Τάρτα με φρέσκιες μούρες (μούρα) - Οι επιπτώσεις μια τάρτας

Το ποστ που ακολουθεί, είναι Μπεν Χουρ. Αν βαριέστε να διαβάστε, πηγαίνετε απευθείας στη συνταγή, που είναι εξίσου μεγάλη, αλλά καθόλου δύσκολη!

Εδώ και μια βδομάδα, η καλή μου η Δέσποινα μου λέει στο φβ:
-Θέλετε μούρες; (μούρες λέγαμε στην Πάτρα και λέμε στη Ζάκυνθο τα μούρα της μουριάς).
Αν ήθελα λέει; Πέρυσι παρακαλούσα να μην κλαδέψουν πρόωρα τις μουριές τους δυο φίλοι, μπας και έπαιρνα μούρες για να συμπληρώσω τη συλλογή μου για το βιβλίο μου. Με το ζόρι μου έδωσαν ένα μπωλάκι μούρες. Οπότε, να είχα τέτοια προσφορά και να έλεγα όχι; Φυσικά και πήγα να πάρω τις μούρες! 1.700 γραμμάρια μούρες!!! Τι δώρο! Ποτέ δεν είχα δει τόσες πολλές!

Όταν ήμουν μικρή, το καλοκαίρι τρώγαμε πολλές, αφού εκεί που ήταν η δουλειά του παππού, είχε μια τεράστια μουριά και όταν ανεβαίναμε στην ταράτσα, τα κλαδιά της ήταν δίπλα μας και οι καρποί της πήγαιναν κατευθείαν στα παιδικά στόματα άπλυτοι φυσικά! Έχω ωραίες αναμνήσεις από μούρες!

Έπλυνα τις μούρες, φόρεσα γάντια και έκοψα τα κοτσανάκια τους, εκτός από εκείνες που θα έκανα μαρμελάδα. Σκεφτόμουν πώς θα αξιοποιήσω το μικρό μου θησαυρό. Άλλη φορά παρακαλούσα να έχω μούρες και τώρα σκεφτόμουν τι να τις πρωτοκάνω τόσες που ήταν! Ήθελα να φτιάξω κάτι που να μην είναι απαραίτητα συνηθισμένο. Έτσι, οι μούρες κατανεμήθηκαν ως εξής:

500 γρ. έγιναν λικέρ

500 γρ. έγιναν μαρμελάδα

100 γρ. περίπου έγιναν cup cakes

500 γρ. έγιναν τάρτα

Και τα υπόλοιπα γραμμάρια που λείπουν ήταν απώλειες (κοτσανάκια, κάποιες φαγώθηκαν ή χαλασμένες που σχεδόν δεν υπήρχαν).

Αφού έκανα τα πρώτα τρία, μετά, κράτησα τις μούρες σχεδόν 3 μέρες στο ψυγείο μου, γιατί δεν είχα αποφασίσει τι να τις κάνω. Η ιδέα της τάρτας, ανοιχτής ή σκεπαστής, μου είχε καρφωθεί από την αρχή στο μυαλό μου. Έτσι, ξεκίνησα να κάνω τη ζύμη. Αφού την έκανα, την άφησα στο ψυγείο μέχρι την επόμενη μέρα, που μπορούσα να τη φτιάξω.

Και εδώ αρχίζουν τα ευτράπελα και το 2ο μέρος του τίτλου: οι επιπτώσεις (και πτώσεις θα προσθέσω) μιας τάρτας.

Την επόμενη μέρα λοιπόν, βγάζω την τάρτα από το ψυγείο και την ανοίγω. Μετά, καταπιάνομαι να φτιάξω την κρέμα. Παράλληλα, παίρνω το τηλέφωνο για να μιλήσω με το φίλο μου το Βασίλη που έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε. Προσφιλής μου συνήθεια, να μιλάω στο τηλέφωνο και παράλληλα να μαγειρεύω. Και καλά να μαγειρεύω κάτι συνηθισμένο... Αμ έλα που συνήθως μαγειρεύω κάτι που δεν έχω ξαναφτιάξει!!! Την προηγούμενη φορά που το έκανα αυτό, έφτιαχνα μια τάρτα με πράσα, στην οποία στο τέλος ξέχασα να βάλω τα πράσα! Αυτό, πρέπει να σας το περιγράψω σε άλλο ποστ!

Ξεκινάω να κάνω την κρέμα ενώ παράλληλα μιλάω στο τηλέφωνο. Στο νεροχύτη, βρίσκονται 2 ταψιά το ένα πάνω στον άλλο, βρώμικα, με νερό μέσα...Ω Ναι...!
Καθώς μιλάμε με το Βασίλη, φτιάχνω την κρέμα και τη βγάζω από τη φωτιά. Πίσω μου, έχω ανοίξει στον πάγκο το ράφι του και είμαι ανάμεσα από νεροχύτη και πάγκο, τα οποία απέχουν λιγότερο από ένα μέτρο. Είπαμε: η κουζίνα μου είναι μικρή!!!

Ψήνεται η τάρτα, τη βγάζω, στρώνω τις μούρες, ανοίγω το συρτάρι που είναι τα μαχαιροπήρουνα να πάρω δεν-θυμάμαι-τι, μιλάω παράλληλα, με κάποιο μαγικό τρόπο κουνάω το ένα ταψί, γέρνει, xύνονται τα νερά απότομα που είχε μέσα και ένα μεγάλο μέρος από το βρώμικο νερό πέφτει μέσα στο συρτάρι με τα μαχαιροπήρουνα!

Αρχίζει το πρώτο επιφώνημα: Ωωωωωωωω!
Τι έπαθες; λέει ο Βασίλης. Δεν θα το πιστέψεις του λέω...Και ενώ του το λέω, κάνω γρήγορες κινήσεις με το βιτέξ να μαζέψω τα νερά από το συρτάρι. Το ανοίγω αρκετά, άρα ο χώρος του ενός μέτρου που λέγαμε γίνεται ακόμα μικρότερος, το συρτάρι γέρνει αρκετά (είναι παλιού τύπου-δεν είναι από εκείνα που στέκονται στην ευθεία- και βλέπω ότι καθώς γέρνει, τα νερά αρχίζουν και τρέχουν στο πάτωμα από το συρτάρι! Ουπς! Αυτό ήταν καλό και κακό. Θα άδειαζε μεν, έπρεπε να σκουπίσω το πάτωμα δε!
Σκύβω να μαζέψω τα νερά που τρέχουν στο πάτωμα ενώ παράλληλα πάντα μιλάω. Τα μαζεύω, κάνω λίγο πίσω, σηκώνομαι απότομα και με φόρα για να στίψω το βιτέξ και να ξαναμαζέψω και εκεί γίνεται το πιο ωραίο. Καθώς ανεβαίνω, χτυπάει η μέση μου πίσω στη γωνία του ανοιγμένου ραφιού του πάγκου (remember?) και με τη φόρα που έχω πάρει συν τον ξαφνικό πόνο, με πετάει πάλι κάτω και αφού ταλαντεύομαι κανά δυο φορές κάνοντας τις ύστατες προσπάθειες να ισορροπήσω, πέφτω τελικά στο πάτωμα καθιστή! Εκεί δεν είπα ωωωωωωωωωωω!, αλλά ω! ω! Δύο κοφτά. Συνεχίζω να μιλάω, να γελάω και να λέω στο Βασίλη "Δεν θα το πιστέψεις τι έπαθα". Γέλαγα με τον εαυτό μου και που επιμένω να παθαίνω αβαρίες όταν μιλάω στο τηλέφωνο ενώ παράλληλα μαγειρεύω, αλλά συνεχίζω να μην πτοούμαι.

Εννοείται ότι αποτελείωσα την τάρτα, αφού πρώτα μάζεψα τα νερά, αφού πρώτα στράγγιξαν από το συρτάρι. Μετά, έβγαλα τα μικρά κουταλοπήρουνα (αυτά είχαν πληγεί) και τα έπλυνα και τα τύλιξα όλα σε μια πετσέτα. Εννοείται, ότι σε κάποια στιγμή που χρειάστηκα πετσέτα, παραλίγο να αναποδογυρίσω πάλι όλα τα κουταλοπηρουνάκια που ήταν τυλιγμένα μέσα σε αυτή που επέλεξα να πάρω για να σκουπίσω τα χέρια μου, αλλά ευτυχώς το βάρος της πετσέτας, μου υπενθύμισε ότι κάτι έχει μέσα.

Γελάτε ε; Εγώ να δείτε πόσο. Όμως εγώ δεν πτοούμαι. Τι κι αν έγιναν όλα αυτά; Η τάρτα έγινε, τα νέα μας τα είπαμε, γέλασα κιόλας με τα παθήματά μου και η ζωή συνεχίζεται.

Καιρός να πάμε στη συνταγή. Αφού τη διαβάσετε, διαβάστε οπωσδήποτε τα tips!

Τάρτα με φρέσκιες μούρες (μούρα)

Υλικά για ταρτιέρα διαμέτρου 30 εκατοστών

για τη βάση

250 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
50 γρ. αμύγδαλο πούδρα
130 γρ. βούτυρο
1 αυγό
2-3 κ. σ. παγωμένο νερό
1 πρέζα αλάτι
2 κ. σ. ζάχαρη

για τη γέμιση

400-500 γρ. μούρες (μπορείτε να βάλετε και λιγότερες), πλυμένες και κομμένο το κοτσανάκι τους (κάντε το με γάντια και ψαλίδι)
½ λίτρο γάλα (χρησιμοποίησα χαμηλών λιπαρών)
50 γρ. αλεύρι
70 γρ. ζάχαρη
λίγο τριμμένο μοσχοκάρυδο
1 πρέζα αλάτι
1 κρόκο αυγού
1 κ. σ. αμύγδαλο πούδρα
λίγο βούτυρο για το βουτύρωμα της ταρτιέρας
Δείτε τα tips για τα υλικά πριν ξεκινήσετε να την κάνετε

Εκτέλεση

Μέσα σε ένα μπωλ, βάζουμε το αλεύρι, το αμύγδαλο, το αλάτι και τη ζάχαρη και τα ανακατεύουμε.
Χτυπάμε με πηρούνι το αυγό με το νερό.
Προσθέτουμε το βούτυρο παγωμένο σε κομματάκια. Ανακατεύουμε γρήγορα με τα δάχτυλά μας, ώστε να μην ζεσταθεί το μίγμα.
Προσθέτουμε λίγο από το μίγμα νερού-αυγού. Επειδή η βάση έχει μέσα αμύγδαλο (άρα έλαιο αμυγδάλου) δεν παίρνει πολύ. Αν δεν βάλουμε αμύγδαλο και βάλουμε μόνο αλεύρι, θα πάρει περισσότερο υγρό. Βάζουμε όσο υγρό χρειάζεται, έτσι ώστε η ζύμη μας να είναι απαλή, εύπλαστη, αλλά όχι λασπώδης.

Τυλίγουμε τη ζύμη σε ένα κομμάτι μεμβράνη. Αφήνουμε τουλάχιστον μισή ώρα στο ψυγείο. Εγώ την άφησα όλη νύχτα, επειδή δεν είχα χρόνο να τελειώσω εκείνη τη στιγμή το γλυκό.

Μετά από μισή ώρα (ή την επόμενη μέρα):
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς περίπου.
Ανοίγουμε τη ζύμη με πλάστη, πάνω σε χαρτί ψησίματος. Για ακόμα μεγαλύτερη ευκολία, καλύψτε και από πάνω με χαρτί ψησίματος. Ανοίγουμε τη ζύμη μεγαλύτερη από την ταρτιέρα μας, για να καλύψουμε και τα πλαϊνά.
Με τη βοήθεια του χαρτιού, αναποδογυρίζουμε τη ζύμη στη βουτυρωμένη ταρτιέρα. Στρώνουμε τη ζύμη στον πάτο και στα τοιχώματα της ταρτιέρας.
Την τρυπάμε με πηρούνι σε πολλές μεριές.
Ψήνουμε στους 180 για 20 λεπτά. Αν θέλετε να βάλετε πάνω στη ζύμη βάρος, μπορείτε να το κάνετε. Εγώ δεν το έκανα και δεν φούσκωσε.
Μέχρι να ψηθεί η τάρτα, σε μια κατσαρόλα βάζουμε το μισό και παραπάνω γάλα να ζεσταθεί.
Σε ένα πιάτο, χτυπάμε τον κρόκο του αυγού και τον αφήνουμε στην άκρη.
Σε ένα μπωλάκι, αναμιγνύουμε το αλεύρι με τη ζάχαρη.
Προσθέτουμε στο μίγμα το υπόλοιπο γάλα σιγά-σιγά, ενώ ανακατεύουμε. Αρχικά θα είναι μια πηχτή κρέμα και όσο προσθέτουμε γάλα θα αραιώνει, ανάλογα με το πόσο γάλα έχουμε κρατήσει.
Όταν ζεσταθεί το γάλα στην κατσαρόλα, ρίχνουμε και το μίγμα που κάναμε με αλεύρι-ζάχαρη-γάλα.
Ανακατεύουμε συνέχεια με ξύλινη κουτάλα, ρίxνουμε το αλάτι και λίγο μοσχοκάρυδο, χαμηλώνουμε τη φωτιά και συνεχίζουμε να ανακατεύουμε μέχρι να πήξει.
Όταν πήξει, αποσύρουμε την κατσαρόλα από τη φωτιά.
Βάζουμε λίγη από την κρέμα στο πιάτο με το αυγό και ανακατεύουμε καλά.
Βάζουμε 3-4 κουταλιές ακόμα στο αυγό ανακατεύοντας πάντα.
Ρίχνουμε όλο το μίγμα που έχουμε στο πιάτο μέσα στην κατσαρόλα, ανακατεύουμε, το βάζουμε πάλι στη φωτιά να πάρει μια βράση και να ενοποιηθεί το μίγμα και αποσύρουμε από τη φωτιά.

Βγάζουμε την τάρτα από το φούρνο και ρίχνουμε πάνω της τις μούρες, φροντίζοντας να πάνε παντού.
Από πάνω, ρίχνουμε την κρέμα, να πάει παντού.
Πασπαλίζουμε με λίγο μοσχοκάρυδο και με το αμύγδαλο και ψήνουμε πάλι για μισή ώρα περίπου, στις πάνω αντιστάσεις, στους 180 βαθμούς.
Όταν γίνει, αφήνουμε να κρυώσει πριν την κόψουμε, για να σταθεροποιηθεί η κρέμα.

Tip:

Παρόλο που είμαι πολύ γλυκατζού, δεν μου αρέσουν τα γλυκά φρούτα. Μου αρέσουν όσο είναι ακόμα ξινά. Οι μούρες, όταν είναι ώριμες, είναι πάρα πολύ γλυκές. Το γλυκό λοιπόν, ήταν αρκετά γλυκό για τα γούστα μου. Αν είχα κι άλλες μούρες, θα έκανα αυτά που συμβουλεύω παρακάτω. Επειδή όμως δεν έχω, συμβουλεύω εσάς τι να κάνετε. Αν πάλι κάποιος έχει μισό κιλό μούρες περίσσευμα να μου δώσει για να ξαναδοκιμάσω με τις αλλαγές που προτείνω, ευχαρίστως να την ξανακάνω και ας του χαρίσω την τάρτα (αφού τη δοκιμάσω φυσικά! Χεχε!)

Κατ’ αρχή, στο γλυκό πιστεύω ότι άνετα θα πήγαινε μια κρέμα τυριού. Ακόμα, και ενός τυριού ελαφρώς αλατισμένου, όπως το κατίκι. Πιστεύω ότι θα ήταν υπέροχη με κατίκι. Θα της έδινε την ξινάδα που της έλειπε.

Αν σας αρέσουν κι εσάς τα φρουτένια γλυκά που έχουν μια ξινάδα, κάντε ένα από τα παρακάτω, ή και τα δύο:
Βρέξτε τις μούρες με χυμό λεμονιού και αφήστε τις να μαριναριστούν για ώρες.
Αντί για μια σκέτη κρέμα ζαχαροπλαστικής που έκανα εγώ, κάντε μια κρέμα λεμονιού. Ενισχύστε την κρέμα που έκανα με χυμό λεμονιού και κάντε τη όσο ξινή θέλετε, ώστε να ισορροπήσει με τις γλυκές μούρες. Αν βάλετε αρκετό χυμό, προσθέστε λίγο αλευράκι ακόμα. Το χυμό λεμονιού, θα τον προσθέσετε στο αλεύρι και τη ζάχαρη.

Θέλετε και μια πιο extreme πρόταση; Αν έχετε φτιάξει λεμονάδα,  (η συνταγή περιλαμβάνεται και στο βιβλίο μου) σερβίρετε την τάρτα (χωρίς τις προτεινόμενες αλλαγές) περιχυμένη με 2 κουταλιές σιρόπι λεμονάδας. Το δοκίμασα και ήταν τέλειο. Της έδινε το ξινό που της έλειπε!

Το 'γραψα; Ναι το ΄γραψα! ΟΥΦ! Πολλή μούρη η τάρτα!!!

υγ. Πήζω πάλι. Σας το είπα;