Μαγειρίτσα

Μέχρι που ήρθα στη Ζάκυνθο, προ αμνημονεύτων χρόνων, ουδέποτε είχα φάει μαγειρίτσα. Η μάνα μου θυμάμαι ότι την Ανάσταση έφτιαχνε πατσά ή μαγειρίτσα ή δεν ξέρω κι εγώ τι ήτανε, πάντως ήταν κάτι που δεν το έτρωγα, γιατί μόνο που έβλεπα τα υλικά, αηδίαζα.

Αφότου ήρθα εδώ και παντρεύτηκα, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, τρώμε στο σπίτι των πεθερικών μου, 3 οικογένειες πια. Τα πρώτα χρόνια, παρόλο που η πεθερά μου προσπαθούσε να με πείσει ότι είναι πολύ νόστιμο, εξακολουθούσα να αρνούμαι να δοκιμάσω απ' αυτό το πράμα. Τώρα, το πράμα το θέλω όλο δικό μου (λέμε τώρα) χαχα! Κάποια στιγμή, γελάστηκα και δοκίμασα και επίστηκα επιτέλους ότι δεν είναι αηδία. Πράγματι η πεθερά μου το φτιάχνει πολύ ωραίο, με τα υλικά ψιλοκομμένα, χωρίς να κάνεις μάθημα ανατομίας (βρε-τι-να-τρώω-τώρα-άραγε).

Τα τραπέζια συγκεκριμένων ημερών όπως αυτή, σε μερικές οικογένειες καταλήγουν να γίνονται έθιμα. Για όσους δεν το ξέρετε, τη Μεγάλη Παρασκευή ο Επιτάφιος εδώ βγαίνει τα ξημερώματα προς Μεγάλο Σάββατο, και έτσι, σχεδόν κάθε χρόνο ξενυχτούσαμε και ξενυχτάμε, γιατί μαζεύονται φίλοι από παντού και έχει άλλο χρώμα αυτή η μέρα. Καταλήγουμε να κοιμόμαστε ξημερώματα αφού δούμε την ανατολή του ήλιου, ή να μην κοιμόμαστε καθόλου και να κοιμόμαστε απευθείας το μεσημέρι, οπότε, το βραδυνό μαγείρεμα το έχει αυτή που δεν ξενύχτησε: Η πεθερά μου!  Έτσι, δεν ήταν δύσκολο να καταλήξει να τρώμε εκεί κάθε Ανάσταση.

Τα χρόνια όμως περνούν και ξέρουμε ότι κανένας μας δεν είναι αιώνιος. Έτσι, γνωρίζοντας ότι -αν όλα τα πράγματα πάνε με τη σειρά τους- κάποτε θα πρέπει να φτιάχνω εγώ το αναστάσιμο τραπέζι, στρίμωξα εδώ και μερικά χρόνια την πεθερά μου να μου πει πώς την φτιάχνει. Επιθυμία μου επίσης ήταν μια φορά να την κάνουμε μαζί, πράγμα που ακόμα δεν έχουμε καταφέρει, λόγω του ξενυχτιού που σας έλεγα. Την κατέγραψα και σας τη μεταφέρω.

Ένα άλλο προβληματάκι, είναι ότι αυτό το φαγητό, το έχει η μοίρα του να μην φωτογραφηθεί ποτέ σωστά, αφού γυρίζουμε όλοι από την Ανάσταση με όρεξη να το φάμε και όλοι με κοιτάζουν με μίσος όταν βγάζω τη φωτογραφική μηχανή! :-) Την επόμενη μέρα, συνήθως δεν έχει μείνει τίποτα και έτσι κάθε χρόνο το φωτογραφίζω πρόχειρα. Ίσως φέτος τα καταφέρω, αν το φωτογραφίσω πριν την Ανάσταση, που δεν με κοιτάζει κανένας με μίσος όταν βγάζω τη μηχανή :-p

Στην παρακάτω φωτό, στα δεξιά πάνω, βλέπετε το παραδοσιακό ζακυνθινό χοιρομέρι που τρώμε το Πάσχα.

Η μαγειρίτσα της γιαγιάς Κλαίρης
Υλικά για 8-10 άτομα)
3 αρνίσιες συκωταριές (ανάλογα το μέγεθός τους)
ελαιόλαδο
3 κρεμμύδια ξερά ψιλοκομμένα
5-6 κρεμμυδάκια φρέσκα ψιλοκομμένα
5-6 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
ένα ματσάκι άνηθος ψιλοκομμένος (τα τρυφερά μέρη)
3-4 καρδιές μαρουλιών ψιλοκομμένες
λίγα εντεράκια (π. χ 2 εντεράκια ολόκληρα)
2 αυγά
χυμός λεμονιού
αλάτι
πιπέρι
προαιρετικά
1-2 φλυτζανάκια του καφέ ρύζι

Εκτέλεση 
Καθαρίζουμε τη συκωταριά και τα άντερα (μέσα-έξω).
Κόβουμε τη συκωταριά σε μεγάλα κομμάτια και τη ζεματάμε σε βραστό νερό για λίγα λεπτά.
Μετά, τα ξεπλένουμε και τα ψιλοκόβουμε όλα σε μικρά κομμάτια.
Ξαναπλένουμε.

Σε μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε ελαιόλαδο να ζεσταθεί.
Σωτάρουμε τα ξερά κρεμμύδια και όταν ξανθύνουν προσθέτουμε και τα φρέσκα.
Σωτάρουμε και τη συκωταριά (και τα εντεράκια εννοείται) για λίγα λεπτά.
Προσθέτουμε νερό αρκετό, αλατοπιπερώνουμε, και προσθέτουμε τα μαρούλια και τον άνηθο. Χαμηλώνουμε τη φωτιά και αφήνουμε το φαγητό να σιγοβράσει για 30-40 λεπτά.
Όταν κοντεύει να γίνει, αν θέλουμε προσθέτουμε το ρύζι. Αφήνουμε να βράσει κι αυτό και μέχρι να βράσει, φτιάχνουμε το αυγολέμονο.

Χωρίζουμε τα αυγά και χτυπάμε τα ασπράδια σε μαρέγκα.
Προσθέτουμε τους κρόκους, ξαναχτυπάμε και προσθέτουμε και χυμό λεμονιού.
Όταν πια είναι έτοιμο το φαγητό, σβήνουμε τη φωτιά, παίρνουμε ζουμί από την κατσαρόλα και το προσθέτουμε στα αυγά ανακατεύοντας πάντα.
Βάζουμε όσο περισσότερο ζουμί μπορούμε και τέλος προσθέτουμε το μίγμα των αυγών στην κατσαρόλα.
Ανακατεύουμε απαλά, δοκιμάζουμε αν χρειάζεται αλάτι ή λεμόνι και σερβίρουμε τη μαγειρίτσα ζεστή.

Update: Να διευκρινίσω ότι η μαγειρίτσα αυτή, δεν είναι παραδοσιακό φαγητό της Ζακύνθου. Το παραδοσιακό αναστάσιμο φαγητό εδώ, είναι το σγατζέτο. Η πεθερά είναι Πειραιώτισσα, γι' αυτό και θα βρείτε ομοιότητες με τις μαγειρίτσες σας!