Πίτσα με τυρί και αντζούγιες. Βάση πίτσας με αλεύρι ζέας

Στο ντουλάπι μου έχει μείνει λίγο αλεύρι ζέας, το οποίο παραπονιέται ότι αν δεν το χρησιμοποιήσω σύντομα, με τη ζέστη (ποια ζέστη οεο;) θα χαλάσει. Στο μυαλό μου έχω δύο σχέδια. Σχέδιο 1, πίτσα. Σχέδιο 2, μπισκότα. Πέτυχαν και τα δύο!

Περίμενα την αντίδραση του καλού μου όσο έτρωγε την πίτσα. Πωωωωω νόστιμο φαγητό που έχεις φτιάξει!!! Οκ, λέω. Πέτυχε η πίτσα και όντως είναι νόστιμη για να τη φάει με αντζούγιες (δεν είναι του ψαριού και κοντεύει να γίνει...)
Οπότε...

Πίτσα με αντζούγιες σε βάση από αλεύρι ζέας
Υλικά για 28-30 νο ταψί (8 κομμάτια)
2 κούπες αλεύρι ζέας (270 γρ. περίπου, και ήταν βιολογική)
λίγο αλάτι
1 φακελάκι (7 γρ.) μαγιά χωρίς γλουτένη (μπορείτε να βάλετε και κανονική αν δεν σας πειράζει)
2-3 κ. σ. ηλιέλαιο
περίπου 3/4 κούπας ζεστό νερό
(ξέχασα να βάλω ζάχαρη :-p Αν βάλετε, βάλτε 1 κ.γ.)

 
Για τη γέμιση
κίτρινο τυρί της αρεσκείας σας (εμένα ήταν μεγάλες οι φέτες και πήρε 3-4)
κέτσαπ ή σάλτσα ντομάτας (χρησιμοποίησα σάλτσα από φαγητό της προηγούμενη μέρας)
8 φιλέτα αντζούγιας
1 ντομάτα σε φέτες
μισή πιπεριά σε φέτες
λίγη φέτα

Εκτέλεση
Σε ένα μπωλάκι βάζουμε το αλεύρι, τη μαγιά το αλάτι (τη ζάχαρη) και ανακατεύουμε.
Κάνουμε λακκουβίτσα και στη μέση βάζουμε το λάδι.
Προσθέτουμε το νερό σιγά σιγά, ανακατεύουμε και ζυμώνουμε να πάρει το αλεύρι και να έχουμε μια ζύμη που δεν κολλάει στα χέρια.
Την αφήνουμε να ηρεμήσει ένα 20λεπτο.
Λαδώνουμε ταψί τάρτας ή πίτσας και βάζουμε το ζυμαράκι μας. Ανασήκωσα αρκετά τα πλαϊνά, γιατί ήθελα να βάλω μέσα τυρί. Μπορείτε κι εσείς να το κάνετε.
Ανασηκώνουμε αρκετά το ζυμάρι στα πλαϊνά αν θέλουμε να τα γεμίσουμε με τυρί, διαφορετικά απλώνουμε το ζυμάρι να γεμίσει καλά το ταψί.

Κόβουμε μια φέτα τυρί σε λεπτά κομμάτια και τα τοποθετούμε ολόγυρα. Κλείνουμε από πάνω με το ζυμάρι. Αν έχετε χοντρά κομμάτια τυριού, θα γίνει ακόμα πιο τυρένιο.

Από πάνω απλώνουμε σάλτσα ή κέτσαπ.

 
Συνεχίζουμε με τυρί και από πάνω τις ντομάτες, πιπεριές, αντζούγιες και φέτα.

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 190 βαθμούς για 15-20 λεπτά.
Αν έχετε υπομονή και περιμένετε λίιιιιγο να κρυώσει, τα κομμάτια βγαίνουν πιο ακέραια. Μην την αφήσετε να κρυώσει όμως εντελώς, γιατί ζεστή ήταν πιο καλή.
Ήταν θεονόστιμη!

Τι θα λέγατε για άλλο ένα κομματάκι;;;

Καλό Σαββατοκύριακο και καλή ξεκούραση στα παιδάκια που έδιναν πανελλήνιες!

Φαγητό στην Κομοτηνή: Κουζουλό. Κρητικές γεύσεις στην Κομοτηνή

Όπως σας έλεγα τις προάλλες, στην Κομοτηνή η φίλη μου με πήγε στα καλύτερα. Τις ταβέρνες τις παρουσίασα με τη σειρά που τις επισκέφτηκα, γιατί αν έπρεπε να διαλέξω την καλύτερη, θα μου ήταν πολύ δύσκολο. Όταν μου είπε ότι θα πάμε στο Κουζουλό, σε ταβέρνα με κρητική κουζίνα, εσκέφτηκα ότι εκουζουλάθηκε. Ή κουζουλάθηκαν αυτοί που το άνοιξαν τόσο μακριά από την Κρήτη :-) Ασυναίσθητα άρχισα να ψιθυρίζω από μέσα μου το τραγούδι "Καράβια στη στεριά" και ειδικά το στίχο "...κι ένα καράβι από την Κρήτη, να πιάνει Ξάνθη-Κομοτηνή". Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φαινόταν απίστευτο που κάποιος σκέφτηκε να ανοίξει τόσο μακριά από την Κρήτη μαγαζί με κρητικές γεύσεις. Βέβαια, όπως διαπίστωσα μόνη μου, πολύ καλά έκανε, γιατί όλα τα πιάτα του ήταν ένα κι ένα. Αλλά ας πάμε να σας τα δείξω!

Η σαλάτα που φάγαμε

Φάβα. Εξαιρετική!

Φέτα ψητή με μέλι. Από πάνω μπαλσάμικο και αποξηραμένα δαμάσκηνα και βερύκοκα. Ήταν ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!

Όταν παραγγέλναμε, το παιδί που έπαιρνε την παραγγελία, είπε πως έπρεπε να πάρουμε οπωσδήποτε τις πατάτες τους κι εμείς συμφωνήσαμε γιατί προφανώς κάτι ήξερε. Όντως κάτι ήξερε. Ήταν καταπληκτικές.

Και το ψωμάκι τους ήταν επίσης τέλειο. Άλλα σκέτα, άλλα με σποράκια κλπ.

Εδώ θα σταθώ για λίγο γιατί πρέπει να το πω. Εγώ λάτρης της πικρής γεύσης δεν είμαι. Και ένας λόγος που δεν μου αρέσει το σταμναγκάθι είναι αυτός. Επίσης, η τσουχτερή τιμή του με την οποία φτάνει σε μας, το κάνει απαγορευτικό για πειράματα. Εδώ λοιπόν το παραγγείλαμε και πίστευα ότι ίσα που θα το δοκιμάσω. Αμ δε! Η ντομάτα μέσα στην οποία ήταν μαγειρεμένο και το γιαουρτάκι που το συνόδευε, έσπαγε την πικράδα του και του έδινε μια πικρογλυκόξινη γεύση που ήταν πάρα πολύ ωραία! Έφαγα και ξανάφαγα!

Μεζεδάκι εξαιρετικό: Απάκι και σύγλινο.

Χοιρινή τηγανιά, σβησμένη με ρακόμελο αν θυμάμαι καλά. Πάρα πολύ καλό!

Γαμοπίλαφο. Δεν είχα ξαναφάει και μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Την ονομασία μου είπε το παιδί την πήρε επειδή το φτιάχνουν σε γάμους (κάτι που νομίζω γνωρίζουμε όλοι), και το έβραζαν στο ζουμί του κρέατος που έφτιαχναν για το γάμο.

Τέλος, μας κέρασαν μια πεντανόστιμη κρέμα, που η μικρούλα που βάφτισα μου μέτραγε τις κουταλιές καθώς έτρωγα και την είχα στην αγκαλιά μου :-)))

Αν βρεθείτε στην Κομοτηνή, επιδιώξτε να φάτε κι εκεί. Αυτή τη φορά τα πιάτα ήταν λιγότερα γιατί ήμασταν μόνο 4 μεγάλοι.
Τα παιδιά που δουλεύουν εκεί ήταν ευγενέστατοι και εξυπηρετικοί, το σέρβις γρήγορο. Επίσης, στο μαγαζί μπορεί κάποιος να αγοράσει κρητικά ζυμαρικά και άλλα κρητικά προϊόντα.

Γαύρος μαρινάτος

Τον μαρινάτο γαύρο τον έμαθα εδώ και πολλά χρόνια στην ταβέρνα του Σπύρου στα Ξύγκια. Είναι από τους νοστιμότερους που έχω φάει ποτέ. Αλλά ακόμα πιο νόστιμο, φτιάχνει ο άντρας της φίλης μου της Τζένης στο Βόλο. Μου είχε φέρει μια φορά σε ένα της ταξίδι και ήταν ό,τι πιο νόστιμο σε γαύρο έχω φάει ποτέ.
Γενικά είναι επιτυχία να μη σου γίνει ούτε πολύ λύσσα από το αλάτι, ούτε πολύ ξιδιασμένος, ούτε πολύ...αγίνωτος, γενικά ούτε πολύ... :-) Θέλει το μέτρο του και αν τον πετύχεις είναι τέλειος.

Για το πιο αγίνωτος που έγραψα παραπάνω, μια φορά με κέρασαν έναν και δεν είχε κλείσει 24ωρο. Κοντέψαμε να πούμε τα νέα μας με τον γαύρο όταν τον έφαγα :-p

Την απέχθειά μου για το καθάρισμα την έχω εκφράσει ουκ ολίγες φορές. Αλλά αποφάσισα να θυσιαστώ μπρος στη νοστιμιά του γαύρου. Στο κάτω-κάτω, έπρεπε να δοκιμάσω αν αξίζει η θυσία!
Την τύχη του πρωτάρη την ξέρετε; Ε την είχα. Έφτιαξα έναν τέλειο γαύρο μαρινάτο!

Καθώς τον έφτιαχνα, σκεφτόμουνα ότι είναι το απόλυτο ελληνικό σούσι. Και παρόλο που δεν έχω φάει ακόμα σούσι, νομίζω ότι θα ήμουν πιο δεκτική στο να δοκιμάσω κάτι "ωμό" σε ψάρι, παρά σε κάτι άλλο (αν και έχω φάει ταρτάρ στη Γερμανία και ήταν άπαιχτο).

Το μαρινάρισμα και το πάστωμα, δεν είναι κάτι ξένο ή φρέσκο στην ελληνική και ξένη κουζίνα. Το "ψήσιμο" σε αλάτι ήταν από πολύ παλιά ο τρόπος που χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι πριν ανακαλυφτούν τα ψυγεία και οι καταψύκτες, για να διατηρούν για μεγάλο χρονικό διάστημα τα τρόφιμά τους.

Για να έρθω λοιπόν στη συνταγή, πριν λίγες μέρες, καθώς περνούσα από ένα κεντρικό και καλό ψαράδικο εδώ, το μάτι μου έπεσε στην αθερίνα. Λατρεύω την αθερίνα. Μπήκα μέσα για να πάρω λίγη και μέχρι να τελειώσει ο ψαράς με τον προηγούμενο πελάτη, χάζευα τι έχει. Όλα τα καλά του Θεού. Και έπεσε το ματάκι μου στο γαύρο. Ε, είπα πως έχει έρθει η ώρα να δοκιμάσω να τον φτιάξω.
Στο ψυγείο του ο ψαράς είχε έτοιμο μαριναρισμένο, οπότε έριξα την ερώτηση: τον αλατίζετε πριν ή μετά το καθάρισμα. Όχι λέει. Πρώτα αλάτισμα 6-7 ώρες, και μετά φεύγουν όλα εύκολα.
Κράτησα την πληροφορία αφού ευχαρίστησα και έφυγα.

Έριξα μια ματιά στη συνταγή της Πέννυς και μερικών φίλων και όλοι καθάριζαν από πριν. Χμμμμ. Άλλοι καθάριζαν τα πάντα από πριν, άλλοι έβρεχαν το αλάτι με ξύδι, άλλοι μετά κλπ κλπ. Αποφάσισα να κάνω κάτι μεταξύ της συνταγής της Πέννυς, του ψαρά και του μυαλού μου :-p

Η διαδικασία με ελάχιστες λέξεις που ακολουθήθηκε ήταν η εξής: καθάρισμα κεφάλια και ό,τι έβγαινε μαζί από εντόσθια, τοποθέτηση σε αλάτι, ξέβγαλμα και καθάρισμα κόκκαλου και τυχόν υπολειmμάτων από εντόσθια, τοποθέτηση σε ξύδι, σούρωμα, τοποθέτηση σε λάδι.

Παρόλο που είχα βάλει αρκετό αλάτι, δεν έγινε λύσσα και πιστεύω ότι αυτό έγινε επειδή μετά, το καθάρισμα του κόκκαλου το έκανα κάτω από τρεχούμενο νερό. Το ξύδι μου επίσης ήταν λευκό, οπότε δεν έγινε υπερβολικά δυνατό και πέτυχα μια γεύση ήπια και πάρα πολύ νόστιμη!

Εδώ να πω το εξής: παρόλο που ο ψαράς μου είπε ότι δεν καθαρίζει τίποτα πριν το αλάτι, ψιλοσιχαινόμουνα να τα βάλω όλα έτσι, αλλά είχα και περιέργεια. Οπότε, καθάρισα απο τα κεφάλια τα ψάρια, αλλά όχι σχολαστικά τα εντόσθια. Τραβούσα (εννοείται με γάντια, έτσι; χαχα) και ό,τι έβγαινε, έβγαινε. Άφησα ακαθάριστα 4-5 ψαράκια για να δω τη διαφορά μετά. Η μόνη διαφορά, ήταν ότι τα ακαθάριστα είχαν πιο "κόκκινο" δέρμα στα ... επίμαχα σημεία. Το κόκκινο όμως εξαφανίζεται με το μαρινάρισμα. Όταν ξανακάνω, θα τα καθαρίσω πάλι από την αρχή γιατί μου αρέσουν οι καθαρές δουλειές, αλλά όπως το έκανα. Όχι απαραίτητα σχολαστικά και όχι το κόκκαλο από την αρχή. Βγαίνει εύκολα μετά.

Αφήνω τα λόγια και δίνω με λεπτομέρειες τη συνταγή. Ο μαριναρισμένος γαύρος δεν είναι κάτι που γίνεται σε πέντε λεπτά, ούτε γίνεται άκοπα. Θέλει το χρόνο του για καθάρισμα και 1-2 μέρες υπομονή για να τον απολαύσετε αλλά πραγματικά αξίζει!

Γαύρος μαρινάτος: το ελληνικό σούσι
Υλικά για ένα μικρό μπωλ
1/2 κιλό γαύρο
αλάτι χοντρό (θα ήταν 5-6 κουταλιές σούπας ίσως)
ξύδι τόσο ώστε να καλύψει τα φιλέτα
1 σκελίδα σκόρδο
λίγη κόκκινη πιπεριά ψιλοκομμένη
1 κλωνάρι φρέσκια ρίγανη ψιλοκομμένη
Τα τρία παραπάνω είναι προαιρετικά και ο καθένας βάζει ό,τι θέλει από μυρωδικά.

Εκτέλεση
Πλένουμε και καθαρίζουμε τους γαύρους από τα κεφάλια. Αν δεν διαβάσατε παραπάνω, λέω ότι καθάριζα τραβώντας το κεφάλι και μαζί ό,τι έβγαινε από τα εντόσθια (βγαίνουν τα περισσότερα). Μπορείτε αν θέλετε να σχίσετε κατά μήκος και να καθαρίσετε καλά τα εντόσθια σ' αυτή τη φάση.
Αφού τα καθαρίσουμε όλα, τα αραδιάζουμε σε τρυπητό, στο οποίο από κάτω θα πρέπει να υπάρχει άλλο μπωλ. Τοποθετούμε τα ψάρια και πασπαλίζουμε καλά με αλάτι. Βάζουμε στρώματα ψαριών και αλατιού μέχρι να τελειώσουν τα ψάρια.

Βάζουμε το μπωλ που μέσα έχει το τρυπητό στο ψυγείο και αφήνουμε τα ψάρια με το αλάτι για 6-7 ώρες. Τα ψάρια θα βγάλουν ζουμί από αυτή τη διαδικασία.

Μετά από 6-7 ώρες, ξεβγάζουμε τα ψάρια, τα καθαρίζουμε από τα κόκκαλα και τυχόν υπολείμματα από τα εντόσθια. Τα ξέβγαλα αρχικά όλα μαζί και στη συνέχεια, προκειμένου να βγάλω το κόκκαλο, τα κρατούσα ένα-ένα κάτω από τρεχούμενο νερό (σε πολύ μικρή ροή), ανασήκωνα με ένα μαχαίρι το κ;oκκαλο στην πάνω μεριά και το τραβούσα προς τα κάτω. Κάνοντας αυτή τη διαδικασία, το ψάρι ανοίγει στα δύο και έχουμε πια ανοιχτά τα φιλέτα.

 
Κάθε ένα που το καθαρίζουμε και το ανοίγουμε το αφήνουμε πάλι σε τρυπητό και μετά τα βάζουμε σε ένα μικρό μπωλ.
Αφού τελειώσει η διαδικασία, καλύπτουμε με ξύδι τα φιλέτα. Το ξύδι μας θα πρέπει να είναι καλό. Εγώ χρησιμοποίησα λευκό που είχα αρκετό, το οποίο δεν είναι υπερβολικά δυνατό. Εσείς επιλέξτε το ξύδι που σας αρέσει.

Αφήνουμε τα ψάρια στο ξύδι για ένα 12ωρο. Εδώ να σας πω 1) ότι μετά από δυόμιση ώρες τρωγόταν μια χαρά και 2) τα άφησα 24ωρο επειδή ήταν ελαφρύ το ξύδι. Είναι χαρακτηριστικό ότι το δέρμα αλλάζει χρώμα, ασπρίζει από το ξύδι, σημάδι ότι "ψήνεται" και είναι έτοιμο προς κατανάλωση.

 Ο γαύρος μας πριν μπει στο ελαιόλαδο

Αφού κάνουμε κι αυτό, πετάμε το ξύδι, δεν τους ξεβγάζουμε και καλύπτουμε τον γαύρο με ελαιόλαδο (ή μισό μισό με ηλιέλαιο για να μην παγώνει το λάδι στο ψυγείο). Από πάνω ή ενδιάμεσα, βάζουμε τα μυρωδικά που μας αρέσουν. Εγώ προτίμησα ψιλοκομμένη κόκκινη πιπεριά, σκόρδο σε φετούλες και φρέσκια ρίγανη. Μπορείτε να βάλετε θυμάρι, σκόρδο, πιπέρι κλπ.
Τρώμε πλέον άμεσα ή φυλάμε στο ψυγείο.

Εδώ να πω ότι φύλαξα για λίγες μέρες μερικούς γαύρους σε ξύδι αντί για λάδι και κρατήθηκαν μια χαρά για τις 4-5 μέρες που κρατήθηκα και δεν τους έφαγα :-p
Αν θελήσετε να τους συντηρήσετε μόνο σε ελαιόλαδο όπως εγώ, μην ανησυχείτε που θα παγώνει το λάδι στο ψυγείο. Όταν θα τους βγάζετε, θέλει μόνο λίγα λεπτά, ειδικά το καλοκαίρι, για να έρθει το ελαιόλαδο σε θερμοκρασία δωματίου.

Αλήθεια ξέρετε ότι η αντζούγια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο παστός γαύρος;

Σαλάτα με κινόα, αυγό και σπανάκι

Λατρεύω τις σαλάτες που μπορούν άνετα να αντικαταστήσουν ένα κύριο γεύμα. Ως άνθρωπος που δεν τρελαίνομαι για κρέας, άνετα μπορώ να τρώω καθημερινά μια σαλάτα, εμπλουτίζοντάς τη με ό,τι υπάρχει ολόγυρα ή στο ψυγείο. 

Ο μάραθος έχει θεριέψει έξω στην αυλή. Και είναι τόσο νόστιμος και αρωματικός που σε προκαλεί να τον βάλεις παντού! Αυτή τη φορά, τον έβαλα σε σαλάτα με κινόα.  Δοκιμάστε τη!

Σαλάτα με κινόα, αυγό και σπανάκι

Υλικά για ένα μεγάλο μπωλ

1 κούπα κινόα

2 κούπες νερό

1 αυγό σφιχτοβρασμένο

1 χούφτα σπανάκι ψιλοκομμένο

μισή κόκκινη πιπεριά ψιλοκομμένη

1 ματσάκι μάραθο ψιλοκομμένο

λίγες ξανθές σταφίδες

χυμό ενός λεμονιού

2-3 κ. σ. ελαιόλαδο

1 κ. γ. μέλι

Εκτέλεση

Ξεπλένουμε καλά σε λεπτό σουρωτήρι την κινόα.
Βάζουμε το νερό σε κατσαρόλα να βράσει, ρίχνουμε την κινόα, χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε να βράσει 15 λεπτά (ή μέχρι να απορροφήσει όλο το νερό).
Αφήνουμε να κρυώσει και τη βάζουμε σε σαλατιέρα. Μπορείτε να αλατίσετε κατά τον βρασμό, αλλά εγώ προτίμησα να αλατίσω το λαδολέμονο.

Ψιλοκόβουμε το σπανάκι, την πιπεριά και τον μάραθο.

Τρίβουμε στο ψιλό του τρίφτη το αυγό.

Προσθέτουμε και τις σταφίδες και ανακατεύουμε όλα τα υλικά. 
Φτιάχνουμε τη σως και περιχύνουμε τη σαλάτα μας.

Φαγητό στην Κομοτηνή: Σουλτάν Τεπέ. Οι γεύσεις της Ανατολής

Όταν πας σε ένα ξένο μέρος και σε ξεναγούν φίλοι που ζουν εκεί, το πιθανότερο είναι να σε πάνε στα καλύτερα και πιο σουξεδιάρικα μαγαζιά του τόπου. Για καλή μου τύχη η κουμπαρούλα μου φρόντισε να δοκιμάσω διάφορες γεύσεις από μαγαζιά της Κομοτηνής. Και επειδή τα 2-3 μαγαζιά στα οποία φάγαμε ήταν τέλεια, θα σας δείξω τι φάγαμε, παρόλο που είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν περισσότερα από 3 καλά μαγαζιά στην Κομοτηνή. Ελπίζω σύντομα να έχω την ευκαιρία να ξαναβρεθώ εκεί και να δοκιμάσω κι άλλα φαγητά.

Στο Σουλτάν Τεπέ μπορεί να γευτεί κάποιος γεύσεις της Ανατολής. Διάφορα είδη κεμπάπ, γιαουρτλού, λαχτματζούν κλπ. Όχι μόνο τούρκικη κουζίνα αλλά και λιβανέζικη κλπ. Το σέρβις ήταν ικανοποιητικότατο, φιλικοί και οι τιμές απ' ό,τι πρόλαβα να δω νορμάλ. Αν κρίνουμε από  το γεγονός μάλιστα ότι κάνει εβδομαδιαία φοιτητικές βραδιές, είναι σίγουρα προσιτές οι τιμές. Τα φαγητά όλα όσα δοκίμασα μου άρεσαν. Και δεν ήταν ένα και δύο. Η παρέα ξεκίνησε με 8 άτομα και στη συνέχεια προστέθηκαν άλλα τόσα, οπότε είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε διάφορες γεύσεις. Ξεκινάω να σας τα δείχνω και όσα θυμάμαι το όνομά τους θα τα γράφω. Όταν υπάρχει foodblogger στην παρέα ξέρετε τι συμβαίνει ε; Δεν τολμάει να ακουμπήσει κανένας τίποτα αν δεν φωτογραφηθεί πρώτα! Από δίπλα είχα ένα χαρτί και σημείωνα τα ονόματα των φαγητών :-)

 Ταμπουλέ. Ήταν εξαιρετικό!

Το χειροποίητο ψωμάκι του μαγαζιού. Κάτι παραπάνω από νόστιμο!

Αυτό το πιάτο δεν το φάγαμε, αλλά με άφησαν να το φωτογραφήσω. Ήταν ευγενέστατοι οι άνθρωποι :-) Ήταν Ποικιλία Σουλτάν Τεπέ (ποικιλία κρεατικών)  και στη μέση υπήρχε η φλόγα που βλέπετε. Το μαγαζί είχε βιτρίνα στην κουζίνα και μπορούσες να δεις τι ετοιμάζουν ανά πάσα στιγμή.

Πουφ! Ένα τέλειο πιτοψωμάκι που το έτρωγες για πλάκα ;-)

Τσιτίρ κοτόπουλο.

Αυτά τα δύο υπάρχει περίπτωση να έχω μπερδέψει τα ονόματα για το ποιο είναι ποιο, οπότε τα δείχνω και τα δύο μαζί. Φυστικλί (με φυστίκι) και Άδανα (με καυτερή πιπεριά).

Νομίζω ότι αυτό ήταν απλώς σουβλάκι κοτόπουλο που πήραμε για τη μικρούλα της παρέας.

Κεμπάπ με μελιτζάνα. Ωραίο επίσης!

Μελιτζανοσαλάτα: ΤΕΛΕΙΑ!

Καβουρμάς. Βοδινό κρέας (συχνά και πρόβειο ή σε συνδυασμό) βράζεται στο ζουμί του και με αυτό φτιάχνουν κάτι σαν αλλαντικό που συντηρείται για καιρό. Γκουρμεδιά της ευρύτερης περιοχής της Θράκης. Εδώ ήταν σερβιρισμένο με τυρί και πιπεριές.

Γιαουρτλού. Παρόλο που δεν είμαι και πολύ φαν του κρέατος, ήταν νόστιμο!

Τέλος να σας πω ότι θετικό του μαγαζιού ήταν ότι το προτιμούσαν και οι ντόπιοι και επίσης, οι ντόπιοι που ήξεραν, συνόδευαν τα καυτερά φαγητά τους με ξινόγαλα. Το ξινόγαλα, κυκλοφορούσε σε όλα τα τραπέζια. Το μόνο που δεν πρόλαβα να δοκιμάσω ή να δω αν κερνούσε το μαγαζί, ήταν γλυκό στο τέλος, κι αυτό γιατί ίταν γίναμε πολλοί, φύγαμε οι πρώτοι για να χωρέσουν οι δεύτεροι.
Αν βρεθείτε στην Κομοτηνή επισκεφτείτε το. Είναι σε κεντρικότατο σημείο.