Γλυκιά βόλτα στην Αθήνα

Τις τελευταίες μέρες βρέθηκα στην Αθήνα. Μπορεί η πρωτεύουσα να είναι μια πόλη σκληρή και αφιλόξενη για τους μόνιμους κατοίκους της, για μένα όμως είναι μια ευκαιρία για ταξιδάκι σε μέρος που μένουν φίλοι, σε μέρος που θα περπατήσω πολύ ανάμεσα σε αγαπημένα μαγαζάκια. Τη βλέπω σαν παιδί που πρόκειται να πάει στο λούνα παρκ με φίλους. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά περιμένω πώς και πώς να πάω, παρόλα τα προβλήματά της...

Όταν ήμουν νεότερη, δεν είχα κανένα ενδιαφέρον να βρίσκομαι στην Αθήνα, παρά μόνο τις ευκαιρίες για ψώνια, αφού εδώ όλα ήταν (και είναι) πανάκριβα. Οι φίλοι μου, ήταν φίλοι του άντρα μου και οι βόλτες μου, γίνονταν μαζί του, αφού δεν είχα ιδέα πού να πάω και πώς θα κινηθώ. Είναι αστείο, αλλά είχα ένα φόβο να αυτονομηθώ, όχι επειδή φοβόμουν μη μου συμβεί κάτι, αλλά από φόβο μήπως βρεθώ κάπου και δεν ξέρω πώς να γυρίσω! Ωραία χαζομάρα ε; Λες και ήμουν στην Κίνα και δεν ήξερα κινέζικα.

Όλα αυτά ανατράπηκαν αρχικά γνωρίζοντας πολλούς φίλους με κοινά ενδιαφέροντα (βλέπε foodbloggers), αλλά τη μεγάλη διαφορά την έκανε η κόρη μου, όταν 15 χρονών βρισκόμενη στην Αθήνα δήλωσε: πάω βόλτα με τα κορίτσια στα μαγαζιά. Τι έγινε; Ποιος ήρθε; Πού θα πας παιδάκι μου μικρό παιδί μόνη σου στη ζούγκλα; Μα δεν θα πάω μόνη μου! Θα είμαι με άλλες, συνέχισε απτόητη και έφυγε κουνάμενη συνάμενη!

Ορέ τι είπε το βρέφος; Πάει μόνη της στο κέντρο; Κι εγώ τι κάνω εδώ μέσα; Τι χαζή που είμαι!!! Την ίδια κιόλας στιγμή, έφυγα από το σπίτι με σκοπό να εξερευνήσω την άγνωστη Αθήνα...

Μέχρι τότε, εγώ και ο άντρας μου, βασανιζόμασταν, ακολουθώντας ο ένας τον άλλον στα μαγαζιά που ήθελε, αφού εγώ ήμουν άσχετη στο πώς να κινηθώ μόνη μου. Μέχρι εκείνη τη μέρα που αποφάσισα ότι είναι πολύ χαζό αυτό που κάνω. Αν δεν κινηθώ μόνη μου, δεν πρόκειται να μάθω ποτέ.

Η αλήθεια, είναι ότι το μετρό και ο ηλεκτρικός, για μένα στάθηκαν σωτήρια. Αφενός μεν τα έχω κοντά μου, αφετέρου κινούμαι σαν πεταλουδίτσα από δω κι από κει χωρίς να πολυνοιάζομαι για το πού θα βρεθώ.

Έτσι, από τότε, χαίρομαι πολύ τις βόλτες μου στο κέντρο. Βολτάρω σε στενάκια, ανακαλύπτω μαγαζάκια και μοιράζομαι τις ανακαλύψεις μου με φίλες που βολτάρουμε μαζί. Η πλάκα είναι, ότι τώρα πια, σε πολλές έχω υποδείξει εγώ μαγαζιά και τρύπες με κρυμμένους θησαυρούς.  Τώρα πια, ο άντρας μου βλέπει τους φίλους του, εγώ τους δικούς μου, πάει στα μαγαζιά που θέλει κι εγώ στα δικά μου κι έτσι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Και φυσικά, δεν περιμένω να ανεβώ στην Αθήνα όποτε ανεβούμε μαζί, αλλά εδώ και πολλά χρόνια, πιάνω τις ευκαιρίες και έρχομαι μόνη μου. Βλέπω όσους μπορώ και όσους προλαβαίνω, πράγμα πολύ δύσκολο όταν είναι μόνο για Σαββατοκύριακο, αφού θέλουμε 6 ώρες να έρθουμε εκεί και μία μέρα πάει χαμένη.

Έτσι, ένα ταξιδάκι έφτασε στο τέλος. Πέρασα πολύ ωραία, ευχαριστήθηκα το κοριτσάκι μου (άλλος ένας λόγος να έρχομαι, πράγμα που με τα κ@λομνημόνια έχει γίνει δύσκολο), είδα όσες φίλες πρόλαβα, πήρα μερικά απαραίτητα πραγματάκια (εκτός από μπαχαρικά! τι να τα κάνω τα μπαχαρτζίδικα όταν το έχω εδώ πια;;; :-) ) και πάλι πίσω στο νησί.

Ελάτε να σας βολτάρω τώρα στην Καραγιώργη Σερβίας (παράλληλη με την Ερμού), κατά μήκος της οποίας βρίσκονται πολλά μαγαζάκια με ζαχαρώδη προϊόντα. Σίγουρα οι περισσότερες τα ξέρετε. Σοκολατάκια, ξηροκάρπια, μικρά γλυκάκια, κουφέτα και διάφορα άλλα βρίσκεις εκεί. Εκείνο που μου έκλεψε την καρδιά, ήταν οι χρωματιστοί μπεζέδες. Δεν είναι κουκλάκια;