Στο ληνό

Οι Ισπανοί έφυγαν, οι πρόβες στο χορευτικό σταματούν για να ξεκουραστούμε λιγάκι κι εγώ ελπίζω από σήμερα να βρω τους ρυθμούς μου, αφού σιδερώσω άπειρα ρούχα στιβαγμένα και παρατημένα λόγω των υποχρεώσεων. Ελπίζω από σήμερα επιτέλους να αρχίσω να βολτάρω στη μπλογκογειτονιά, ένα σπορ, που με μεγάλη δυσκολία κάνω τελευταία λόγω πολλών υποχρεώσεων. Μέσα στις πολλές υποχρεώσεις, δεν έλειπαν και κοινωνικά που προέκυπταν. Φίλοι που ήθελα να δω γιατί έφευγαν, η βάπτιση, η μάνα στην Πάτρα κλπ κλπ.

Την περασμένη Τρίτη, είχε κανονιστεί να πάω στην Ιωάννα για καφέ, αφού την επόμενη μέρα έφευγε. Παρόλο που κάθισε πάνω από μήνα στο νησί, καταφέραμε να βρεθούμε μόνο 2 φορές. Έτσι είναι στο νησί. Όσο χρόνο κι αν έχεις το καλοκαίρι, μετά από μια δεκάμηνη ησυχία, ξαφνικά, όλοι οι φίλοι έρχονται μαζί και όλοι φεύγουν μαζί... Κι εσύ, τρέχεις να προλάβεις να τους δεις όλους και να τους χορτάσεις...

Οδηγώντας προς τα κει και με τη μηχανή πάντα μαζί μου, ήλπιζα πως στη διαδρομή θα έβλεπα σταφίδες απλωμένες στ' αλώνια για να τις φωτογραφίσω. Είχα δει εδώ και μέρες σταφίδα απλωμένη, αλλά τη μία είχε πέσει ήδη ο ήλιος, την άλλη ήταν άνθρωποι εκεί και ντρεπόμουν, η σταφίδα δεν φωτογραφήθηκε. Ο καιρός της όμως περνούσε και πολύ χλωμό το έβλεπα να δω σταφίδες...Σκεφτόμουν όμως, ότι ίσως έβλεπα στης Ιωάννας, γνωρίζοντας την περιοχή που έμενε...

Φτάνοντας εκεί και πριν καλά-καλά παρκάρω, τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα μπροστά στην έκπληξη που με περίμενε. Αυτό ήταν ακόμα καλύτερο και από τη σταφίδα που περίμενα να δω. Στης Ιωάννας, είχαν τρυγήσει και πατούσαν σταφύλια στο λινό!
Βγήκα έξω, καλησπέρισα, αναφώνησα ένα "πωωωωωωωωωωωωω τι μου θύμισες τώρα..." και έβγαλα κατευθείαν τη μηχανή πριν πέσει ο ήλιος.

Στο μυαλό μου ήρθαν οι μνήμες της παιδικής μου ηλικίας, όπως έχω ξαναπεί εδώ, που στη γειτονιά μας, ο θείος μου πατούσε σταφύλια μαζί με τα μεγάλα ξαδέρφια μου, μέσα σε μια μεγάλη τετράγωνη στέρνα, σαν αυτή που έβλεπα μπροστά μου.

Η στέρνα, ζωντάνευε τις μέρες του τρύγου και όλα τα μεγάλα ξαδέρφια καλούνταν να βοηθήσουν στο πάτημα. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο, η στέρνα μετατρεπόταν στο σπίτι των παιδικών μας παιχνιδιών, στο ιδανικό μέρος για κρυφτό, στο μέρος που τα κορίτσια λέγαμε τα μυστικά μας...

Τα αδέρφια της Ιωάννας λοιπόν, πατούσαν σταφύλια. Η στέρνα, ή ληνό, όπως το λένε εδώ, είναι τετράγωνη και κεκλιμένη.


Ο αδερφός της, πατούσε μαύρα και άσπρα σταφύλια. Τα ανακάτευε πολλές φορές, έτσι ώστε να πατηθούν καλά και να πάρει όλο το πολύτιμο υγρό.


Το δάπεδο, έχει κλίση προς το κέντρο της μιας πλευράς, από όπου βγαίνει ο μούστος.






Έξω από το λινό, συγκεντρώνεται ο μουστος και από κει μεταφέρεται στα βαρέλια.


Εδώ βλέπετε μια ξύλινη τσιπουρία. Μέσα εδώ, μπαίνουν τα απομεινάρια από τα σταφύλια και στύβονται ακόμα περισσότερο.


Μέχρι το βράδυ παιδεύονταν και μέχρι που έφυγα...Ήπιαμε καφεδάκι με θέα το λινό και το πάτημα, είπαμε πολλά και διάφορα και δώσαμε ιντερνετικό ραντεβού πια...
Ιωάννα, το ποστάκι αφιερώνεται σε σένα, για το ωραίο απόγευμα που περάσαμε μαζί!




Τώρα, ελάτε μαζί μου για να σας δείξω τα κρασοχώρια του Ρήνου και να σας μιλήσω για ένα διαφορετικό είδος κρασιού...