Ρυζόγαλο

Τις τελευταίες μέρες καρναβαλιζόμαστε στο νησί. Πολλή κούραση τις τελευταίες 2 μέρες αλλά και μεγάλη ικανοποίηση και χαρά από το αποτέλεσμα των κόπων μας. Χοροί, γλέντια, "ομιλίες", βόλτες, καφέδες, ξενύχτι, όλα παίζουν. Διανύουμε τις τελευταίες μέρες πριν τη Σαρακοστή, οι οποίες είναι φουλ από καρναβαλικές εκδηλώσεις.

Τελευταία Κυριακή της Αποκριάς πλησιάζει. Την τελευταία Κυριακή, είναι το αποκορύφωμα των εορταστικών εκδηλώσεων εδώ. Η παρέλαση του Καρναβαλιού ολοκληρώνεται την ίδια μέρα με την «Κηδεία της Μάσκας» ή «Πόβερο Καρναβάλι», όπου οι καρναβαλιστές οδηγούν το Βασιλιά Καρνάβαλο στην τελευταία του κατοικία. Είναι το πλέον χαρακτηριστικό και ιστορικό δρώμενο του Ζακυνθινού Καρναβαλιού με πολύ παλιές ρίζες και επιρροές, το οποίο φτάνει ως τις μέρες μας για να κλείνει κάθε χρόνο την αυλαία των εκδηλώσεων. Το πόβερο καρναβάλι, ξεκινάει με την «κηδεία» της μάσκας, καθώς η μπάντα παιανίζει καρναβαλικά αλλά και πένθιμα. Ακολουθεί η πομπή με φανάρια του Βενετσιάνικου Γάμου, τύμπανα, λάβαρα και εξαπτέρυγες μάσκες, που συνοδεύουν και αποχαιρετούν τον Βασιλιά καρνάβαλο. Την πομπή ακολουθεί η «θλιμμένη» οικογένεια με την τραγική φιγούρα της «χήρας» να χτυπιέται από πόνο και οδύνη!!! Η πομπή καταλήγει στο λιμάνι ή στην πλατεία Σολωμού, όπου ο Βασιλιάς Καρνάβαλος καίγεται μαζί με το φέρετρό του. Για να φύγει η πίκρα τα κεντρικά καφέ της πόλης προσφέρουν παραδοσιακό ρυζόγαλο.
Η «Κηδεία» του είναι μεγαλοπρεπής, και η πομπή φτάνει ως την αποβάθρα του λιμανιού, όπου γίνεται και το κάψιμο του Καρνάβαλου.

Το παραπάνω έθιμο, είναι σατιρικό και αστείο. Τη χήρα, την κάνει πάντα άντρας ο οποίος κυριολεκτικά χτυπιέται από την οδύνη του επικείμενου καψίματος. Μετά το κάψιμο ακολουθούν πυροτεχνήματα και φυσικά ρυζόγαλο για να γλυκαθούμε από την πίκρα του πόνου...

Ρυζόγαλο
Υλικά για 6 μπωλάκια

1 φλυτζάνι τσαγιού ρύζι γλασέ
2 φλυτζάνια νερό
1 λίτρο γάλα (1,5 % χρησιμοποίησα)
1 φλυτζάνι τσαγιού (και λιγότερο) ζάχαρη
2 βανίλιες ή φλούδα λεμονιού
2 κουτ. γλ. κορν φλάουρ
κανέλλα

Πλένουμε το ρύζι και το βράζουμε για 10 λεπτά περίπου με το νερό.
Όταν έχει μισοβράσει περίπου στα 10 λεπτά, προσθέτουμε το γάλα αφού κρατήσουμε λίγο (2-3 κουταλιές) για να ανακατέψουμε το κορν φλάουρ.
Χαμηλώνουμε τη φωτιά γιατί φουσκώνει, συνεχίζουμε το βράσιμο για άλλα δέκα λεπτά περίπου ενώ ανακατεύουμε που και που για να μην κολλήσει.
Όταν έχει βράσει πια, ρίχνουμε τη ζάχαρη, ανακατεύουμε το κορν φλάουρ με το γάλα και το ρίχνουμε κι αυτό. Σβήνουμε τη φωτιά, ρίχνουμε και τις βανίλιες και αφήνουμε να πάρει 2-3 βράσεις για να χυλώσει.
Το ρυζόγαλο πρέπει να είναι αραιό γιατί πήζει όπως κρυώνει.

Tip: Μην περιμένετε να χυλώσει και να "σπάσει" το ρύζι σας αν από την αρχή προσθέσετε τη ζάχαρη!

Εύχομαι να περάσουμε όλοι καλά αυτό το τριήμερο! Περαστικά στα αρρωστούλια και καλή διασκέδαση σε όλους!

Κρέμα με σιμιγδάλι

Εβδομάδα της τυρινής και τα γαλακτερά έχουν την τιμητική τους. Θα ήθελα πολύ να φτιάξω το γαλακτομπούρεκο της μάνας μου, αλλά μετά επικρατεί η λογική: Ποιος θα το φάει; Η οικογένεια δεν είναι fun των γαλακτερών γλυκών. Πόσο θα φάω; Θα αντέχω να το έχω και να μην φάω; ΟΧΙ! Άρα... όλο το γαλακτομπουρεκάκι θα καταλήξει σε μένα και στον σύζυξ. Να λείπει! Θα το φτιάξω κάποια στιγμή που θα μπορώ να το μοιραστώ με πολύ κόσμο.

Και τι μπορούμε να φτιάξουμε αυτή την εβδομάδα, αφού το μυαλό μου γυρίζει γύρω από τα γαλακτοκομικά, να είναι ελαφρύ και όχι τίγκα στις θερμίδες; Ένα ελαφρύ γλυκάκι για τα πρωινά μας (ή και απογευματινά μας).

Κρέμα με σιμιγδάλι
(υλικά για 4-6 μπωλάκια)

1 κιλό γάλα 1,5 % λιπαρά
3 κουτ. σούπας αλεύρι
4 κουταλιές σούπας σιμιγδάλι ψιλό
1 βανίλια
6 κουτ. σούπας ζάχαρη
Για άρωμα βάλτε ξύσμα πορτοκάλι, μανταρίνι ή μόνο κανέλλα

Βάζουμε το μισό γάλα να ζεσταθεί. Στο άλλο μισό ανακατεύουμε όλα τα άλλα υλικά (αν αρωματίστε με κανέλλα, αφήστε τη για να την ρίξτε από πάνω).
Ρίχνουμε το κρύο γάλα με τα υλικά, στο ζεστό γάλα.
Ανακατεύουμε συνέχεια μέχρι η κρέμα να πήξει.
Αν δείτε ότι είναι πολύ αραιό το μίγμα, προσθέστε λίγο σιμιγδάλι ακόμα.
Η κρέμα σφίγγει όταν κρυώσει.
Μοιράστε σε 4-6 μπολάκια και φάτε χωρίς τύψεις.

Καρότο τουρσί

Τα τουρσιά έχουν την τιμητική τους την Καθαρή Δευτέρα. Παρόλο που γίνονται από λαχανικά, αποφεύγονται στις δίαιτες εξαιτίας της μεγάλης ποσότητας αλατιού που συνήθως περιέχουν. Ας φτιάξουμε ένα εύκολο τουρσί. Ας περιοριστούμε σε μικρή ποσότητα μόνο για κείνη τη μέρα. Ενδεικτικά, αναφέρω αναλογίες μόνο για 5 μέτρια καρότα.

Καρότο τουρσί
5 καρότα
2-3 σκελίδες σκόρδο κομμένες σε χοντρές φλούδες
λίγο αλάτι (1/2-1 κ.γ.)
1 φλυτζάνι νερό
1 φλυτζάνι ξύδι (ή και λιγότερο)

Βράζουμε σε αλατισμένο νερό για 10-15 λεπτά ή μέχρι να τρυπιούνται, αλλά να μην είναι πολύ μαλακά.
Μόλις βράσουν, τα βγάζουμε και τα σουρώνουμε. Περιμένουμε να κρυώσουν.
Μόλις κρυώσουν, κάνουμε χαρακιές στα καρότα και βάζουμε 1-2 φλούδες σκόρδου στο καθένα.
Μέσα σε ένα μπωλ ή βάζο, βάζουμε τα καρότα με το νερό και το ξύδι. Την επόμενη μέρα είναι κιόλας έτοιμο (για να μη σας πω μετά από λίγες ώρες).

TIPS:
Αν δοκιμάστε και σας φανεί πολύ ξυδάτο, προσθέστε νερό.
Μην προσπαθείστε να βάλετε ολόκληρη σκελίδα σκόρδο γιατί ανοίγουν.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Ο Σύλλογος διδασκόντων και οι μαθητές του 1ου Γυμνασίου Ζακύνθου, σας προσκαλούν την Πέμπτη 26-2-2009 στις 7.30 το απόγευμα και την Παρασκευή 27-2-2009, στις 11.30 το πρωί, στην πλατεία Αγ. Μάρκου, να παρακολουθήσετε την ομιλία της Μιμίκας Σταμίρη

« Εκλογομαγερέματα»

Ελάτε, να διασκεδάσουμε μαζί και να συνεχίσουμε την παράδοση του Ζακυνθινού καρναβαλιού.

Τους ρόλους ερμηνεύουν με σειρά εμφάνισης οι μαθητές:

ΣΤΑΥΡΟΣ ΓΑΡΔΕΛΗΣ : ΝΤΕΛΑΛΗΣ, ΠΑΡΜΕΝΟΣ
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΒΥΘΟΥΛΚΑΣ: ΜΠΑΤΑΚΑΣ
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΠΠΑΣ: ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ
ΜΑΡΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΟΥΛΗΣ: ΜΑΡΙΕΤΤΑ
ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΚΕΛΜΠΕΣΗΣ: ΑΝΘΗ
ΘΟΔΩΡΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ: ΠΩΠΟΣ
ΣΤΑΘΗΣ ΑΒΟΥΡΗΣ: ΚΟΣΑΡΗΣ
ΝΙΚΟΣ ΑΡΓΥΡΟΚΑΣΤΡΙΤΗΣ: ΠΑΝΤΕΛΗΣ
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΓΚΟΥΣΚΟΣ: ΑΓΡΟΤΗΣ
ΣΠΥΡΟΣ ΣΕΜΙΤΕΚΟΛΟΣ: ΣΠΥΡΟΣ
ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΡΑΨΟΜΑΝΙΚΗΣ: ΣΠΥΡΟΣ
ΣΩΤΗΡΗΣ ΓΚΟΥΣΚΟΣ: ΝΤΑΝΤΟΣ

Σημείωση για αυτούς που δεν γνωρίζουν τι είναι οι ομιλίες.
Οι Ομιλίες έχουν τις ρίζες τους στην περίοδο της Ενετοκρατίας, όταν σαν διέξοδος της καταπίεσης που δέχονταν από τους ευγενείς, δημιουργήθηκε η ανάγκη σάτιρας των ξένων κατακτητών και κυρίως των αρχόντων του νησιού, και αποτέλεσαν βασικό όπλο για τον Αγώνα των Ποπολάρων και αργότερα των Ριζοσπαστών. Οι ομιλίες έχουν επηρεασθεί τόσο από το Κρητικό Θέατρο όσο και από την ιταλική «Comedia del Arte».

Ήταν κυρίως διασκευές μυθιστορημάτων και το κύριο στοιχείο που τις χαρακτηρίζει ακόμα έως σήμερα, είναι ότι όλοι οι ρόλοι, ανδρικοί και γυναικείοι, παιζόντουσαν από άνδρες. Ο συγγραφέας ήταν συνήθως άγνωστος ώστε να μπορεί να σατιρίζει άφοβα την κοινωνική αδικία και τις συνήθειες των αφεντάδων και οι ηθοποιοί φορούσαν μάσκες ώστε να μην τους αναγνωρίζουν. Οι Ομιλίες παιζόντουσαν κυρίως σε πλατείες και κυρίως την περίοδο των Καρναβαλιών, και είναι αξιοσημείωτο ότι αυτή η παράδοση συνεχίζεται δυνατή έως και σήμερα.

Αλμυρό κέικ

Ένα αλμυρό κεκάκι συνοδεία για το κρασί ή τη μπύρα μας, ιδανικό για πάρτυ, για μπουφέ. Προτιμείστε να το κάνετε και να το φάτε με παρέα αφού τις έχει τις θερμιδούλες του. Περιοριστείτε σε ένα κομμάτι, για να έχετε λίγες τύψεις! :-)

Το συγκεκριμένο, μας το έκανε η κουμπάρα μου σε τραπέζι που μας έκανε. Συνοδεύτηκε με σαλάτα ρόκα, παρμεζάνα, δαμάσκηνα, λάδι και μπαλσάμικο. Εγώ, φανατική με τις περίεργες σαλάτες, ομολογώ ότι μου άρεσε η σαλάτα περισσότερο και από το τυροκέικ! Στο πιάτο μου διακρίνεται και 2η σαλάτα με πράσινα σαλατικά και πιπεριές.

Τυρόπιτα κέικ
1/2 κιλό φέτα
1/2 κιλό γιαούρτι σακούλας
250 γρ. μαργαρίνη σοφτ
5 αυγά
2 φλ. τσαγιού αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
λίγο πιπέρι
λίγη τριμμένη φρυγανιά

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 180 βαθμούς.
Χτυπάμε στο μίξερ το αλεύρι, τα αυγά και τη μαργαρίνη.
Μόλις ενωθούν, ρίχνουμε το γιαούρτι και ξαναχτυπάμε αρκετά.
Αλείφουμε μια στρογγυλή φόρμα με βούτυρο (όχι πολύ) και πασπαλίζουμε με τη φρυγανιά.
Όταν το μίγμα κρίνουμε ότι είναι ενιαίο, το ρίχνουμε σε μια λεκάνη μέσα στην οποία έχουμε τρίψει το τυρί και το ανακατεύουμε.
Προσθέτουμε και το πιπέρι, ανακατεύουμε.
Βάζουμε το μίγμα στη φόρμα και ψήνουμε για περίπου 60 λεπτά στους 180 βαθμούς.

Για τη σαλάτα
ρόκα
φλούδες παρμεζάνα
δαμάσκηνα κομμένα στη μέση ή τέταρτα (ξερά σημειώνω μετά την απορία της Cook)
ελαιόλαδο
μπαλσάμικο

Τρουφάκια Μανταρίνι

Θυμάστε το λικέρ μανταρίνι; Όσες το ξεκινήσατε, τώρα θα είναι σχεδόν έτοιμο. Έλεγα να βάλω αυτό το ποστ λίγο αργότερα, αλλά είδα ότι μερικές βιάστηκαν να σουρώσουν το λικέρ και πέταξαν τα μανταρίνια (βλέπε Ρένα, χεχε!). Για να σας προλάβω λοιπόν, το βάζω τώρα.

Δοκιμάστε το λικέρ σας. Αν σας φαίνεται βαρύ, αραιώστε το με λίγο νερό. Αν έχετε υπομονή, περιμένετε μερικές μέρες αφού προσθέσετε νερό. Αν σας αρέσει έτσι, στην υγειά σας!

Τώρα που θα το σουρώσετε, ΜΗΝ πετάξετε τα μανταρίνια. Θα φτιάξουμε με αυτά τρουφάκια μανταρίνι. Βέβαια, μπορούμε να τα φτιάξουμε, ακόμα κι αν δεν έχουμε κάνει το λικέρ. Αν δεν κάνατε το λικέρ, προμηθευτείτε μανταρινάκια ακέρωτα (τα βιολογικά θα σας βολέψουν) και ακολουθείστε την παρακάτω συνταγή. Αν έχετε κάνει το λικέρ, ανατρέξτε στα Tips.

Τα τρουφάκια μας είναι νηστίσιμα, ιδανικά για την Καθαρή Δευτέρα αλλά και για τη Μεγάλη Σαρακοστή που ξεκινάει και όσο να 'ναι, μια υπογλυκαιμία θα την έχουμε! Ας δούμε πως θα τα φτιάξουμε.

Μανταρινότρουφες
250 γρ άχνη ζάχαρη
φλούδα από 4 μανταρίνια* γνωστής και καλής οικογενείας από σπίτι (ακέρωτα, αράντιστα)
1/2 κιλό αμύγδαλα ασπρισμένα (χωρίς φλούδι δηλαδή)
2 κουτ. σούπας λικέρ μανταρίνι ή κονιάκ
Ζάχαρη κρυσταλλική
Ζάχαρη άχνη (προαιρετικά)

Ξεφλουδίζουμε τα αμύγδαλα αφού τα βράσουμε 2-3 λεπτά, or else παίρνουμε έτοιμα ξεφλουδισμένα. Αν τα βράσουμε/ξεφλουδίσουμε εμείς, φροντίζουμε να στεγνώσουν καλά πριν τα λιώσουμε.
Λιώνουμε στο μπλέντερ τα αμύγδαλα.
Βράζουμε 2 φορές τις μανταρινόφλουδες για λίγο για να μαλακώσουν και να ξεπικρίσουν, πετώντας κάθε φορά το νερό.*
Πολτοποιούμε κι αυτές στο μούλτι.
Ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά. Ίσως σας φανεί στεγνή η ζύμη και νομίσετε ότι δε μπορείτε να τα πλάσετε. Μη βιαστείτε να προσθέσετε ποτό. Πατικώστε με το κουτάλι σας τη ζύμη και αφήστε τη λίγη ώρα, να βγάλουν τα αμύγδαλα τα έλαιά τους, έτσι ώστε να υγρανθεί το υλικό. Αν μετά από λίγη ώρα εξακολουθεί να σας δυσκολεύει στο πλάσιμο, προσθέστε λίγο λικέρ μανταρίνι ή κονιάκ. Πλάθουμε λίγα-λίγα, παίρνοντας πολύ μικρή ποσότητα στο χέρι μας και σφίγγοντάς το στη γροθιά μας για να ενωθεί το υλικό και να μην διαλύεται. Τα κυλάμε σε κρυσταλλική ζάχαρη και αν θέλετε και σε άχνη. Αν κολλάει το μίγμα στα χέρια μας, βρέχουμε τα χέρια μας με κονιάκ, λικέρ, ή έστω νερό ανά 3-4 τρούφες.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Ξεραίνονται εύκολα γι αυτό τα σκεπάζουμε με μεμβράνη ή ακόμα καλύτερα…τα τρώμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε :-) Επειδή ξεραίνονται εύκολα, εγώ τα κυλάω μόνο σε κρυσταλλική ζάχαρη.

Και τώρα το tip (αγαπημένη μου συνήθεια).
Το κλου της συγκεκριμένης συνταγής είναι το εξής: Οι φλούδες στις δικές μου τρούφες δεν είναι βρασμένες αλλά είναι οι φλούδες από τα μανταρίνια που χρησιμοποίησα για να φτιάξω το λικέρ. Δηλαδή, έφτιαξα το λικέρ μου (το οποίο γίνεται και σε σύντομο χρόνο 25-30 μέρες), και όταν ήταν έτοιμο πήρα τις φλούδες οι οποίες λόγω του μουλιάσματος είχαν μαλακώσει και ξεπικρίσει. Τις πολτοποίησα και συνέχισα χωρίς βρασίματα-ξεπικρίσματα.
Αν χρησιμοποιήσετε τις φλούδες από το λικέρ, προσέξτε την ποσότητα λικέρ που θα βάλετε γιατί αλλιώς θα τραγουδάτε μετά. Πολύ πιθανό να τραγουδάτε το "Μωρή κοντούλα λεμονιά" γιατί από το πολύ λικέρ που θα έχετε πιει κατά λάθος, θα έχετε μπερδέψει τα εσπεριδοειδή και τα τραγούδια! Εξάλλου δεν έχω κανένα πρόχειρο τραγούδι στο ρεπερτόριό μου που να λέει για μανταρινιά. Αν έχετε εσείς, πείτε μου να το προσθέσουμε στην play list after the τρούφες!

Οι τρούφες στη μέση της φωτό δεν είναι μανταρινότρουφες εννοείται :-)))

Τώρα αν σας πω να μην πετάξετε ούτε τα μανταρίνια αλλά να τα βάλετε σε κανένα κρεατάκι στο τέλος του μαγειρέματος, θα με χαρακτηρίσουν extreme! Εγώ θα το κάνω πάντως and put the blame on me babe!

Have a nice μανταρινοweek!

Κόλλυβα ή σπερνά

Ψυχοσάββατο αύριο...Αλλά ας το πιάσω από λίγο πιο παλιά...

Όταν ήμουν μικρή και ήξερα ότι η μάνα μου θα πήγαινε σε κάποιο μνημόσυνο, την έβαζα να μου υποσχεθεί πως θα μου φέρει σπερνά. Δεν φαντάζεστε πόσο πολύ μου άρεσαν (και μου αρέσουν ακόμα). Νόμιζα δε τότε, ότι δεν υπάρχει πιο δύσκολο πράγμα να φτιάξει κανείς. Καθώς τα χρόνια πέρναγαν, άκουγα διάφορα σχόλια για τα κόλλυβα που κατά καιρούς τρώγαμε:
Είναι ολόφρεσκα.
Είναι καλοκαίρι και είναι επικίνδυνα. Βάλε τα στο ψυγείο.
Μην τα φας! Είναι πολλών ημερών.
Μην φας πολλά. Θα πονέσει η κοιλιά σου.
Αυτά είναι σπιτικά. Δεν είναι ετοιματζίδικα.

Η χαρά μου χαρά ήταν να είναι ετοιματζίδικα δε. Όχι γιατί ήταν καλύτερα από τα χειροποίητα, αλλά γιατί καλύπτονταν από κείνο το ζαχαρένιο κάλλυμα που κυνηγούσα μετά μανίας. Το ότι ήμουν γλυκατζού, φαινόταν ακόμα κι εκεί. Μεγάλη απογοήτευση έπαιρνα όταν έβλεπα κόλλυβα που είχαν γίνει με παραδοσιακό τρόπο και όχι με επιδεικτικό. Φυσικά, σαν παιδί, δεν ήμουν καθόλου σε θέση να εκτιμήσω κάτι το χειροποίητο, όπως επίσης δεν με ενδιέφερε γιατί τα φτιάχνανε!

Τα χρόνια πέρασαν και εγώ εδώ και πολλά χρόνια, εκτιμώ κάθε τι χειροποίητο, σέβομαι την παράδοση τόσο πολύ, όσο αρέσκομαι και στο να δοκιμάσω κάτι άκρως μοντέρνο και ανατρεπτικό. Θέλω να ξέρω τα πως και τι σε κάθε πράγμα που φτιάχνω. Γιατί τα φτιάχνουν; Κάθε πότε; Πως; Που; Πότε; Γιατί;
Με μια γρήγορη έρευνα στο ίντερνετ, βλέπω ότι σε κάποιες πόλεις, υπάρχουν συμβολισμοί. Πχ. αν δεν βάλεις ρόδι είναι για μνημόσυνο, ενώ αν βάλεις είναι για κέρασμα σε χαρά! Ο Χριστός κι η Παναγία! σκέφτομαι. Κόλλυβα σε χαρά; Άλλο και τούτο! Τα υλικά επίσης διαφέρουν από τόπο σε τόπο και από τις συνήθειες και παραδόσεις του.

Θέλω να μάθω τους συμβολισμούς. Θέλω να μάθω κάθε πότε φτιάχνονται! Ποιον να ρωτήσω; Μα ποιον άλλον; Το φίλο μου τον π. Παναγιώτη. Και τον ερωτώ: Πώς; Που; Κάθε πότε; Γιατί; Ο Παναγιώτης μου απαντά:

Είναι τρία τα Ψυχοσάββατα του Τριωδίου (το πρώτο πριν την Κυριακή των Απόκρεω, το δεύτερο πριν την Κυριακή της Τυρινής και το τρίτο πριν την Κυριακή Α΄ των Νηστειών) και καθ' όλα οι Χριστιανοί παρασκευάζουν Κόλλυβα. Ψυχοσάββατο επίσης έχουμε το Σάββατο πριν την Κυριακή της Πεντηκοστής.
Τα Κόλλυβα έχουν την έννοια, ότι, όπως τα σπέρματα του σιταριού θάβονται στη γη, σαπίζουν και μετά από πολύ καιρό καρπίζουν όμορφα, αγέρωχα και ζωντανά στάχυα, έτσι και ο άνθρωπος: Κατά την Ορθόδοξη Πίστη θάβεται νεκρός στο χώμα, σαπίζει, για να εγερθεί αφθαρτοποιημένος στη Δευτέρα Παρουσία, τότε που, σύμφωνα με το Σύμβολο της Πίστης μας, "προσδοκούμε ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος".
Επιμνημόσυνα πάντως Κόλλυβα ετοιμάζουμε οποτεδήποτε μέσα στον χρόνο θελήσουμε να μνημονεύσουμε τους νεκρούς μας, παραπέμποντας έτσι στη Θεολογία της προσδοκίας της Ανάστασης, όπως αναφέρθηκε παραπάνω.
Η μνημόνευση βέβαια αυτού καθεαυτού του προσφιλούς μας νεκρού δε γίνεται μέσω των κολλύβων, αλλά μέσω του Πρόσφορου, απ' το οποίο ο ιερέας εξάγει ένα μικρό ψίχουλο για την κάθε ψυχή του αγαπημένου προσώπου.

Ικανοποιούμαι πλήρως. Έμαθα όσα ήθελα και περνάω στη συνταγή. Η συνταγή είναι με υλικά που αρέσουν σε μένα, υλικά που οι γευστικές μου μνήμες ανασύρουν από την παιδική μου ηλικία, υλικά που θα ήθελα να έχουν όταν τα τρώω. Διαφορές θα συναντήσετε πολλές αν ψάξετε: κοπανισμένο φρέσκο στραγάλι, κοπανισμένο κόλιαντρο, μπισκότα τριμμένα, καρύδια τριμμένα, αλεύρι, χωρίς ζάχαρη μέσα κλπ κλπ. Ο καθένας τα φτιάχνει σύμφωνα με τα έθιμά του και τις παραδόσεις του.

Κόλλυβα ή σπερνά
Για ένα μέτριο μπωλ σαν της φωτό

Μισό πακέτο (250 γρ.) στάρι
1/2 κ. γ. αλάτι
3 κ. σ. φρυγανιά
3 κ. σ. άχνη ζάχαρη
2 κ. σ. φουντούκι τριμμένο
2 κ. σ. αμύγδαλο τριμμένο
2 κ. σ. αμύγδαλο ξεφλουδισμένο και κομμένο ζουλιέν
1/2 ρόδι
3-4 κλαριά μαϊντανό ψιλοκομμένο
1 φλυτζάνι μαύρες σταφίδες
1 κ. γ. κανέλλα
1/2 κ. γ. γαρίφαλο

Μουσκεύουμε από το βράδυ το στάρι. Το σακουλάκι που πήρα έλεγε πως δεν χρειάζεται μούσκεμα. Παρόλα αυτά εγώ τα μούσκεψα.
Την επόμενη μέρα βράζουμε για μισή ώρα ή μέχρι να έχουν βράσει και φουσκώσει.
Τα σουρώνουμε και τα απλώνουμε πάνω σε πετσέτα να στεγνώσουν για 2-3 ώρες.
Τα βάζουμε σε ένα μπωλ και προσθέτουμε τη φρυγανιά, τη ζάχαρη, το φουντούκι, τα αμύγδαλα, το ρόδι και τον μαϊντανό. Ανακατεύουμε.
Στολίζουμε με μαύρη σταφίδα, ρόδι, αμύγδαλο, κανέλλα και γαρίφαλο. Εννοείται ότι αν θέλουμε, αυτά τα ανακατεύουμε μέσα.

Τώρα να το αναλύσω και διατροφικά; Τα κόλλυβα είναι γεμάτα φυτικές ίνες , σίδηρο, αντιοξειδωτικά, βιταμίνες, ενέργεια.

Τώρα μη με ρωτήσετε τι τα έκανα τα κόλλυβα της φωτό. Αφήνω τη φαντασία σας να μαντέψει!

update: διαβάστε ένα πολύ ωραίο άρθρο που έγραψε η Εύα για τις αποκριές και τα κόλλυβα εδώ! και εδώ!

Χοιρινές μπριζόλες κρασάτες

Τσικνοπέμπτη πλησιάζει και πιάνω την ευκαιρία για να σας πω δυο λόγια για το πως γιορταζόταν και γιορτάζεται εδώ και στην Πάτρα.

Η Τσικνοπέμπτη θεωρείται η καθαυτό ημέρα έναρξης του Καρναβαλιού εδώ. Το βράδυ της Τσικνοπέμπτης, γίνεται στην πόλη της Ζακύνθου η είσοδος του Βασιλιά Καρνάβαλου.

Αυτή ήταν πολύ ιδιαίτερη μέρα παλιότερα εδώ. Σε όλα τα σπίτια μαγείρευαν κρέας τσιγαριστό. Για να τσικνίσουν δηλαδή να μυρίσει το σπίτι. Έφτιαχναν επίσης αρνί φρικασέ στο φούρνο στη χώρα, ή σγατζέτο με κόκκινη σάλτσα στα χωριά. Στα χωριά Βολίμες, Κερί και Λιθακιά, έφτιαχναν για να τσικνίσουν και συνεχίζουν μέχρι σήμερα κρεατόπιτα με πολλά είδη κρεάτων. Το βράδυ της Τσικνοπέμπτης στη χώρα, τσίκνιζαν με ψητό κρέας ή κεφτέδες, τα έβαζαν σε ένα σεφέρι σκεπασμένο με ένα τουβαλίθι(πετσέτα) και τα έπαιρναν μαζί τους να τα φάνε στο χορό τση Φιέστας, όπου γινόταν στο Καζίνο. Τσίκνιζαν όλοι μαζί για «το καλό του χρόνου» πίνοντας κρασί και χορεύοντας (σημείωση από το βιβλίο της Μαρίας Φιορεντίνου).

Εδώ την Τσικνοπέμπτη τη λένε και Τσουκνοπέμπτη. Τα παιδιά, παραφράζοντας το όνομα της μέρας, έπαιρναν τσουκνίδες και τσούκνιζαν όποιον βρισκόταν μπροστά του!

Αφού είπα τόσα για τα ζακυνθινά έθιμα, ας πω δυο λόγια και για την πατρίδα μου την Πάτρα. Η Τσικνοπέμπτη στην Πάτρα, ήταν τσίκνα, όνομα και πράμα! Τσίκνα παντού! Δεν υπήρχε σημείο που να μην έχουν στηθεί ψησταριές. Εκείνο που θυμάμαι έντονα από παιδί, είναι ότι στην Πάνω Πόλη, στη Γερμανού, υπήρχαν αμέτρητες ψησταριές στη σειρά στο δρόμο.
Σουβλάκια, κοκορέτσια, σπληνάντερα μπριζόλες... Φυσικά, δεν έλειπαν και τα τσικνίσματα στα σπίτια.

Αυτή τη μέρα έβγαιναν παλιά στο δρόμο οι μπούλες (μασκαρεμένοι με φούμο στο πρόσωπο, συνήθως με παλιά ρούχα ντυμένοι) και πείραζαν γνωστούς και αγνώστους, στο δρόμο αλλά και στα σπίτια που χτυπούσαν. Όλοι άνοιγαν στις μπούλες. Άλλα χρόνια τότε... Στο τέλος του καρναβαλιού όλοι ευχόμασταν: "και του χρόνου μπούλες"! Μάλιστα, την έκφραση την χρησιμοποιούσαμε κοροϊδευτικά, όταν τη λέγαμε εκτός εποχής.

Και φτάνουμε στο μενού. Τι θα φτιάξουμε σήμερα; Μα τι άλλο από χοιρινές μπριζόλες που ταιριάζουν αυτή τη μέρα! Δεν θα παρατσικνίσουμε στα κάρβουνα, αλλά θα τις κάνουμε κρασάτες. Πάμε;

Χοιρινές μπριζόλες κρασάτες
υλικά για 4 άτομα
4 χοιρινές μπριζόλες
1 φλυτζάνι τσαγιού κόκκινο κρασί
2-3 σκελίδες σκόρδο χοντροκομμένες
5-6 φυλλαράκια φασκόμηλο
5-6 πράσινα πιπέρια
μαύρο πιπέρι
1/2 κ. σ. χοντρό αλάτι ή αρωματικό αλάτι
2,5 ποτήρια νερού νερό
Λάδι; Ποιος το χρειάζεται εδώ;

Σε αντικολλητικό τηγάνι σωτάρουμε τις μπριζόλες χωρίς λάδι και από τις δύο πλευρές, να πάρουν χρώμα.
Κατά τη διάρκεια του σωταρίσματος, προσθέτουμε και το σκόρδο.
Όταν σωταριστούν και αρχίζουν να τσιτσιρίζουν, σβήνουμε με το κρασί.
Αφήνουμε να βράσουν 3-4 λεπτά, προσθέτουμε το φασκόμηλο τα αλατοπίπερα και 2,5 ποτήρια νερό.
Χαμηλώνουμε τη φωτιά και βράζουμε για μισή ώρα, προσθέτοντας αν χρειαστεί νερό.
Λάδι δεν προσθέτουμε καθόλου.
Συνοδεύουμε με σαλάτα, πατάτες ή ό,τι τραβάει η όρεξή μας.

Καλή Τσικνοπέμπτη να έχετε!

Ταραμοσαλάτα

Ταραμοσαλάτα ή ταραμοαλιάδα όπως τη λέμε εδώ στο νησί. Μεζές που δεν λείπει από κανένα σαρακοστιανό τραπέζι. Τι θα χρειαστούμε για να την κάνουμε:

Ταραμοσαλάτα
(για 1 κιλό σαλάτα περίπου)
Υλικά
150 γρ. λευκό ταραμά
300 γρ. ψωμί ψίχα (έβαλα λευκό και χωριάτικο)
χυμό 2 λεμονιών
1/2 φλυτζάνι του τσαγιού λάδι (ελαιόλαδο και αραβοσιτέλαιο)
1 πολύ μικρό κρεμμύδι (έβαλα το 1/4 ενός μέτριου κρεμμυδιού)

Εκτέλεση:
Μουσκεύουμε το ψωμί σε νερό για λίγο και το στύβουμε καλά.
Βάζουμε στο μπλέντερ το κρεμμύδι και το λιώνουμε με τη βοήθεια του ενός λεμονιού και του μισού λαδιού.
Προσθέτουμε τον ταραμά και το ψωμί και τα χτυπάμε κι αυτά μέχρι να έχουμε ένα μίγμα λείο.
Προσθέτουμε το υπόλοιπο λάδι και λεμόνι και ξαναχτυπάμε πολύ καλά.
Δοκιμάζουμε και προσθέτουμε αν χρειάζεται λεμόνι ή λάδι.

TIPS:
Όσο πιο λευκός είναι ο ταραμάς, τόσο πιο καλός ποιοτικά.
Δοκιμάστε να βάλετε μισό-μισό λάδι ελιάς και αραβοσιτέλαιο. Το ελαιόλαδο την κάνει λίγο να ταγκίζει αν είναι μόνο του. Θα σας εκπλήξει η διαφορά.

Αρχικά δεν ήθελα να βάλω κρεμμύδι, για να γλυτώσω τα φουσκώματα και γιατί νόμιζα ότι αυτό την κάνει να πικρίζει. Δεν μου άρεσε όμως στη γεύση. Το πρόσθεσα σχεδόν στο τέλος και το έλιωσα με λίγη ταραμοσαλάτα.

Το ψωμί που χρησιμοποίησα ήταν λευκό και χωριάτικο. Το χωριάτικο της έδωσε μια νότα χωριάτικη και της πήγαινε πάρα πολύ.

Η ποσότητα των υλικών δίνει σχεδόν 1 κιλό ταραμοσαλάτα, οπότε προσαρμόστε αναλόγως αν θέλετε μικρότερη ποσότητα.

Καλή εβδομάδα!

Κυριακάτικο τραπέζι

Μπριζόλες χοιρινές κρασάτες, ψωμί ζυμωτό με μαγιά, χοιροποίητο τυρί και χορτόπιτα. Τι; Μόνο εσάς έβαλα σε μπελά με τι χορτόπιτα λέτε; Μπήκα κι εγώ σε μπελά και έτρεχα για χόρτα! Λεπτομέρειες από τις συνταγές σύντομα!

Χορτόπιτα

Μαζέψαμε τα χόρτα μας λοιπόν και ήρθε η ώρα να τα μαγειρέψουμε. Όσα ήταν για βραστά, τα βράσαμε και τώρα με τα υπόλοιπα θα φτιάξουμε μια χορτόπιτα. Λεπτομέρειες για το φύλλο θα βρείτε στο τέλος του σεντονιού... εεεε...του ποστ ήθελα να πω.

Αν αποφασίσετε να φτιάξετε δικό σας φύλλο χωρίς πολλά λάδια, δίνω μια απλή συνταγή για ζυμάρι και ακολουθεί και η χορτόπιτα πλήρως:

Υλικά για το φύλλο
2 φλυτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/4 φλυτζάνι λάδι
1/2 φλυτζάνι χλιαρό νερό
2 κουτ. σούπας χυμό λεμονιού
λίγο αλάτι
Μέσα σε ένα μπωλ ανακατεύουμε το αλεύρι και το αλάτι. Ρίχνουμε το χλιαρό νερό και τα υπόλοιπα υγρά και ανακατεύουμε. Αν σας δυσκολεύει η ζύμη σας να γίνει ομοιογενής, ρίξτε λίγο λαδάκι και λίγο νεράκι ακόμα. Αφήστε τη να σταθεί ένα μισάωρο (εγώ την άφησα όσο έφτιαχνα τη γέμιση).

Και τώρα ας ασχοληθούμε με τη γέμισή μας.
Τώρα, αν σας πω ότι δε ζύγισα τα χόρτα ακριβώς...ξέρω τι θα πείτε...Στο περίπου όμως ξέρω πόσα ήταν.

1/2 κιλό περίπου χόρτα άγρια (Αγριέψτε τους να αγριέψουν ντε)!
Έβαλα καυκαλίθρες, μάραθο, αγγουρίτσα, λάπατα και μυρώνι (το βαφτίσαμε επιτέλους).
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 κουταλιά σούπας ξερό δυόσμο
1 κουταλιάς σούπας ξερά μυρωδικά ανάμικτα
αλάτι
πιπέρι
λίγο λάδι
200 γρ. περίπου φέτα (ή όση θέλετε)
Στην πίτα, για ακόμα πιο γλυκιά γεύση, μπορείτε να προσθέσετε φρέσκο κρεμμυδάκι και πράσσο. Εγώ δεν είχα, γι' αυτό έβαλα ξερό κρεμμύδι. Αν παραλείψετε δε τη φέτα, είναι και νηστίσιμη.

Τι κάνουμε:
Πλένουμε τα χόρτα μας όσες φορές χρειάζεται για να είναι καθαρά.
Βάζουμε σε βαθύ τηγάνι λίγο λάδι να ζεσταθεί. Στο μεταξύ, μέσα στο τηγάνι κόβουμε τα χόρτα γύρω στα 2 εκατοστά μήκος.
Ψιλοκόβουμε και το κρεμμύδι.
Τα γυρίζουμε όλα μαζί έτσι ώστε να σωταριστούν, να μαλακώσουν και να πιούν τα υγρά τους. Τα συγκεκριμένα δεν έβγαλαν πολλά υγρά.
Όταν μαλακώσουν (δοκιμάστε ντε!), αποσύρετε από τη φωτιά, προσθέστε τα μυρωδικά (δυόσμο κλπ) , αλάτι, πιπέρι και τη φέτα και ανακατέψτε. Αν δεν έχουν μαλακώσει και έχουν τελειώσει τα υγρά τους, προσθέστε λίγο νερό και βράστε για λίγο μέχρι να μαλακώσουν.

Πάμε τώρα στα δύσκολα.
Ας φτιάξουμε φύλλο.
Το ζυμαράκι μας, αφού ξεκουράστηκε είναι έτοιμο να το ανοίξουμε. Και τι θα κάνει μια νοικοκυρά που δεν ξέρει να ανοίγει φύλλο; Θα μείνει χωρίς πιτούλα; Ε όχι! Δε θα την αφήσουμε έτσι.

Για όσες δεν ξέρετε να ανοίγετε φύλλο, ξεχάστε τη διαδικασία με ζυμάρι και άνοιγμα φύλλου και πάρτε έτοιμο. Προτιμήστε τη συσκευασία που λέει "χωριάτικο φύλλο", διότι τι πίτα θα είναι αν δεν έχει χωριάτικο φύλλο;

Για όσες είστε μαστόρισσες στο άνοιγμα φύλλου, εγώ είμαι η τελευταία που θα δώσει οδηγίες. Παρόλα αυτά, για όσες το επιχειρήσουν και δεν το έχουν ξανακάνει , συμβουλεύω να κάνουν τα εξής:

Για να ανοίξουμε φύλλο θέλουμε ένα πλάστη και μια μεγάλη καθαρή επιφάνεια.
Πασπαλίστε την επιφάνεια με αλεύρι ή νισεστέ (που είναι πιο λεπτό άλευρο) όπως μάθαμε στην κοτόπιτα, για να μην κολλάει το φύλλο καθώς θα το ανοίγετε με τον πλάστη. Πάνω και κάτω από το φύλλο επίσης θα πρέπει να πασπαλίζετε με αλεύρι για να μη σας κολλήσει γύρω απο τον πλάστη.
Όταν ανοίγουμε φύλλο, δεν το ανοίγουμε με όλο το ζυμάρι αλλά με μικρά ζυμαράκια (μικρότερα από μπάλα του τένις) που προσπαθούμε να το ανοίξουμε προς όλες τις κατευθύνσεις.
Τελικά, λέγοντας όλα αυτά, σκέφτομαι ότι η υπόθεση "φύλλο", θέλει ειδικό ποστ...να μη σας πω και βίντεο...

Ας προχωρήσω και στην 3η λύση. Επειδή για όλους υπάρχει μια λύση που να τους αγγίζει, έτσι κι εδώ υπάρχει και μια 3η.

Ένας εύκολος τρόπος για να ανοίξετε φύλλο είναι να το ανοίξετε με μηχάνημα.
Τι; Δεν ξέρατε ότι υπάρχει μηχάνημα; Όλα τα καλά υπάρχουν! Με το ίδιο μηχάνημα ανοίγουμε και φύλλο για μακαρόνια.

Αυτό το μηχάνημα (το οποίο είναι ιταλικό), το είχα αγοράσει στην Κρήτη εδώ και 15 χρόνια περίπου. Μου έκανε μάλιστα εντύπωση ότι υπήρχε παντού σε όλα τα μαγαζιά. Ήταν φανερό ότι εκεί έφτιαχναν πίτες!
Όσοι το έχετε, υποθέτω ξέρετε και να το χρησιμοποιείτε.

Μερικές συμβουλές για όσους ανοίξουν φύλλο με τέτοιο τρόπο:
Το μηχάνημα αυτό δεν πλένεται. Ό,τι υπόλειμμα υπάρχει από παλιότερη χρήση, καθαρίζει με τον εξής τρόπο:
Όταν ανοίγουμε φύλλο με το μηχάνημα, το πρώτο πράγμα που κάνουμε είναι να καθαρίσουμε το μηχάνημα με ένα μικρό κομμάτι ζύμης. Περνάμε 2-3 φορές τη ζύμη από τους κυλίνδρους μέχρι να καθαρίσει εντελώς και πετάμε το ζυμάρι αυτό.
Το μηχάνημα διαθέτει 7 σκάλες. Η 1η βγάζει το φύλλο χοντρό και όσο πάμε προς την τελευταία το φύλλο λεπταίνει.
Κόβουμε κομμάτια ζύμης σαν μεγάλο αυγό και τα περνάμε από την 1η σκάλα.
Περνάμε το κομμάτι της ζύμης δύο φορές από την κάθε σκάλα μέχρι να φτάσουμε στην 5η σκάλα.
6η και 7η σκάλα δίνει φύλλο πάρα πολύ λεπτό.
Εγώ έφτιαξα την πίτα σταματώντας στο 5. Στις φωτογραφίες βλέπετε πως ξεκίνησε από ένα μικρό μπαλάκι και πως σιγά σιγά μεγάλωσε και έγινε μακρόστενο φύλλο.
Στρώνουμε αντικολλητικό χαρτί σε ταψί και ανάβουμε το φούρνο στους 190 βαθμούς.
Φτιάχνουμε το φύλλο, το ισιώνουμε με ένα μαχαίρι για να έχει ίδιο μέγεθος και βάζουμε κουταλιές-κουταλιές γέμιση κατά μήκος. Κλείνουμε το φύλλο και το στριφογυρνάμε. Κλείνουμε τις άκρες κολλώντας τις με λίγο νεράκι.
Επαναλαμβάνουμε το ίδιο για όλη τη γέμιση και τη ζύμη.
Τα ρετάλια που κόβουμε από το ίσιωμα του φύλλου, τα κάνουμε κι αυτά πάλι φύλλο αφού τα πλάσουμε λίγο στα χέρια μας.
Με όποιον τρόπο κι αν ανοίξουμε φύλλο για να κάνουμε την πίτα μας (έτοιμο, πλάστη, μηχάνημα), είτε θα στρώσουμε φύλλα πάνω-κάτω στο λαδωμένο μας ταψί, είτε θα κάνουμε ίσια μπαστουνάκια, είτε στριφογυριστά σαν τη δική μου. Με αυτή τη δοσολογία εγώ έφτιαξα 6 πίτες.
Τέλος, ψήνουμε στους 190 για 40 λεπτά ή ανάλογα το φούρνο.

TIP:
Μην πλένετε τα ξύλινα σκεύη (πλάστες κλπ) στο πλυντήριο πιάτων γιατί καταστρέφονται με τις υψηλές θερμοκρασίες. Την πρώτη φορά που θα χρησιμοποιήσετε ένα ξύλινο σκεύος, αλείψτε το με λάδι και αφήστε έτσι για αρκετές ώρες.

Λοιπόν; Χορτάσαμε χόρτα;

Άγρια χόρτα της Ζακύνθου

Πέρυσι τέτοια εποχή, μαζέψαμε χόρτα με τον Παναγιώτη και τη Φωτεινή του. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη και ο Παναγιώτης έριξε μια καλή ιδέα: να περπατήσουμε και να φωτογραφίσουμε τα άγρια χόρτα της Ζακύνθου που υπάρχουν αυτή την εποχή.

Κοιτώντας λοιπόν απειλητικά τη Φωτεινή (ώς άλλος Φούντας) της είπα:
-Φωτεινή....κρατάω μαχαίρι!
-Κι εγώ σακούλα...μου λέει...πάμε για χόρτα;

Αστειεύομαι φυσικά, αλλά για χόρτα πήγαμε. Ο Παναγιώτης μάλωνε τη Φωτεινή γιατί σταματούσε συνέχεια να μαζέψει χόρτα και δεν περπατούσαμε γρήγορα.
Τελικά, μετά από μία ώρα ποδαρόδρομο, καταλήξαμε να φωτογραφίζουμε άγρια χόρτα. Οι ονομασίες τους, είμαι σίγουρη ότι από περιοχή σε περιοχή διαφέρουν σε κάποια. Ετσι, ίσως δείτε κάποια γνωστά σας, με άλλο όνομα!
Πάμε λοιπόν...

Καυκαλήθρες: Κάνουν για πίτες, γιαχνιστά, σπανακόρυζο

Ζωχιοί: κάνουν για χόρτα βραστά

Διαφορετικοί ζωχιοί

Λαψάνες: κάνουν για βραστά

Λαψάνες με το λουλούδι τους

Αγγουρίτσα: κάνει μόνο για πίτες

Γυφτολάχανα: για βραστά

Μάραθος:Για πίτες, αρακά, κουκιά, αγκινάρες και φυσικά για
μαραθοπιτάκια διαίτης όπως λέει μια ψυχή ;-)

Αυτό δεν ξέρουμε πως λέγεται. Αν κάποιος ξέρει ας ενημερώσει κι εμάς :-)))
Κάνει για πίτες και γιαχνιστά.
Το βαφτίσαμε! Το όνομα αυτού: Μυρώνι!

Λάπατα ή λάπαθα:Κάνουν για πίτες και ό,τι άλλο γιαχνιστό (φασόλια μαυρομάτικα, σπανακόρυζο, με αυγά ομελέτα ή μάτια).

Τα κουρκουτσέλια που είναι άγριο λουλουδάκι, τα μαγειρεύουμε εδώ και θα σας πω σε ειδικό ποστ γι' αυτάΤο ποστ αυτό, αφιερώνεται στη Φωτεινή η οποία μάζεψε, καθάρισε και μου έμαθε και τις ονομασίες τους. Όταν ήμουν μικρή μάζευα με τη μάνα μου, αλλά τώρα πια, μόνο τους ζωχιούς αναγνωρίζω...

Τέλος, να σας πω και το εξής αφήνοντας τα άγρια και πιάνοντας τα ήμερα...
Αν κάποια στιγμή ρωτήστε ένα Γιάννη:
-Γιάννη τι κάνεις; Και σας απαντήσει:
-Κουκιά σπέρνω...και δείτε μερικούς μήνες αργότερα αυτά στον κήπο του... Τότε σας έλεγε την αλήθεια!
:-)))