Χαλβάς: ο διάλογος

Ντρρρρρρρρρρρρρρρρρριν
-Γειά θου (με θου)
-Γεια σου (επιφυλακτικά).
-Τι κάνεις;
-Καλά (ακόμα πιο επιφυλακτικά).

Σου λέει: αυτή πήρε τηλέφωνο προχτές. Τι θέλει πάλι σε 2 μέρες; Δεν την έχω συνηθίσει σε συχνά τηλεφωνήματα, οπότε ένα έκτακτο τηλεφώνημα σημαίνει πρόβλημα, ήτοι: μάτιασμα: ξεμάτιασέ με (μη γελάτε), ερώτηση μαγειρική (σπάνια περίπτωση από πλευράς μου, την έχω ξεπεράσει, χεχε), αρρώστια (φτου φτου φτου μακριά από μας) και τέτοια έκτακτα περιστατικά.

Συνεχίζεται ο διάλογος:

-Τι κάνει ο θείος ο Αντρέας; Ρωτώ για να μην μπω στο θέμα αμέσως.
-Α....ο θείος σου...Γύρισε σπίτι (ήταν στο νοσοκομείο...τα έκτακτα περιστατικά που λέγαμε) και......
Μπούρου μπούρου πεντάλεπτη αναφορά για το θείο Αντρέα μεταξύ γέλιων και αστείων για την περίπτωσή του...
-Εσύ καλά;
-Καλά....
Πεντάλεπτη αναφορά για τη δική της υγεία...
-Εσείς;
-Καλά...
Εδώ πέφτει ανάκριση λεπτομερής για την υγεία όλων μας. Εμένα πάντα με αφήνει τελευταία και ρωτάει τα λιγότερα. Γιατί άραγε; Μην της το πείτε αυτό. Της το κρατάω...
-Είπες χρόνια πολλά του εγγονού σου που γιόρταζε χτες; Τη ρωτάω.
Άσε...κατέβηκε κάτω το παιδί και δεν το θυμόμουν!!!!
Άλλα πέντε λεπτά αναφορά για τα άλλα εγγόνια της και τα άλλα παιδιά της.
Και φτάνουμε στο θέμα για να μην σας πρήζω.
-Να σου πω....Θυμάσαι εκείνον τον χαλβά με το αλεύρι;
Βάζει τα γέλια...
-Τι γελάς μωρέ;
-Σου 'χει κολλήσει αυτός ο χαλβάς ε;
-Ε μου 'χει κολλήσει. Για πες...πόσο αλεύρι βάζουμε; Και μην αρχίσεις με το μάτι και με το φρύδι. Μπορείς να μου πεις;
-Άκου...Αυτόν το χαλβά τον υπολογίζεις 1,2,3.
-Και το 4; Που είναι το 4;
-Ε θα το δεις! Με το μάτι. Άλλοι τον θέλουν πιο γλυκό, άλλοι λιγότερο γλυκό...
-Βρε παιδάκι μου...Τι με το μάτι; Οκ. θα βάλω λάδι. Αλεύρι πόσο; Σιρόπι πόσο;
-Ε να φτιάξεις λίγο. Ένα φλυτζανάκι του καφέ λάδι και θα βάλεις αλεύρι ώστε να το πάρει. Αν δεις ότι έχει λάδι πολύ, θα προσθέσεις αλεύρι.
-Ναι…και μετά στο μπλογκ θα λέω στον κόσμο πάρτε το μάτι σας για ζύγι και μετράτε-λέω μέσα μου.
-Και σιρόπι;
-Θα φτιάξεις λίγο σιρόπι και θα το προσθέσεις σιγά σιγά.
-Μα ρε μάνα....τι σιγά-σιγά; Αφού στον άλλο χαλβά το σιμιγδαλένιο, έτσι και βάλεις το σιρόπι, γίνεται λιμνοθάλασσα και μετά πήζει. Που θα ξέρω εγώ πόσο θα είναι το σωστό;
Γελάει...
-Εγώ δεν έχω φτιάξει ποτέ χαλβά με σιμιγδάλι! Πάντα τέτοιον έφτιαχνα! (υψώνει τον τόνο της φωνής).
-Ε ωραία! Για λέγε λοιπόν!
-Ε δοκίμασε! Άλλοι τον θέλουν πιο γλυκό, άλλοι λιγότερο.
-Ναι...και μετά θα λέω στον κόσμο: φτιάξε μια κανάτα σιρόπι και βάζε κι όσο σου μείνει το κάνεις κατάπλασμα, λέω μέσα μου.
-Καλά...θα φτιάξω λίγο να δοκιμάσω.
-Φτιάξε λίγο. Ξέρεις, πέρυσι τον πέταξα όπως τον έφτιαξα...
-Γιατί; Τόσο χάλια έγινε; Ορίστε! Τον πέταξες εσύ που ξέρεις και φτιάχνεις. Σκέψου εγώ!
-Όχι κυρά μου! Τον πέταξα γιατί μου σήκωνε το ζάχαρο!!!
-Καλά έκανες και τον πέταξες τότε. (Τον έφτιαξε για να τον πετάξει αν δεν καταλάβατε. Διότι μη μου πείτε ότι δεν ήξερε πως θα της σηκώσει το ζάχαρο; Άβυσσος η ψυχή)...
-Και δε μου λες; Τι αλεύρι να βάλω; Σκληρό η μαλακό;
-Ε...να 'ναι λίγο σκληρούλι.
-Εντάξει...Θα τον κάνω και θα σου πω.

Η συζήτηση περιστρέφεται λίγο ακόμα για διάφορα θέματα. Στο τέλος λέει:
-Κλείσε τώρα γιατί καίει το τηλέφωνο (καίει λεφτά εννοεί).
Τώρα τι την κόβει αν καίει το τηλέφωνο ενώ εγώ την πήρα...μη ρωτάτε. Είναι η οικονομική ανασφάλεια που έχουν οι χαμηλοσυνταξιούχες χήρες...

Επωδός: (συχνά πυκνά παίζει αυτό το έργο. 21 χρόνια λείπω και δεν το έχει χωνέψει).
Καληνύχτα μωράκι μου (εγώ είμαι αυτή....). Να θυμάσαι ότι είσαι το μωρό μου...(ξανά εγώ είμαι αυτή...) Και όσα χρόνια κι αν περάσουν για μένα θα είσαι πάντα το μικρό μου (είμαι η τελευταία από τα παιδιά της). Τώρα βάλτε ένα "ναι μαμά" ανάμεσα από κάθε ατάκα της.
-Θυμάσαι που ήσουν μικρή.....;
ΩΧ...αρχίσαμε... Ευτυχώς σ΄ αυτή τη φάση θυμήθηκε ότι το τηλέφωνο καίει και το κλείσαμε.

Τώρα εσείς θέλετε συνταγή. Αλλά εμένα αρχή μου είναι να δοκιμάζω τη συνταγή 2-3 φορές πρώτα πριν γράψω κάτι σίγουρα. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να μην πω ακόμα ακριβείς αναλογίες.

Έτσι για την ιστορία, χρησιμοποίησα σκληρό αλεύρι και σχεδόν τις ίδιες αναλογίες με τον άλλον. Όταν τον έφτιαξα είπα του σύζυξ να δοκιμάσει.
-Σ' αρέσει;
-Όχι!
Τι σου είναι η συνήθεια άμα έχεις μάθει σε κάποια γεύση...Δεν του άρεσε, δεν του άρεσε, τους έτρωγε δυο-δυο όμως. Το ίδιο έκανα κι εγώ φυσικά. Το στομάχι μου διαμαρτυρόταν. Με εκλιπαρούσε να σταματήσω, αλλά εγώ εκεί. Με ένα βαρύ στομάχι (είναι βαρύς ο άτιμος) πήγα για ύπνο. Το πρωί ακόμα με ενοχλούσε! Χαχα! Έχω ευαίσθητο στομάχι όμως. Μην παίρνετε παράδειγμα εμένα.
Λοιπόν, μέσα στις επόμενες μέρες θα ξαναδοκιμαστεί. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ κοντά σε αυτό που θυμόμουν, αλλά θα κάνω μια βελτίωση. Υπομονή...Το καλό πράμα...