Σπιράλ Σαμπλέ

Μια ωραία Κυριακή που ο σύζυξ αγόρασε εφημερίδα, έφερε μαζί και ένα ένθετο με συνταγές με σοκολάτα. Αφού πέσανε τα μάτια μου κάτω και τα σήκωσα (γιατί κάτι παθαίνω όταν βλέπω σοκολάτα) άρχισα να διαβάζω μετά μανίας τις συνταγές. Η φίλη μου η Α, λέει πως διαβάζει τα βιβλία συνταγών σαν λογοτεχνικά βιβλία. Έτσι, με το ίδιο ενδιαφέρον τα διαβάζω κι εγώ. Αφού το περάσω μια γρήγορη ματιά, αρχίζω να το διαβάζω επισταμένως. Μπορεί να το διαβάσω 2-3 φορές ή να επανέρχομαι συχνά σε κάτι που μου άρεσε.
Αφού μελέτησα λοιπόν, είπα να δοκιμάσω μια συνταγή για δίχρωμα μπισκότα:

Σπιράλ Σαμπλέ
Τι χρειαζόμαστε:
200 γρ. αλεύρι
150 γρ. βούτυρο σε θερμοκρασία δωματίου
75 γρ. ζάχαρη άχνη
1 βανίλια
20 γρ. κακάο άγλυκο
μια πρέζα αλάτι
επιπλέον:
1 κρόκο αυγού
2 κ. σ. γάλα

Τι κάνουμε:
Μέσα σε ένα μπωλάκι, ανακατεύουμε με ένα κουτάλι το βούτυρο και την άχνη ζάχαρη.

Κοσκινίζουμε το αλεύρι μέσα στο μίγμα και ζυμώνουμε γρήγορα με τα δάχτυλά μας.

Μοιράζουμε τη ζύμη σε 2 κομμάτια.

Στο ένα κομμάτι προσθέτουμε το κακάο και ζυμώνουμε γρήγορα για να ενσωματωθεί.

Κάνουμε τις δύο ζύμες μπάλες και τις τυλίγουμε σε διάφανη μεμβράνη.

Τις βάζουμε στο ψυγείο για 1-2 ώρες.

Μετά από 1-2 ώρες, βγάζουμε τις μπάλες από το ψυγείο, ανοίγουμε τις μεμβράνες και ανοίγουμε με μικρό πλάστη ορθογώνια πάχους το πολύ μισού εκατοστού.
Εδώ, θα πρότεινα να κάνετε αυτό που έκανα κι εγώ: να ανοίξετε την κάθε ζύμη πάνω στη μεμβράνη στην οποία ήταν κλεισμένη γιατί κολλάει και δε θα σηκώνεται εύκολα από την επιφάνεια εργασίας που θα τη βάλετε. Χρειάζεται να σηκώσουμε κάποια στιγμή τη ζύμη και η μεμβράνη θα βοηθήσει.

Αφού τις ανοίξουμε σε ίδιο μέγεθος, συνεχίζουμε ως εξής:
Σε ένα μπωλάκι χτυπάμε το αυγό με το γάλα ελαφρά.
Περνάμε με πινέλο την ανοιχτόχρωμη ζύμη με το μίγμα του αυγού και τοποθετούμε τη σκουρόχρωμη ζύμη από πάνω (να γιατί χρειάζεται να ανοιχτεί πάνω στη μεμβράνη: διότι τη γυρίζεις πολύ εύκολα τη μια ζύμη πάνω στην άλλη πιάνοντας από τις άκρες τη μεμβράνη).

Περνάμε και τη σκουρόχρωμη επιφάνεια με το μίγμα αυγού.

Τυλίγουμε σε σφιχτό ρολό, καλύπτουμε με διάφανη μεμβράνη και ξαναβάζουμε το υλικό στο ψυγείο για 1 ώρα.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς.

Βγάζουμε το ρολό από το ψυγείο και κόβουμε σε φετάκια πάχους το πολύ μισού εκατοστού.

Τοποθετούμε πάνω σε ταψί που έχουμε στρώσει λαδόκολλα με απόσταση μεταξύ τους.
Ψήνουμε 12 λεπτά. Δε θέλουμε να σκουρύνουν για να είναι εμφανής η αντίθεση των χρωμάτων. Μην ξεχνάτε ότι τα μπισκότα σκληραίνουν όταν κρυώσουν.

TIPS: Το γλυκό αυτό το έφτιαξα καλοκαίρι με υψηλές θερμοκρασίες. Αν το κάνετε κι εσείς καλοκαίρι, θα πρότεινα να βάλετε τη ζύμη στην κατάψυξη για κάνα 20λεπτο πριν την κόψετε. Επειδή έκανε ζέστη, κόβοντας σε φέτες, έχαναν το στρογγυλό σχήμα που θα έπρεπε να έχουν και γίνονταν οβάλ. Αν τα είχα βάλει στην κατάψυξη θα ήταν πιο εύκολο το κόψιμο.
Επίσης είναι πολύ βολικό να ανοιχτεί η ζύμη πάνω στη μεμβράνη για τους λόγους που είπα.
Ήταν πολύ νόστιμα και είχαν μεγάλη αποδοχή από την οικογένεια!
Το ένθετο λεγόταν «ΣΟΚΟΛΑΤΑ» και ήταν της Nicoletta Negri.

Καλή επιτυχία και καλή εβδομάδα!

Εμείς καλοπερνάμε. Κάποιοι άλλοι όμως;

Κάθε 6'' ένα παιδί στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου πεθαίνει από την πείνα.

Έχουμε 7 ημέρες για να βοηθήσουμε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούμε.
Από τις 22 έως και τις 29 Σεπτεμβρίου, δηλώνουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη μας και συνεισφέρουμε ουσιαστικά στέλνοντας με sms ένα μήνυμα ζωής (αξίας 1E + ΦΠΑ) και φωνάζοντας ''όχι στην πείνα''.

Στείλτε και εσείς με ένα sms τη λέξη ΑΑ στο 19454.

Τα έσοδα που θα συγκεντρωθούν θα διατεθούν από την ActionAid για την καταπολέμηση της πείνας.
Για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στο www.actionaid.gr και ενημερωθείτε πλήρως για το επταήμερο ελπίδας.

Η δράση υποστηρίζεται από τις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας Cosmote, Vodafone και Wind.

Σπετσοφάι ή σπεντζοφάι

Στο μπλογκ αυτό, δε θα βάζω μόνο αγαπημένες δικές μου συνταγές, αλλά και φίλων μου που εμπιστεύομαι την τέχνη τους. Με τη Νέλλη γνωριστήκαμε μέσω ίντερνετ. Πάνε ήδη τρία χρόνια από τότε. Δε μπορούσα να φανταστώ ποτέ, ότι θα έκανα μια τέτοια φιλία μέσω ίντερνετ. Ούτε καν γνωριμία δε μπορούσα να φανταστώ ότι θα έκανα, πόσο μάλλον φιλία. Ήμουν (και είμαι κατά κάποιο τρόπο ακόμα) πολύ επιφυλακτική με τέτοιες γνωριμίες. Δεν είμαστε όμως παιδιά. Έχουμε κρίση και αν επιλέγουμε σωστά, ακόμα και μέσω νετ μπορείς να γνωρίσεις αξιόλογους ανθρώπους. Με τη Νέλλη έχουμε μοιραστεί πολλά. Έχουμε ξεδιπλώσει τις ζωές μας η μία στην άλλη και είμαστε κάτι παραπάνω από φίλες πια...

Αλλά ας περάσουμε στη συνταγή. Το κρύο έχει πιάσει για τα καλά στη Γερμανία που μένει η Νέλλη. Κρύο, που τελικά όπως βλέπουμε, ήρθε κι εδώ νωρίτερα. Για το κρύο λοιπόν, η Νέλλη έφτιαξε σπετσοφάι. Τα λέγαμε ενώ μιλούσαμε και της ζήτησα να μου πει πώς το έκανε.
Βουαλά τι μου είπε:

Σπετσοφάι (ιδανικό για τον κρύο Σεπτέμβρη της Γερμανίας)

Τι χρειαζόμαστε:
Λουκάνικα χωριάτικα για 4 άτομα (τα γραμμάρια δικά σας)
2 μεγάλα κρεμμύδια
6-7 πιπεριές ό,τι να ’ναι
2-3 δόντια σκόρδου
4-5 ώριμες ντομάτες
1 κ.σ. τοματοπολτό
Αλάτι
Πιπέρι
Μια καυτερή πιπεριά κατά βούληση

Προετοιμασία:
Κρεμμύδια σε ροδέλες, σκόρδα ψιλοκομμένα, λουκάνικα σε κομμάτια.

Και τι κάνουμε;
Τσιγαρίζουμε κρεμμύδια, σκόρδα, λουκάνικα και προσθέτουμε μετά και τις πιπεριές.
Τις ντομάτες στο ρεντέ (τρίφτη), πετάμε την πέτσα τους, ανακατεύουμε με τον τοματοπολτό, βάζουμε κι ένα κ.γ. ζάχαρη. και τα ρίχνουμε στα λουκάνικα. Βάζουμε και την καυτερή πιπεριά από πάνω και μισό ποτήρι νερό, σκεπάζουμε τηγάνι ή κατσαρόλι πλατύ, και τα βράζουμε 30’ σε σιγανή φωτιά, να μέχρι να δέσει η ντομάτα.
Προσοχή μη μας σκάσει η καυτερή διότι τότε θα τρέχουμε την ανηφόρα του Πηλίου με τα πόδια.
Φάτε το με πατάτες βραστές, η πουρέ, η φούρνου, η τηγανητές, αλλά ακόμα και με ρύζι η και ψωμί άσπρο.

Συνταγή μου έδωσε η ανιψιά μου, η οποία πέρσι ήταν στο Πήλιο και το είχε φάει εκεί και από τότε το κάνει συχνά, ειδικά τον χειμώνα.

Βόλτα στον Κοιλιωμένο

Σας έχω πει ότι όλες τις μαγειρικές/ζαχαροπλαστικές παλαβομάρες τις κάνω μαζί με τη φίλη μου την Α. Μαζί τους μούστους, μαζί τα πετιμέζια, μαζί διάφορα. Από πέρυσι μου έλεγε να πάμε στον Κοιλιωμένο, ένα ορεινό χωριό εδώ, για να δούμε ένα μαγαζί που είχαν στήσει εκεί οι γυναίκες του χωριού. Μάλλον είχα άλλα πράγματα στο νου μου όταν μου το έλεγε, γιατί το είχα ξεχάσει. Φέτος, το ξανάφερε η κουβέντα:

-Πρέπει να πάμε να δούμε το μαγαζί των γυναικών στον Κοιλιωμένο.
-Ε άμα πρέπει να το δούμε...
-Πάμε το Σάββατο;
-Πάμε το Σάββατο.
Και πήγαμε...
Ο συνεταιρισμός Μελισσιώτισες είναι μόλις ενός έτους, αλλά απ’ ό,τι κατάλαβα οι γυναίκες του χωριού είναι πολύ δραστήριες παρά τη μικρή θητεία στο χώρο. Το όνομά τους το πήραν από το Μελίσσι, περιοχή του χωριού, όπου υπήρχε μοναστήρι από τον 17ο αιώνα, αφιερωμένο στην Παναγία τη Μελισσιώτισα.

Και τι δεν είχε μέσα το μαγαζί:
Λικέρ, γλυκά του κουταλιού, μέλι, κρασί, λάδι, σταφίδες, ξύδι, τραχανά, ψωμί ζυμωτό, τυρί, μαρμελάδες, αρωματικά βότανα, κεριά, υφαντά, κοσμήματα, διακοσμητικά, βιολογικές ντομάτες και όλα τα καλά. Οι τιμές καλές και το μέλι, ψωμί ζυμωτό που δοκίμασα, υπέροχα.
Να σημειώσω ότι στο νησί, άλλος γυναικείος συνεταιρισμός δεν υπάρχει! Μακάρι να είναι οι Μελισσιώτισες, παράδειγμα προς μίμηση και στα άλλα χωριά.

Σας ξεναγώ στα 2 δωμάτια του μαγαζιού με τα πάμπολλα καλούδια.

Και με την ευκαιρία αυτή βάζω και αυτό που απόλαυσα εκείνο το βράδυ. Όταν άνοιξα αυτό το μπλογκ, η Μαρια Ζαβιανέλη-Διαμαντάκη, μια ευαίσθητη ποιήτρια που ζει στα Χανιά, μαζί με τις ευχές της για το μπλογκ μου έστειλε και τη συνταγή για τον κρητικό ντάκο ή αλλιώς κουκουβάγια όπως τον λένε εκεί. Μα υπάρχει άνθρωπος να μην έχει δοκιμάσει αυτή τη νοστιμιά, είτε ζει στην Κρήτη είτε όχι;

Τι χρειαζόμαστε για να τον απολαύσουμε;
Παξιμάδια κριθαρένια (εγώ χρησιμοποιώ και σικάλεως και ολικής αλέσεως)
Mια ώριμη ντομάτα για κάθε ντάκο
1 κουταλίτσα (μην την τιγκάρετε) λάδι
Φέτα η μυζήθρα Κρήτης (περίπου 50 γρ για κάθε ντάκο)
Aλάτι
Ρίγανη

Τι κάνουμε; Πανεύκολο!
Βρέχουμε τα παξιμάδια με νερό, αν δε θέλουμε να καταλήξουμε στον κοντινότερο οδοντίατρο :-)
Τρίβουμε τις ντομάτες (εγώ τις ψιλόκοψα), ανακατεύουμε με λάδι και αλάτι.
Τα βάζουμε στον ντάκο.
Από πάνω το τυρί και η ρίγανη.
Για λιγότερη φασαρία: Βρέχουμε το ντάκο, ψιλοκόβουμε τη ντομάτα από πάνω, ρίχνουμε με τη σειρά: το λάδι, το αλάτι, το τυρί, τη ρίγανη.
Αν η φέτα σας είναι αλμυρή, δε χρειάζεται αλάτι.

Φέτα Κρήτης δεν είχα εκείνο το βράδυ, αλλά είχα ντάκο και βιολογικές ντομάτες που είχα πάρει από τις Μελισσιώτισες. Αν είχα και ξινομυζήθρα Κρήτης, θα ήταν σούπερ!
Να σας πω, ότι ένα τέτοιο γεύμα είναι ένα πλήρες γεύμα και αν δεν το τιγκάρετε στο λάδι και τυρί, είναι και διαιτητικό. Πλούσιο σε φυτικές ίνες από το ντάκο, αντιοξειδωτικά από τη ντομάτα και το λάδι, πρωτεΐνες από το τυρί. Πλήρες γεύμα και μάλιστα ελαφρύ που συστήνεται και σε δίαιτες. Πολλές φορές το τρώω ακόμα και χωρίς λάδι, με ανθότυρο ή ξινομυζήθρα (τι καταπληκτικό τυρί!!!)

Για κρητικό μαγαζί με ωραίο ντάκο στην Αθήνα, να ρωτήσετε τη Witch. Ξέρει ένα ωραίο να σας συστήσει. Καλού κακού, πάρτε μαζί σας σφυράκι και καλέμι όταν πάτε (για να σπάτε τον ντάκο)
:-))))))

Εύκολη τυρόπιτα χωρίς φύλλο

Όταν αποκτήσεις μία άνεση στη μαγειρική, δε φοβάσαι να κάνεις αλλαγές. Στη ζαχαροπλαστική είναι ίσως λίγο πιο δύσκολο, επειδή εκεί πολλές φορές μπαίνει στη μέση η χημεία. Παρόλα αυτά, κι εκεί έχεις περιθώρια αλλαγών.
Το θέμα με όλα αυτά, είναι να μην τα φοβάσαι.

Μου αρέσει η ελαφριά κουζίνα. Μου αρέσουν τόσο τα παραδοσιακά, όσο και ένα πολύ «μοντέρνο» φαγητό. Υπάρχουν βέβαια κάποια φαγητά που αρνούμαι να δοκιμάσω. Είναι ελάχιστα.

Μου αρέσει να κάνω τις συνταγές πιο ελαφριές. Δε χρειάζεται ένα φαγητό να είναι τίγκα στα λιπαρά για να είναι νόστιμο. Μπορεί να είναι νόστιμο και με λιγότερα λιπαρά. Δε λέω ότι δε φτιάχνω ποτέ τέτοια φαγητά, αλλά αν μπορώ να κόψω κάτι σε λίπος, το κάνω. Βέβαια, στα γλυκά δεν κάνω πολλές εκπτώσεις. Τα γλυκά είναι γλυκά όπως και να το κάνουμε.

Ας θυμόμαστε ότι είμαστε ό,τι τρώμε. Κι αν δεν παραπονιέται το σώμα μας γι΄ αυτά που τρώει τώρα, θα παραπονεθεί αργότερα…

Ας αφήσουμε τη θεωρία και ας περάσουμε στην πράξη.
Τι θα φτιάξουμε σήμερα; Μια απλή και εύκολη τυρόπιτα χωρίς φύλλο.
Τι έλεγε κατά γράμμα η συνταγή της φίλης μου που βρήκα στα κιτάπια μου:

Τυρόπιτα εύκολη χωρίς φύλλο
400 γρ. γιαούρτι στραγγιστό πλήρες
4-5 αυγά
6-7 κ. σ. γεμάτες αλεύρι που φουσκώνει μόνο του (ή κανονικό με 1 κ.γ. μπέκιν πάουντερ)
¼ φέτα τριμμένη
¼ κασέρι τριμμένο
1 ποτήρι μείον 2 δάχτυλα καλαμποκέλαιο (τι μέτρηση κι αυτή!!!), δηλαδή 3/4 ποτηριού καλαμποκέλαιο
Τι κάνουμε:
Προθερμαίνουμε το φούρνο (αν είναι ήδη τριμμένα τα τυριά. Αν δεν είναι, αφήστε το για λίγο αργότερα).
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ανακατεύουμε όλα τα υλικά σε ένα μπωλ.
Βουτυρώνουμε ένα πυρέξ.
Ρίχνουμε το υλικό μέσα.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για ½ με ¾ της ώρας. Εμένα που είναι μικρός ο φούρνος μου, στη μισή ώρα ήταν έτοιμη.
Αφήνουμε να κρυώσει λίγο πριν την κόψουμε.

Την φτιάξαμε! Είδατε πόσο γρήγορα και απλά;

Ας της αλλάξουμε τα φώτα τώρα και ας την κάνουμε λίγο πιο ελαφριά.
Τι έκανα εγώ:
400 γρ. γιαούρτι στραγγιστό 0%
4 αυγά
6-7 κ. σ. γεμάτες αλεύρι που φουσκώνει μόνο του (ή κανονικό με 1 κ.γ. μπέκιν πάουντερ)
¼ φέτα (μπορείτε να βάλετε με μειωμένα λιπαρά)
¼ κασέρι (κι εδώ μπορείτε να βάλετε με μειωμένα λιπαρά)
μόλις 100-120 γρ. καλαμποκέλαιο.
Λίγο άσπρο πιπέρι
Λίγο μοσχοκάρυδο (πολύ της πήγαιναν και τα δύο)
Δεν έχασε τίποτα από τη νοστιμιά της, να είστε σίγουρες/οι γι΄ αυτό.

Συνοδέψτε τη με σαλάτα ντομάτα-αγγούρι όσο υπάρχουν ακόμα.

TIP: Καλό είναι όταν έχουμε ζύμη σαν χυλό, να βουτυρώνουμε το ταψί και όχι να το λαδώνουμε, γιατί ο χυλός σπρώχνει το λάδι και με το ψήσιμο κολλάει η πίτα στον πάτο.

Καλή επιτυχία και καλή εβδομάδα!

Ελιές!

Αγόρασα ελιές. Λίγες. Δεν έχω ξαναφτιάξει τέτοιες. Θα μελετήσω, θα ψάξω, θα διαβάσω και θα αποφασίσω πώς θα τις φτιάξω. Τσακιστές όπως τις κάνουν εδώ ή χαρακωτές;
Οι χαρακωτές θέλουν περισσότερες μέρες ξεπίκρισμα. Οι τσακιστές ξεπικρίζουν πιο γρήγορα. Έχετε φτιάξει παρόμοιες; Τα νέα θα σας τα πω όταν θα είναι έτοιμες...

Μούστος-Πετιμέζι

Συνεχίζω το σεντονάτο ποστ που ξεκίνησα με τη μουσταλευριά.

Κατ’ αρχήν, να εξηγήσω τη διαφορά μούστου από πετιμέζι γιατί κι εγώ πάντα είχα ένα μπέρδεμα στο μυαλό μου γι’ αυτά τα δύο υλικά.
Όταν λέμε μούστο εννοούμε το χυμό των σταφυλιών που προκύπτει από το πάτημα.
Όταν λέμε πετιμέζι, εννοούμε το σιρόπι που προκύπτει από το βρασμό του χυμού των σταφυλιών (δλδ του μούστου).

Όπως έλεγα στο προηγούμενο ποστ, ο μούστος είναι ένα υλικό που από μόνο του θέλει ένα αφιέρωμα. Δε μου αρέσει να δίνω πληροφορίες ή μια συνταγή χωρίς να έχω πρώτα δοκιμάσει εγώ η ίδια το αποτέλεσμα. Σπάνια θα δείτε να βάλω συνταγή χωρίς δοκιμή ή φωτογραφία και αν το κάνω θα είναι από φίλη/ο που έχω εμπιστοσύνη στην τέχνη του. Καλή η θεωρία, αλλά εγώ είμαι οπαδός της πράξης.

Πέρυσι ήθελα να μάθω για το μούστο περισσότερα. Ο Γιάννης, ως ειδικός, είχε την καλή διάθεση να μου εξηγήσει. Φέτος, μου μπήκε η ιδέα να μάθω τι γίνεται αν δεν μπορώ να προμηθευτώ μούστο από κάπου. Σε περίπτωση που βαριέστε να διαβάστε το σεντονάκι, πηγαίνετε κατευθείαν στο τέλος.

Μέσα στο ψυγείο μου είναι αραγμένα μια τσάντα σταφύλια. Κάθε χρόνο ένας συνάδελφος –καλή του ώρα- μας δίνει από τη σοδειά του και κάθε χρόνο δεν ξέρω τι να τα κάνω γιατί έχουν κουκούτσια. Τη μια χαρίζονται, την άλλη, μισοτρώγονται, την άλλη γίνονται γλυκό και στη χειρότερη πετάγονται (πράγμα που δε μου αρέσει).

Στο μυαλό μου γεννιέται μια ιδέα. Να τα στύψω να τα κάνω μούστο. Θέλω όμως να τα κάνω πετιμέζι στη συνέχεια. Στάχτη που θα βρω; Ουφ! Όλο εμπόδια. Θα βρω λύση. Δε μπορεί να μην υπάρχει λύση. Πάντα υπάρχει.

Κάνω μια γρήγορη έρευνα στο νετ. Πέφτω πάνω στο μπλογκ της cook όπου η Ελένη εξηγεί με ωραίο τρόπο πώς να κάνεις πετιμέζι. Εγώ θέλω να το πάω παραπέρα.

Πώς να κάνω μούστο στο σπίτι χωρίς στάχτη και πολλά τζιριτζάντζουλα;

Συζητώ με τη Νατάσσα:
-Δε με λες... Να σε ρωτήσω κάτι για το μούστο.
-Σιγά μην ξέρω εγώ για το μούστο. Να στα πει ο Γιάννης.
-Μαρή δεν έχετε αμπέλια εσείς; Δεν είσαι γυναίκα οινοποιού εσύ;
-Και ποιος σου είπε ότι ξέρω εγώ απ’ αυτά;
-Μπα που να μη σου πω τίποτα...
-Να ρωτήσεις το Γιάννη...
-Να τον ρωτήσεις εσύ γιατί εγώ δεν είμαι καλή στα τηλέφωνα…

Περνάει το σκ και ούτε εγώ, ούτε αυτή έχει ρωτήσει το Γιάννη.

-Δε με λες...ήρθε η ώρα να βάλω τη μουσταλευριά και με το Γιάννη δε μίλησα.
-Θες να του πω να σε πάρει;
-Όχι. Θέλω να τον ρωτήσεις εσύ την πολύ απλή ερώτηση: μπορώ να κάνω μούστο στο σπίτι στύβοντας σταφύλια και μετά πετιμέζι χωρίς στάχτη;
-Μισό...μου λέει και παίρνει επί τόπου το Γιάννη.

Εγώ ρωτώ, αυτή μεταφέρει, αυτός απαντά, αυτή μεταφέρει. Και έτσι τώρα εγώ, είμαι σε θέση να μεταφέρω τις γνώσεις του ειδικού αλλά και τα πειράματα τα δικά μου που ακολούθησαν.

-Μπορώ να κάνω μούστο στο σπίτι στύβοντας σταφύλια και μετά πετιμέζι χωρίς στάχτη; Να τα λιώσω στο χέρι ή στο μούλτι;
-Όχι στο μούλτι –λέει ο Γιάννης-. Να τα στύψεις με το χέρι και να πετάξεις ό,τι μείνει (το απ’ έξω).
-Μετά πρέπει να κάνω πετιμέζι βράζοντας οπωσδήποτε με στάχτη ή με ασπρόχωμα; Δε γίνεται χωρίς αυτά;
-Για να κάνεις πετιμέζι, πρέπει να βράσεις το πατημένο σταφύλι. Με το βρασμό αφαιρείται η υγρασία, οπότε η συγκέντρωση σε σάκχαρα αυξάνεται και αυτό που μένει είναι το πετιμέζι. Η στάχτη είναι για λόγους καθαριότητας και αυξάνεται η οξύτητα (σμμ: αυτό το είπε επειδή με το βρασμό με τη στάχτη, αφρίζει το μίγμα, οπότε αφαιρώντας τους αφρούς, αφαιρούμε μαζί ό,τι σκουπιδάκι υπάρχει).
Αν δεν έχεις στάχτη, μπορείς να περάσεις το χυμό από μια ψιλή σήτα...

Στέλνω sms στην Α: Φέρε μου στάχτη από το φούρνο σου...
2-3 ώρες μετά μου απαντά ότι άργησε να δει το sms και στάχτη δεν έφερε. Αλλαγή σχεδίων.

Στάχτη μπορεί να μην είχα, αλλά είχα αρκετές πληροφορίες για να κάνω αυτό που είχα στο μυαλό μου.
Μετράω τα σταφύλια για να έχω ακριβείς πληροφορίες όταν θα σας πω το αποτέλεσμα.
3.800 kgr
Το ζουμί που θα μείνει με το στύψιμο θα είναι πολύ λιγότερο και το πετιμέζι ακόμα λιγότερο.
Μετά το στύψιμο σε σουρωτήρι, το ζουμί είναι κοντά 2.500 kgr κιλά. Δε μου αρκεί όμως αυτό. Θα το περάσω από ψιλή σήτα. Η καλύτερη σήτα γι’ αυτή τη δουλειά, είναι ένα φίλτρο καφέ. ΠΡΟΣΟΧΗ! Όχι χάρτινο αν δε θέλετε να αλλαξοπιστήσετε!!! Έχω αναγκαστεί πολλές φορές να ξαναφιλτράρω λικέρ από την αρχή, επειδή έσπασε το χάρτινο φίλτρο κατά τη διαδικασία.
Υπάρχουν φίλτρα καφέ υφασμάτινα, εξαιρετικά για φιλτράρισμα.
Φιλτράρω το χυμό και έχω πια 2.300 kgr κιλά μούστο.
Περνάω στο επόμενο βήμα: βράσιμο.

Σε κανονική περίπτωση θα έπρεπε με τη στάχτη να βράσω, να ξαφρίσω, να μη φύγω από κει γιατί φουσκώνει, να σβήσω τη φωτιά, να αφήσω μια νύχτα και να συνεχίσω πάλι τη διαδικασία την επόμενη μέρα.
Τίποτα απ’ όλα αυτά δε χρειάστηκε. Το μίγμα ήταν πεντακάθαρο αφού είχε περαστεί από σήτα. Μάλιστα, να σας πω ότι μπήκα στον πειρασμό να κάνω την πούλπα που έμεινε μαρμελάδα. Ήταν όμως λίγη (ένα φλυντζάνι), είχε μέσα βρωμίτσες (κουκουτσάκια, τσαμπουράκια) και έτσι προτίμησα να την στύψω πολύ καλά για να έχω όσο περισσότερο υγρό μπορώ.

Το μίγμα έβρασε επί μια ώρα, ξαφρίζοντάς το μόνο μια φορά στην αρχή. Δε φούσκωσε παρά μόνο στο τέλος που ούτως ή άλλως έκλεισα τη φωτιά γιατί θεώρησα πως είναι έτοιμο. Πυκνές φουσκάλες σχηματίζονταν το τελευταίο δεκάλεπτο, ένδειξη ότι είχα το αποτέλεσμα που ήθελα. Το άφησα να κρυώσει για να δω την πυκνότητά του και τη γεύση του. Η πυκνότητα είναι καλή και η γεύση όντως θυμίζει πετιμέζι. Είναι ελάχιστα πιο ανοιχτόχρωμο από το περσινό που μου είχε μείνει, αυτό όμως πιστεύω ότι έγκειται στο χρώμα των σταφυλιών (αυτά που έστυψα ήταν άσπρα).
Αποτέλεσμα: 700 γρ. πετιμέζι!

Να σας πω και κάτι που έκανα...Διαβάζω κατά το ψάξιμο. «Τα σταφύλια που πάνε για μούστο δεν πρέπει να είναι πλυμένα. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι αν βρέξει πριν ή κατά το μάζεμα το σταφυλιών, τα αφήνουν να στεγνώσουν».
Είναι ήδη αργά όμως. Τα σταφύλια μου κάνουν μπανάκι στο νεροχύτη μου. Γι΄ αυτό, σκέφτομαι, τα βράζουν με τη στάχτη. Αφού είναι άπλυτα, είναι δεδομένο ότι είναι και βρώμικα.
Εμένα βέβαια τα σταφύλια, δεν πήγαιναν για κρασί. Πήγαιναν για πετιμέζι, οπότε με το βράσιμο θα έφευγε η περίσσια υγρασία ούτως ή άλλως.

Κάτι ακόμα: μη γελαστείτε και κλείσετε ερμητικά το μούστο σε μπουκάλι, σκεπτόμενοι ότι τα στύψατε αλλά θα συνεχίσετε τη διαδικασία την επόμενη μέρα. Ο μούστος είναι κάτι ζωντανό, και η ζύμωσή του (το βράσιμο) ξεκινάει αμέσως. Ένας βρασμένος μούστος (που έχει αρχίσει να κάνει ζύμωση δλδ), δεν κάνει για πετιμέζι. Δε θα ξεχάσω το γέλιο που κάναμε με μια φίλη, σχολιάζοντας μια κοινή γνωστή, που ήθελε να φτιάξει πετιμέζι, πήρε ένα μπιτονάκι μούστο, το έκλεισε καλά-καλά, το άφησε όλο το βράδυ στην κουζίνα και την επόμενη μέρα η κουζίνα ήταν βαμμένη ανοιχτό σταφυλί! Η ζύμωση είχε αρχίσει και το μπιτόνι έσκασε. Η διαδικασία λοιπόν, πρέπει να αρχίσει αμέσως μετά το στύψιμο των σταφυλιών.

Οπότε, συνοψίζω:
Για να κάνουμε μούστο και πετιμέζι στο σπίτι:
Παίρνουμε μεγάλη ποσότητα σταφυλιών (από 5 κιλά και πάνω θα έλεγα).
Τα στύβουμε σε σουρωτήρι (έβαλα μόνο τις ρόγες στο σουρωτήρι).
Ο χυμός που πήραμε από το στύψιμο είναι ο μούστος.
Αν έχουμε στάχτη (θα πρότεινα από κληματόβεργες ή άλλο ξύλο ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΕΣΕΙ ΛΙΠΗ, κοινώς, όχι από κοψίδια) ακολουθούμε τις οδηγίες όπως τις περιγράφει το μπλογκ της cook.
Αν δεν έχουμε στάχτη:
Το χυμό που βγαίνει τον περνάμε από σήτα ή τουλπάνι.
Τον βάζουμε σε κατσαρόλα και βράζουμε επί μια ώρα περίπου ξαφρίζοντας αν χρειαστεί.
Το πετιμέζι μας είναι έτοιμο.
Αν το παραβράσετε, θα ζαχαρώσει, γι’ αυτό καλύτερα να σβήσετε τη φωτιά λίγο νωρίτερα (στα 50 λεπτά πχ.), να αφήσετε να κρυώσει, να ελέγξτε την πυκνότητά του (πρέπει να είναι σαν σιρόπι, όχι σαν μέλι) και να ξαναβράσετε ΑΝ χρειαστεί.
Το φυλάμε σε γυάλινα μπουκάλια.

Ώρα που παιδεύτηκα:
μιάμιση ώρα στύψιμο και φιλτράρισμα
μια ώρα βράσιμο

Άξιζε ο κόπος;
Πάντα αξίζει ο κόπος αν είναι να μάθω κάτι καινούριο.

Θα το ξανακάνω;
Ναι, θα το ξανακάνω, γιατί η διαδικασία μου έλυσε τα χέρια σχετικά με το τι να κάνω άχρηστα σταφύλια, ή που να βρω μούστο.

Σόρρυ για το σεντονάκι βρε παιδιά, αλλά τέτοια πράγματα δεν εξηγούνται με δυο λόγια.

Ελπίζω οι μισές από όσες το διαβάσατε να είσαστε ήδη στο δρόμο για το μανάβη!

Άλλες συνταγές με μούστο:
Μουστοκούλουρα
Μουσταλευριά
Κοτόπουλο με πορτοκάλι και πετιμέζι


Update 18-9-08
Επειδή βλέπω ότι δεν το λέω ξεκάθαρα κάπου μέσα στο σεντόνι, επισημαίνω ότι με το βράσιμο πρέπει να μείνει περίπου το 1/3 του αρχικού χυμού, ανάλογα με τη γλυκύτητα των σταφυλιών.

Update 19-9-08
Χτες βράδυ μου χάρισαν 6,5 κιλά μούστο, από κόκκινο σταφύλι που είχε πατηθεί από μηχανή. Με παίδεψε πολύ περισσότερο από το στυμμένο σταφύλι στο χέρι για να σουρωθεί, με μονό τουλπάνι και πάλι δύσκολο ήταν (για φίλτρο καφέ δεν το συζητάμε καν), είχε ήδη αρχίσει η ζύμωση αλλά δε μάσηξα μετά το σχόλιο της Μαρίας Β, ήθελε περισσότερο ξάφρισμα και βράσιμο αφού ήταν περισσότερο στην ποσότητα, αλλά τώρα έχω πολυυυύ πετιμέζι!

Μουσταλευρία (με πετιμέζι)

Αφού φτιάξαμε μουστοκούλουρα, ας μιλήσουμε και για μουσταλευρία (όχι, δεν έχω λάθος τον τόνο, το λέω ζακυνθινά :-) )

Το ‘χω ξαναπεί ότι λατρεύω τη μουσταλευριά. Το μάζεμα των σταφυλιών δε, μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια στην Πάτρα σε μια γειτονιά που μεγάλωσα και ένας θείος είχε ταβέρνα. Μαζί με την ταβέρνα είχε και μια τσιμεντένια στέρνα, μέσα στην οποία πατάγαμε σταφύλια. Όλο το χρόνο, η στέρνα έπαιζε το ρόλο του παιχνιδότοπου. Γύρω-γύρω στα τοιχάκια της, καθόμασταν όλα τα ξαδέφια. Παίζαμε και μιλούσαμε. Μια φορά το χρόνο όμως, η στέρνα ζωντάνευε. Τότε φώναζαν τα μεγάλα ξαδέρφια και πατούσαν τα σταφύλια. Όλο μπαίναμε κι εμείς που το είχαμε για παιχνίδι φυσικά! Πως και πως το περιμέναμε κάθε χρόνο…

Μετά, ο χυμός των σταφυλιών, ο μούστος, έμπαινε στα βαρέλια για ζύμωση μέχρι να ολοκληρωθεί η διαδικασία και να γίνει κρασί.
Ο μούστος λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο χυμός των σταφυλιών, που δεν έχει υποστεί ακόμα ζύμωση.
Δε θα μιλήσω για την παρασκευή του μούστου αναλυτικά, αφού άλλοι το γνωρίζουν καλύτερα.
Θα σας πω μόνο δυο λόγια για το μούστο και τη μουσταλευριά σε σχέση με το νησί.
Η 1η Αυγούστου στο νησί ήταν μέρα πανηγυριού, γιατί έμπαινε ο μήνας του τρύγου, της σταφίδας, του αμπελιού.
Κατά τη διάρκεια του τρύγου, μάζευαν σταφίδα αρκετή για όλο το χρόνο για τις ανάγκες της οικογένειας.
Για να φτιάξουν μουσταλευριά, τα παλιά χρόνια εδώ στο νησί, έπαιρναν μούστο από το λινό (πατητήρι) και έφτιαχναν το πετιμέζι σε μεγάλες ποσότητες. Το πετιμέζι το χρησιμοποιούσαν αντί για ζάχαρη σε γλυκά, και για φάρμακο στα ζώα. Με αυτό έφτιαχναν μουστοκούλουρα, μελαχροινό, γλυκό κυδώνι με μούστο, τηγανίτες σερβιρισμένες με πετιμέζι. Για να φτιάξουν μουσταλευριά, είχε μια διαδικασία: Έβραζαν μούστο μαζί με στάχτη από κληματόβεργες ή ασπρόχωμα, τον ξάφριζαν, τον άφηναν να κατακάτσει, τον ξανάβραζαν, τον ξανάφηναν να κατακάτσει, τον σούρωναν, τον ανακάτευαν με αλεύρι ή με ψιλό σιμιγδάλι και έφτιαχναν το γλυκό. Η διαδικασία για να βράσει ο μούστος έπαιρνε αρκετή ώρα γιατί ο μούστος έπρεπε να βράσει μέχρι να μείνει το 1/3 της ποσότητας ή ανάλογα με την ποικιλία του σταφυλιού (πόσο γλυκό είναι).
Για να κάνουν πετιμέζι, αφού σούρωναν το μούστο, ξανάβραζαν και ολοκλήρωναν το βράσιμο την επόμενη μέρα, το οποίο φύλαγαν σε πήλινα τσουκάλια ή γυάλινα αργότερα και τον διατηρούσαν όλο το χρόνο για τα γλυκά του σπιτιού ή όπου αλλού το χρησιμοποιούσαν.
Η στάχτη έπρεπε να είναι από κληματόβεργες ή από κάποιο ξύλο. Όχι όμως να έχουν μείνει υπολείμματα κάρβουνου. Έπρεπε να έχει γίνει στάχτη εντελώς.
Η προσθήκη στάχτης ή ασπροχώματος, γινόταν για να αφρίσει το μίγμα κατά το βρασμό, και ξαφρίζοντάς το, γινόταν το καθάρισμα του μούστου. Ακόμα και τώρα έτσι γίνεται η διαδικασία. Ας φτιάξουμε λοιπόν μουσταλευριά με πετιμέζι που είναι και πιο εύκολο να βρούμε:

Για 4 μπολάκια θα χρειαστούμε:
1 ποτήρι νερό
1 ποτήρι πετιμέζι
2 κουταλιές γεμάτες αλεύρι

Τι κάνουμε:
Ανακατεύουμε νερό και πετιμέζι. Μέσα σ' αυτό διαλύουμε το αλεύρι. Βάζουμε το μίγμα στη φωτιά και ανακατεύουμε μέχρι να πήξει.
Το προσφέρουμε πασπαλισμένο με κανέλλα, καρύδια (οι παλιές ζακυνθινές λένε μύγδαλο και όχι καρύδι) και σουσάμι. Εγώ πάντως, ακόμα και τώρα, ακόμα και σε περιόδους δίαιτας, δε μπορώ να αντισταθώ σε μουσταλευριά...

TIP: Αν τυχόν σας σβολιάσει το αλεύρι στο νερό-πετιμέζι, περάστε όλο το υγρό από ένα σουρωτηράκι. Οι σβώλοι θα μείνουν στο σουρωτήρι. Θα ρίξετε μερικές κουταλιές υγρό από την κατσαρόλα στο σουρωτηράκι, θα ανακατέψετε και θα περάσει κι αυτό στην κατσαρόλα.

Ξέχασα επίσης να σας πω, ότι είχα πετιμέζι από πέρυσι, σε πλαστικό μπουκάλι μάλιστα και δεν έπαθε τίποτα.

Οι πληροφορίες που έγραψα είναι ένα συνονθύλευμα από γραπτές λαογραφικές πηγές, προφορική παράδοση, και ωραίες πληροφορίες από το Γιάννη και τη Νατάσσα, άξιους οινοπαραγωγούς της Κρήτης. Για όσα λάθη υπάρχουν σε σχέση με τις πληροφορίες, ευθύνομαι μόνο εγώ και η πιθανότητα να έχω καταλάβει κάτι λάθος.

Ας δούμε όμως μερικά παλιά αντικείμενα που χρησιμοποιούσαν στο νησί:

Βουτσιά: Βαρέλια για κρασί

Μαστέλα: βαρέλι ειδικά για κρασί

Νταμιτζάνες και δοχεία για κρασί και πετιμέζι

Μια παλιά πέτρινη τσιπουρία, μηχάνημα που συνέθλιβε το σταφύλι

Τσίτσες: δοχεία πλακέ, ειδικά για τη μεταφορά κρασιού

Οι φωτογραφίες των αντικειμένων,είναι φωτό που τράβηξα στο λαογραφικό Μουσείο Βερτζάγειο στη Ζάκυνθο. Οι ονομασίες των αντικειμένων είναι τονισμένες και μιλημένες με τη ζακυνθινή ντοπιολαλιά.

Τι μπορούμε να κάνουμε όμως στην περίπτωση που δεν έχουμε μούστο ή πετιμέζι και θέλουμε οπωσδήποτε μουσταλευριά;
Α. παίρνουμε το πρώτο αεροπλάνο για την πατρίδα όσοι είμαστε στην ξενιτιά (ονόματα δε λέμε). Δεν το συστήνω γιατί στοιχίζει.
Β. Αγγαρεύουμε έναν γνωστό να μας στείλει! Το συστήνω και δε στοιχίζει!
Γ. Περιμένουμε το επόμενο ποστ! ;-)

Έλεγα να βάλω το tip εδώ, αλλά α)το ποστ θα γίνει σεντόνι και β)μετά τη διαδικασία που έκανα απόψε για να φτιάξω δικό μου πετιμέζι στο σπίτι, αξίζει να μπει σε ποστ μόνο του...

Άλλες συνταγές με μούστο:
Μουστοκούλουρα
Μούστος-Πετιμέζι
Κοτόπουλο με πορτοκάλι και πετιμέζι

Καλή επιτυχία!

Γευστικές αναμνήσεις καλοκαιριού...Part I

Αναμνήσεις εσωτερικού!

Ο καφές και η μους φράουλα, κέρασμα του μαγαζιού στα Ναυτάκια...

Ναι βρε παιδί μου...να τρώμε εμείς στο σνακ μπαρ του Χρήστου στο Τσιλιβί και τα πουλάκια να κοιτάζουν; Κρίμα! Τα ταΐσαμε κι αυτά!

"Θα σε ταΐζω στο στόμα".... της είπε και τον πίστεψε...

Το καλάθι με τα φρεσκοκομμένα λαχανικά που μου χάρισε η γειτόνισσα μόλις ήρθα από το ταξίδι στην Αμερική. Φέτος δεν έβαλα κήπο λόγω του ταξιδιού, αλλά δε μου έλλειψαν τα ζαρζαβατικά. Οι ντομάτες τσέρυ έγιναν λιαστές ντομάτες, η αντράκλα συνόδεψε τις καλοκαιρινές σαλάτες μας. Να είναι καλά!

Η φιτούρα και το παστέλι στο πανηγύρι τ' Αγίου...

Η μακαρονάδα με θαλασσινά στην ταβέρνα του Σπύρου στα Ξύγκια.
Πριν....

...και μετά!
Πολύ τη γουστάρω αυτή την πιατέλα και θα τον πείσω να μου τη χαρίσει! Χεχε!

Ο απογευματινός καφές μετά το μπάνιο και γλυκό κεράσι με θέα τον Αλικανά...

Μουστοκούλουρα

Όταν έχουμε «θέμα» με τη φίλη μου την Α, μαζευόμαστε σπίτι της για περισυλλογή και μελέτη. Τι θέμα; Μα τι άλλο; Την εκτέλεση κάποιας συνταγής.

Υπήρχε μια χρονιά, εδώ και 2-3 χρόνια, που μαζευόμασταν σπίτι της κάθε Παρασκευή απόγευμα για να φτιάξουμε κάτι. Το «κάτι», το σκεφτόμασταν 2-3 μέρες πριν. Καμιά φορά και από την τελευταία συνάντηση μέχρι την επόμενη.

Πέρυσι, η μαγειροσυνάντηση μετατράπηκε σε σκυλοβόλτα. Περπατούσαμε στην πόλη λέγοντας τα νέα της βδομάδας. Εγώ της έλεγα τα νέα της μπλογκόσφαιρας και της δουλειάς, αυτή τα της δουλειάς και τέλος τα νέα για τα παιδιά μας ή ό,τι άλλο είχε ενδιαφέρον. Πολύ ωραία ήταν και τα δύο...

Πέρυσι λοιπόν, αφού ξέρει πως πεθαίνω για μούστο και μουσταλευριά, με παίρνει τέτοια εποχή και μου λέει: "ο πατέρας μου χάρισε όλο το μούστο που είχε στις αδερφές του". "Να πεις του πατέρα σου -της λέω- να σκέφτεται τις κόρες του πρώτα και τη φίλη της κόρης του. Τι θα κάνουμε τώρα"; "Θα βρω"... λέει και βρήκε.

Σάββατο μεσημέρι, μια και δυο πάω σπίτι της για μουστοκούλουρα...

Πάμε για μουστοκούλουρα λοιπόν:
Τι θέλουμε:
1 κιλό αλεύρι και λίγο ακόμα για όλες τις χρήσεις
1 φάκελο μπέκιν
1 φλυτζάνι λάδι
1 φλυτζάνι πετιμέζι
1 φλυτζάνι ζάχαρη
2 φλυτζάνια χλιαρό νερό ή χυμό πορτοκαλιού
2 κουτ. γλ. κανέλλα
1 κουτ. γλ. γαρύφαλλο
1 κουτ. γλ. μοσχοκάρυδο
3 κουτ. γλ. αμμωνία

Τι κάνουμε:
Κοσκινίζουμε το αλεύρι σε μια λεκάνη, προσθέτουμε τα κανελλογαρύφαλλα και το μοσχοκάρυδο.
Προσθέτουμε το λάδι και τρίβουμε το αλεύρι με αυτό για να ανακατευτεί καλά.
Διαλύουμε το πετιμέζι σε χλιαρό νερό, ρίχνουμε τη ζάχαρη και ανακατεύουμε με το χέρι μας να λιώσει.
Προσθέτουμε και την αμμωνία.
Βάζουμε και το αλεύρι και ζυμώνουμε καλά. Σ΄ αυτή τη φάση προσθέσαμε λίγο αλεύρι ακόμα γιατί κολλούσε στα χέρια και δεν πλαθόταν.
Προσθέστε λίγο-λίγο αλεύρι μέχρι να έχετε μια ζύμη ελαστική και απαλή που δεν κολλάει απόλυτα στα χέρια. Μην προσθέστε πολύ για θα είναι σκληρά. Ίσα να μπορούν να πλάθονται.

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180.
Πλάθουμε κουλουράκια και τα ψήνουμε στους 180 για 20-25 λεπτά περίπου ανάλογα με το φούρνο. Με αυτή τη δόση βγήκαν 3 ταψιά φούρνου.

TIP: Θυμηθείτε ότι τα κουλουράκια (και γενικά τα κουλουράκια-μπισκοτάκια) σκληραίνουν συνήθως όταν κρυώσουν, οπότε μην τα παραψήσετε.

Τώρα που είχα πάει στην Πάτρα για μια μέρα, πήγα σε γνωστή αλυσίδα σμ και πουλούσε μούστο τυποποιημένο. Δύο διαφορετικές μάρκες μάλιστα! Όταν βλέπω τέτοια πράγματα στα ράφια των σμ της Πάτρας, εκνευρίζομαι στη σκέψη του πόσο δύσκολο είναι εδώ στο νησί να βρεις μερικές φορές απλά πράγματα. Και δε μιλάω βέβαια για μούστο που μπορείς να έχεις γνωστούς και να σου δώσουν, αλλά για άλλα απλά υλικά...Γι' αυτο όμως, θα μιλήσουμε άλλη φορά...

Άλλες συνταγές με μούστο:
Μουσταλευριά
Μούστος-Πετιμέζι
Κοτόπουλο με πορτοκάλι και πετιμέζι

Καλή επιτυχία!

Γλυκό κουταλιού σταφύλι

Με τι θα τρώτε το γιαουρτάκι σας το χειμώνα; Πως θα χάσετε τα κιλά από τις καλοκαιρινές κραιπάλες; Με γιαουρτάκι μαζί με μια κουταλίτσα γλυκό του κουταλιού σταφύλι!
Αγοράστε σουλτανίνα που δεν έχει κουκούτσια, αν δε θέλετε μια να μασάτε και μια να φτύνετε κουκούτσια. Δεν είναι σικ άλλωστε!

Πάμε;
Που να πάμε;
Ε, για τη συνταγή ντε!
Αααα ναι! Πάμε!

Τι χρειαζόμαστε:
1 κιλό σταφύλι σουλτανίνα (τώρα αν εσείς βάλτε κάποιο με κουκούτσια, it’s your fault)
750 γρ. ζάχαρη
1/2 φλυτζάνι νερό
χυμό από μισό μικρό λεμόνι
βανίλια ή ακόμα καλύτερα ένα κλωνί αρμπαρόριζα
προαιρετικά: αμύγδαλα ξεφλουδισμένα

Τι κάνουμε;
Δόξα το Θεό καλά!
Καλέ με το σταφύλι εννοώ!
Α μάλιστα!
Τι κάνουμε:
Καθαρίζουμε τις ρόγες, τις πλένουμε, τις στραγγίζουμε.
Βράζουμε το σταφύλι, το νερό και τη ζάχαρη για 5-10 λεπτά και αποσύρουμε από τη φωτιά.
Αφήνουμε για ένα 24ωρο και την άλλη μέρα το ξαναδένουμε σε δυνατή φωτιά. Προσέξτε γιατί φουσκώνει και στις 2 φορές.
Όταν είναι έτοιμο, προσθέτουμε το χυμό λεμονιού (για να μη ζαχαρώσει), τη βανίλια ή ακόμα καλύτερα την αρμπαρόριζα (δεν έλειπε από το κυδώνι και το σταφύλι της μάνας μου) και τα αμύγδαλα ξεφλουδισμένα.
Βλέπετε την αρμπαρόριζα στη φωτό. Δε σας θυμιζει γεράνι; Ανήκουν στην ίδια οικογένεια!

TIPS:
Τι σημαίνει «δένουμε» καλέ; Για πες και σε μένα που δεν ξέρω!
Δένουμε το γλυκό σημαίνει ότι το βράζουμε έτσι ώστε το σιρόπι να μην είναι σαν νερό αλλά να μη γίνει και πηχτό σαν μέλι. Μην ξεχνάτε ότι το σιρόπι στα γλυκά όταν κρυώσει, σφίγγει λίγο, Μπορεί λοιπόν εμείς να το βλέπουμε ακόμα ελαφρύ όσο βράζει και είναι ζεστό, αλλά όταν κρυώσει να είναι μια χαρά.
Αν παρόλα αυτά σας γίνει αραιό, λίγο βράσιμο ακόμα ή λίγη ζάχαρη ακόμα, θα κάνει τη δουλειά.
Αν βγει πολύ πυκνό, λίγο νεράκι και μια βράση στη φωτιά θα το κάνει να μετανιώσει που έπηξε!
Για το θέμα του μουχλιάσματος, θα πούμε άλλη ώρα. Αν το γλυκό σας πάντως δε δέσει σωστά είτε θα μουχλιάσει (αν είναι πολύ αραιό), είτε θα ζαχαρώσει (αν είναι πολύ πυκνό. Και στις δύο περιπτώσεις όμως, υπάρχει λύση!

Σε περίπτωση που βάλετε σταφύλι με κουκούτσια, με το βράσιμο τα κουκούτσια θα ανεβούν στον αφρό και θα τα βγάζετε με τρυπητή κουτάλα. Παρόλα αυτά, θα υπάρχουν κουκούτσια γιατί είναι αδύνατον να τα ψαρέψετε όλα!
Σας τα είπα δύσκολα; Μην τσιμπάτε καλέ! Πάρτε σταφύλι και φτιάξτε το!

Καλή επιτυχία!

Πρασόπιτα

Φτιάχνουμε πρασόπιτα; Η πίτα αυτή θα αρέσει σε όσους αρέσουν τα φαγητά με γλυκιά γεύση. Πάμε λοιπόν!

Υλικά για μεγάλο ταψί:
1 πακέτο φύλλο (αυτό με τα 2 κομμάτια μέσα ή φύλλο παραδοσιακό. Στην περίπτωση που βάλετε φύλλο παραδοσιακό, βάζουμε 3 φύλλα κάτω και 3 επάνω, λαδωμένα ελαφρά ένα-ένα)
2-2,5 κιλά πράσα
2 αυγά
1 κρεμμύδι ξερό ψιλοκομμένο
1/2 κιλό φέτα
λίγο άνιθο ξερό
μοσχοκάρυδο
πιπέρι
λάδι

Το φτιάχνουμε:
Καθαρίζουμε τα πράσα κρατώντας το λευκό μέρος και λίγο τρυφερό πράσινο. Τα κόβουμε ροδέλες ή κατα μήκος και μετά φέτες λεπτές.
Ψιλοκόβουμε και το κρεμμύδι.

Σε ένα αντικολλητικό τηγάνι, ρίχνουμε λίγο λάδι (2-3 κουταλιές σούπας) και σωτάρουμε τα κρεμμύδια με τα πράσσα. Αφού τα σωτάρουμε σε χαμηλή φωτιά για κανα δεκάλεπτο, γυρίζοντάς τα συχνά, προσθέτουμε λίγο νερό (1/2 ποτήρι πχ) και τα αφήνουμε να βράσουν λίγο για να μαλακώσουν (περίπου δέκα λεπτά ή μέχρι να πιούν το νερό).
Στο τέλος ρίχνουμε τον άνιθο και αφήνουμε το μίγμα να κρυώσει λίγο.
Όταν κρυώσει λίγο, ρίχνουμε τη φέτα την οποία θρυμματίζουμε με τα χέρια μας ή με πηρούνι και την προσθέτουμε κι αυτή στο μίγμα.
Προσθέτουμε και τα αυγά χτυπημένα ελαφριά.
Τέλος πασπαλίζουμε με λίγο μοσχοκάρυδο και πιπέρι.
Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 200 βαθμούς.
Λαδώνουμε ελαφριά ένα ταψί φούρνου.
Στρώνουμε το ένα από τα 2 φύλλα κάτω (ή αν βάλετε παραδοσιακά, 3 κάτω). Ανασηκώνουμε τις άκρες των φύλλων έτσι ώστε να "πιάσουν" τα πλαϊνά του ταψιού.
Ρίχνουμε το μίγμα από πάνω και το στρώνουμε να πάει παντού ομοιόμορφα και ίσο σε πάχος.
Βάζουμε και το άλλο φύλλο από πάνω (ή τα άλλα 3 παραδοσιακά).
Κόβουμε προσεχτικά την πίτα κανονικά σε κομμάτια.
Βρέχουμε τα χέρια μας με λίγο γάλα και χαιδεύουμε με στοργή και προδέρμ την πιτούλα. Επαναλαμβάνουμε έτσι ώστε η στοργή και προδέρμ να πάει παντού...

Ψήνουμε στους 200 βαθμούς για μισή ώρα περίπου.
Το πράσο γλυκαίνει πολύ την πίτα μας και την κάνει πεντανόστιμη.

TIPS:
Μη φοβηθείτε την ποσότητα των πράσων. Όταν καθαριστούν, μένουν ίσως και λιγότερο από τα μισά.
Για να μη λερώνετε πολλά τζάντζαλα, χτυπήστε τα αυγά μέσα στο μίγμα με τα πράσσα, πριν τα ανακατέψετε. Με ένα καλό ανακάτεμα, έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα.
Η πίτα δε χρειάζεται αλάτι αν η φέτα σας είναι αλμυρή. Δοκιμάστε το μίγμα και διορθώστε τη γεύση αν δε σας αρέσει.
Το λαδάκι μας είναι ελάχιστο στη συνταγή. Δεν είμαι φανατική του λαδιού, το ξέρουν όσοι με γνωρίζουν καλά. Αν κάποιος θέλει να προσθέσει λάδι, δεν έχει παρά να το κάνει. Το αποτέλεσμα έτσι πάντως, ειναι πολύ ελαφρύ.

Καλή επιτυχία

Καλώς ήρθατε στη Μικρή Κουζίνα

Φίλες και φίλοι, καλώς ήρθατε στη "μικρή κουζίνα" μου.

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για μια νοικοκυρά που αγαπάει τη μαγειρική-ζαχαροπλαστική, από το να έχει μικρή κουζίνα. Το μέγεθος της κουζίνας μου ήταν πάντα ένα πρόβλημα για μένα και ήταν πάντα αντιστρόφως ανάλογο με τα πράγματα που έχει μέσα! Η κουζίνα μου είναι τόσο μικρή, που δεν έχει καν πραγματική ηλεκτρική κουζίνα μέσα, γιατί πολύ απλά, δε χωράει! 20 χρόνια τώρα που μαγειρεύω μόνη μου, μαγειρεύω με ένα φοιτητικό κουζινάκι με 2 μάτια. Παρόλα αυτά, το μέγεθός της, δε με εμπόδισε ποτέ να φτιάχνω φαγητά, να δοκιμάζω νέες συνταγές για γλυκά, να πειραματίζομαι με λικέρ. Αυτή η μικρή κουζίνα με έχει βγάλει ασπροπρόσωπη σε γιορτές, στις βαφτίσεις των παιδιών μου, σε παιδικά πάρτυ γενεθλίων, σε μαζώξεις φίλων και σε χίλιες άλλες περιπτώσεις.

Αφού για την ώρα δε μπορώ να κάνω επέκταση της κανονικής κουζίνας μου, κάνω μια επέκταση προς τα δω. Μεταφέρω λοιπόν τη μικρή μου κουζίνα virtually και σε σας.
Δεν έχω τίποτα καινούριο να πω. Δεν ανακάλυψα την Αμερική, ούτε τον ηλεκτρισμό. Άλλωστε, το έχουν κάνει νωρίτερα από μένα άλλοι και μάλιστα καλύτερα.

Και τότε γιατί φτιάχτηκε η μικρή κουζίνα; θα μου πείτε…
Ο λόγος που φτιάχτηκε είναι για να έχω συγκεντρωμένες εδώ μέσα δοκιμασμένες αγαπημένες μου συνταγές, δικές μου αλλά και φίλων μου.
Να μιλάμε για θέματα κουζίνας όπως:
*τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάποιος που μαγειρεύει στην επαρχία,
*τι πρέπει να προσέχει κάποιος που ασχολείται για πρώτη φορά με τη μαγειρική,
*απλή προσέγγιση των συνταγών,
*την ελαφριά κουζίνα,
*τις παραδοσιακές συνταγές του τόπου μας,
* tips & tricks της κουζίνας κλπ.

Θέλω να ευχαριστήσω τη Ραλού που με τις γνώσεις της περί photoshop και τις οδηγίες της, με βοήθησε να φτιάξω τη φωτό του τίτλου (χωρίς να ξέρει τι φτιάχνω φυσικά) και τους κολλητούς μου για τη στήριξη και προτροπή υλοποίησης αυτής της ιδέας.
Και μια και πήρα φόρα με τις ευχαριστίες, (τώρα θα κάνω σαν αυτούς που παίρνουν όσκαρ) ευχαριστώ την οικογένειά μου που ανέχεται τα χόμπυ μου (κι είναι πολλά πανάθεμά τα) και ειδικά την κορούλα μου που μου έφτιαξε τη φωτό στο κάτω μέρος του μπλογκ!


Ας αφήσουμε όμως τα λόγια. Έχουμε καιρό γι΄ αυτά.
Τώρα ελάτε να σας κεράσω αφού ήρθατε μέχρι εδώ. Περάστε να δροσιστείτε με σπιτική λεμονάδα, να δοκιμάσετε κοτόπουλο με σταφύλια και να φτιάξετε αλάτι αρωματικό για σας και τους φίλους σας.

Καλώς ήρθατε!