Καλαμπομαγέρεμα, το ζακυνθινόν

Το σημερινό ποστ, έχει να κάνει καθαρά με τη Ζάκυνθο, είναι αφιερωμένο στον Άρη που μου ζήτησε να βάλω τη συνταγή και είναι σεντονάτο, οπότε όποιος βαριέται να διαβάσει...κλπ κλπ τα ξέρετε τώρα :-)))

Όταν γνώρισα τα πεθερικά μου, η πεθερά μου μαγείρευε πάντα στο σπίτι. Ο πεθερός όμως, πάντα έφτιαχνε ένα πράγμα σαν κρέμα, που το τιμούσα δεόντως με μέλι ή ζάχαρη. Είχα λοιπόν πάντα την εντύπωση ότι αυτός το μαγειρεύει, μέχρι πριν λίγο καιρό, που κατάλαβα ότι ο πεθερός, απλά…ανακάτευε!

Πριν λίγο καιρό, ο Άρης που έχει ξενιτευτεί και του λείπει το νησί, μου ζήτησε να γράψω πώς κάνουν εδώ το καλαμπομαγέρεμα. Χρόνια τώρα, όταν έτρωγα αυτό το «γλυκό» ας το πούμε, μου θύμιζε την ιταλική πολέντα, χωρίς να έχω φάει όμως! Τα υλικά του, είναι παρόμοια. Έτσι, μια μέρα που καθόμασταν όλοι μαζί στο τραπέζι και αφού έχει ο πεθερός χρόνια και ζαμάνια να φτιάξει καλαμπομαγέρεμα, του λέω:

-Δε μου λες ρε πατέρα…θυμάσαι εκειό εκεί το καλαμπομαγέρεμα που έφτιαχνες;
-Ναι αμέ! Πώς δεν το θυμάμαι;
Πετάγεται η πεθερά και λέει:
-Μωρέ πού το θυμήθηκες αυτό τώρα;
-Πήγαινε μέσα εσύ, της λέω ενώ πήγαινε κατά το νεροχύτη. Εσύ δεν μας κάνεις.
Και τη διώχνω βιαστικά για να μάθω τα μυστικά της τέχνης του πατρός!
-Για πες λοιπόν πατέρα… Πώς το έφτιαχνες, θυμάσαι;
-Να σου πω την αλήθεια, λέει ο έρμος ο πατέρας, δεν το έφτιαχνα εγώ. Η πεθερά σου το έφτιαχνε. Εγώ μόνο ανακάτευα για να μην κολλήσει!

ΚΟΚΚΑΛΟ ΕΓΩ! Ωχ…τώρα; Άντε ξαναφώναξε την πεθερά.
-Μάνααααα…για έλα εδώ. Δεν μου κάνει ο πατέρας. Εσύ λέει ξέρεις.
-Ε να..βάζεις νερό και ανακατεύεις μέσα καλαμποκάλευρο. Όχι πολύ, γιατί πήζει και το βάζεις σε νερό που βράζει.
-Ε πόσο νερό; Και πόσο αλεύρι;
-Ε με το μάτι…
Κατάλαβα λέω μέσα μου…Άλλη συνταγή θα φτιάξω πάλι με το μάτι και στο περίπου… Καληώρα σαν τσου χαλβάδες τση μάνας μου…
-Και δεν μου λες.. Τσι σταφίδες στο τέλος τσι βάζεις; Το λάδι;
-Το λάδι από την αρχή και τις σταφίδες στο τέλος.
Άντε λέω…να περάσουν οι γιορτάδες και να το κάμω…100 χρόνια έχουμε να φάμε από δαύτο…

Και πέρασαν οι γιορτάδες και το ‘καμαααα….και πάμε στη συνταγή.

Ω ζακυνθινοί και πάσης φύσεως ντόπιοι, σ’χωρνάτε με που μπαίνω σε δικά σας λημέρια! χαχα! Άλλωστε έχω δικαίωμα. 1/4 αίμα που κυλλάει στις φλέβες μου, είναι ζακυνθινό.

Καλαμπομαγέρεμα το ζακυνθινόν

Υλικά για 6 μπωλάκια (εκτός και είστε ο ζακύνθιος Οβελίξ και πέσετε με τα μούτρα στη μαρμίτα για πάρτη σας)
1,5 λίτρο νερό
13 κ. σ. αλεύρι καλαμποκιού
2 κ. σ. ελαιόλαδο
8 κ. σ. ζάχαρη (ή και λιγότερο, ή και περισσότερο)
4 κ. σ. σταφίδα μαύρη
4 κ. σ. σταφίδα ξανθή (ή και περισσότερες ή και λιγότερες μαύρες και ξανθές)
(1 πρέζα αλάτι)
Για το σερβίρισμα:
ζάχαρη
κανέλλα
μέλι

Εκτέλεση
Βάζουμε το 1 λίτρο νερό στην κατσαρόλα, μαζί με το λάδι και τη ζάχαρη να ζεσταθεί.
Σε ένα μπωλάκι, ανακατεύουμε το αλεύρι με το ½ λίτρο νερό.
Όταν κάψει το νερό στην κατσαρόλα, προσθέτουμε το μίγμα αλευριού-νερού (το αλάτι) και ανακατεύουμε.
Αφού έχει ζεσταθεί πια όλο το μίγμα και αρχίζει να βράζει, ρίχνουμε και τις σταφίδες, χαμηλώνουμε λίγο τη φωτιά και από δω και πέρα, ανακατεύουμε με ξύλινη κουτάλα μέχρι να πήξει το μίγμα. Αυτό μου πήρε γύρω στα 10 λεπτά συνολικά.
Μοιράζουμε το μίγμα σε 6 μπωλάκια.
Σερβίρουμε ζεστό ή κρύο, προσθέτοντας από πάνω μέλι ή ζάχαρη (γι΄ αυτό δεν πρέπει να είναι πολύ γλυκιά η κρέμα).

Έτοιμο το καλαμπομαγέρεμά μου και για πρώτη φορά φαίνεται να πήγε καλά. Δοκιμάζω. Κάτι όμως δεν μου πάει καλά στη γεύση. Κάτι άλλο είχε του πεθερού.

Κάθομαι να γράψω τα υλικά, πριν ξεχάσω τι έκανα.
Ωωωωωωωωωωωωω dear God!!! Ξέχασα το αλάτι! Ο πεθερός είχε πει και αλάτι! Φτουυυυυυυ! Κι έλεγα, τι μου λείπει; Τι μου λείπει; Δεν πειράζει. Την επόμενη φορά!

Βάζω 4 μπωλάκια πάνω σε ένα δισκάκι, τα κλείνω από πάνω με μεμβράνη μη μου φύγουνε, ντύνομαι πρόχειρα, μπαίνω στ’ αμάξι και πάω στον πεθερό.

-Μάντεψε τι σου ‘φερα…
-Τι έφερες;
-Καλαμπομαγέρεμα! Πατέραααααααα! Ξέχασα να βάλω αλάτι! Μου είχες πει ότι έβαζες αλάτι;
-Μα δεν έβανα αλάτι!
-Αααα! Δεν έβαζες αλάτι; Α τι καλά! Τότε δεν ξέχασα τίποτα! Να φας να μου πεις αν σ’ αρέσει.
-Μ’ αρέσει.
-Ε πώς σ’ αρέσει ρε πατέρα; Αφού δεν δοκίμασες!
-Παιδάκι μου το βλέπω και μ΄ αρέσει! Άκου με κι εμέ που σου λέω.
-Καλά.. Όταν φας πες μου αν σ΄ άρεσε, οκ;

Του άρεσε. Μην το ψάχνετε. Μόνο σταφίδες έβαζε λιγότερες από μένα. Όσο για το αλάτι, μια πρέζα αλάτι, πάει πολύ στις κρέμες, γιατί δεν ταγκίζουν, οπότε βάλτε το. Επίσης, σταφίδες στη Ζάκυνθο νομίζω ότι έβαζαν μόνο μαύρες. Οι ξανθές, είναι δική μου παρέμβαση.

Tiiiiiiiiiiiiiiips, εδώ τα καλά Tiiiiiiiiiiiiiiips
Ζάχαρη δεν βάζουμε πολλή μέσα, διότι θα το τιγκάρουμε κατά βούληση με μέλι ή ζάχαρη από πάνω, συν ότι έχει και τις σταφίδες μέσα.

Το μίγμα πρέπει να πήξει, αλλά αν παραπήξει, θα είναι ιδανικό για καλαμπομαγερεματοπόλεμο (επαναλάβετε αν μπορείτε) και μάλλον αυτό έκανε τη διαφορά με το καλαμπομαγέρεμα του πεθερού που θυμάμαι: ήταν πιο πηχτό. Το έκοβες σε κομμάτι δηλαδή. Αν το θέλετε πιο πηχτό, βάλτε 1-2 κ. σ. αλεύρι ακόμα. Σας προειδοποιώ όμως, ότι με την ώρα πήζει. Πολύ!

Ο σύζυξ αναφώνησε όταν του το πρόσφερα με μέλι:
Ήρθε πάλι η κατοχή; Καλά μας το λέγανε ότι συνεχίζεται η κρίση…
No comments here.

update:
Μετά από 2-3 επαναλήψεις και πειράματα, θεωρώ την παρουσία αλατιού απαραίτητη. Λίγο αλατάκι το νοστιμίζει.
Επίσης, με 13 κ. σ. καλαμποκάλευρο, η κρέμα βγαίνει αραιή. Αν θέλετε πιο πηχρή κρέμα, βάλτε εξαρχής 2-3 κ. σ. καλαμποκάλυερο ακόμα.