Δεν θα φτιάξω τίποτα!

Μπόχαλη

Χτες το απόγευμα χτυπάει το τηλέφωνο. Ήταν η Σούλα.
-Τι γίνεται; όλα καλα;
-Ας λεμε καλά…
-Ο πεθερός σου;
-Μία από τα ίδια
-Χτες δεν σας προλάβαμε (είχαμε συναντηθεί στη Μπόχαλη)
-Μωρέ πήγαμε λίγο να ξαλεγράρουμε από το πήξιμο. Ίσα για μια βόλτα…
Αφού μιλήσαμε κάμποσο για την κατάσταση του πεθερού, αρχίσαμε να βλαστημοκοπάμε για την οικονομική κρίση, την ακρίβεια στα μαγαζιά, την έλλειψη τουρισμού κλπ.
-Μα να πληρώσουμε μία σόδα 3,5 ευρώ;
-Αμ εγώ το μοχίτο πέρυσι 9;;; Αστους μια χρονιά να μην πατήσει άνθρωπος σε μαγαζί, μπας και ρίξουν τις τιμές..

Και πέφτει η πρόταση λόγω οικονομικής κρίσης:
-Λέμε να μαζευτούμε σπίτι μου απόψε.
(προσέξτε ντελίριο ανάλυσης που ακολουθεί και την κατάληξη μετά)
-Μπράβο! Και πολύ καλά θα κάνετε! Καιρός είναι να αρχίσουμε να μαζευόμαστε σε σπίτια πάλι.
-Δεν έρχεσαι κι εσύ λίγο;
-Να έρθω…τι να κάνω κι εδώ…
-Δεν θα μαγειρέψω τίποτα!
-Το καλύτερο που έχεις να κάνεις!
-Ε ναι μωρέ! Βράδυ είναι, δεν χρειάζεται να τρώμε.
-Επιτέλους. Μπας και σταματήσουμε να τρώμε!
-Να. Ένα φρούτο μόνο, Ένα καρπούζι, ένα πεπόνι…
-…ένα χυμό βρε αδερφέ! Δεν χρειάζονται μαγειρέματα!
-Ναι μωρέ! Να κάτσουμε να τα πούμε. Και άμα πεινάσει κανείς, θα φτιάξω μόνο μια μακαρονάδα με γαρίδες (!!!)!
-Μωρή τρελή…Τώρα δεν είπες ότι δεν θα μαγειρέψεις;;;
-Δεν θα μαγειρέψω. Μόνο αυτό, έτσι για το ξεστόμι, για τα παιδιά και για όποιον πεινάσει.
-Κανόνισε μωρή τρελή…Τα ξέρω τα δικά σου τα «δεν μαγειρεύω»!
-Όχι, όχι. Μόνο αυτά…Και ούτε γλυκό! Απαπαπα!

Τα «μόνο αυτά της Σούλας», τα ξέρω… Πήγα λοιπόν, με τη σιγουριά πως θα έχει φτιάξει κι άλλα και με την ελπίδα πως δεν θα παρασυρθώ να φάω.
Η παρέα ήταν πολύ ευχάριστη και η κουβέντα κινήθηκε σε διάφορα θέματα.

Και από δω και κάτω, ακολουθούν μερικά highlights της βραδιάς:

Με το που πάω, καλησπερίζω όλους. Αριστερά μου η Λιάνα, γνωστή μου από χρόνια. Η Σούλα είναι αλλού γι΄ αλλού εκείνη τη στιγμή φαίνεται και ρωτάει:
-Με τη Λιάνα γνωρίζεστε;
-Κοιταζόμαστε και λέω όλο φυσικότητα «όχι»! (σημείωση, η Σούλα ξέρει ότι ξέρω τη Λιάνα αλλά συνεχίζει απτόητη. Είπαμε, ήταν αλλού)!
-Από δω η Κική, από δω η Λιάνα!
Την κοιτάζουμε και οι δυο, ενώ ο Διονύσης τη σκουντάει:
-Άστο…σε δουλεύει…

Α ρε Σουλίτσα άπαιχτη! Γι΄αυτό σ’ αγαπάω!!!

Κάποια στιγμή, η Σούλα είπε να βγάλει αυτό που θα έφτιαχνε (μόνο).
Φαίνεται λοιπόν, ότι η γαριδομακαρονάδα, συνοδεύεται απαραίτητα με:
σαλάτα χωριάτικη
σαλάτα με μαρούλι, ντοματίνια, σολομό (όχι Διονύσιο, αυτόν τον πιάσαμε μετά)
γαύρο μαρινάτο
σαρδέλες στο φούρνο
μύδια σάρτσα (διότι ο Ιάκωβος έχει αλλεργία στα μύδια και τα έβαλε χώρια)
-Δε μου λες μαρή…αυτά ήταν το «μόνο»;
-Ε μα τι είναι αυτά;
-Μα καλά…κι εσύ την πίστεψες πως θα έφτιαχνε μόνο γαριδομακαρονάδα; λέει ο Ιάκωβος
-Έλα ντε! Λες και δεν την ξέρω κι εγώ!
Ενώ τρώγαμε, μεταξύ τύρου και αχλαδίου , δλδ μεταξύ μυδίου και γαρίδος (μμμμμμμμμμ κρίση σου λέει μετά…άντε να μας πιστέψουνε), αρχίσαμε την πάρλα. Πιάσαμε λοιπόν, τη διατροφή και στο τραπέζι έπεσε το ταχίνι. Εκθειάζαμε όλοι τα καλά του ταχινιού, οπότε η Βούλα, που την έκοβα για 45,6 κιλά, ρωτάει:
-Βρε παιδιά…Το παστέλι που έχει μέσα ταχίνι και που το τρώω, παχαίνει;;;
Την κοιτάζω με μίσος και απορία. Με μίσος για τα 45,6 κιλά της και απορία επειδή δεν θα έπρεπε να τη νοιάζει! Τη Βούλα δεν την ήξερα, αλλά δεν μπορούσα να μην αστειευτώ! Με έπιασε….
Σκουντάω τον κολλητό μου Διονύση, κοιτώντας τη Βούλα με ύφος.
-Την άκουσες τι ρώτησε; (κοιτώντας τη και μιλώντας δυνατά εννοείται)
-Τι; Τι; Δεν άκουσα! (Ο Διονύσης είναι αναλόγων κιλών. Δλδ, τρώει η Βούλα κι ο Διονύσης και παχαίνουμε οι υπόλοιποι.
-Ε-ρώ-τη-σε, αν πα-χαί-νει το τα-χί-νι (μιλούσα συλλαβιστά πλέον, ενώ ο Διονύσης γελούσε ήδη)
-(Βούλα) Ναι ρε παιδιά…Γιατί; Παχαίνει; Γιατί να μην ρωτήσω;
Εγώ εξακολουθώ να την κοιτάζω έντονα και με απορία.
-Δε μου λες καλή μου κοπέλα… (οι υπόλοιποι που με ξέρουν τι πειραχτήρι είμαι, γελάνε ήδη), έχεις εσύ ανάγκη να σε νοιάζει αν παχαίνει το πα-στέ-λλλλλι;;;;;
-Ε……
-Τι ε καλέ;;; Γιατί αν σε νοιάζει κι εσένα αν παχαίνει το παστέλι, θα πηδηχτώ από το παράθυρο που είπε και ο Λεβέντης!!! Φάε κοπέλα μου και μη ρωτάς! Φάε!

Μετά πιάσαμε την ποίηση…Α…εκεί ειπώθηκαν διάλογοι απείρου κάλους που είναι αδύνατον να τους μεταφέρω…

Σε ένα διάλειμμα που έκανα για να εχτελέσω το καθημερινοβραδυνό μου καθήκον «εχτελούνται μεταφοραί», γυρίζοντας, τους βρίσκω να έχουν πιάσει κουβέντα για ένα ταξιτζή.
-Α! Για ταξιτζή άκουσα! Για μένα λέτε;
-Η κουβέντα δεν ήτο για μένα φυσικά, αλλά η παρέα είχε πιάσει μεταφυσική πλέον κουβέντα, άκρως ενδιαφέρουσα, που είναι επίσης αδύνατον να μεταφερθεί…

Κάπως έτσι πέρασε η βραδιά. Φυσικά η βραδιά έκλεισε με πεπόνι, καρπούζι και ένα μπουκάλι παγωμένη τεντούρα που είχα πάει εγώ. Ελπίζω η Μέρκελ και κάτι τέτοιοι περίεργοι, να μην διαβάζουν τέτοια ποστ εν καιρώ κρίσης, διότι μας βλέπω να μας κόβουν και τα 250 ευρώ δώρο άδειας…

Άσχετο. Βράζω κάτι φασολάκια εδώ και 70 λεπτά και δεν θένε να μαλακώσουν. Έχουν πιει και 2 λίτρα νερό και πάει λέγοντας. Μέχρι μεθαύριο υποθέτω θα είναι έτοιμα. Μου τα χάρισαν τη Δευτέρα κι εγώ τα καθάρισα σήμερα. Ε όχι βέβαια! Φυσικά και δεν απορώ που δεν θέλουν να βράσουν από τη Δευτέρα! Αφού δεν ήμουν σε mood καθαρίσματος βρε παιδιά! Ωχουυυυυ!

Το ποστάκιον, αφιερωμένο στη χτεσινοβραδυνή παρέα! Φωτό δεν τράβηξα. Ήταν πολλά για να τα τραβήξω :-)))

Καλό σκ!