Πανετόνε

Τον τελευταίο καιρό το νησί μας είναι σε πλήρη κατάρρευση.

Τα σκουπίδια έχουν να μαζευτούν εδώ και ενάμιση μήνα. Η δημοτική αρχή δεν κάνει ΤΙΠΟΤΑ για να βρεθεί άμεσα λύση. Τα σκουπίδια μαζεύονται σε βουνά στις γωνίες, στους δρόμους, οπουδήποτε.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η καταρρακτώδης βροχή που έπληξε το νησί το περασμένο Σαββατοκύριακο αλλά και αυτό, στοίχισε τη ζωή σε έναν νέο άνθρωπο αλλά δημιούργησε ακόμα περισσότερα προβλήματα. Τα χωριά στον κάμπο έγιναν μια τεράστια λίμνη, με τεράστιες ζημιές σε σπίτια, υπόγεια, αυτοκίνητα, καυστήρες.

Χτες, από τη βροχή κατέρρευσε ένα δέντρο το οποίο συμπαρέσυρε τα καλώδια της ΔΕΗ και μέσα σε όλα μείναμε χωρίς ρεύμα. Αυτή τη στιγμή που γράφω, κλείνουμε στην περιοχή μου 15 ώρες χωρίς ρεύμα (τελικά κράτησε 16...).

Επιπλέον, μια νέα γυναίκα, μητέρα ανήλικων παιδιών, βρήκε το θάνατο από ενδονοσοκομιακή λοίμωξη μετά από ένα χειρουργείο ρουτίνας. Το νοσοκομείο μας κρίθηκε ακατάλληλο μέχρι να εντοπιστεί το πρόβλημα και δεν διενεργούνται χειρουργικές επεμβάσεις.

Παράλληλα, είμαστε αποκλεισμένοι λόγω της απεργίας των ναυτεργατών.

Το αεροπλάνο χτες έφτασε από Αθήνα, δεν μπόρεσε να προσγειωθεί λόγω της νεροποντής και γύρισε πίσω.

Αν αυτή τη στιγμή το νησί μας δεν είναι σε έκτακτη ανάγκη, τότε πότε είναι;

Όλα αυτά συμβαίνουν εδώ, το 2016, σε ένα νησί που σφύζει από ζωή από τουρισμό και ζωή το καλοκαίρι.

Το εντυπωσιακό σε όλα αυτά, είναι ότι ο κόσμος μένει απαθής ως προς τα σκουπίδια. Ελάχιστη διαμαρτυρία, ελάχιστα παράπονα προς τις αρχές. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τίποτα…

Αφήνω όλα αυτά τα άσχημα και πάω σε μια χριστουγεννιάτικη συνταγή, να γλυκαθούμε, μπας και ξορκίσω το κακό…

Πέρυσι στο ταξίδι μου στην Ιταλία, αγόρασα ένα βιβλιαράκι με γιορτινές συνταγές από όλη την Ιταλία (Dolci Tradizioni). Είχα ήδη σταμπάρει μερικές συνταγές που ήθελα να κάνω και μία από αυτές ήταν το πανετόνε. Πριν το κάνω, διάβασα μερικές από το ίντερνετ, είδα μερικά βίντεο, κάτι τα λίγα ιταλικά μου, κάτι η μετάφραση του google, ξεκίνησα. Τις μικροαλλαγές από τη συνταγή και την τεχνική σε σχέση με το βιβλίο, τις αναφέρω παρακάτω.

Πανετόνε

Υλικά για 1

850 γρ. αλεύρι δυνατό *

100 γρ. μαγιά φρέσκια

200 γρ. βούτυρο αγελαδινό

180 γρ. ζάχαρη

1 αυγό

4 κρόκους αυγού

100 γρ. σταφίδες ξανθές*

50 γρ. ζαχαρωμένες φλούδες πορτοκάλι-λεμόνι (χρησιμοποίησα κόντιτα)

αλάτι

ένα κομματάκι βούτυρο

Εκτέλεση

Βάζουμε τις σταφίδες σε ένα μπωλάκι με λίγο νερό να τις καλύπτει. Χρησιμοποίησα και ξανθές και μαύρες.

Διαλύουμε τη μαγιά σε λίγο (πολύ λίγο) χλιαρό νερό.

Προσθέτουμε 100 γρ. από το αλεύρι μας και ανακατεύουμε, μέχρι να έχουμε μια μαλακή ζύμη.

Βάζουμε το ζυμαράκι σε ένα ελαφρώς αλευρωμένο μπωλ, σκεπάζουμε με πετσέτα και αφήνουμε να φουσκώσει για 3 ώρες σε μέρος ζεστό και ξηρό.

Μετά την πάροδο τριών ωρών, προσθέτουμε άλλα 100 γρ. αλεύρι και μερικά κουταλάκια χλιαρό νερό, ζυμώνουμε και ξαναφήνουμε τη ζύμη να φουσκώσει για 2 ώρες σε μέρος ζεστό.

Μετά από 2 ώρες:

Λιώνουμε το βούτυρο και το αφήνουμε να κρυώσει λίγο.

Ρίχνουμε το υπόλοιπο αλεύρι (μην το ρίξετε όλο, εμένα πήρε 90 γρ. λιγότερο από αυτό που ζητούσε η συνταγή) στην επιφάνεια εργασίας που θα δουλέψουμε ή σε λεκάνη και κάνουμε λακκούβα.

Ρίχνουμε το βούτυρο, τη ζάχαρη*, το αυγό, τους κρόκους και μια πρέζα αλάτι.

Ζυμώνουμε ζωηρά για 20 λεπτά, μέχρι να έχουμε μια ζύμη σφιχτή και ελαστική.

Ενσωματώνουμε στη ζύμη το προζύμι, δουλεύοντας ακόμα πιο δυνατά.

Ενώνουμε στο τέλος τις σταφίδες αφού τις στίψουμε ελαφρώς και την κόντιτα (ψιλοκομμένη αν δεν είναι).

Με ελαφρώς βουτυρωμένα χέρια, διαμορφώνουμε ένα καρβέλι.

Αν έχουμε το ειδικό καλούπι για πανετόνε, το βουτυρώνουμε και το ντύνουμε με βουτυρωμένη λαδόκολλα. Αν δεν έχουμε (όπως εγώ), παίρνουμε μια μικρή σε διάμετρο φόρμα (20-23 εκ), τη βουτυρώνουμε και τη ντύνουμε με βουτυρωμένη λαδόκολλα που θα της αφήσουμε να έχουμε τουλάχιστον διπλάσιο ύψος από το ταψί. Συρράπτουμε το χαρτί για να παραμείνει στη θέση του αν έχει ενώσεις.

Βάζουμε μέσα το καρβέλι και το αφήνουμε να διπλασιαστεί σε ζεστό μέρος για 6 ώρες.

Αφού διπλασιαστεί, προθερμαίνουμε τον φούρνο στους 200 βαθμούς.

Κάνουμε μια τομή στη ζύμη σε σχήμα σταυρού (προσεκτικά και τρυφερά) και στο κέντρο βάζουμε ένα κομματάκι (σαν καρύδι μικρό) βούτυρο.

Ψήνουμε για 45 λεπτά ή μέχρι να κάνει καφέ χρώμα.

Τώρα εδώ, έκανα κάτι που δεν έλεγε το βιβλίο, αλλά έλεγαν πολλά ιταλικά σάιτ.

Μπορείτε να το κάνετε κι εσείς, ειδικά αν έχει πάρει πολύ ύψος το πανετόνε σας. Το δικό μου δεν ήταν υπερβολικά ψηλό και δεν είχε φόβο να ξεφουσκώσει, αλλά το έκανα.

Όπως βγάζουμε το πανετόνε από το φούρνο και από το ταψί, ΧΩΡΙΣ να βγάλουμε τη λαδόκολλα, περνάμε κατά μήκος δύο μακρουλά σουβλιά ή βελόνες πλεξίματος (που είχα εγώ).

Έχοντας βάλει σαν στηρίγματα βιβλία, κονσέρβες ή ό,τι μας βρίσκεται, ψηλότερα από το ύψος του πανετόνε, κρεμάμε ανάποδα το πανετόνε. Αυτό γίνεται για να μην ξεφουσκώσει και χάσει το ύψος του.

Το αφήνουμε να κρυώσει έτσι και αφήνουμε να κρυώσει εντελώς πριν το κόψουμε και σερβίρουμε.

Στην πιατέλα που θα το βάλετε, φροντίστε να την κλείνετε με μεμβράνη για να μην ξεραθεί τις μέρες που θα το κρατήσετε (αν αντέξει και δεν το φάτε άμεσα).

Tips:

Χρησιμοποίησα ξανθές και μα΄τρες σταφίδες γιατί δεν έφταναν οι ξανθές μου. Θεωρώ ότι χρειάζονταν κι άλλες γιατί δεν τις έβρισκες συχνά.

Χρησιμοποίησα αλεύρι δυνατό μαζί με λίγο για όλες τις χρήσεις. Δεν διευκρίνιζε τι αλεύρι χρειάζεται και χρησιμοποίησα αλεύρι για τσουρέκια.

Στο βιβλίο έλεγε να λιώσουμε τη ζάχαρη σε λίγο νερό. Επειδή δεν διευκρίνιζε πόσο, προτίμησα να τη ρίξω μέσα στο ζεστό βούτυρο. Ίσως γι’ αυτό μου πήρε λιγότερο αλεύρι (λόγω έλλειψης περισσής υγρασίας, 760 γρ. δηλαδή). Σε κάποια σάιτς, έριχναν τη ζάχαρη απευθείας, οπότε πράξτε όπως νομίζετε.

Πανετόνε έχω φάει μόνο μια φορά και μάλιστα έτοιμο, οπότε δεν ξέρω να σας πω αν ήταν καλό με την έννοια του ίδιου σαν ιταλικό. Ήταν πάντως θεονόστιμο και συνόδεψε τους καφέδες μας τις επόμενες μέρες.

Αν μπορείτε, κρατήστε τους χρόνους που λέει. Ξεκινήστε από το πρωί για να έχετε άνεση. Εγώ ξεκίνησα απόγευμα και αναγκαστικά μείωνα τους χρόνους προκειμένου να το ψήσω το βράδυ.

Το βιβλίο έλεγε να ψηθεί στους 220 για 45 λεπτά, χωρίς να διευκρινίζει αν θα είναι με αέρα ο φούρνος. Εγώ το έψησα στους 200 με αέρα, για 50 λεπτά και το κάλυψα μετά από λίγη ώρα με αλουμινόχαρτο γιατί πήρε χρώμα. Θεωρώ ότι μπορούσα να το είχα βγάλει κι εγώ στα 45 λεπτά. Ήταν ήδη καλοψημένο όταν το έβγαλα.

Πίτσα γκοργκοντζόλα

Όπως σας έλεγα προχτές, η συνέχεια του ποστ μου βρίσκεται σήμερα εδώ.
Με το ζυμαράκι που έφτιαξα, έγιναν 3 πίτσες και 1 ζύμη βρίσκεται ακόμα στην κατάψυξη. Η πρώτη, που φωτογραφήθηκε ανθρωπινά και με συνθήκες νορμάλ (ας πούμε), έγινε με γκοργκοντζόλα. Οι δύο επόμενες έγιναν απλά με τυρί και μάλιστα λάιτ.

Το τυρί γκοργκοντζόλα θυμίζει ελαφρώς ροκφόρ ή μπλε τυρί. Τη μουχλίτσα του την έχει δηλαδή. Είναι αλμυρό, οπότε προσέξτε τις προσθήκες αν βάλετε και κάτι ακόμα. Το έχω λατρέψει αυτό το τυρί, προ Ιταλίας. Εκτός από γλυκατζού και μακαρονού, είμαι ΚΑΙ τυρού. Όλα όσα παχαίνουν δηλαδή τα άτιμα.

 Στη βάση της πίτσας εγώ έβαλα λίγη έτοιμη σάλτσα ντομάτας που είχα για ζυμαρικά (με γκοργκοντζόλα κι αυτή). Στις 2 επόμενες έβαλα απλά λίγη κέτσαπ.

Πίτσα με τυρί, ντοματίνια και φρέσκα μανιτάρια 

Πίτσα με τυρί

Στη συγκεκριμένη πίτσα, επειδή το τυρί λιώνει στο πεντάλεπτο, έψησα τη ζύμη μόνη της και πρόσθεσα στο τέλος το τυρί. Αυτό δεν χρειάζεται να το κάνετε αν το τυρί σας λιώνει και ψήνεται σε ανάλογο χρόνο με τη ζύμη, η οποία δεν αργεί. Όπως στις περισσότερες πίτσες στο 15λεπτο είναι έτοιμη. Μόνο για τα τυριά τύπου κρέμα μπορεί να χρειαστεί να ψήστε μόνο το ζυμάρι (λέω εγώ τώρα).

Οπότε...

Πίτσα γκοργκοντζόλα
Υλικά για μία πίτσα κανονική 8 κομματιών
1/4 από το ζυμάρι που έχω περιγράψει εδώ
100-120 γρ. τυρί γκοργκοντζόλα
λίγη κέτσαπ ή σάλτσα κόκκινη από ζυμαρικά

Εκτέλεση
Ανοίγουμε το ζυμαράκι μας με χέρια ή πλάστη και το βάζουμε σε ελαφρώς λαδωμένο ταψί.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς με αέρα.

Ψήνουμε τη ζύμη της πίτσας μαζί με τη σάλτσα για 10-15 λεπτά, μέχρι να πάρουν χρώμα οι άκρες.

Τη βγάζουμε, βάζουμε το τυρί σε κομμάτια και την ξαναβάζουμε στον φούρνο για άλλα 5-10 λεπτά. Καθώς λιώνει το τυρί, ανοίξτε το φούρνο και απλώστε το να πάει παντού στην πίτσα. Ξανακλείστε για 2-3 λεπτά.

Απολαύστε τη!

Ζύμη για λεπτή, ιταλική πίτσα

Όπως σας έλεγα και τις προάλλες, μετά την Ιταλία, επικράτησε μανία με ιταλικές συνταγές. Πίτσα, πανακότα και άλλα. Λατρεύω τις ιταλικές πίτσες. Αυτές με το λεπτό ζυμαράκι χωρίς λαδούμπα, με τις ελαφριές γεμίσεις που δεν έχουν επάνω την Άρτα και τα Γιάννενα. Από παιδί, απορούσα με όσους έλεγαν ότι μπορούσαν να φάνε μια ολόκληρη πίτσα μόνοι τους. Με τις έτοιμες πίτσες από πιτσαρίες, συχνά λιγωνόμουν από το πολύ λάδι ή το πολύ αλλαντικό που είχαν επάνω. Όχι. Εγώ δεν μπορούσα να φάω μια ολόκληρη πίτσα μόνη μου! Μα πώς το κάνουν; Απορούσα!

Απορούσα, μέχρι που πήγα το πρώτο ταξίδι στην Ιταλία. Το συνειδητοποίησα στο δεύτερο. Τότε που έφαγα μια ολόκληρη πίτσα μόνη μου και κατάλαβα γιατί εκεί μπορούσα. Ούτε λαδούμπα, ούτε ψωμούρα, ούτε 500 αλλαντικά επάνω! Αυτή μάλιστα! Αυτή ήταν μια πίτσα για μένα! Αυτό το χάρτινο ζυμαράκι που το σηκώνεις και λες θα μου πέσει δεν θα μου πέσει, αυτό είναι ειδικά σχεδιασμένο για μένα!

Τέτοιες πίτσες φάγαμε και αυτή τη φορά που πήγαμε. Κάθε μέρα! Στον γυρισμό, έψαξα να βρω συνταγές, να δω τι το διαφορετικό έκαναν από τη δική μου. Είδα συνταγές με πολλή μαγιά και είδα συνταγές με ελάχιστη μαγιά. Η λογική λέει ότι για να είναι λεπτή και όχι σαν ψωμί, θέλει λίγη μαγιά. Αλλά όχι καθόλου γιατί τότε το αποτέλεσμα θα είναι απογοητευτικό.

Η παρακάτω ζύμη, δίνει 4 ζυμαράκια για πίτσα. Τα ζυμαράκια σας, αν δεν τα χρησιμοποιήσετε όλα, μπορείτε άνετα να τα καταψύξετε!

Ζύμη για λεπτή, ιταλική πίτσα

Η ιδέα από εδώ

Υλικά για 4 ζυμαράκια διαμέτρου 28-30 εκ.

800-850 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις (θα δοκιμαστεί και με σκληρό)

1 πρέζα ζάχαρη

1-2 κ. σ. ελαιόλαδο

20 γρ. αλάτι

2 γρ. ξηρή μαγιά

½ λίτρο χλιαρό (προς ζεστό) νερό

Εκτέλεση

Μέσα σε ένα μπωλ βάζουμε το αλεύρι, τη ζάχαρη, το αλάτι, τη μαγιά, ανακατεύουμε και κάνουμε λακκούβα.

Ρίχνουμε το λάδι και το ζεστό νερό και ανακατεύουμε.

Ζυμώνουμε μέχρι να έχουμε μια ζύμη λεία και απαλή που δεν κολλάει στα χέρια. Αν κολλάει, βάζουμε λίγο αλεύρι ακόμα.

Αφήνουμε τη ζύμη σε ζεστό περιβάλλον να ξεκουραστεί για μισή ώρα. Θα φουσκώσει ελαφρώς.

Μετά τη μισή ώρα, χωρίζουμε τη ζύμη στα 4 και πασπαλίζουμε τα ζυμαράκια με αλεύρι πάνω-κάτω.

Αν χρειάζεται, πασπαλίζουμε με λίγο αλεύρι την επιφάνεια που θα δουλέψουμε και ανοίγουμε με τα χέρια  ή με πλάστη το φύλλο της πίτσας λεπτό, με διάμετρο περίπου 28-30 εκ. Είναι τόσο ωραίο ζυμαράκι, που θα παριστάνετε ιταλό πιτσαδόρο και θα έχετε τη διάθεση να γυρίσετε τη ζύμη στον αέρα :-p Ανοίγει άνετα με τα χέρια! Το πρώτο το άνοιξα με χέρια αρχικά και μετά με πλάστη. Με τα χέρια ελέγχετε καλύτερα το πάχος στις άκρες, που εγώ το ήθελα λίγο πιο παχύ.

Λαδώνουμε ταψί και βάζουμε το φύλλο επάνω.

Το ψήνουμε χωριστά ή μαζί με τα υλικά μας, ανάλογα τι θα βάλουμε επάνω. 

Αν δεν χρησιμοποιήσετε τα ζυμαράκια όλα, μπορείτε να τα βάλετε ένα-ένα σε σακούλα τροφίμων και να τα καταψύξετε. Κατέψυξα τα 2 ζυμαράκια. Το ένα το χρησιμοποίησα πριν λίγες μέρες. Δεν χρειάστηκε ούτε να το αλευρώσω. Το άνοιξα πάλι με τα χέρια, πάνω σε λαδωμένο ταψί.

Θα ακολουθήσει πίτσα ιταλική!

Καλή εβδομάδα!

Ζεστή σαλάτα σπανάκι με βούτυρο και παρμεζάνα

Όταν πάω σε ένα άλλο μέρος, δοκιμάζω τα φαγητά του τόπου. Δεν είμαι από κείνους που ψάχνουν την ασφάλεια του γνωστού πιάτου. Θέλω να δοκιμάσω ό,τι παράγει και ό,τι μαγειρεύει ο τόπος που πάω. Οκ. Εξαιρούνται κατσαρίδες, ακρίδες και λοιπά ορθόπτερα και ...πτερα γενικότερα. Είπαμε να δοκιμάσουμε τι φτιάχνει ο τόπος. Όχι να το παίξουμε πεινασμένος στην έρημο!

Η ιταλική...

Κάθε φορά που γυρίζω από ένα ταξίδι, αρχίζω να μαγειρεύω αυτά που έφαγα, να δοκιμάζω καινούριες συνταγές. Πόσο μάλλον όταν γυρίζει κανείς από την Ιταλία. Τις τελευταίες ημέρες επιδίδομαι στην ιταλική κουζίνα. Πίτσες με λεπτή ζύμη, γλυκά ιταλικά, ό,τι δοκίμασα εκεί.

Μία σαλάτα που δοκιμάσαμε, ήταν ζεστό σπανάκι με βούτυρο και παρμεζάνα. Τρία υλικά όλα όλα, αλλά η νοστιμιά στην απλότητά της. Δεν ήταν και τίποτα να το φτιάξω. Αν αναζητήστε τη συνταγή σε ιταλικά σάιτς θα βρείτε πάρα πολλές αναφορές όπως και παραλλαγές της. Είναι σαν να ψάχνεις πώς να φτιάξεις χωριάτικη.

...και η δική μου...

Ζεστή σαλάτα σπανάκι με βούτυρο και παρμεζάνα
Υλικά για 2 άτομα
1/2 κιλό σπανάκι (χρησιμοποίησα κατεψυγμένο 450 γρ. στο φρέσκο υπολογίστε λίγο παραπάνω γιατί θα πετάξετε και κάτι).
1 μεγάλη κ. σ.  βούτυρο αγελαδινό
3-4 κ. σ. τριμμένη παρμεζάνα
λίγο αλάτι

Εκτέλεση
Αν χρησιμοποιήστε φρέσκο σπανάκι (που σαφώς είναι καλύτερο) καθαρίστε το, πλύντε το και κόψτε το σε μεγάλα κομμάτια. Στη συνέχεια κάνετε ό,τι και με το κατεψυγμένο.
Σε κατσαρόλα βάζουμε το σπανάκι με ελάχιστο νερό και το βράζουμε για 4-5 λεπτά. Αλατίζουμε κατά το τέλος.
Το σουρώνουμε σε σουρωτήρι καλά.
Στην κατσαρόλα βάζουμε το βούτυρο να λιώσει.
Ρίχνουμε το σπανάκι ξανά και το γυρίζουμε λίγο.
Προσθέτουμε το 1/3 της παρμεζάνας και την ανακατεύουμε να λιώσει.
Αφού λιώσει, σερβίρουμε σε πιάτο και πασπαλίζουμε με την υπόλοιπη παρμεζάνα.

Καλή εβδομάδα!

Ρεβίθια σούπα με κοφτό μακαρονάκι, μια ιταλική συνταγή

Η Μαρία είναι ελληνίδα που μεγάλωσε στη Γερμανία και ζει στην Ελβετία, με ιταλό σύζυγο. Καλό; Όλα αυτά τα είπα για να δείτε πόσες κουζίνες έχουν χωρέσει στην κουζίνα της Μαρίας. Τη ζηλεύω!
Πάνω στις ανταλλαγές συνταγών, μου έστειλε μια ιταλική αγαπημένη της συνταγή για ρεβίθια με ζυμαρικά. Αν κάνετε ένα ψαξιματάκι, θα δείτε ότι η συνταγή, είναι πολυαγαπημένη στην Ιταλία και την τιμούν πολύ συχνά. Τη δοκίμασα κι εγω και σας τη συστήνω μια που άρχισε η Σαρακοστή και τα όσπρια θα έχουν την τιμητική τους. Μαρία ευχαριστώ!
Καλή Σαρακοστή!

Ρεβίθια σούπα με κοφτό μακαρονάκι 
Υλικά
250 γρ. ρεβίθια
αλατοπίπερο
ελαιόλαδο

1-2 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
λίγη καυτερή πιπερίτσα
λίγο σέλινο
1 κ. σ. ντοματοπελτέ
100 γρ. περίπου κοφτό μακαρονάκι ή άλλο μικρό ζυμαρικό

Εκτέλεση
Μουλιάζουμε τα ρεβίθια από το προηγούμενο βράδυ.
Την επόμενη μέρα, βράζουμε σε χύτρα ταχύτητας τα ρεβίθια ή σε κοινή κατσαρόλα, σε αλατισμένο νερό, μέχρι να είναι έτοιμα (25 περίπου λεπτά σε χύτρα).
Μόλις γίνουν, συνεχίζουμε το βράσιμο με ανοιχτή τη χύτρα, προσθέτοντας το σκόρδο, την πιπερίτσα, το ελαιόλαδο, τον πελτέ, πιπέρι και βράζουμε να δέσει λίγο η σάλτσα.
Εδώ θα σας πω ένα tip που διάβασα σε ξένες συνταγές.
Πριν βάλουμε τα ζυμαρικά, αν το φαγητό μας δεν έχει δεμένη σάλτσα, βγάζουμε μια μικρή ποσότητα και τη χτυπάμε σε μπλέντερ. Την ξαναρίχνουμε στην κατσαρόλα και συνεχίζουμε.
Ρίχνουμε τα ζυμαρικά και ανακατεύουμε. Αφήνουμε να βράσουν κι αυτά. Η σούπα μας θα πρέπει να μείνει με ζουμάκι και να μην το απορροφήσουν όλο τα ζυμαρικά. Σερβίρουμε ζεστά.

Πανακότα με καραμέλα

Σκέφτηκα να δώσω μερικές διευκρινίσεις πάνω στο προηγούμενο ποστ σχετικά με τα ταξίδια με γκρουπ και να σας πω λίγη ακόμα από την ιστορία με τον τρέλιακα (που μάλλον θα είναι ακόμα πιο αστεία).

Στο προηγούμενο ποστ, ίσως άφησα την εντύπωση ότι τα ταξίδια με γκρουπ είναι πάντα έτσι. Καθόλου δεν είναι. Η αλήθεια είναι, ότι έχω πάει πολλά ταξίδια με γκρουπ, πάντα στο εξωτερικό. Ήταν ένας πολύ εύκολος και φτηνός τρόπος για μας π. κ. (προ κρίσης) να δούμε πολλά μέρη, σε λίγο χρόνο, οικονομικά και χωρίς κούραση από οδήγηση. Αυτά τα ταξίδια, συνήθως έχουν πάρα πολλές ώρες οδήγησης, με τη διαφορά, ότι δεν οδηγείς εσύ αλλά άλλος και επίσης, επειδή η διαδρομή είναι άγνωστη, είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Αν πέσεις και σε καλό ξεναγό (που τις περισσότερες φορές είχαμε), το ταξίδι αποκτά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί σου μιλάει για τη χώρα, τις συνήθειες, μαθαίνεις πληροφορίες για την ιστορία του τόπου, την οικονομία, την εργασία και πολλά άλλα.

Βενετία

Ένα γκρουπ 40-50 ατόμων, είναι μια μικρή κοινωνία. Και μέσα σ΄ αυτούς, θα βρεις πάντα τις ίδιες φιγούρες: Αυτούς που αργούν συστηματικά στα ραντεβού. Αυτόν που ξοδεύει μέχρι και το τελευταίο ευρώ που θα πάρει μαζί, είτε από ενθουσιασμό επειδή είναι το πρώτο του ταξίδι, είτε επειδή είναι σπάταλος. Αυτόν που το παίζει ξερόλας-κοιτάξτε με, έχω πείρα από ταξίδια. Αυτόν που δεν θα αλλάξει ρούχα όσες μέρες διαρκεί το ταξίδι. Αυτόν που δεν χαλάει ευρώ, ούτε για καφέ. Συνήθως, η τελευταία περίπτωση, είναι ίδια με την προτελευταία. Αυτοί που πάνε όλο νεύρα, έτοιμοι να τσακωθούν ανά πάσα στιγμή. Και τέλος, αυτοί που πάνε κουλ, με σκοπό να περάσουν καλά. Στην τελευταία κατηγορία, ανήκουμε εμείς.

Βατικανό

Όταν πας ένα ταξίδι με γκρουπ, που εδώ και λίγα χρόνια στοίχιζε 450-650 ευρώ για μια εβδομάδα και περιμένεις πως θα σε πάνε στο Σέρατον, θα σου έχουν κάθε βράδυ για φαγητό αστακομακαρονάδα, χαβιάρι Μπελούνγκα και αυγά άγριας πέρδικας, τότε δεν θα περάσεις καλά. Προσωπικά, το τελευταίο που με ενδιαφέρει όταν πάω κάπου ταξίδι, είναι το πόσων αστέρων είναι το ξενοδοχείο. Το μόνο που με ενδιαφέρει, είναι να είναι καθαρό και να έχει τα απαραίτητα, αφού σκοπό έχω να γυρίσω όσο περισσότερο το μέρος που πάω και να πέσω ξερή το βράδυ για ύπνο. Τι να το κάνω το Σέρατον και το Χίλτον αν δεν έχω σκοπό να μείνω μέσα για 7 μέρες νυχθημερόν, ή αν δεν έχω σκοπό να κάνω επίδειξη στη γειτόνισσα; Να μου λείπει. Έτσι για την ιστορία, όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε μείνει σε πολύ όμορφα ξενοδοχεία, αλλά και σε απλά. Σε καμία περίπτωση αισχρά, που σιχαινόσουν να κοιμηθείς. Επίσης, έχουμε φάει πολύ καλά. Δεν πάω εκδρομή για να φάω μόνο στο ξενοδοχείο ή να έχω τις ανέσεις του. Πάω για να δω μέρη. Να δω κάτι διαφορετικό από την πατρίδα μου και να δοκιμάσω τα φαγητά του κάθε τόπου.

Νάπολη

Οπότε, αν έχετε τις παραπάνω προδιαγραφές και δεν είστε παράξενοι, τα ταξίδια με γκρουπ, είναι ιδανικά.

Πού είχαμε μείνει; Α! Στον mister m@l@ka of the year.
Λοιπόν, αγαπημένη ατάκα του καραγκιόζη, ήταν η: «αφήστε με να σας......» Η οποία συμπληρωνόταν ανάλογα με το τι κάναμε εκείνη τη στιγμή. Αφήστε με να σας δείξω τη σωστή διαδρομή. Αφήστε με να σας οδηγήσω στην Κατάνια. Αφήστε με να σας δείξω ένα καλό εστιατόριο. Αφήστε με το ένα, αφήστε με το άλλο. Το δε λάθος που έκανε η ξεναγός με το να τον αφήσει να πιάσει μικρόφωνο, το πληρώναμε με μαθήματα ιστορίας που μας έκανε από κει. Υπήρχαν πολλές φάσεις που νευριάζαμε, αλλά υπήρχαν και στιγμές που γελάγαμε μέχρι δακρύων (συνήθως όχι στο πούλμαν, αλλά μετά που τον θάβαμε...). Σε κάποια φάση και ενώ είχαμε αλλάξει θέση και καθόμασταν εμείς μπροστά και οι φίλοι μας πίσω, ο μίστερ γελοίος είχε πιάσει το μικρόφωνο και έλεγε για τον ελληνισμό στην κάτω Ιταλία. Ενώ μιλάει λοιπόν, ακούμε φωνές από πίσω. Γυρίζουμε και τι να δούμε; Το φίλο μας εξαγριωμένο, να είναι όρθιος, να απειλεί και να φωνάζει: κάτσε κάτω ρεεεεεεεεεεεεε! Δε θέλουμε μάθημα ρεεεεεεεεεεεε! Ποιος σου είπε ότι είμαστε σχολείο εδώ;;;; Εκείνος συνέχιζε ατάραχος: Εμείς οι κορίνθιοι (ήταν και κορίνθιος τρομάρα του), ιδρύσαμε αποικίες στις Συρακούσες, μπλα μπλα μπλα...

Ρώμη

Το πιο αστείο σημείο στην εκδρομή όμως ήταν, όταν μέσα στο πλοίο του γυρισμού πια και ενώ δεν μιλιόμασταν το μισό γκρουπ με το άλλο μισό αφού μας είχε διχάσει σε 2 ομάδες (είχε και φανατικούς οπαδούς ο καραγκιόζης), μέσα στην καμπίνα μας, ο άντρας μου έπαθε κρίση υπερβολικού γέλιου. Μιλάμε κόντεψα να τον χάσω! χαχα! Ο λόγος ήταν ότι στα καλά καθούμενα, σκέφτηκε την εξής εικόνα: τον τρέλιακα, να έχει πάει στον καπετάνιο, να τον έχει δέσει και φιμώσει και να του φωνάζει πιάνοντας το τιμόνι: Αφήστε με να σας οδηγήσω στην Ελλάδα!!!! Ο καλός μου, στη σκέψη αυτή, κόντεψε να μου μείνει. Το γέλιο ήταν μεταδοτικό, κόλλησα εγώ και τα παιδιά, αλλά αυτός κόντεψε στην κυριολεξία να μείνει. Είχε πέσει στο πάτωμα της καμπίνα, έκλαιγε από τα γέλια, είχε χάσει την αναπνοή του από τα γέλια και ήταν αδύνατον να σταματήσει! Από λίγο να μου τον πεθάνει ο καραγκιόζης! Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, στο άκουσμα της φράσης «αφήστε με να σας οδηγήσω στην Ελλάδα», μας πιάνει κρίση γέλιου!

Έτσι για την ιστορία, τη μέρα που έβαλα το προηγούμενο ποστ και τρώγαμε το μεσημέρι μαζί, χωρίς να τον έχω προειδοποιήσει ότι έχω γράψει γι΄ αυτόν, γυρίζω και του λέω με στόμφο: Αφήστε με να σας οδηγήσω στην Ελλάδα! Γυρίζει, με κοιτάζει, με ρωτάει: πού το θυμήθηκες τώρα αυτό; Του απαντώ ότι έβαλα ποστ και έλεγα γι αυτόν και τον πιάνει πάλι κρίση γέλιου! Κόντεψε να πνιγεί! Σηκώθηκα κλαίγοντας από τα γέλια από το τραπέζι, προκειμένου να απομακρυνθώ και να ηρεμήσει! Χαχα!

Είχα σκοπό να σας πω για έναν άλλο ξεναγό που είχαμε, για να δείτε διαφορά ξεναγών και να μη νομίζετε ότι όλοι είναι όπως η κυρία που μας συνόδευε, αλλά παραμάκρυνε πάλι το ποστ! Άλλη φορά...

Πομπηία

Για τη συνταγή τώρα. Πέρυσι είχα δώσει συνταγή για πανακότα με σκόνη ζελατίνας. Εδώ στο νησί είναι πολύ δύσκολο να βρω σκόνη ζελατίνας. Αντιθέτως,φέρνουν ζελατίνη σε φύλλα, λες και είναι πολύ πιο πρακτικό από τη σκόνη. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί! Εμένα η σκόνη με βολεύει πολύ περισσότερο. και αναγκάζομαι να φέρνω από την Πάτρα οταν πηγαίνω. Όπως και να ΄χει, η παρακάτω συνταγή, είναι με φύλλα ζελατίνας. Δεν θυμάμαι αν την έχω δοκιμάσει. Ίσως μια φορά που δεν έβρισκα σκόνη. Οπότε, τη δίνω με επιφύλαξη. Όπως και την άλλη συνταγή, την είχα πάρει από κάποιο ιταλικό σάιτ εδώ και πολλά χρόνια, όταν δεν είχα λόγο να κρατάω λινκς και την έχω στο τετράδιό μου χωρίς άλλα στοιχεία. Η φωτό επίσης, ειναι από τις παλιές φωτό.



Πανακότα με καραμέλα (με φύλλα ζελατίνης)

Υλικά
500 γρ. κρέμα γάλακτος
270 γρ. ζάχαρη
3 φύλλα ζελατίνης
1 βανίλια
7-8 κουτ. νερό
λίγο κονιάκ
Μπορείτε να αντικαταστήσετε την κρέμα γάλακτος με 300 γρ. γάλα και 200 γρ. κρέμα γάλακτος.

Εκτέλεση
Φτιάξτε καραμέλα με τα 200 γρ. ζάχαρη και τις 7-8 κουτ. νερό σε φωτιά πολύ χαμηλή, μέχρι να πάρει η ζάχαρη ένα σκούρο χρυσαφί χρώμα.
Ρίξτε την καραμέλα σε μεταλλικά φορμάκια και αφήστε να κρυώσει.
Βάλτε τα φύλλα ζελατίνας σε κρύο νερό.
Σε μεταλλικό μπωλ ζεστάνετε την κρέμα γάλακτος, την υπόλοιπη ζάχαρη (70 γρ.) και τη βανίλια.
Ανακατέψτε και μετά από λίγο, αποσύρετε από τη φωτιά και προσθέστε τα φύλλα ζελατίνης.
Μόλις η κρέμα κρυώσει, προσθέστε το κονιάκ και βάλτε τη σε φορμάκια.
Αναποδογυρίζετε και σερβίρετε με φράουλες αν είναι στην εποχή τους.

Καλή και γλυκιά εβδομάδα να έχουμε!

Γρανίτα αμύγδαλο-Ιταλική εβδομάδα

Όποιος βαριέται να διαβάσει, μπλα, μπλα, μπλα, ας πάει κατευθείαν στη συνταγή.
Πάνε αρκετά χρόνια πια, όταν αποφασίσαμε να πάρουμε τα παιδιά μας διακοπές και μάλιστα στο εξωτερικό. Πρέπει να ήταν 5-6 χρόνια πριν. Είχαμε αποφασίσει να πάμε στη Σικελία. Όλα φάνταζαν ονειρικά. Λατρεύουμε την Ιταλία και δεν είχαμε δει καθόλου το Νότο. Πού να φανταστούμε, ότι ένας από το γκρουπ, θα βοηθούσε να μας μείνει αξέχαστη η εκδρομή.

Κατάνια

Όταν δουλεύεις με ομάδα, όπως στη δική μας δουλειά, έχεις μάθει πολύ καλά, ότι την έχεις βάψει έτσι και δεν επιβληθείς από την αρχή. Αυτό δεν ισχύει μόνο για μια τάξη, αλλά και οπουδήποτε πρέπει να ηγηθείς για το καλό όλων και δεν καταφέρεις να σε σέβονται και να υπακούν. Αυτό, φαίνεται ότι δεν το ήξερε η ξεναγός που μας συνόδευε, η οποία ήταν μια ιταλίδα, παντρεμένη με έλληνα, που τα καλοκαίρια έκανε αυτή τη δουλειά. Αυτή λοιπόν η ξεναγός, έκανε το στρατηγικό λάθος, να επιτρέψει σε έναν (ο οποίος ακολούθως θα αναφέρεται ως μ@λ@κ@ς-σόρυ) να της πάρει τον αέρα. Το λάθος ξεκίνησε από την αρχή, όταν μια φορά αυτός ζήτησε να πει κάτι από το μικρόφωνο και τον άφησε. Έκτοτε, βρήκε αυτός παιχνίδι και έχασε αυτή και όλοι μας την ηρεμία μας. Ο μίστερ μ@λ@κ@ς (διότι ανακηρύχτηκε από όλους μας πανηγυρικώς σε mister world malakas), καθόταν στη γαλαρία, είχε ένα τόμο με πληροφορίες για τη Σικελία, από αξιοθέατα μέχρι χάρτες και άδραχνε την ευκαιρία ανά πάσα στιγμή να κάνει τον έξυπνο σε όλους, γραπώνοντας το μικρόφωνο και μην αφήνοντας κανέναν να μιλήσει (βασικά την ξεναγό). Δυστυχώς ήξερε και ιταλικά, έτσι είχε άποψη για όλα. Για τις διαδρομές, πού πρέπει να σταματήσουμε, να φάμε, να πιούμε, τι να δούμε, τι να μη δούμε, πού θα κάνουμε το ψιλό μας και πού το χοντρό μας.
Γελάτε ε; Εμείς να δείτε τι γέλιο κάναμε αλλά και τι νεύρα είχαμε με δαύτο!

Παλέρμο

Είναι ίσως το μοναδικό ταξίδι, που δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν θυμάμαι πού σταματήσαμε, τι είδαμε, πώς λέγονταν τα μέρη που είδαμε…Αντιθέτως, θυμάμαι πόσες φορές έκανε την ξεναγό να κλαίει, πόσο της σήκωσε την πίεση, πώς χώρισε σε δύο παρατάξεις ολόκληρο γκρουπ, πόσα γαμωκάντηλα ακούσαμε σε ελληνικά και ιταλικά και τις καινούριες βρισιές που έμαθα στα ιταλικά. Α βέεεεβαια…ήταν μια πολύ εκπαιδευτική εκδρομή.

Δεν θα ξεχάσω, την μονίμως απορημένη έκφραση των παιδιών μου, που τότε πρέπει να ήταν κάτω από 12, κάθε φορά που έφερνε σε απόγνωση την ξεναγό από τις παραξενιές του και τις απαιτήσεις του και άρχιζαν τα γαμωκάντηλα σε ελληνικά και ιταλικά. Το τι download καντηλιών γινόταν κάθε φορά, δεν λέγεται!

Οι ωραιότερες μέρες από αυτή την εκδρομή και τις οποίες θυμάμαι μία προς μία, ήταν αυτές που ο μ@λ@κ@ς, αποφάσισε να μην ακολουθήσει το γκρουπ! Και οι ώρες που χωριζόμασταν ελεύθεροι να πάμε όπου θέλουμε. Ααααα! Ευτυχία!

Ορτίτζα

Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ το ανέβασμα στην Αίτνα. Ξέρετε το νόμο του Μέρφυ κλπ κλπ. Επίσης θα έχετε ακούσει περί αρνητικής ενέργειας κλπ κλπ φαντάζομαι. Ε, εγώ το πιστεύω, ότι όταν ένας άνθρωπος είναι συφοριασμένος που λέμε κι εδώ, θα είναι και γκαντέμης ως το κόκκαλο. Μόνο που όταν ο γκαντέμης είναι ανάμεσά σου, λούζεσαι κι εσύ αυτά που παθαίνει αυτός. Αυτός λοιπόν ο τύπος, επειδή ήταν έτσι χοντρομ@λ@κ@ς και γκρίνιαζε διαρκώς, όλο κάτι παθαίναμε. 1-2 μέρες λοιπόν πριν τελειώσει το ταξίδι, θα ανεβαίναμε στην Αίτνα. Αν ήταν κάτι που περίμενα σε όλο το ταξίδι, ήταν αυτό. Να δω ένα ηφαίστειο από κοντά. Όταν όμως έχεις έναν που έχει βγάλει με άριστα την γκαντεμοσχολή και έχει πτυχίο στη μ……α, όλα μπορούν να συμβούν.
Σε εκδρομές με γκρουπ αλλάζεις θέσεις ανά διαδρομές, με σκοπό, να περάσουν όλοι από όλες τις θέσεις. Έτσι, όπως καθόμασταν πίσω στη γαλαρία πια και πάνω που το λεωφορείο άσθμαινε να ανέβει το βουνό (ε, δεν έχουν και τα καλύτερα λεωφορεία όλα τα πρακτορεία), ένιωθα να έρχονται πάνω στο κεφάλι μου καρβουνίδια από το κλιματιστικό. Πάνω που ανοίγω το στόμα μου και λέω: βρε παιδιά, μου έρχεται συνέχεια κάτι σαν μαύρος καπνός από το κλιματιστικό. Λες να τα φτύσει το μηχάνημα; Τι το ‘θελα η Κασσάνδρα;;; Δεν έλεγα να μου πέσει το τζόκερ καλύτερα; Πέφτει ΕΝΑΣ μπουχός πάνω μου μαύρος, τίγκα στο καρβουνίδι και γίνομαι ίδια ο Μάικλ Τζάκσον πριν ασπρίσει. Παραλλήλως δε, τα πτύει το λεωφορείο! Ήταν το κερασάκι στην τούρτα που τρώγαμε τόσες μέρες.

Ορτίτζα

Φυσικό ήταν να εξαγριωθούμε όλοι μετά από τόσα που είχαμε περάσει και να αρχίσουν να εκδηλώνονται τα νεύρα μας, τα οποία είχαν γίνει λαστιχάκια για σφεντόνα . Το λεωφορείο τα έφτυσε, δεν μπορούσε να κινηθεί και εμείς θέλαμε να πάμε στο ηφαίστειο. Ο μίστερ-να-μην-τα-ξαναλέω, είχε βγάλει το μπλοκάκι του και σημείωνε το έτος κατασκευής του λεωφορείου, κράταγε στοιχεία, ονόματα, δ/νσεις και εξαπέλυε απειλές προς ξεναγό και οδηγό, ενώ όλοι απείχαμε λίγο από το να τον αρχίσουμε στις γρήγορες! Κι εκεί που τα ΄χασε εντελώς, ήταν όταν μετά από απαίτηση όλων μας να βρούμε τρόπο να ανεβούμε στην Αίτνα, η ξεναγός αποφάσισε να σταματήσει όποιο αυτοκίνητο σταματούσε, για να μας πάρει λίγους-λίγους στο ηφαίστειο, το οποίο δεν απείχε πολύ. Ε, εκεί έδωσε ρέστα. Άρχισε να πηγαίνει πάνω κάτω αλλόφρων, προσπαθώντας να μας πείσει ότι αυτό θα φέρει την καταστροφή μας, να φωνάζει ότι έτσι και διασπαστεί το γκρουπ θα είναι το τελειωτικό μας λάθος, ενώ εγώ ήμουν στο παρατσάκ, να του χώσω τη μαυρισμένη μπλούζα μου στο στόμα, μπας και το βουλώσει επιτέλους. Αφού τον πρρρρρρρρρρρρ όλοι, ανεβήκαμε στο ηφαίστειο, ενώ αυτός, έμεινε με τον οδηγό (σε κάποιον έπρεπε να σπάσει τα νεύρα). Αφού ανεβήκαμε και περάσαμε ωραία χωρίς αυτόν, μετά από καμιά ώρα, τον είδαμε να έρχεται πρώτη μούρη όρθιος στο αυτοκίνητο (αλά εθνική ομάδα όταν γυρνάει από νίκη από το αεροδρόμιο).

Οι τσακωμοί συνεχίστηκαν τις 1-2 μέρες που απέμειναν, μέχρι που στο τέλος η γυναίκα τα έπαιξε και τον άφησε να κάνει ό,τι θέλει, γιατί δεν άντεχε άλλο.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν έχω ξεχάσει το όνομά του. Επίσης, όσο κράτησε το ταξίδι, λυπόμουν τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τους συναδέλφους του και ανατρίχιαζα στη σκέψη ότι θα μπορούσα να είχα αυτό τον ηλίθιο πατέρα, διευθυντή, ή ακόμα χειρότερα άντρα!!!

Αχ..τι τα θες; Από κάθε εκδρομή κάτι σου μένει. Σε μας έμεινε ο μίστερ μ@λ@κ@ς. Μου έμεινε όμως και η Ορτίτζα, οι Συρακούσες, η Αίτνα.

Αίτνα

Πάμε τώρα προς τη συνταγή. Πέρυσι, είχα κάνει ένα αφιέρωμα για μια εβδομάδα σε ιταλικές συνταγές. Το ίδιο θα κάνω για τις μέρες που απομένουν αυτή την εβδομάδα.
Όποιος έχει πάει στην Ιταλία σίγουρα έχει δοκιμάσει τις υπέροχες πίτσες της, τα τέλεια παγωτά της και τις μοναδικές γρανίτες της.
Στη Σικελία όμως, η γρανίτα που ξεχώριζε ήταν η γρανίτα αμυγδάλου.
Δε μπορούσα να φανταστώ ότι φτιάχνουν γρανίτα μέχρι και από αμύγδαλα. Έχει μοναδική, λεπτή και ιδιαίτερη γεύση. Επίσης, εκείνη η γρανίτα που μου άρεσε πολύ ήταν η γρανίτα μέντα, που σπάνια βρίσκω στην Ελλάδα.

Όταν φύγαμε από τη Σικελία, έφυγα με σκοπό να φτιάξω γρανίτα αμύγδαλο όταν θα πατούσα το πόδι μου στο νησί. Γι' αυτό, φεύγοντας, έφυγα με πάστα αμυγδάλου στις αποσκευές μου (μάρτζιπαν) η οποία επάνω είχε συνταγή για γρανίτα (τόσο διαδεδομένη ήταν).
Δυστυχώς, κατάφερνα και έχασα το περιτύλιγμα της αμυγδαλόπαστας που είχε τη συνταγή, αλλά βρήκα μία από ένα ιταλικό site και σας γράφω (μεταφράζω ουσιαστικά) μια εύκολη συνταγή για γρανίτα αμύγδαλο.

Που θα βρείτε μάρτζιπαν; Στα μεγάλα σούπερ μάρκετ πιστεύω ότι έχουν. Εγώ είχα προμηθευτεί από το γερμανικό σμ, το οποίο κατά καιρούς φέρνει. Όσοι μένουν στη Γερμανία δε θα έχουν πρόβλημα να βρουν αφού το μάρτζιπαν κατέχει ξεχωριστή θέση στη ζαχαροπλαστική.

Γρανίτα αμύγδαλο
300 γρ αμυγδαλόπαστα
200 γρ. ζάχαρη
1 λίτρο νερό
λίγες σταγόνες εσάνς αμυγδάλου

Εκτέλεση
Κόψτε την αμυγδαλόπαστα σε μικρά κομματάκια και ανακατέψτε τη καλά με τη ζάχαρη, το νερό και το άρωμα αμυγδάλου. Για να έχετε ένα αποτέλεσμα πιο φίνο και ντελικάτο, ζεστάνετε το περιεχόμενο έτσι ώστε να διαλυθεί καλά η αμυγδαλόπαστα.
Αν συνεχίσετε με ηλεκτρική παγωτιέρα, αφήστε το να κρυώσει πριν το βάλετε εκεί.
Αν συνεχίσετε με παγωτιέρα, βάλτε το μίγμα εκεί όταν κρυώσει και αφήστε το να δουλευτεί μέχρι να γίνει η μάζα πυκνή και συμπαγής.

Αν συνεχίσετε με κοινή παγωτιέρα, αφού διαλύσετε την αμυγδαλόπαστα σε κατσαρόλα και αφήσετε να κρυώσει, βάζετε σε μεταλικό σκεύος ή όπου αλλού βάζετε παγωτό και χτυπήστε τη ανά 1-2 ώρες μέχρι να παγώσει με κοινό μίξερ. Η γρανίτα αμύγδαλο (τουλάχιστον αυτή που είχα φτιάξει εγώ) δεν έχει τη μαλακή υφή του παγωτού επειδή περιέχει πολύ νερό. Θέλει αρκετές φορές χτύπημα λοιπόν για να μην έχει πολλούς κρυστάλλους και θέλει και λίγη ώρα εκτός ψυγείου για να μπορέστε να σερβίρετε.

TIP: τα είπα όλα παραπάνω :-))
Σερβίρετε τις γρανίτες σας με χοντρό καλαμάκι. Θα τα βρείτε σε μεγάλα σούπερ μάρκετ. Υπάρχουν συνταγές που συστήνουν να χρησιμοποιηθεί ολόκληρο το αμύγδαλο με τη φλούδα. Εγώ είμαι υπέρ του ξεφλουδισμένου. Επίσης, υπάρχουν συνταγές που στα υλικά ζητάνε γάλα αμυγδάλου. Αυτό το παίρνουμε βράζοντας ποσότητα αμυγδάλων που αφού τα ξεφλουδίσουμε, τα λιώνουμε σε μούλτι, τα μουσκεύουμε και τα φιλτράρουμε για να πάρουμε το υγρό όπως περιγράφει και αυτό εδώ το site πάντα στα ιταλικά. Η λύση με την αμυγδαλόπαστα είναι πολύ βολική και πετυχαίνει το ίδιο αποτέλεσμα.
Η συνταγή είναι παρμένη από εδώ. Δείτε και τις υπέροχες φωτό.

Εδώ βλέπετε το μεγαλύτερο προσβάσιμο κρατήρα του ηφαιστείου. Προσέξτε το μέγεθος των ανθρώπων ολόγυρα πάνω από τον κρατήρα.


Οι φωτό της συνταγής είναι της Λαμπρινής από το Hungry for Life.

Σαλάτα καπρέζε-Ιταλική εβδομάδα

Η παραγωγή στον κήπο συνεχίζεται κι εγώ την αξιοποιώ με τον καλύτερο τρόπο.

Σήμερα, όπως και όλη την εβδομάδα, φυσάει ιταλικός άνεμος στη συνταγή μου. Insalata caprese. Απλή, νόστιμη, με λίγα λιπαρά, αρωματική και ιταλική!

Σαλάτα καπρέζε
Υλικά
1 ντομάτα (ώριμη θα έλεγα, αλλά όχι παραγινωμένη)
1 κομμάτι μοτσαρέλα (χρησιμοποίησα τη συσκευασία των 125 γρ.)
λίγο φρέσκο βασιλικό
ελαιόλαδο (must)
αλάτι
πιπέρι (προτίμησα λευκό)

Εκτέλεση
Κόβουμε τη ντομάτα και τη μοτσαρέλα σε φέτες λεπτές.
Τοποθετούμε σε πιάτο εναλλάξ τις φέτες ντομάτας και μοτσαρέλας.
Κόβουμε με το χέρι μας φυλλαράκια βασιλικού και τον ρίχνουμε ανέμελα από πάνω. Αν δεν τον ρίξετε ανέμελα, δεν θα πετύχει, πιστέψτε με! :-)))
Ρίχνουμε λίγο ελαιόλαδο, αλατάκι και πιπεράκι.
Απολαμβάνουμε χωρίς πολλές τύψεις.

Άλλοι τρόποι για να σερβίρετε την καπρέζε, είναι οι εξής:
Κόψτε την ντομάτα κάθετα, αλλά μην τη διαχωρίσετε στο κάτω μέρος. Βάλτε τις φέτες μοτσαρέλας ανάμεσα από τις κομμένες φέτες της ντομάτας.

Κόψτε φέτες τη ντομάτα και τη μοτσαρέλα. Σερβίρετε κάθε φέτα ντομάτας με μια φέτα μοτσαρέλας επάνω της.

Στα 100 γραμμάρια, η μοτσαρέλα που χρησιμοποίησα, είχε 19% λιπαρά και 250 θερμίδες. Μπροστά σε άλλα τυριά που έχουν 40% λιπαρά, είναι μια χαρά. Ακόμα κι αν φάτε τη σαλάτα μόνοι σας, πάλι οι θερμίδες που παίρνετε και τα λιπαρά, δεν είναι πολλά. Αν φυσικά δεν αρχίσετε τις βούτες με κάνα μισόκιλο χωριάτικο ψωμί! ;-)