα που έγραφε:

Μικρή κουζίνα,
Αρωματικό αλάτι.

Στην εικόνα της μικρής κουζίνας, ο παπα-Γιώργος κατάλαβε. Τώρα, τι να σας πω για τη συνέχεια; Ένα σας λέω μόνο. Μείναμε μία ώρα επιπλέον και η περιποίηση που δεχτήκαμε, μπορεί να περιγραφτεί μάλλον καλύτερα με τις εικόνες που ακολουθούν, παρά με λόγια.

Τα γλυκά, ήρθαν πριν γίνουν οι συστάσεις. Η παραδοσιακή ζακυνθινή φρυγανιά (που δύσκολα βρίσκω καλή στη Ζάκυνθο), προσφέρθηκε με γλυκό κουταλιού σταφύλι και κυδώνι. Μία από τις καλύτερες που έχω φάει!


Αφού έγιναν οι συστάσεις, άρχισαν να έρχονται στο τραπέζι όλα όσα ήθελαν να δοκιμάσουμε.

Μαρμελάδα σύκο.

Τα λαχανικά του μαγαζιού, είναι παραγωγής τους.

Και τώρα, αρχίζουν οι μεζέδες. Εμείς το πήγαμε ανάποδα. Πρώτα τα γλυκά και μετά οι μεζέδες.

Χωριάτικο ψωμί με ντομάτα, ελιές και κρεμμύδια χλωρά.

Κολοκυθοκεφτέδες με καρότο. Τρυφεροί και ζουμεροί, συνοδευμένοι με τζατζίκι.

Σπανακοτυρόπιτα που κατ΄εξαίρεση χτες ήταν με έτοιμο φύλλο. Και πού να τη δοκιμάσετε με χειροποίητο φύλλο από τα χέρια της Μαίρης, (η γυναίκα του παπά-Γιώργη και ψυχή της κουζίνας), με τυρί επίσης χειροποίητο!

Φυσικά, δεν έλειψαν τα τσίπουρα. Αναρωτιόμουν αν 7 το απόγευμα υπάρχει περίπτωση να κάνουν αλκοτέστ, ημέρα εκλογών! :-)

Λαδοτύρι ντόπιο, σαγανάκι

Αν σας πω ότι δεν κόντεψα να σκάσω, θα είναι ψέμα. Και να σκεφτείτε ότι απ' όλα, έφαγα μια μπουκιά (εκτός από το γλυκό που το τσάκισα όλο). Φεύγοντας από κει, έχοντας περάσει ωραία, σκεφτόμουν 2-3 πράγματα:

1) αξίζει να κάνεις μερικά χιλιόμετρα παραπάνω, αν είναι να αποζημιωθείς με θέα και καλό φαγητό. Αυτό, είναι κανόνας στη Ζάκυνθο (και φαντάζομαι οπουδήποτε).

2) το καλό τσίπουρο, δεν βαράει :-)))

3) η φιλοξενία και τα κεράσματα, μου θύμισαν τους παλιούς ζακυνθινούς, πριν πλακώσει ο τουρισμός στο νησί, τότε που δεν τους ένοιαζε αν ή πόσο θα πληρώσεις.

Ιωάννα, παπα-Γιώργο, Μαίρη, ευχαριστώ πολύ!

Έθιμα του γάμου-Κουλούρα γάμου

Προσοχή! Ακολουθεί ποστ διπλοσέντονο. Μπορεί να είναι πολύυυυ μεγάλο, αλλά έχει πολύ ωραίες πληροφορίς που αξίζει να τις διαβάσετε και μου τις έστειλε η φίλη μου η Ντίνα.

Τη Ντίνα τη γνώρισα μέσω του facebook. Έμεινε ένα χρόνο στο νησί, αλλά δεν ήταν τυχερό να γνωριστούμε εδώ. Πολλές φορές έχουμε ευχηθεί να είχαμε γνωριστεί όσο ήταν εδώ. Έχουμε κοινές αγάπες και θα είχαμε περάσει πολλές ωραίες ώρες μαζί. Τι τα θες... Τελικά, πολλοί άνθρωποι με τους οποίους ανακαλύπτεις ότι ταιριάζεις, είναι μακριά...

Η Ντίνα λοιπόν, στο fb, είχε βάλει μια φωτό από κουλούρα γάμου. Αυτό δεν ηταν κουλούρα! Έργο τέχνης ήταν! Έτσι, ειπαμε να κανουμε ένα αφιέρωμα για τα έθιμα γάμου της περιοχής από όπου κατάγεται ο μπαμπάς της: Το Άνω Δώριο (Σουλιμά) Μεσσηνίας. Η Ντίνα μου περιγράφει, πώς "κεντούσε" τις κουλούρες όταν ήταν παιδί, αφού το έβλεπε σαν παιχνίδι με πλαστελίνη!

Η συνταγή για το ψωμί -μου λέει- είναι ίδια με τη συνταγή του ψωμιού απλά πιο σφιχτή....και στο τέλος την αλείφουν με αυγό. Το ζυμαράκι για τα στολίδια έχει περισσότερο αλεύρι για να πλάθεται καλύτερα και να στέκονται τα σχέδια. Τα σχέδια, συμβολίζουν κάτι το καθένα. Αν θέλουν να διατηρηθεί η κουλούρα, στο ζυμάρι βάζουν περισσότερο αλάτι και γυαλιστικό (για τα έντομα). Όταν είναι έτσι την τρώνε έτσι φυσικά, αλλά τη διατηρούν χρόνια.

Στο χωριό μας ο γάμος εθεωρείτο και θεωρείται και σήμερα κορυφαίο και ευτυχές γεγονός όχι μόνο για τους νεόνυμφους και τις οικογένειές τους, αλλά για ολόκληρο το χωριό και τα περίχωρα ακόμη.
Παλαιότερα η γνωριμία των νεόνυμφων γινότανε με προξενιό. Το δικαίωμα εκλογής των συζύγων των παιδιών είχαν οι γονείς. Μέγιστη υποχρέωση του πατέρα ήταν να βρει για την κόρη καλό και άξιο γαμπρό. Εκείνα τα χρόνια για προξενιά πήγαινε ο πατέρας του γαμπρού ή της νύφης ή κάποιος στενός συγγενείς τους, τον οποίο εξουσιοδοτούσαν γι αυτό το σκοπό. Οι προξενητές ήταν άτομα με κοινωνική αναγνώριση κι εκτίμηση και κατάλληλα για το χειρισμό του θέματος. Είχαν ευχέρεια λόγου και μεγάλη πειστικότητα.
Οι νέοι και οι νέες του χωριού μας προτιμούσαν ο σύντροφός τους να είναι συγχωριανός μας ή να κατάγεται έστω από το χωριό μας, επιβεβαιώνοντας έτσι τη λαϊκή ρήση που λέει: «Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο». Επίσης ήθελαν ο σύντροφός τους να κατάγεται από καλό και μεγάλο σόι, γι αυτό κι έλεγαν: «Πάρε σύντροφο από σόι και σκυλί από μαντρί». Η νύφη, έπρεπε να ‘ναι σεμνή, τίμια, ευγενική, εργατική, καλή νοικοκυρά (να ξέρει ρόκα κι αργαλειό, να ξέρει να υφαίνει) και γενικά να έχει πολλές αρετές.
Του γάμου προηγούντο οι αρραβώνες, που ήταν η περίοδος καλύτερης γνωριμίας των υποψηφίων συζύγων. Οι αρραβώνες γίνονταν πάντα Σαββατόβραδο στο σπίτι της νύφης με παρουσία συγγενών από τις δύο πλευρές. Τις βέρες τις αγόραζε ο γαμπρός και τις «περνούσε» συνήθως ο πατέρας του, αφού τις σταύρωνε πρώτα σε εικόνισμα. Στη συνέχεια ακολουθούσε φαγοπότι με τραγούδια και χορούς μέχρι το πρωί.

Την ημερομηνία του γάμου όριζαν οι γονείς των μελλονύμφων, ανάλογα με τις υποχρεώσεις τους και τις οικονομικές τους δυνατότητες. Κουμπάρος στο γάμο ήταν πάντοτε ο νονός του γαμπρού, ο οποίος συμμετείχε ενεργά σε όλα τα θέματα προετοιμασίας του γάμου. Αλλαγή κουμπάρου γινόταν μόνο με τη συγκατάθεση του νονού και την ευχή του. Τις προσκλήσεις του γάμου (προσκλητήρια) τις έκαναν έγκαιρα και προφορικά.
Το βράδυ της Τετάρτης, προ του γάμου, στα σπίτια των νεόνυμφων πήγαιναν κοπέλες για να «πιάσουν» το προζύμι για τα ψωμιά του γάμου. Το αλεύρι το κοσκίνιζε στην αρχή ένα αγόρι πρωτότοκο και μετά συνέχιζαν οι κοπέλες. Αυτό γινόταν για να γεννηθεί το πρώτο παιδί αγόρι.

Την Πέμπτη, κοπέλες, από το σόι και το περιβάλλον της νύφης, πήγαιναν στο δάσος κι έφερναν φτέρη και άνθη με τα οποία γέμιζαν τα μαξιλάρια και στόλιζαν το «γιούκο» της.
Την Παρασκευή το πρωί γινότανε το άπλωμα και η καταγραφή των προικιών της νύφης. Τα άπλωναν στα μπαλκόνια, στα παράθυρα, πάνω στα κρεβάτια και γενικά σε σημεία που θα ήταν ορατά από όλο τον κόσμο. Όλα ήταν καινούργια και καθαρά και μοσχοβολούσαν. Το απόγευμα της ημέρας αυτής οι γυναίκες του χωριού πήγαιναν στο σπίτι της νύφης και τα έβλεπαν. Έριχναν ρύζι κι εύχονταν να είναι καλορίζικα. Στη συνέχεια τα δίπλωναν και τα τοποθετούσαν πάνω στα μπαούλα.
Το Σάββατο συγγενείς του γαμπρού πήγαιναν με άλογα στο σπίτι της νύφης να πάρουν τα προικιά. Η νύφη, οι γονείς της και οι συγγενείς της τους καλωσόριζαν με χαρές και τραγούδια. Στη συνέχεια ακολουθούσε φαγοπότι και γλέντι και κατόπιν φόρτωναν τα προικιά στα άλογα. Η μάνα της νύφης έδενε στα καπίστρια των αλόγων άσπρα μαντήλια (μεσίνες) και οι συγγενείς ράντιζαν τα προικιά με κλαδί ελιάς κι εύχονταν καλορίζικα.
Το Σάββατο το βράδυ, τόσο στο σπίτι του γαμπρού όσο και στο σπίτι της νύφης, το γλέντι έφτανε στο αποκορύφωμά του.

Την Κυριακή, στα σπίτια των νεόνυμφων, το φαγοπότι, ο χορός και τα τραγούδια συνεχίζονταν μέχρι την ώρα του γάμου. Αν η νύφη ήταν από άλλο χωριό πήγαιναν με τα άλογα να την πάρουν. Άλογα καλοδιαλεγμένα, με τα πολύχρωμα κιλίμια και ολομέταξες μεσίνες στα καπίστρια να ανεμίζουν, ήταν μια φανταστική οπτική απόλαυση. Ανάμεσα στους νέους που καβαλούσαν τα άλογα ήταν και ο γαμπρός με το καλύτερο άλογο, ζούσε τη μεγάλη τιμή που του γινόταν από όλο αυτόν τον ενθουσιασμένο κόσμο.
Τα νιόπαντρα ζευγάρια επί ένα χρόνο μετά το γάμο τους δεν πήγαιναν σε κηδείες και μνημόσυνα, ούτε έτρωγαν κόλλυβα. Αν κατά τον εκκλησιασμό τους τύχαινε να γίνει κάποιο μνημόσυνο, μόλις άρχιζε, έβγαιναν από την εκκλησία.

Τη Δευτέρα το μεσημέρι, μετά το φαγητό, η νύφη προσέφερε τα δώρα της στα πεθερικά και στα κουνιάδια της και σε όλους τους καλεσμένους κρεμούσε στο πέτο από ένα λευκό μεταξωτό μαντήλι (μεσίνα). Τη Δευτέρα το απόγευμα, οι νεόνυμφοι συνοδευόμενοι από τους συγγενείς του γαμπρού πήγαιναν στη βρύση του χωριού, στη γούρνα της οποίας οι καλεσμένοι έριχναν διάφορα νομίσματα για τη νύφη κι εκείνη τους κερνούσε με μία κανάτα νερό. Εκεί γινόταν και το σχετικό κατάβρεγμα ή «μπουγέλωμα», όπως το λένε σήμερα.
Την επόμενη Κυριακή του γάμου και την μεθεπόμενη γινόντουσαν τα «πιστρόφια». Πήγαιναν δηλαδή τη νύφη στο σπίτι του πατέρα της, όπου γινόταν και ένα σχετικό γλέντι.
Στα γλέντια των αρραβώνων και του γάμου κυρίαρχο ρόλο είχαν τα «κουπάρια» και τα τραγούδια που τραγουδούσαν οι καλεσμένοι. Στα τραγούδια του γάμου συγκαταλέγονται όλα τα τραγούδια που λέγονταν από τους αρραβώνες μέχρι την επιστροφή της νύφης στο σπίτι της (πιστρόφια). Θα αναφέρω δύο τραγούδια μόνο, από τα τόσα πολλά για το γάμο. Το πρώτο το έλεγαν πηγαίνοντας στο σπίτι της νύφης, ο γαμπρός με τους συγγενείς του, για τους αρραβώνες:
«Φέξε μου φε- κι αμάν αμάν, - φέξε μου, φεγγαράκι μου. Φέξε μου φεγγαράκι μου, να πάω στην αγάπη μου. Φέξε ψηλά, κι αμάν αμάν, φέξε ψηλά και χαμηλά, γιατί είναι λάσπες και νερά. Φέξε και χα, κι αμάν αμάν, φέξε και χαμηλότερα, να πάω γρηγορότερα. Εγώ φωτά, κι αμάν αμάν, εγώ φωτάω ως το πρωί, ποιος έχει αγάπη ας πάει να ιδεί».
Το δεύτερο το έλεγαν για την νύφη οι γονείς της βγαίνοντας από την εκκλησία και το χόρευε η νύφη στο προαύλιο όπου στηνόταν μεγάλος χορός και ήταν η πρώτη που άνοιγε το χορό:
«Νύφη, στο χιόνι πάτησες και πήρες την ασπράδα. Πήρες κι από το τριαντάφυλλο την ροδοκοκκινάδα. Νύφη, πόσο το αγόρασες αυτό το παλικάρι, που λάμπει σαν αυγερινός, να τ ‘ αγοράσουν κι άλλοι; Χίλια φλουριά τ’ αγόρασα και πεντακόσια γρόσια και τη χρυσή του την καρδιά και την καλή του γλώσσα κι άλλα να του ζητήσουνε, θα ‘δινα κι άλλα τόσα κι άλλα να μου γυρεύανε θα ‘δινα κι άλλα ακόμη, για τη λεβέντικη ομορφιά και την καλή του γνώμη».

Πηγή: Από το βιβλίο του Λεωνίδα Γ. Θεοχάρη «ΔΗΜΟΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΟΡΕΙΝΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ».
Ολόκληρο το άρθρο και φωτογραφίες εδώ.


Μεταφέρω επίσης ένα άρθρο της Ελένης Γούλα που μου έστειλε:

ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΦΑΓΗΤΩΝ ΚΑΙ ΓΛΥΚΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΤΣΙ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΕΛΕΝΗ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΟΥΛΑ

Τη ∆ευτέρα, που τελείωνε ο γάµος, γαµήλιο τραπέζι στρώνανε µόνο το µεσηµέρι και φτιάχνανε σούπα.
Το ψωµί επίσης στους γάµους ήταν ιδιαίτερο γιατί το βάζανε στα ταψιά και το στολίζανε, φτιάχνανε δηλαδή τις κεντητές πίτες.

Κεντούσανε µία πίτα για τον κουµπάρο και δυο τρεις άλλες για το τραπέζι. Ακόµη ετοιµάζανε κατά το έθιµο την κουλούρα, ένα στρογγυλό ψωµί µε τρύπα στη µέση, που το τραβούσανε οι νεόνυµφοι την ώρα που µπαίνανε µέσα στο σπίτι του γαµπρού µε τους αγκώνες τους µέχρι να το κόψουνε στα δυο. Συνήθως βέβαια οι γυναίκες είχαν κάνει προηγουµένως µια χαρακιά για να διευκολύνουν το συµβολικό αυτό αγώνισµα του ζευγαριού. Τα υπόλοιπα ψωµιά που συνοδεύανε το φαγητό στο τραπέζι του γάµου ήταν απλά. Για γλυκά στους γάµους προσφέρανε δίπλες.


Η Ντίνα έψαξε επίσης και βρήκε του συμβολισμούς των στολιδιών που έχουν πάνω οι κουλούρες, όπως επίσης τα έθιμα κατά την ώρα του "κεντήματος" της κουλούρας:

Πίτες ή κουλούρες νυφιάτικες
Από το βράδυ της πέμπτης, μια κοπέλα που έχει και τους δυο γονείς παρασκευάζει το προζύμι. Την Παρασκευή το πρωί, η μάνα της νύφης (τώρα πια τις περισσότερες φορές οι γιαγιές) καλεί γυναίκες (φίλες, γειτόνισσες και συγγενείς) για να κεντήσουν την πίτα. Κάθε γυναίκα φέρνει μαζί της τα σύνεργα της που είναι ψαλίδι (με μύτη για να κόβει μυτούλες και να κάνει τα γαρυφαλλάκια-ένα κομμάτι ζυμαράκι που το κόβουν πετάλια με το ψαλίδι), χτένα για αν κάνει τις γραμμούλες σε διάφορα σχέδια, λαβίδα η καλαμάκι για σουβλάκια για να τα τοποθετούν και να τα βάζουν λίγο μέσα στο ζυμάρι (έτσι ώστε να μην φύγουν όταν φουσκώσει το ψωμί) και μαχαίρι για να κόβουν το ζυμάρι σε διαφορά σχέδια. Παλιά τα σύνεργα ήταν από την φύση, δηλαδή, μικρά κλαδάκια και φτερά από χήνες αντί για πινέλο για να αλείψουν τ΄ αυγό.

Μία είναι η αρχηγός, η οποία ονομάζεται κεντήστρα, και αυτή δίνει κυρίως τις οδηγίες που να μπει το κάθε στολίδι και τι στολίδια να γίνουν. Πολλές φορές είναι και η μόνη που επιτρέπεται να τα τοποθετήσει. Συνήθως η κεντήστρα είναι και η μεγαλύτερη (σεβασμός και πείρα λοιπόν).

Η κεντήστρα, αρχίζει πρώτα να στολίζει γύρω-γύρω την πίτα μ’ ένα κομμάτι ζυμάρι, μακρύ και λεπτό σαν μακαρόνι, που το πλάθει εκείνη, στο φτυάρι του φούρνου. Μετά, βάζει και διάφορα σχέδια, τα γαρυφαλλάκια γύρω στο μακαρόνι. Στη μέση της πίτας βάζει ένα ωραίο λουλούδι και μετά τη χωρίζει σε 4 μέρη με κορδόνι από ζυμάρι και μέσα στα χωρίσματα βάζει το σταφύλι που συμβολίζει την πολυτεκνία.

Ακόμα, βάζει δυο πουλιά σχεδιασμένα πάνω στο ζυμάρι, που κρατούν τις βέρες και συμβολίζουν το ζευγάρι των μελλονύμφων, και διάφορα λουλούδια και αχιβάδες για την ευτυχία, το κριθαράκι, και σαλιγκάρια για την ηρεμία του ζευγαριού.

Αφού τελειώσει το στόλισμα, οι γυναίκες που είναι εκεί, την ασημώνουν με χρήματα για να είναι γεροί και ευτυχισμένοι οι μελλόνυμφοι. Σε όλη την διάρκεια του στολισμού της πίτας, οι γυναίκες, τραγουδούν διάφορα τραγούδια του γάμου.
Η μάνα του γαμπρού ή της νύφης, παίρνει την πίτα και τη σκεπάζει με καθαρά ρούχα για να «γίνει». Αφού φουσκώσει, με μεγάλη προσοχή, με ένα λευκό πινέλο η φτερά από κότα, την αλείφει με αυγό για να γυαλίσει κι έπειτα τη βάζει στο φούρνο για να ψηθεί.
Στο τέλος, κερνάει τις γυναίκες με διάφορα ποτά και γλυκά και κάθε γυναίκα δίνει και τη δική της ευχή.

Και μια και λέμε για κουλούρες γάμου, δείτε την κουλούρα γάμου που φτιάχνουν οι νοικοκυρές στο Ζαρό Κρήτης. Αυτή την κουλούρα-καλλιτέχνημα, την έφτιαξε η Βιβή Καλαϊτζάκη και σας τη δείχνω. Για τη συνταγή, πάμε εδώ.

Ντίνα, σ' ευχαριστώ για όλα! Το ποστ είναι αφιερωμένο σε σένα και στους δικούσ ου που μας μετέφεραν τόσο όμορφες πληροοφορίες!

Κέικ με κολοκύθα και φουντούκια

Κάθε χρόνο, εκεί κατά τα μέσα-τέλη Αυγούστου, όποιος κάνει τη διαδρομή Κυλλήνη-Πάτρα (ή έστω Πύργος-Πάτρα), βλέπει κατά μήκος της εθνικής οδού τα υπαίθρια μαγαζάκια που πουλάνε κολοκύθες. Δίπλα στα καρπούζια και τα πεπόνια του Αυγούστου, παίρνουν θέση λογιών-λογιών κολοκύθες. Στρογγυλές, μακρόστενες, νεροκολοκύθες, για φαγητό ή για διακόσμηση, όλες παρατάσσονται για ένα δίμηνο τουλάχιστον. Ακόμα και τώρα που είναι αρχές Νοέμβρη, υπάρχουν στη γνωστή θέση και φυσικά και στα μανάβικα.

Αν μιλάς σε αμερικάνο, η λέξη κολοκύθα (pumpkin) θα τον οδηγήσει συνειρμικά στις γνωστές στρογγυλές κολοκύθες του Halloween. Αν μιλάς για τις μακρόστενες, τότε μιλάς για butternut squash. Τη 2η λέξη την έμαθα στην προσπάθειά μου να δω πώς λέγονται αυτές οι μακρόστενες κολοκύθες, όταν έφτιαχνα το ποστ για τα ψωμάκια με κολοκύθα. Εμείς δεν ξέρω αν διαχωρίζουμε τις στρογγυλές από τις μακρόστενες. Εκείνες που θυμάμαι από παιδί να τις ξεχωρίζουν, είναι οι νεροκολοκύθες. Τις θυμάμαι από παιδί, που τις φτιάχναμε στη γειτονιά διακοσμητικές, τις κάναμε φωτιστικά, τις βάφαμε, αλλά δεν θυμάμαι να τις τρώγαμε αυτές τις συγκεκριμένες. Η μάνα μου, μου έλεγε ότι με αυτές τις νεροκολοκύθες, μάθαιναν τα παλιά χρόνια τα παιδιά μπάνιο, αφού λειτουργούσαν σαν σωσίβια, επειδή ήταν ελαφριές και γεμάτες αέρα.

Όπως σας έλεγα και στο ποστ με τα ψωμάκια, παλιά, δεν ήξερα τι να τις κάνω. Μου χάριζαν (και μου χαρίζουν ακόμα) κάθε χρόνο 1-2 από αυτές τις στενόμακρες κολοκύθες και δεν ήξερα τι να τις κάνω. Τώρα πια, μετά από τόσα χρόνια δοκιμών και ψαξίματος, έχω βρει πολλούς τρόπους να τις αξιοποιώ. Όπως για παράδειγμα σε ... παραμύθια :-)))

Χτες, ήταν η μέρα του Halloween και με την ευκαιρία αυτή, βάζω άλλη μια συνταγή, για να δούμε πώς μπορούμε να αξιοποιήσουμε τις κολοκύθες. Πολλοί λένε ότι δεν τις τρώνε και τις αποκλείουν εντελώς. Μην μένετε στις γνωστές συνταγές. Πειραματιστείτε και δοκιμάστε τις όπου και όπως μπορείτε να φανταστείτε! Treat or trick λοιπόν?


Κέικ με κολοκύθα και φουντούκια
Υλικά
350 γρ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
4 αυγά
200 γρ. ζάχαρη
125 γρ. μαργαρίνη soft συν λίγο ακόμα για βουτύρωμα της φόρμας
250 γρ. πουρέ κολοκύθας*
50 γρ. φουντούκια χοντροτριμμένα
¼ κ. γ. κανέλλα
¼ κ. γ. μοσχοκάρυδο
3 κ. σ. λικέρ ούζου ή τεντούρας ή άλλο λικέρ/ποτό
προαιρετικά:
άχνη ζάχαρη

Εκτέλεση
Φτιάχνουμε τον πουρέ κολοκύθας:
Καθαρίζουμε και κόβουμε σε μεγάλους κύβους πορτοκαλί κολοκύθα. Ακόμα κι αν δεν βράσουμε μόνο την απαιτούμενη ποσότητα, βράζουμε όση κολοκύθα θέλουμε, χρησιμοποιούμε την ποσότητα που θέλουμε και την υπόλοιπη την αποθηκεύουμε στην κατάψυξη σε μερίδες των 200-250 γρ.
Βράζουμε την κολοκύθα για 10 λεπτά περίπου ή μέχρι να μαλακώσει.
Σουρώνουμε την κολοκύθα σε σουρωτήρι.
Λιώνουμε την κολοκύθα σε μπλέντερ ή με μίξερ χειρός.
Μετράμε 250 γρ. για τη συνταγή μας και τον υπόλοιπο πουρέ των αποθηκεύουμε σε πλαστικά ποτηράκια στην κατάψυξη, για επόμενες χρήσεις.

Φτιάχνουμε το κέικ:
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 170 βαθμούς.
Βάζουμε όλα τα υλικά μέσα σε μπωλ και χτυπάμε με μίξερ για 5 λεπτά.
Βουτυρώνουμε μια φόρμα και ρίχνουμε μέσα το υλικό.
Ψήνουμε στους 170 για 40 λεπτά ή μέχρι να βγαίνει καθαρό ένα μαχαίρι.
Βγάζουμε το κέικ από το φούρνο, περιμένουμε 5 λεπτά, το βγάζουμε από τη φόρμα και το τοποθετούμε σε σχάρα να κρυώσει.
Πασπαλίζουμε αν θέλουμε με άχνη ζάχαρη.

Tip: αν δεν θέλετε φουντούκια, μπορείτε να τα παραλείψετε.

Μην "μαρτυρήσετε" ότι το κέικ σας έχει κολοκύθα σε όσους έχουν ενδοιασμούς να τη φάνε. Μπορεί να τους κοροϊδέψετε (το trick που λέγαμε ;-) ), αλλά μην ξεχνάτε ότι η πορτοκαλί κολοκύθα, είναι πλούσια σε β-καροτένιο, βιταμίνες, φυτικές ίνες, φώσφορο, μαγνήσιο, είναι ολιγοθερμιδική και πρέπει να επιδιώκουμε να την εντάσσουμε στη διατροφή μας.

Καλό μήνα σε όλους!

Άλλες συνταγές με κολοκύθα:
Γλυκιά κολοκυθόπιτα
Κολοκυθόσουπα

Κολοκυθόπιτα χωρίς φύλλο

Ψωμάκια με κολοκύθα και παπαρουνόσπορο

Ψωμί με πουρέ κολοκύθας, από το βιβλίο Ψωμιά και ζύμες