Κολοκυθόπιτα με φτιαχτό φύλλο

Πίσω από κάθε συνταγή, κρύβεται μια ιστορία. Δεν το νομίζετε; Άλλος, με αφορμή ένα φαγητό ή γλυκό θυμάται τα παιδικά του χρόνια, άλλος θυμάται το μέρος των διακοπών όπου το πρωτόφαγε, άλλος τη γκάφα που έκανε όταν το πρωτόφτιαξε κλπ. Εμένα, αυτή η συνταγή, μου θυμίζει ένα ταξίδι στην Κεφαλλονιά. Όπως καταλάβατε, ακολουθεί ιστορία. Οι έχοντες ανυπομονησία, ας πάνε κατευθείαν στη συνταγή!

Γυρίζω πίσω το χρόνο λοιπόν, 7 χρόνια πριν, όταν πρωτόφτιαξα αυτή την πίτα. Τη συνταγή, μου την είχε δώσει η φίλη μου και συνάδελφος Μαρία. Είχε πλάκα μάλιστα, γιατί, όπως όλες οι παλιές συνταγές, έλεγε: 3 ποτήρια αλεύρι με 50 λεπτά!!! Αυτές οι παλιές συνταγές του στυλ αλεύρι με 50 λεπτά (του ευρώ), 50 δραχμές μαγιά κλπ, ήταν άπαιχτες! Μάλλον θα έπρεπε να είμαστε λογίστριες ή οικονομολόγοι οι μαγείρισσες, για να κάνουμε κάθε φορά την αναγωγή σε ευρώ ή ότι άλλο χρειάζεται. Έχω πολλά να θυμάμαι από αυτή τη συνταγή όπως καταλάβατε.

Όταν την έφτιαξα λοιπόν για πρώτη φορά, παρόλο που στην οικογένεια δεν είμαστε φαν του κολοκυθιού, την τσακίσαμε! Όλοι ανεξαιρέτως. Και επειδή έβγαιναν πολλά κομμάτια, περίμενα μια δεύτερη ευκαιρία να την ξαναφτιάξω.

Η ευκαιρία ήρθε.

Η φίλη μου η Τασία, είχε τότε διοριστεί στην Κεφαλλονιά και όλη τη χρονιά, λέγαμε ότι πρέπει να βρούμε μια ευκαιρία να πάμε, πριν πάρει όπως έλπιζε μετάθεση για εδώ. Ήταν Αγίου Πνεύματος πάλι τότε, (μόνο που ήταν τέλος Ιούνη) και σκεφτήκαμε, ότι αν δεν πηγαίναμε τότε, εκείνο το ωραιότατο τριήμερο, δεν θα πηγαίναμε ποτέ, αφού τελικά πήρε τη μετάθεση για εδώ.

Κολοκύθια ήρθαν πεσκέσι σπίτι και σκέφτηκα να φτιάξω την πίτα, για να έχουν να τρώνε τα πιτσιρίκια στη διαδρομή. Την έφτιαξα και ετοιμαζόμασταν να φύγουμε την Παρασκευή. Κλείσαμε ωραία-ωραία τα εισιτηριάκια μας, θα φεύγαμε από τα βόρεια του νησιού, με πλοίο που πάει κατευθείαν Κεφαλλονιά και το περιμέναμε πώς και πώς (τουλάχιστον οι 3 από τους 4). Και έρχομαι στο ζουμί.

Ο σύζυξ, όταν ακούει Κεφαλλονιά πια (όπως και τότε), βγάζει καντήλες. Διότι είχε μια πολύ κακή εμπειρία σε ταξίδι εκεί, αφού πηγαίνοντας για διακοπές κάποτε και αφού δεν βρήκε δωμάτιο για ένα 24ωρο, έφυγε κακήν κακώς την επόμενη μέρα. Αναρωτιέστε που διανυκτέρευσε; Χα! Στην αυλή μιας εκκλησίας. Αυτός, άλλοι 3 και οι γάτες της γειτονιάς. Την εμπειρία του αυτή (που δεν υπάρχει λόγος να την περιγράψω εκτενώς) όταν τη θυμάται και τη λέει, την τελειώνει πάντοτε λέγοντας «όρσε» και φασκελώνοντας κατά που πέφτει η Κεφαλλονιά. Σχεδόν κακή εμπειρία, είχα κι εγώ όταν είχα πρωτοπάει 20 χρονών, μόνο που εμένα δεν με είχε σημαδέψει τόσο, ώστε να μην θέλω να ξαναπάω. Ο σύζυξ όμως εμουρμούραγε που θα πηγαίναμε εκεί και αναρωτιόταν τι θα ήταν αυτό που θα του συνέβαινε αυτή τη φορά. Δεν χρειάστηκε να πάει για να το διαπιστώσει. Το έμαθε νωρίτερα. Πέμπτη βράδυ και ενώ είμαστε με τα εισιτήρια στα χέρια, χτυπάει το τηλέφωνο (που 9 φορές στις 10 είναι για κακό που λέει και ο Κηλαηδώνης) καιιιιιιιιιι...surprise!!! Ο πεθερός στο νοσοκομείο! ΤΩΡΑ;;;;

Τι κάνουμε; Ο σύζυξ άρχισε να μουρμουράει πάλι, ότι και μόνο στο άκουσμα των λέξεων «ταξίδι Κεφαλλονιά», το σύμπαν εκατάλαβε ότι πρόκειται να ξαναβρεθεί εκεί και φρόντισε να ΜΗΝ πάει. Εγώ τι να έλεγα; Όταν ο σύζυξ μουρμουράει, εγώ δεν λέω τίποτα. Τα βάλαμε κάτω λοιπόν, να δούμε τι θα κάνουμε. Δύο λύσεις υπήρχαν. Είτε δεν πηγαίναμε καθόλου, είτε θα πήγαινα εγώ με τα παιδιά. Σημειωτέον ότι είχαμε κανονίσει και με άλλο ένα ζευγάρι με παιδιά από δω, οπότε θα τους τη σπάγαμε αν δεν πηγαίναμε. Και καταλήγουμε στη 2η. Να πάω μόνη με τα παιδιά. Οκ. Να πάω μόνη με τα παιδιά. Έλα όμως που εγώ, παρόλο που τότε οδηγούσα ήδη 13 χρόνια, δεν είχα μπάσει ΠΟΤΕ το αμάξι στο καράβι!!! Πώς θα το έκανα τώρα αυτό στα καλά καθούμενα; Αγχώθηκα. Κι αν δεν μπορώ; Κι αν τρακάρω ούλο το Θέο εκεί μέσα; (άρχισα τα ζακυνθινά από το άγχος)! Κι αν το ένα, κι αν το άλλο. Ο σύζυξ με διαβεβαίωσε, ότι δεν έπρεπε να το σκέφτομαι, απλά έπρεπε να αφεθώ στις οδηγίες των ναυτών (μπου χα χα). Στο κάτω-κάτω, αν νόμιζα πως δεν μπορώ, θα είχα 2 άντρες ακόμα στην παρέα και θα το έμπαζαν εκείνοι στο καράβι.
Έτσι, με κάμποση έννοια στο μυαλό, με τη διαβεβαίωση ότι θα μπάζουν άλλοι το αμάξι στο καράβι αν δεν μπορώ, με 35 βαθμούς ζέστη και με 8 κολοκυθόπιτες φύγαμε για την Κεφαλλονιά. Φτάνοντας στο λιμάνι, με έπιασε το εγωιστικό και περήφανο του κριού: σιγά μη δεν μπορώ να μπάσω ένα αμάξι στο καράβι! Σιγά που θα αφήσω άλλον να το κάνει για μένα!!! Έμπασα και το αμάξι στο καράβι και ησύχασα! Τρεις μέρες στην Κεφαλλονιά, 8 φορές μπασόβγαλα το αμάξι. Ούτε μία, ούτε δύο φίλοι μου. Οχτώ! Νομίζω ότι καλύφτηκα από μπάσε-βγάλε για τα επόμενα χρόνια, γιατί μέχρι τώρα, δεν το έχω ξαναβάλει σε καράβι! χαχα! Τρεις μέρες που γυρίσαμε το νησί όσο μπορούσαμε, που τσακίσαμε τις κολοκυθόπιτες όπως αναμενόταν και που κάθε φορά που θα πηγαίναμε κάπου και ενώ μέναμε στο Ληξούρι εγώ ρωτούσα: Για να πάμε εκεί περνάμε Αργοστόλι; Κάθε ναι που εισέπραττα, σήμαινε 2 μπάσε-βγάλε στο καράβι. Τέσπα, περάσαμε καλά, παρόλη την έννοια για τον πεθερό πίσω και παρόλες τις 8 φορές μπάσε-βγάλε στο καράβι. Ένα πράμα σας λέω μόνο. Φέτος έχω πρόσκληση να ξαναπάω! Χαχα!

Έτσι που λέτε με τις κολοκυθόπιτες. Κάθε φορά που τη φτιάχνω, θυμάμαι την Κεφαλλονιά…

Ας δούμε την πίτα τώρα, την οποία με τα χρόνια προσάρμοσα σε αναλογίες, καθότι τα 50 λεπτά αλεύρι τότε, δεν ξέρω πόσο θα έχει φτάσει σήμερα με τη συφορά που μας έχει εύρει…

Κολοκυθόπιτα με φτιαχτό φύλλο
Υλικά
για το φύλλο
3 κούπες αλεύρι σκληρό
4 κ. σ. λάδι
2 κ. σ. ξύδι η χυμό λεμονιού (το οποίο ξέχασα να βάλω!!!)
1 κ. γ. αλάτι
1 κ. γ. ζάχαρη
1 1/4 κούπας περίπου ζεστό νερό
για τη γέμιση
1.000-1.200 γρ. κολοκύθια (πράσινα και όχι από άμαξα :-) ) τριμμένα στο χοντρό του τρίφτη
1/2 κιλό φέτα (ή 300 γρ. φέτα και 200 γρ. ανθότυρο) τριμμένη ή λιωμένη με το πηρούνι-χέρι
1 κ. σ. ξερό δυόσμο
1 κ. σ. ξερό μαϊντανό (αν έχετε φρέσκα μυρωδικά, βάζετε φρέσκα)
πιπέρι
αλάτι
προαιρετικά
3-4 πράσα ψιλοκομμένα
λίγη μαργαρίνη, βούτυρο ή λάδι

Εκτέλεση
Ξεκινάμε 1-2 ώρες πριν την ώρα που θέλουμε την πίτα.
Φτιάχνουμε τη ζύμη με τα υλικά της. Δεν βάζουμε μονομιάς το νερό, για να δούμε πόσο θα χρειαστεί.
Αφήνουμε τη ζύμη για ½-1 ώρα στην άκρη.

Τρίβουμε τα κολοκύθια, τα βάζουμε σε σουρωτήρι, τα αλατίζουμε και τα στύβουμε.
Αν βάλουμε πράσα, τα σωτάρουμε στο τηγάνι για λίγο, με λίγο λάδι.
Αποσύρουμε από τη φωτιά τα πράσα και όταν μισοκρυώσουν, τα ανακατεύουμε με τα υπόλοιπα υλικά της γέμισης.

Αφού περάσει ½-1 ώρα, χωρίζουμε το ζυμάρι σε 4 μέρη.
Ανοίγουμε το κάθε ζυμαράκι σε φύλλο με βέργα, ενώ πασπαλίζουμε με αλεύρι ή νισεστέ, για να μην κολλάει.

Εδώ τώρα, μπορούμε να κάνουμε τα εξής:

1) Βάζουμε πάνω στο φύλλο 3-4 κουταλιές από τη γέμιση, την απλώνουμε σε όλη την επιφάνεια (δεν χρειάζεται να είναι πολλή η γέμιση) και τυλίγουμε το ζυμάρι ρολό, σαν κρέπα.
Επαναλαμβάνουμε το ίδιο με τα υπόλοιπα 3 ζυμαράκια.
Ο τρόπος που τυλίγουμε την πίτα προκαλεί το εξής με το ψήσιμο: Η πίτα είναι τραγανή από έξω αλλά από μέσα το ζυμάρι δεν ψήνεται όπως έξω. Μένει σαν κρέπα μαλακό. Δε δείχνει άψητο, απλά δεν είναι όπως το εξωτερικό φύλλο.
Ίσως το ψήσιμο με αέρα να κάνει καλύτερη δουλειά στο μέσα φύλλο. Δεν το γνωρίζω γιατί δεν έχει αέρα ο φούρνος μου. Εμένα προσωπικά μου αρέσει που μένει έτσι μαλακό από μέσα. Αν δε θέλετε να συμβεί αυτό, μην τυλίξετε έτσι τα φύλλα, αλλά κάνετε το εξής:

2) Ανοίγουμε κάθε φύλλο όπως περιγράφτηκε πριν και το κόβουμε στη μέση.
Βάζουμε 2 κ. σ. περίπου γέμιση σε κάθε μισό και τυλίγουμε σε ρολό να κλείσει. Και στις δύο περιπτώσεις, κολλάμε τις άκρες με λίγο νεράκι. Τις ακρούλες του φύλλου τις τυλίγουμε από κάτω του και τα τοποθετούμε σε ταψί με χαρτί ψησίματος, με την ένωση προς τα κάτω.

Βάζουμε λίγο βουτυράκι ή λαδάκι πάνω από τις πίτες. Κάνει το φύλλο μαλακό.
Ψήνουμε τις πίτες για 30 λεπτά περίπου ή μέχρι να ροδίσουν, σε πάνω-κάτω αντιστάσεις (στο ψηλό ράφι του φούρνου τις βάζω εγώ).
Τρώγεται ζεστή και κρύα. Από το ψυγείο, ακόμα και την επόμενη μέρα, είναι καταπληκτική. Οπότε, παρόλο που έχει λίγη δουλίτσα, μπορείτε να τη φτιάξετε από την προηγούμενη μέρα.

Tips:
Αν σας μείνει γέμιση, προσθέστε ένα αυγό, τυρί τριμμένο, λίγο αλεύρι και φτιάξτε κολοκυθοκεφτέδες.

Αν βάζετε πολλή γέμιση, όχι μόνο δεν θα σας περισσέψει, αλλά δεν θα σας φτάσει κιόλας.

Με τη γέμιση μπορείτε να παίξετε γενικά Άλλες φορές βάζω πράσα, άλλες όχι. Άλλες φορές βάζω φέτα, άλλες φέτα και ανθότυρο, άλλες φέτα και γραβιέρα. Χωρίς τα πράσα είναι πιο ελαφριά. Χτες, την έφτιαξα με ανθότυρο και φέτα, χωρίς πράσο και έτρεχαν τα σάλια όλου του facebook το μεσημέρι που το συζητούσαμε με φίλες! Την έκανα με τον 2ο τρόπο και έτσι είχα 8 μπαστούνια πίτας.

Το καλύτερο τιπάκι τώρα: στη ζύμη, αντί για χλιαρό νερό, λέω ζεστό. Όταν η ζύμη δεν έχει μαγιά (άρα δεν μας πειράζει μην τυχόν καταστραφεί), βάλτε νερό που να πλησιάζει το ζεστό, παρά το χλιαρό. Κάνει το ζυμάρι μαλακό και εύπλαστο.

Χτες, για να μην γκρινιάζει η οικογένεια ότι έφτιαξα μόνο κολοκυθόπιτα, έψησα φέτες ψωμιού στο γκριλ για σέκα λεπτά και από πάνω έβαλα ντομάτα, φέτα και ρίγανη. Μόλις τώρα θυμήθηκαότι ξέχασα να βάλω λάδι στα ψωμάκια! Καλά να είμαστε!


Στην τελευταία φωτο, η οποία τραβήχτηκε 3 χρόνια πριν, βλέπετε την κολοκυθόπιτα, τυλιγμένη με τον 1ο τρόπο σαν κρέπα. Βλέπετε επίσης κολοκυθοκεφτέδες, από τη ζύμη που είχε περισσέψει. Ουζάκι κανείς;

Πάλι Μπεν Χουρ το έκανα το ποστ! Είναι σοβαρό γιατρέ μου;;;