Μπαίνοντας σε ένα μπλογκ, συναντάς από πολύ καλές φωτογραφίες έως χάλια φωτογραφίες. Η φωτογραφία, η σύνθεση ενός πιάτου και το στήσιμο είναι ταλέντο. Συχνά όμως οι συνθήκες που επικρατούν στο χώρο του καθενός κάνουν αυτή τη δουλειά ακόμα πιο δύσκολη ή πιο εύκολη. Αν οι φωτογραφίες είχαν στόμα, η καθεμιά θα είχε τη δική της ιστορία να διηγηθεί. Πόσο μάλλον, μια φωτογραφία φαγητού. Για παράδειγμα, οι παρακάτω φωτογραφίες.
Ας περιγράψω μια συνηθισμένη δική μου φωτογράφιση.
Στο σπίτι μου στο εσωτερικό, επικρατεί πολύ κακός φωτισμός. Η κουζίνα είναι σε βορινό σημείο, με αποτέλεσμα, κουζίνα και σαλόνι να είναι πάντα σκοτεινά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φωτογραφίζω με φλας μέσα (που το σιχαίνομαι και το αποφεύγω) ή με τρίποδο (που συχνά βαριέμαι να στήσω) ή με πολύ σταθερό χέρι. Μέσα, με τεχνητό φως και χωρίς ειδικό εξοπλισμό, είναι αδύνατον να αποφύγεις σκιές κλπ. Οπότε, όταν ο καιρός το επιτρέπει, πάω το φαγητό...βόλτα. Έξω. Έξω έχω ένα τραπέζι μαρμάρινο, ένα υπόστεγο που αν βρέχει βρέχομαι για να φωτογραφίσω και 4 γάτες κι ένα σκύλο που καραδοκούν να κοιτάξω αλλού για να αρπάξουν αυτό που φωτογραφίζω (οι γάτες βασικά είναι το πρόβλημα).
Τις προάλλες που φωτογράφιζα αυτό το πιάτο γινόταν το εξής: Πήρα έξω τη μηχανή και τη βάση πάνω στο οποίο θα έβαζα το πιάτο. Φυσούσε πάρα πολύ και ξέχασα να πάρω κάποιες πέτρες που χρησιμοποιώ για να μην μετακινείται το ύφασμα, χαρτί ή ό,τι βάζω για βάση. Μέγα λάθος. Άντε τώρα με το πιάτο στημένο, να μπω να πάρω τις πέτρες και με τις γάτες να με κοιτάζουν. Με το ένα χέρι κρατούσα τη μηχανή, με το άλλο προσπαθούσα να μην μου παίρνει ο αέρας το ύφασμα. Αδύνατον. Κάμποσες φορές ο αέρας σκέπαζε το πιάτο, μου έπαιρνε τη σάλτσα ή τον δυόσμο και εγώ άρχιζα τα γαλλικά...Κάποια στιγμή μπήκα μέσα με ταχύτητα παγκόσμιου πρωταθλητή για να φέρω κάτι ενώ παράλληλα φώναζα ξουυυυυυυυυυυ για να τις ψαρώσω και να μην πλησιάσουν.
Πάρα πολλές φορές κατά τη φωτογράφηση έχω αναγκαστεί να πάρω μέσα όλα τα πράγματα και να τα ξαναβγάλω, μόνο και μόνο για να μην πάνε οι γάτες επάνω. Μεγάλος μπελάς. Συχνά δε, οι γάτες έχουν γίνει μέρος της φωτογραφίας :-)
Οπότε, ας είμαστε επιεικείς όταν βλέπουμε μια μέτρια φωτογραφία φαγητού. Ποτέ δεν ξέρεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο καθένας φωτογραφίζει...Επίσης, για όλα όσα τραβάμε, διαολιζόμαστε όταν κάποιος απλά αντιγράφει κείμενα και φωτογραφίες. Εμείς τραβάμε ένα πολύωρο ζόρι και ο άλλος ξεμπερδεύει με αντιγραφή 5 λεπτών...
Ας πάμε όμως στο σημερινό φαγητό.
Αν όταν ακούτε τη λέξη κεχρί, το μυαλό σας πάει στα...πουλιά, τότε οκ. Είσαστε σαν κι εμένα. Χαχα! Ομολογώ. Όταν πρωτάκουσα για το κεχρί, το μυαλό μου πήγαινε σε καναρίνια, γαρδέλια και γενικά το είχα στη μνήμη μου σαν τροφή πουλιών. Τα τελευταία χρόνια, έρχονται στην επιφάνεια (ή στη μόδα) τροφές που υπήρχαν ακόμα και στην αρχαιότητα, με μεγάλη διατροφική αξία, όπως το κεχρί. Πολλές από αυτές, προτιμούνται, λόγω της έλλειψής τους σε γλουτένη, γεγονός που τις καθιστά ιδανικές για τα άτομα που τις αποφεύγουν.
Το κεχρί σε γεύση αφού μαγειρευτεί θυμίζει ρύζι. Τουλάχιστον εμένα αυτό μου θύμισε. Είναι πλούσιο σε φώσφορο, μαγνήσιο, φυτικές ίνες, δεν περιέχει γλουτένη, δημιουργεί αίσθημα πληρότητας κλπ. Για να μαγειρέψετε το κεχρί, η αναλογία είναι 1 κούπα κεχρί, 2-2,5 κούπες νερό (η συγκεκριμένη ποσότητα είναι πολύ μεγάλη!). Μπορεί να καταναλωθεί σκέτο αλλά και να προστεθεί σε φαγητά που θα βάζατε ρύζι.
Κεχρί με σάλτσα λεμόνι-ταχίνι
Υλικά για ένα μπωλ
Ας περιγράψω μια συνηθισμένη δική μου φωτογράφιση.
Στο σπίτι μου στο εσωτερικό, επικρατεί πολύ κακός φωτισμός. Η κουζίνα είναι σε βορινό σημείο, με αποτέλεσμα, κουζίνα και σαλόνι να είναι πάντα σκοτεινά. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να φωτογραφίζω με φλας μέσα (που το σιχαίνομαι και το αποφεύγω) ή με τρίποδο (που συχνά βαριέμαι να στήσω) ή με πολύ σταθερό χέρι. Μέσα, με τεχνητό φως και χωρίς ειδικό εξοπλισμό, είναι αδύνατον να αποφύγεις σκιές κλπ. Οπότε, όταν ο καιρός το επιτρέπει, πάω το φαγητό...βόλτα. Έξω. Έξω έχω ένα τραπέζι μαρμάρινο, ένα υπόστεγο που αν βρέχει βρέχομαι για να φωτογραφίσω και 4 γάτες κι ένα σκύλο που καραδοκούν να κοιτάξω αλλού για να αρπάξουν αυτό που φωτογραφίζω (οι γάτες βασικά είναι το πρόβλημα).
Τις προάλλες που φωτογράφιζα αυτό το πιάτο γινόταν το εξής: Πήρα έξω τη μηχανή και τη βάση πάνω στο οποίο θα έβαζα το πιάτο. Φυσούσε πάρα πολύ και ξέχασα να πάρω κάποιες πέτρες που χρησιμοποιώ για να μην μετακινείται το ύφασμα, χαρτί ή ό,τι βάζω για βάση. Μέγα λάθος. Άντε τώρα με το πιάτο στημένο, να μπω να πάρω τις πέτρες και με τις γάτες να με κοιτάζουν. Με το ένα χέρι κρατούσα τη μηχανή, με το άλλο προσπαθούσα να μην μου παίρνει ο αέρας το ύφασμα. Αδύνατον. Κάμποσες φορές ο αέρας σκέπαζε το πιάτο, μου έπαιρνε τη σάλτσα ή τον δυόσμο και εγώ άρχιζα τα γαλλικά...Κάποια στιγμή μπήκα μέσα με ταχύτητα παγκόσμιου πρωταθλητή για να φέρω κάτι ενώ παράλληλα φώναζα ξουυυυυυυυυυυ για να τις ψαρώσω και να μην πλησιάσουν.
Πάρα πολλές φορές κατά τη φωτογράφηση έχω αναγκαστεί να πάρω μέσα όλα τα πράγματα και να τα ξαναβγάλω, μόνο και μόνο για να μην πάνε οι γάτες επάνω. Μεγάλος μπελάς. Συχνά δε, οι γάτες έχουν γίνει μέρος της φωτογραφίας :-)
Οπότε, ας είμαστε επιεικείς όταν βλέπουμε μια μέτρια φωτογραφία φαγητού. Ποτέ δεν ξέρεις τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ο καθένας φωτογραφίζει...Επίσης, για όλα όσα τραβάμε, διαολιζόμαστε όταν κάποιος απλά αντιγράφει κείμενα και φωτογραφίες. Εμείς τραβάμε ένα πολύωρο ζόρι και ο άλλος ξεμπερδεύει με αντιγραφή 5 λεπτών...
Ας πάμε όμως στο σημερινό φαγητό.
Αν όταν ακούτε τη λέξη κεχρί, το μυαλό σας πάει στα...πουλιά, τότε οκ. Είσαστε σαν κι εμένα. Χαχα! Ομολογώ. Όταν πρωτάκουσα για το κεχρί, το μυαλό μου πήγαινε σε καναρίνια, γαρδέλια και γενικά το είχα στη μνήμη μου σαν τροφή πουλιών. Τα τελευταία χρόνια, έρχονται στην επιφάνεια (ή στη μόδα) τροφές που υπήρχαν ακόμα και στην αρχαιότητα, με μεγάλη διατροφική αξία, όπως το κεχρί. Πολλές από αυτές, προτιμούνται, λόγω της έλλειψής τους σε γλουτένη, γεγονός που τις καθιστά ιδανικές για τα άτομα που τις αποφεύγουν.
Το κεχρί σε γεύση αφού μαγειρευτεί θυμίζει ρύζι. Τουλάχιστον εμένα αυτό μου θύμισε. Είναι πλούσιο σε φώσφορο, μαγνήσιο, φυτικές ίνες, δεν περιέχει γλουτένη, δημιουργεί αίσθημα πληρότητας κλπ. Για να μαγειρέψετε το κεχρί, η αναλογία είναι 1 κούπα κεχρί, 2-2,5 κούπες νερό (η συγκεκριμένη ποσότητα είναι πολύ μεγάλη!). Μπορεί να καταναλωθεί σκέτο αλλά και να προστεθεί σε φαγητά που θα βάζατε ρύζι.
Κεχρί με σάλτσα λεμόνι-ταχίνι
Υλικά για ένα μπωλ
1/2 κούπα κεχρί
1 κούπα νερό (ίσως και λίγο παραπάνω)
1 κούπα νερό (ίσως και λίγο παραπάνω)
2-3 κλαράκια δυόσμο φρέσκο ψιλοκομμένο
1-2 κλαράκια φρέσκια ρίγανη ψιλοκομμένη*
3-4 κ. σ. ταχίνι*
1-2 κ. σ. χυμό λεμονιού
2-3 κ. σ. νερό
λίγο αλάτι
λίγο λευκό πιπέρι
Εκτέλεση
Βράζουμε το κεχρί σε ελαφρώς αλατισμένο νερό για περίπου 20 λεπτά.
Όταν γίνει, το ανακατεύουμε με τον δυόσμο και τη ρίγανη (αν
η γεύση της ρίγανης δεν σας αρέσει, βάλτε μόνο δυόσμο που ταιριάζει με όλα τα
υπόλοιπα υλικά). Αλατίζουμε αν χρειάζεται.
Σε ένα μπωλάκι, ανακατεύουμε το ταχίνι με λίγο από το λεμόνι
και νερό. Το αραιώνουμε όσο θέλουμε με νερό.
Αλατοπιπερώνουμε και δοκιμάζουμε τη γεύση. Αν μας λείπει κάτι το προσθέτουμε.
Το δικό μου ταχίνι ήταν μισό κανονικό και μισό ολικής
άλεσης.
Σερβίρουμε απευθείας στη σαλατιέρα με τη σάλτσα ή σε ατομικές μερίδες.
Καλή εβδομάδα!
Σερβίρουμε απευθείας στη σαλατιέρα με τη σάλτσα ή σε ατομικές μερίδες.
Καλή εβδομάδα!
