Thursday, March 12, 2009

Χαλβάς: ο διάλογος

Ντρρρρρρρρρρρρρρρρρριν
-Γειά θου (με θου)
-Γεια σου (επιφυλακτικά).
-Τι κάνεις;
-Καλά (ακόμα πιο επιφυλακτικά).

Σου λέει: αυτή πήρε τηλέφωνο προχτές. Τι θέλει πάλι σε 2 μέρες; Δεν την έχω συνηθίσει σε συχνά τηλεφωνήματα, οπότε ένα έκτακτο τηλεφώνημα σημαίνει πρόβλημα, ήτοι: μάτιασμα: ξεμάτιασέ με (μη γελάτε), ερώτηση μαγειρική (σπάνια περίπτωση από πλευράς μου, την έχω ξεπεράσει, χεχε), αρρώστια (φτου φτου φτου μακριά από μας) και τέτοια έκτακτα περιστατικά.

Συνεχίζεται ο διάλογος:

-Τι κάνει ο θείος ο Αντρέας; Ρωτώ για να μην μπω στο θέμα αμέσως.
-Α....ο θείος σου...Γύρισε σπίτι (ήταν στο νοσοκομείο...τα έκτακτα περιστατικά που λέγαμε) και......
Μπούρου μπούρου πεντάλεπτη αναφορά για το θείο Αντρέα μεταξύ γέλιων και αστείων για την περίπτωσή του...
-Εσύ καλά;
-Καλά....
Πεντάλεπτη αναφορά για τη δική της υγεία...
-Εσείς;
-Καλά...
Εδώ πέφτει ανάκριση λεπτομερής για την υγεία όλων μας. Εμένα πάντα με αφήνει τελευταία και ρωτάει τα λιγότερα. Γιατί άραγε; Μην της το πείτε αυτό. Της το κρατάω...
-Είπες χρόνια πολλά του εγγονού σου που γιόρταζε χτες; Τη ρωτάω.
Άσε...κατέβηκε κάτω το παιδί και δεν το θυμόμουν!!!!
Άλλα πέντε λεπτά αναφορά για τα άλλα εγγόνια της και τα άλλα παιδιά της.
Και φτάνουμε στο θέμα για να μην σας πρήζω.
-Να σου πω....Θυμάσαι εκείνον τον χαλβά με το αλεύρι;
Βάζει τα γέλια...
-Τι γελάς μωρέ;
-Σου 'χει κολλήσει αυτός ο χαλβάς ε;
-Ε μου 'χει κολλήσει. Για πες...πόσο αλεύρι βάζουμε; Και μην αρχίσεις με το μάτι και με το φρύδι. Μπορείς να μου πεις;
-Άκου...Αυτόν το χαλβά τον υπολογίζεις 1,2,3.
-Και το 4; Που είναι το 4;
-Ε θα το δεις! Με το μάτι. Άλλοι τον θέλουν πιο γλυκό, άλλοι λιγότερο γλυκό...
-Βρε παιδάκι μου...Τι με το μάτι; Οκ. θα βάλω λάδι. Αλεύρι πόσο; Σιρόπι πόσο;
-Ε να φτιάξεις λίγο. Ένα φλυτζανάκι του καφέ λάδι και θα βάλεις αλεύρι ώστε να το πάρει. Αν δεις ότι έχει λάδι πολύ, θα προσθέσεις αλεύρι.
-Ναι…και μετά στο μπλογκ θα λέω στον κόσμο πάρτε το μάτι σας για ζύγι και μετράτε-λέω μέσα μου.
-Και σιρόπι;
-Θα φτιάξεις λίγο σιρόπι και θα το προσθέσεις σιγά σιγά.
-Μα ρε μάνα....τι σιγά-σιγά; Αφού στον άλλο χαλβά το σιμιγδαλένιο, έτσι και βάλεις το σιρόπι, γίνεται λιμνοθάλασσα και μετά πήζει. Που θα ξέρω εγώ πόσο θα είναι το σωστό;
Γελάει...
-Εγώ δεν έχω φτιάξει ποτέ χαλβά με σιμιγδάλι! Πάντα τέτοιον έφτιαχνα! (υψώνει τον τόνο της φωνής).
-Ε ωραία! Για λέγε λοιπόν!
-Ε δοκίμασε! Άλλοι τον θέλουν πιο γλυκό, άλλοι λιγότερο.
-Ναι...και μετά θα λέω στον κόσμο: φτιάξε μια κανάτα σιρόπι και βάζε κι όσο σου μείνει το κάνεις κατάπλασμα, λέω μέσα μου.
-Καλά...θα φτιάξω λίγο να δοκιμάσω.
-Φτιάξε λίγο. Ξέρεις, πέρυσι τον πέταξα όπως τον έφτιαξα...
-Γιατί; Τόσο χάλια έγινε; Ορίστε! Τον πέταξες εσύ που ξέρεις και φτιάχνεις. Σκέψου εγώ!
-Όχι κυρά μου! Τον πέταξα γιατί μου σήκωνε το ζάχαρο!!!
-Καλά έκανες και τον πέταξες τότε. (Τον έφτιαξε για να τον πετάξει αν δεν καταλάβατε. Διότι μη μου πείτε ότι δεν ήξερε πως θα της σηκώσει το ζάχαρο; Άβυσσος η ψυχή)...
-Και δε μου λες; Τι αλεύρι να βάλω; Σκληρό η μαλακό;
-Ε...να 'ναι λίγο σκληρούλι.
-Εντάξει...Θα τον κάνω και θα σου πω.

Η συζήτηση περιστρέφεται λίγο ακόμα για διάφορα θέματα. Στο τέλος λέει:
-Κλείσε τώρα γιατί καίει το τηλέφωνο (καίει λεφτά εννοεί).
Τώρα τι την κόβει αν καίει το τηλέφωνο ενώ εγώ την πήρα...μη ρωτάτε. Είναι η οικονομική ανασφάλεια που έχουν οι χαμηλοσυνταξιούχες χήρες...

Επωδός: (συχνά πυκνά παίζει αυτό το έργο. 21 χρόνια λείπω και δεν το έχει χωνέψει).
Καληνύχτα μωράκι μου (εγώ είμαι αυτή....). Να θυμάσαι ότι είσαι το μωρό μου...(ξανά εγώ είμαι αυτή...) Και όσα χρόνια κι αν περάσουν για μένα θα είσαι πάντα το μικρό μου (είμαι η τελευταία από τα παιδιά της). Τώρα βάλτε ένα "ναι μαμά" ανάμεσα από κάθε ατάκα της.
-Θυμάσαι που ήσουν μικρή.....;
ΩΧ...αρχίσαμε... Ευτυχώς σ΄ αυτή τη φάση θυμήθηκε ότι το τηλέφωνο καίει και το κλείσαμε.

Τώρα εσείς θέλετε συνταγή. Αλλά εμένα αρχή μου είναι να δοκιμάζω τη συνταγή 2-3 φορές πρώτα πριν γράψω κάτι σίγουρα. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να μην πω ακόμα ακριβείς αναλογίες.

Έτσι για την ιστορία, χρησιμοποίησα σκληρό αλεύρι και σχεδόν τις ίδιες αναλογίες με τον άλλον. Όταν τον έφτιαξα είπα του σύζυξ να δοκιμάσει.
-Σ' αρέσει;
-Όχι!
Τι σου είναι η συνήθεια άμα έχεις μάθει σε κάποια γεύση...Δεν του άρεσε, δεν του άρεσε, τους έτρωγε δυο-δυο όμως. Το ίδιο έκανα κι εγώ φυσικά. Το στομάχι μου διαμαρτυρόταν. Με εκλιπαρούσε να σταματήσω, αλλά εγώ εκεί. Με ένα βαρύ στομάχι (είναι βαρύς ο άτιμος) πήγα για ύπνο. Το πρωί ακόμα με ενοχλούσε! Χαχα! Έχω ευαίσθητο στομάχι όμως. Μην παίρνετε παράδειγμα εμένα.
Λοιπόν, μέσα στις επόμενες μέρες θα ξαναδοκιμαστεί. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ κοντά σε αυτό που θυμόμουν, αλλά θα κάνω μια βελτίωση. Υπομονή...Το καλό πράμα...

22 comments:

  1. Απολαυστικότατο!!!!!!!!

    ReplyDelete
  2. Απολαυστική αφήγηση Νο2!Έχεις μοναδικό,χαριτωμένο τρόπο να μας παρουσιάσεις το κάθε θέμα.Και η μαμά σου,πρώτη!
    Εντάξει,περιμένω τη συνταγή,αλλά αν είναι να αφηγείσαι έτσι γλυκά την ιστορία της ,δε με πειράζει και ν΄αργήσεις-η απόλαυση της γεύσης ας έρθει αργότερα.
    Deli,φιλιά!

    ReplyDelete
  3. "Εκει που είσαι ήμουνα,
    και εκεί που είμαι θα έρθεις.."
    μου έλεγε η γιαγιά μου...
    κι πάω κι εγω σιγά σιγά..αυτό όσο αφορά την μαμμά σου..
    Απολαυστική η διήγηση Κικκή,
    καλημέρα με φιλιά

    ReplyDelete
  4. Πολύ ωραία η ανάρτηση σου με πολύ ωραίο λόγο ... Ααααα, να μην το ξεχάσω, η απάντηση στο ερώτημα που μου έθεσες είναι έτοιμη !!!

    ReplyDelete
  5. Γεια σου ρε Κική με τους απίθανους διαλόγους σου..να είσαι καλά!..ΌΛγα

    ReplyDelete
  6. πολύ ωραία ιστορία. και έμεις στο σπίτι χαλβά φτιάχνουμε μόνο με αλεύρι . σε περίοδο μη νηστείας μάλιστα το κάνουμε με βούτυρο και όταν το βγάζουμε με τις κουταλιές πασπαλίζουμε με κανέλλα και καρυδόσκονη. θα γράψω αναλογίες αφού ρωτήσω και εγώ την μαμά μου lol:)

    ReplyDelete
  7. ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΧΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ
    καλημέρα πολύ ωραία και σήμερα, μετά από αυτό δεν χρειαζόμαστε συνταγή το στομάχι έφτιαξε από μόνο του

    ReplyDelete
  8. oh mon dieu quelle mamman!
    τελικά όλες ίδιες είναι :)

    ReplyDelete
  9. Π.Κ. ευχαριστώ! :-)

    Ελένη , να πω κανα δυο ιστορίες ακόμα; Χαχα! Ευχαριστώ!

    Venceremos αααααχχχ. Αυτό φοβάμαι πιο πολύ απ΄όλα. Δεν μπορεί να μοιάζουν τόσο πολύ όλες. Άρα...έτσι θα γίνουμε κι εμείς; Ωχ! Χαχα!
    Ευχαριστώ!

    Λάμπρο η απάντησή σου ήταν full version!!! Ευχαριστώ!

    Όλγα ! χαχα! Ευχαριστώ!

    Άννα καλωσήρθες. Μπας και είσαι από τα μέρη μου και τον φτιάχνετε κι εσείς έτσι; Πάτρα; Ευχαριστώ! Περιμένω αναλογίες αν και θα γράψω κι εγώ το πείραμά μου.

    Amali σας χόρτασε ο λόγος μου; Χαχα! Ευχαριστώ!

    Μάγισσα το ότι είναι όλες ίδιο δεν με εκκπλήσει. Εκείνο που τρέμω είναι ότι θα γίνουμε έτσι κι εμείς! χαχαχα!

    ReplyDelete
  10. Κική ο διάλογος με τη μαμά είναι όλα τα λεφτά το ίδιο συμβαίνει και στο δικό μου σπίτι και η συνομιλία είναι και στη διάλεκτο την τοπική οπότε καταλαβαίνεις τι γέλιο πέφτει από τους υπόλοιπους του σπιτιού!!
    Όσο για το αν θα γίνουμε κι εμείς έτσι εγώ λέω ότι μάλλον !!!
    Για μένα ο διάλογος με τη μαμά ήταν συγκινητικός!!!
    Να είσαι πάντα καλά!!!

    ReplyDelete
  11. Ωραία η μανούλα, οταν την δείς να μου την φιλήσεις και στα δυό τα μαγουλάκια!!!!!!! υπέροχη αφήγηση.

    ReplyDelete
  12. Καιρό έχω να περάσω και το καταδιασκέδασα....
    Ωφείλω να σου πω πως ο χαλβάς είναι ο αγαπημένος μου, κι έχω μάθει να τον φτιάχνω από τη γιαγιά μου...
    Σπανίως τον φτιάχνω γιτί τρώω όλη την κατσαρόλα!!!!!!

    ReplyDelete
  13. Το καλό πράγμα αργεί!!
    Εμείς εδώ είμαστε, δεν φεύγουμε!!
    Μας έχεις εξάψει εξ άλλου την περιέργεια γι αυτόν τον .... μυστηριώδη χαλβά.
    Μας βλέπω όταν καταφτάσει η συνταγή να δοκιμάζουμε όλες χαλβά αλευρένιο!!

    ReplyDelete
  14. Ξανθή , τι διάλεκτο; Για πες; Εκεί κι αν θα 'χει ενδιαφέρον!
    Ευχαριστώ!

    Μαρία Μπ , ευχαρίστως! Φιλιά!

    Μαριέλα κι εγώ το ίδιο και μετά υποφέρω! χαχα!

    Έλενα , αύριο μάλλον θα μπει το χαλβαδάκι.

    Χαρτ , τσωωωωωωωώπα.... Τσωωωωωωώπα!

    ReplyDelete
  15. Μιλαμε φοβεροι διαλογοι και στα 2 ποστακια!

    Να γραφεις πιο συχνα ιστοριουλες, το εχω ξαναπει και παλιοτερα.

    :)

    ReplyDelete
  16. Συμφωνώ με τον Αντώνη! να μας λες κάπου-κάπου και μια ιστορία! Τις λες τόσο όμορφα...
    Καλό ξημέρωμα!

    ReplyDelete
  17. Ωραία τα λες, μ' έκανες και γέλασα!
    :)

    ReplyDelete
  18. Αααα, και τα emoticons άπαιχτα ;)

    ReplyDelete
  19. Κική μου είμαι Ρουμελιώτισσα από ορεινό χωριό η μαμά κατοικεί τώρα στη Λαμία. Χτες βράδυ σε θυμήθηκα καθότι σε τηλεφώνημα μας εκτός του υπερβολικού ενδιαφέροντος για τα παιδιά μου, τα οποία είναι και μεγάλα, έδινε και συμβουλές επιβίωσης στη σημερινή κατάσταση που όπως ακριβώς τη χαρακτήρισε θα μας καταστρέψει!!!είναι και 89 χρονών!!!
    Φιλάκια να είσαι καλά να μας δίνεις όλα αυτά τα ωραία!!!

    ReplyDelete
  20. Τί γέλιο έριξα ο άνθρωπος...!!

    ReplyDelete
  21. Αντώνη μερσί. Είναι να έχω όρεξη... :-)

    Αγράμπελη ευχαριστωωωωωωωωώ!

    Elie, χαχα! Μερσί!

    Ξανθή! Αχ όλες ίδιες είναι! 89;;;; Να τα χιλιάσει! Ευχαριστώ!

    Κωνσταντίνε, καιρό είχα ε; Χαχα!

    ReplyDelete