Πανακότα με καραμέλα

Σκέφτηκα να δώσω μερικές διευκρινίσεις πάνω στο προηγούμενο ποστ σχετικά με τα ταξίδια με γκρουπ και να σας πω λίγη ακόμα από την ιστορία με τον τρέλιακα (που μάλλον θα είναι ακόμα πιο αστεία).

Στο προηγούμενο ποστ, ίσως άφησα την εντύπωση ότι τα ταξίδια με γκρουπ είναι πάντα έτσι. Καθόλου δεν είναι. Η αλήθεια είναι, ότι έχω πάει πολλά ταξίδια με γκρουπ, πάντα στο εξωτερικό. Ήταν ένας πολύ εύκολος και φτηνός τρόπος για μας π. κ. (προ κρίσης) να δούμε πολλά μέρη, σε λίγο χρόνο, οικονομικά και χωρίς κούραση από οδήγηση. Αυτά τα ταξίδια, συνήθως έχουν πάρα πολλές ώρες οδήγησης, με τη διαφορά, ότι δεν οδηγείς εσύ αλλά άλλος και επίσης, επειδή η διαδρομή είναι άγνωστη, είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Αν πέσεις και σε καλό ξεναγό (που τις περισσότερες φορές είχαμε), το ταξίδι αποκτά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, γιατί σου μιλάει για τη χώρα, τις συνήθειες, μαθαίνεις πληροφορίες για την ιστορία του τόπου, την οικονομία, την εργασία και πολλά άλλα.

Βενετία

Ένα γκρουπ 40-50 ατόμων, είναι μια μικρή κοινωνία. Και μέσα σ΄ αυτούς, θα βρεις πάντα τις ίδιες φιγούρες: Αυτούς που αργούν συστηματικά στα ραντεβού. Αυτόν που ξοδεύει μέχρι και το τελευταίο ευρώ που θα πάρει μαζί, είτε από ενθουσιασμό επειδή είναι το πρώτο του ταξίδι, είτε επειδή είναι σπάταλος. Αυτόν που το παίζει ξερόλας-κοιτάξτε με, έχω πείρα από ταξίδια. Αυτόν που δεν θα αλλάξει ρούχα όσες μέρες διαρκεί το ταξίδι. Αυτόν που δεν χαλάει ευρώ, ούτε για καφέ. Συνήθως, η τελευταία περίπτωση, είναι ίδια με την προτελευταία. Αυτοί που πάνε όλο νεύρα, έτοιμοι να τσακωθούν ανά πάσα στιγμή. Και τέλος, αυτοί που πάνε κουλ, με σκοπό να περάσουν καλά. Στην τελευταία κατηγορία, ανήκουμε εμείς.

Βατικανό

Όταν πας ένα ταξίδι με γκρουπ, που εδώ και λίγα χρόνια στοίχιζε 450-650 ευρώ για μια εβδομάδα και περιμένεις πως θα σε πάνε στο Σέρατον, θα σου έχουν κάθε βράδυ για φαγητό αστακομακαρονάδα, χαβιάρι Μπελούνγκα και αυγά άγριας πέρδικας, τότε δεν θα περάσεις καλά. Προσωπικά, το τελευταίο που με ενδιαφέρει όταν πάω κάπου ταξίδι, είναι το πόσων αστέρων είναι το ξενοδοχείο. Το μόνο που με ενδιαφέρει, είναι να είναι καθαρό και να έχει τα απαραίτητα, αφού σκοπό έχω να γυρίσω όσο περισσότερο το μέρος που πάω και να πέσω ξερή το βράδυ για ύπνο. Τι να το κάνω το Σέρατον και το Χίλτον αν δεν έχω σκοπό να μείνω μέσα για 7 μέρες νυχθημερόν, ή αν δεν έχω σκοπό να κάνω επίδειξη στη γειτόνισσα; Να μου λείπει. Έτσι για την ιστορία, όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε μείνει σε πολύ όμορφα ξενοδοχεία, αλλά και σε απλά. Σε καμία περίπτωση αισχρά, που σιχαινόσουν να κοιμηθείς. Επίσης, έχουμε φάει πολύ καλά. Δεν πάω εκδρομή για να φάω μόνο στο ξενοδοχείο ή να έχω τις ανέσεις του. Πάω για να δω μέρη. Να δω κάτι διαφορετικό από την πατρίδα μου και να δοκιμάσω τα φαγητά του κάθε τόπου.

Νάπολη

Οπότε, αν έχετε τις παραπάνω προδιαγραφές και δεν είστε παράξενοι, τα ταξίδια με γκρουπ, είναι ιδανικά.

Πού είχαμε μείνει; Α! Στον mister m@l@ka of the year.
Λοιπόν, αγαπημένη ατάκα του καραγκιόζη, ήταν η: «αφήστε με να σας......» Η οποία συμπληρωνόταν ανάλογα με το τι κάναμε εκείνη τη στιγμή. Αφήστε με να σας δείξω τη σωστή διαδρομή. Αφήστε με να σας οδηγήσω στην Κατάνια. Αφήστε με να σας δείξω ένα καλό εστιατόριο. Αφήστε με το ένα, αφήστε με το άλλο. Το δε λάθος που έκανε η ξεναγός με το να τον αφήσει να πιάσει μικρόφωνο, το πληρώναμε με μαθήματα ιστορίας που μας έκανε από κει. Υπήρχαν πολλές φάσεις που νευριάζαμε, αλλά υπήρχαν και στιγμές που γελάγαμε μέχρι δακρύων (συνήθως όχι στο πούλμαν, αλλά μετά που τον θάβαμε...). Σε κάποια φάση και ενώ είχαμε αλλάξει θέση και καθόμασταν εμείς μπροστά και οι φίλοι μας πίσω, ο μίστερ γελοίος είχε πιάσει το μικρόφωνο και έλεγε για τον ελληνισμό στην κάτω Ιταλία. Ενώ μιλάει λοιπόν, ακούμε φωνές από πίσω. Γυρίζουμε και τι να δούμε; Το φίλο μας εξαγριωμένο, να είναι όρθιος, να απειλεί και να φωνάζει: κάτσε κάτω ρεεεεεεεεεεεεε! Δε θέλουμε μάθημα ρεεεεεεεεεεεε! Ποιος σου είπε ότι είμαστε σχολείο εδώ;;;; Εκείνος συνέχιζε ατάραχος: Εμείς οι κορίνθιοι (ήταν και κορίνθιος τρομάρα του), ιδρύσαμε αποικίες στις Συρακούσες, μπλα μπλα μπλα...

Ρώμη

Το πιο αστείο σημείο στην εκδρομή όμως ήταν, όταν μέσα στο πλοίο του γυρισμού πια και ενώ δεν μιλιόμασταν το μισό γκρουπ με το άλλο μισό αφού μας είχε διχάσει σε 2 ομάδες (είχε και φανατικούς οπαδούς ο καραγκιόζης), μέσα στην καμπίνα μας, ο άντρας μου έπαθε κρίση υπερβολικού γέλιου. Μιλάμε κόντεψα να τον χάσω! χαχα! Ο λόγος ήταν ότι στα καλά καθούμενα, σκέφτηκε την εξής εικόνα: τον τρέλιακα, να έχει πάει στον καπετάνιο, να τον έχει δέσει και φιμώσει και να του φωνάζει πιάνοντας το τιμόνι: Αφήστε με να σας οδηγήσω στην Ελλάδα!!!! Ο καλός μου, στη σκέψη αυτή, κόντεψε να μου μείνει. Το γέλιο ήταν μεταδοτικό, κόλλησα εγώ και τα παιδιά, αλλά αυτός κόντεψε στην κυριολεξία να μείνει. Είχε πέσει στο πάτωμα της καμπίνα, έκλαιγε από τα γέλια, είχε χάσει την αναπνοή του από τα γέλια και ήταν αδύνατον να σταματήσει! Από λίγο να μου τον πεθάνει ο καραγκιόζης! Ακόμα και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, στο άκουσμα της φράσης «αφήστε με να σας οδηγήσω στην Ελλάδα», μας πιάνει κρίση γέλιου!

Έτσι για την ιστορία, τη μέρα που έβαλα το προηγούμενο ποστ και τρώγαμε το μεσημέρι μαζί, χωρίς να τον έχω προειδοποιήσει ότι έχω γράψει γι΄ αυτόν, γυρίζω και του λέω με στόμφο: Αφήστε με να σας οδηγήσω στην Ελλάδα! Γυρίζει, με κοιτάζει, με ρωτάει: πού το θυμήθηκες τώρα αυτό; Του απαντώ ότι έβαλα ποστ και έλεγα γι αυτόν και τον πιάνει πάλι κρίση γέλιου! Κόντεψε να πνιγεί! Σηκώθηκα κλαίγοντας από τα γέλια από το τραπέζι, προκειμένου να απομακρυνθώ και να ηρεμήσει! Χαχα!

Είχα σκοπό να σας πω για έναν άλλο ξεναγό που είχαμε, για να δείτε διαφορά ξεναγών και να μη νομίζετε ότι όλοι είναι όπως η κυρία που μας συνόδευε, αλλά παραμάκρυνε πάλι το ποστ! Άλλη φορά...

Πομπηία

Για τη συνταγή τώρα. Πέρυσι είχα δώσει συνταγή για πανακότα με σκόνη ζελατίνας. Εδώ στο νησί είναι πολύ δύσκολο να βρω σκόνη ζελατίνας. Αντιθέτως,φέρνουν ζελατίνη σε φύλλα, λες και είναι πολύ πιο πρακτικό από τη σκόνη. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί! Εμένα η σκόνη με βολεύει πολύ περισσότερο. και αναγκάζομαι να φέρνω από την Πάτρα οταν πηγαίνω. Όπως και να ΄χει, η παρακάτω συνταγή, είναι με φύλλα ζελατίνας. Δεν θυμάμαι αν την έχω δοκιμάσει. Ίσως μια φορά που δεν έβρισκα σκόνη. Οπότε, τη δίνω με επιφύλαξη. Όπως και την άλλη συνταγή, την είχα πάρει από κάποιο ιταλικό σάιτ εδώ και πολλά χρόνια, όταν δεν είχα λόγο να κρατάω λινκς και την έχω στο τετράδιό μου χωρίς άλλα στοιχεία. Η φωτό επίσης, ειναι από τις παλιές φωτό.



Πανακότα με καραμέλα (με φύλλα ζελατίνης)

Υλικά
500 γρ. κρέμα γάλακτος
270 γρ. ζάχαρη
3 φύλλα ζελατίνης
1 βανίλια
7-8 κουτ. νερό
λίγο κονιάκ
Μπορείτε να αντικαταστήσετε την κρέμα γάλακτος με 300 γρ. γάλα και 200 γρ. κρέμα γάλακτος.

Εκτέλεση
Φτιάξτε καραμέλα με τα 200 γρ. ζάχαρη και τις 7-8 κουτ. νερό σε φωτιά πολύ χαμηλή, μέχρι να πάρει η ζάχαρη ένα σκούρο χρυσαφί χρώμα.
Ρίξτε την καραμέλα σε μεταλλικά φορμάκια και αφήστε να κρυώσει.
Βάλτε τα φύλλα ζελατίνας σε κρύο νερό.
Σε μεταλλικό μπωλ ζεστάνετε την κρέμα γάλακτος, την υπόλοιπη ζάχαρη (70 γρ.) και τη βανίλια.
Ανακατέψτε και μετά από λίγο, αποσύρετε από τη φωτιά και προσθέστε τα φύλλα ζελατίνης.
Μόλις η κρέμα κρυώσει, προσθέστε το κονιάκ και βάλτε τη σε φορμάκια.
Αναποδογυρίζετε και σερβίρετε με φράουλες αν είναι στην εποχή τους.

Καλή και γλυκιά εβδομάδα να έχουμε!