Ταραμοκεφτέδες ψητοί

Πίσω στα πάτρια από χτες το βράδυ, μόνο που δεν είχα κουράγιο και δύναμη ούτε τα σχόλια να απαντήσω. Αφού ξεκουράστηκα λίγο, σας δίνω συνταγή για τους ψητούς ταραμοκεφτέδες που έφτιαξα στη γιορτή μου.

Καιρό τώρα σκεφτόμουν να κάνω ταραμοκεφτέδες. Δεν είχα ξανακάνει ποτέ και οι λόγοι είναι 2.
1) δεν θέλω να τηγανίζω για λόγους υγείας.
2) είναι παχυντικοί λόγω τηγανίσματος, ψωμιού κλπ.
Έτσι, αφού διάβασα πολλές συνταγές, αποφάσισα να κάνω του κεφαλιού μου (σύνηθες) και να τους ψήσω αντί να τους τηγανίσω. Επειδή καμία συνταγή δεν με ικανοποιούσε απόλυτα, ξεκίνησα όπως θεωρούσα σωστό και άφησα να με οδηγεί η γεύση μου. Γι αυτό πρόσθετα υλικά με τη σειρά που θα δείτε.

Ταραμοκεφτέδες ψητοί
Υλικά
185 γρ. ταραμάς (λίγο παραπάνω, λίγο παρακάτω δεν χάθηκε ο κόσμος, εμένα απλώς ήταν τόσος)
350 γρ. ψωμί τοστ χωρίς κόρα (μια μικρή συσκευασία) βρεγμένο και στυμμένο καλά.
5 κρεμμυδάκια φρέσκα
1 μικρό κρεμμύδι ξερό
1 κ. σ. λάδι
χυμό ενός μικρού λεμονιού
1 κ. σ. ξηρό μαϊντανό (ή φρέσκο)
1 κ. σ. ούζο
12 κ. σ. φρυγανιά τριμμένη
3 κ. σ. αλεύρι

Εκτέλεση
Μουσκεύουμε το ψωμί σε νερό για λίγα λεπτά.
Το στύβουμε καλά.
Χτυπάμε στο μούλτι το ψωμί και εν συνεχεία τον ταραμά να ενωθούν.
Αδειάζουμε το μίγμα σε μπωλ.
Χτυπάμε στο μούλτι τα κρεμμυδάκια με λίγο από το μίγμα ταραμά-ψωμιού.
Κάνουμε το ίδιο και για το ξερό κρεμμύδι.
Προσθέτουμε τα υπόλοιπα υλικά εκτός από τη φρυγανιά και το αλεύρι.
Προσθέτουμε τη φρυγανιά μέχρι να έχουμε ένα σχετικά σφιχτό μίγμα. Αν παρόλα αυτά είναι ακόμα αραιό, προσθέτουμε και το αλεύρι. Είναι σχετικό αν θα προστεθεί όλη η ποσότητα φρυγανιάς και αλευριού. Εξαρτάται από το πόσο καλά έχουμε στύψει το ψωμί κλπ. Γι’ αυτό, προσθέστε τα τμηματικά.

Όταν θεωρήσουμε ότι το μίγμα είναι αρκετά σφιχτό, περνάμε στο πλάσιμο και ψήσιμο. Τι σημαίνει σφιχτό μίγμα; Το μίγμα να μπορεί να πλαστεί. Αν δεν πλάθεται, είτε προσθέτετε κι άλλο ψωμί εξαρχής, είτε κι άλλη φρυγανιά, είτε αλεύρι, είτε κάνετε όπως λέω παρακάτω. Εμένα, δεν πλαθόταν πολύ καλά, έμενε στα χέρια, δεν ήθελα να προσθέσω κι άλλη φρυγανιά ή αλεύρι, γι’ αυτό έκανα το εξής:
Παίρνουμε ένα κουτάλι σούπας και παίρνουμε κουταλιά-κουταλιά το μίγμα.
Το βάζουμε σε πιάτο που να έχει αλεύρι και με τη βοήθεια του χεριού μας το αλευρώνουμε και από τις δύο πλευρές.
Τινάζουμε το περίσσιο αλεύρι.
Τοποθετούμε σε ταψί που έχουμε στρώσει με λαδόκολλα.

Για ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα, κάνουμε το εξής:
Βουτάμε το κουτάλι σε αλεύρι και παίρνουμε κουταλιά-κουταλιά.
Τοποθετούμε τον κεφτέ πάνω στη λαδόκολλα και τον πατικώνουμε. Με αυτόν τον τρόπο, δεν περισσεύει καθόλου αλεύρι.
Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για 20 λεπτά στο γκριλ στους 200 βαθμούς (αν το γκριλ σας έχει διαβάθμιση θερμοκρασίας) γυρίζοντάς τους και από τις 2 πλευρές.
Τρώγονται ευχάριστα ζεστοί και κρύοι.


Tips και σχόλια:
Τα υλικά έμπαιναν ένα-ένα στο μούλτι και στη συνέχεια στο μπωλ, αφού χτύπησα τον ταραμά και το ψωμί. Οδηγός ήταν η γεύση. Δοκίμαζα και πρόσθετα.
Με αυτά τα υλικά, βγήκαν περίπου 2 ταψιά κεφτέδες.
Ήταν πάρα πολύ νόστιμοι, δεν είχαν καθόλου λαδίλα και έφαγαν και τα παιδιά μου που γενικώς αρνούνται να δοκιμάσουν περίεργα φαγητά.

Το πρώτο ταψί, έγινε με αλεύρωμα στους κεφτέδες. Επειδή δεν τηγανίζονταν, το περίσσιο αλεύρι φαινόταν μετά το ψήσιμο. Το 2ο ταψί, έγινε με τη μέθοδο «βουτηγμένο κουτάλι στο αλεύρι» η οποία ήταν πολύ καλύτερη γιατί δεν έμενε καθόλου αλεύρι πάνω στους κεφτέδες. Αυτή τη μέθοδο προτείνω κι εσείς να ακολουθήσετε αν τους κάνετε.

Η προσθήκη φρυγανιάς, ψωμιού και αλευριού, όπως σας είπα και πριν είναι ενδεικτική. Αν κάποιος βάλει περισσότερο ψωμί, μπορεί να χρησιμοποιήσει λιγότερη φρυγανιά. Αν κάποιος προσθέσει περισσότερο αλεύρι, μπορεί επίσης να μειώσει τη φρυγανιά. Εγώ πάντως όταν τους ξαναφτιάξω, θα χρησιμοποιήσω ακριβώς τις ίδιες αναλογίες, γιατί πραγματικά ήταν πάρα πολύ νόστιμοι. Ακόμα και την επόμενη μέρα που είχαν μείνει 2-3, ήταν πολύ καλοί και μαλακοί.
Εξακολουθούν να είναι παχυντικοί, αλλά τουλάχιστον δεν τηγανίστηκαν και δεν τους τρώμε κάθε μέρα.
Καλή επιτυχία σε όσους τους κάνουν!

Update: αν βάλετε λίγο παραπάνω ψωμάκι, δεν θα χρειαστεί να τους αλευρώσετε για να τους ψήσετε. Απλώς βάλτε κουταλιές-κουταλιές στο ταψί. 

Η ώρα της γης

Ας θυμηθούμε απόψε την ώρα της γης. Αλλά ας τη θυμόμαστε και κάθε μέρα. Η ευαισθητοποίηση για το περιβάλλον ας γίνει συνείδηση και όχι πρόσκαιρη μνήμη. Ας κλείσουμε τα φώτα απόψε και ας μην κλείνουμε τα μάτια καθημερινά σε ό,τι μολύνει αυτόν τον πλανήτη.

Ελάτε για κέρασμα!

Λοιποοοοοοοοοοοόν... Έχω χαθεί 2-3 μέρες γιατί ήμουν στην κουζίνα και μαγείρευα. Μάζευα το σπίτι (μπλιαχ) και έφτιαχνα γλυκά και φαγητά γιατί χτες γιόρταζα. Όχι, δεν με λένε Ευαγγελία, αλλά γιόρταζα. Στην Πάτρα οι Αγγελικές οι μισές γιορτάζουν των Αρχαγγέλων και οι υπόλοιπες 25 Μαρτίου. Έτσι, χτες φάγαμε εδώ με συγγενείς και φίλους. Δεν έχω και πολύ κουράγιο να γράψω πολλά. Είμαι ένα πτώμα, αφού χτες έτρεχα κσι τον Πορτοκάλογλου και γυρίσαμε χαράματα. Όλα τα κάναμε...Οπότε, σας λέω απλά τι έφτιαξα και τα υπόλοιπα θα τα πούμε αύριο με το καλό.

Χτες το μεσημέρι φάγαμε με τα πεθερικά μου μπακαλάο σκορδαλιά, αλλά έκανα και βραστό λίγο. Η φωτό τον αδικεί.

Ψωμάκι ζυμωτό που έκανα την προηγούμενη μέρα.

Η άτιμη η σκορδαλιά που δεν έγινε όπως ήθελα. Οι κακές πατάτες που λέγαμε. Ήταν όμως πολυυυυύ νόστιμη!

Τηγάνισα και μπακαλάο βουτηγμένο σε χυλό μπύρας.

Ταραμοκεφτέδες που σερβιρίστηκαν μεσημέρι-βράδυ. Συνταγή που έκανα με ό,τι σκεφτόμουν πως τους πάει. Ήταν πεντανόστιμοι και το ωραιότερο ήταν ότι δεν τους τηγάνισα αλλά τους έψησα. (Αρνούμαι να τηγανίσω. Και πολύ μου που τηγάνισα μπακαλάο). Συνταγή ελπίζω να προλάβω να σας γράψω αύριο.

Και πάμε στο βράδυ. Επειδή αυτή τη μέρα ο περισσότερος κόσμος τρώει του σκασμού με την οικογένειά του, το βράδυ ποτέ δεν ξέρω αν θα φάει κάποιος ή όχι. Έτσι, προτίμησα να βγάλω μεζεδάκια για να το ποτό, ως επί το πλήστον με ετοιματζίδικα υλικά, έτσι ώστε να μην μαγειρεύω πάλι. Παρόλα αυτά, κι αυτά ήθελαν τον χρόνο τους. Φαγώθηκαν όμως με ευχαρίστηση. Επίσης, πρώτη φορά έβγαλα μεζεδάκια μόνο με ψάρι και καθόλου με κρεατικό.

Φρυγανάκια με υποκατάστατο χαβιαριού.

Ψωμάκια τοστ με γαύρο μαρινάτο.

Ψωμάκια τοστ με καπνιστό σολομό.

Ντακάκια με ντομάτα και φέτα.

Και περνάμε στα γλυκά. Η πεθερά μου έφερε μια τούρτα σοκολάτα φουντούκι. Πολύ ωραία.

Lemon pie δική μου.

Ένα γλυκό που έφτιαξα νηστίσιμο για να το πάρω αυριο στη δουλειά.

Τρουφάκια από φλούδα πορτοκαλιού που είχα από το λικέρ που έφτιαχνα.

Πουτίγκα Μακεδονίας με συνταγή που μου είχε δώσει η φίλη μου Ιφιγένεια από Κατερίνη.

Εδώ, οι Αγγελικές γιορτάζουν άλλη μέρα, έτσι μόνο οι φίλοι μου ξέρουν ότι γιορτάζω. Πάντα λοιπόν μαζευόμαστε φίλοι καλοί. Φέτος, πολλοί από σας ήσασταν μαζί μας κατά κάποιο τρόπο. Με τα μεζεδάκια, μου ήρθε η ιδέα να σερβίρω αποστάγματα. Η ρακή της Νατάσσας από τη Σητεία, το τσίπουρο που μου είχε φέρει η μαγισσούλα, το ούζο από τη Χίο που μου είχε φέρει η Chios on line, συνόδεψαν τα μεζεδάκια μας. Ευχαριστώ όλους για τις ευχές που πήρα με emails, με sms, και στο ποστ για τον Πορτοκάλογλου. Να είσαστε όλοι καλά!

Αγγελική Ν, Heart n Soul, άλλη Αγγελική, Εύα (αν δεν κάνω λάθος), χρόνια μας πολλά.
Τα υπόλοιπα αύριο!

Σκορδαλιά

Ο συχωρεμένος ο πατέρας μου ποτέ δεν ανακατευόταν με την κουζίνα. Δεν ήξερε ούτε καφέ να φτιάξει. Σ΄ αυτά τα πράγματα ήταν εντελώς ανατολίτης. Ήθελε η γυναίκα του να τον φροντίζει και να του τα έχει όλα έτοιμα. Αν δεν πήγαινε η μάνα μου κάποτε για μια επέμβαση, δεν θα είχε μάθει ούτε καφέ να φτιάχνει. Μέχρι τότε, ξυπνούσε μαζί του αχάραγο, για να του κάνει καφέ. Έτσι ήταν μαθημένος.
Μία φορά όμως το χρόνο, άντε δύο, έμπαινε στην κουζίνα για να βοηθήσει. Όταν έφτανε 25 Μαρτίου και η μάνα μου έκανε σκορδαλιά. Τότε δεν υπήρχαν μίξερ. Το σκόρδο και η πατάτα, χτυπιόταν στο γουδί. Μια τέλεια σκορδαλιά μιλάμε.

Είχαμε (και έχουμε) στην Πάτρα ένα πέτρινο γουδί. Μα ούτε ξέρω πόσα κιλά ζυγίζει. Ακόμα και αυτό ήταν ένας λόγος για να πρέπει να είναι παρών ο πατέρας στη σκορδαλιά. Έπρεπε να κουβαλήσει την καφιά από την αποθήκη.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά εμείς, αυτό το πέτρινο γουδί, το λέγαμε καφιά. Δεν έχω ιδέα γιατί το λέγαμε έτσι. Οι γονείς της μάνας μου, ήταν ζακυνθινοί. Μα ζακυνθινή η λέξη, δεν είναι. Εδώ το γουδί το έλεγαν μουρτάρι. Το μουρτάρι και το μουρταρόχερο. Ο παππούς πάλι από την πλευρά του πατέρα, ήταν μανιάτης. Να τη έλεγαν έτσι εκεί; Ιδέα δεν έχω.

Αυτή η καφιά που βλέπετε από πάνω τέλος πάντων, ζυγίζει πάνω από 10 κιλά και έφτιαχνε την καλύτερη σκορδαλιά.

Άρχιζε η μάνα μου πρωί-πρωί της γιορτής.
-Χρήστο, έλα να χτυπήσουμε τη σκορδαλιά.
Τι να κάνει ο πατέρας μου; Πήγαινε…
Αρχικά χτυπούσε το σκόρδο.
-Χτύπα το μέχρι να γίνει αλοιφή.
Και γινόταν αλοιφή….Αν θυμάμαι και καλά, το χτυπούσε μαζί με αλάτι.
Μετά, πρόσθετε πατάτες, τις οποίες είχε βράσει πριν απαραιτήτως με τη φλούδα και εν συνεχεία είχε καθαρίσει. Εγώ, από κοντά να καθαρίζω τις βρασμένες πατάτες.
Οι πατάτες έπρεπε να είναι ζεστές για να χτυπηθούν καλά. Αν κρύωναν δεν είχε το ίδιο αποτέλεσμα. Έτσι, τις καθαρίζαμε ενώ ο πατέρας χτυπούσε. Οι πατάτες άχνιζαν μία-μία κρεμασμένες από το πηρούνι. Γρήγορα-γρήγορα η μάνα τις ξεφλούδιζε. Από κοντά και τα παιδικά χεράκια…
Πρόσθετε η μάνα λάδι, λεμόνι, πατάτες με το μάτι (αχ αυτό το μάτι….). Για να νοστιμίσει, πρόσθετε ζουμί από το ψάρι που είχε βράσει, οδηγία που δεν βλέπω εγώ σήμερα στις συνταγές που διαβάζω για σκορδαλιά. Εκεί καμιά φορά τα έπαιρνε ο πατέρας, γιατί του πρόσθετε ζουμί όπως χτυπούσε χωρίς να τον προειδοποιήσει και πλατσούριζε στα μούτρα του. Εκεί να δείτε μούτρα ο πατήρ!

Χτύπα-χτύπα,, γινόταν μια σκορδαλιά…άλλο πράμα… Το χτύπημα μπορεί να διαρκούσε και μία ώρα. Το αποτέλεσμα όμως δικαίωνε τον κόπο. Η σκορδαλιά εκείνη, δεν είχε καμία σχέση με τις σημερινές, που πολλές φορές μοιάζουν με πουρέ…Καθώς σήκωνε το γουδοχέρι ο πατέρας, η σκορδαλιά φαινόταν σαν τσίχλα. Σαν αλοιφή! Τέτοιο χτύπημα… Κι αν τύχαινε και δεν είχε καλές πατάτες, η μάνα γκρίνιαζε πως δεν της πέτυχε η σκορδαλιά γιατί δεν ήταν καλές οι πατάτες. Έπαιζαν ρόλο σημαντικό κι αυτές.

Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπετε την καφιά. Την τράβηξα πρόχειρα πριν 2 χρόνια για να τη δείξω στη Ζαμπία που ήθελε να πάρει μουρτάρι από τη Ζάκυνθο. Είχε πάθει ένα σοκ όταν είχε ακούσει την τιμή, γιατί αυτά τα μουρτάρια φτιάχνοντε χειροποίητα από πετράδες ψηλά στα βουνά εδώ.

Ποιος χτυπάει σήμερα όμως σκορδαλιά στο χέρι; Ακόμα κι εγώ, κάνω σκορδαλιά στο μπλεντεράκι το μικρό. Παρόλα αυτά, σας εκμυστηρεύομαι, ότι εγώ που είμαι λάτρης του μοντέρνου, τα τελευταία χρόνια σε ορισμένα πράγματα, γυρίζω φανατικά πίσω στην παράδοση. Έχω βάλει στο μάτι το πέτρινο γουδί της μάνας μου, που ξέρω ότι θα μου το δώσει με χαρά αν το ζητήσω, όπως μου έδωσε και το μπρούτζινο, το οποίο χρησιμοποιώ όταν θέλω να τρίψω ξηροκάρπια, πράγμα που κάνει και το μπλέντερ αλλά τα παρατρίβει.

Για μια πετυχημένη λοιπόν σκορδαλιά ή αλιάδα όπως τη λέμε εδώ, χρειαζόμαστε:
Καλής ποιότητας πατάτες
Σκόρδο
Λάδι
Λεμόνι
Αλάτι
Ζωμό από ψάρι που προτείνω σαν έξτρα εγώ

Χτυπάμε στο μπλέντερ το σκόρδο με λίγο λάδι ή ζωμό. Συνεχίζουμε προσθέτοντας πατάτες και χτυπώντας.
Προσθέτουμε λάδι, λεμόνι και αλάτι κατά βούληση, λίγο-λίγο κάθε φορά που προσθέτουμε και πατάτες.
Ποσότητες δεν έχει νόημα να δώσω, αφού ο καθένας προσθέτει όση ποσότητα από τα υλικά που επιθυμεί. Εγώ προτιμώ τη σκορδαλιά χωρίς πολύ σκόρδο, με λίγο λάδι και πολύ λεμόνι.

Εδώ βλέπετε 2 μουρτάρια ζακυνθινά που έχουν διακοσμητικό ρόλο στο σπίτι φίλου μου.


Κι ένα παλιό μουρτάρι με μουρταρόχερο από το Βερτζάγειο Λαογραφικό Μουσείο.

Η Μαθητική Μαντολινάτα απόψε στην Αίθουσα Μουσικού Γυμνασίου

Άλλοι μια εκδήλωση που κάνουν οι μαθητές της Ζακύνθου απόψε. Μπράβο στα παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική. Θα είμαστε εκεί για να σας ακούσουμε.

Παγκόσμια ημέρα ποίησης 2009

Το 6ο Λύκειο Καλλιθέας και το 10ο Λύκειο Πειραιά, μας προσκαλούν να γιορτάσουμε την παγκόσμια ημέρα της ποίησης, αύριο στο Μουσείο Μπενάκη.
Μπράβο σε όλους τους συντελεστές για την ιδέα και την υλοποίηση και ειδικά στα παιδιά!

Ο Διονύσης Σούρμπης στη Λυρική

Από σήμερα και μέχρι τις 24 Μαρτίου, όσοι μένετε στην Αθήνα, θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε τον πολύ ταλαντούχο ζακυνθινό βαρύτονο Διονύση Σούρμπη αν βρεθείτε στην Εθνική Λυρική σκηνή. Ο Διονύσης Σούρμπης, ερμηνεύει το ρόλο του Σίλβιο, στην όπερα Παλιάτσοι του Ρουτζέρο Λεονκαβάλλο.

Μακάρι να μπορούσα κι εγώ να τον ακούσω. Περισσότερες πληροφορίες, στη σελίδα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Μπράβο Διονύση. Χαίρομαι για σένα!

Πατάτες γιαχνί

Προσπαθώντας να μην σκανδαλίσω όσους νηστεύουν, συνεχίζω τις νηστίσιμες συνταγές. Για όσους δεν νηστεύουν, δίνεται και μη νηστίσιμη εκδοχή. Συνταγή απλή, εύκολη και γρήγορη.

Πατάτες γιαχνί
(για 4 άτομα)
4 ποτήρια νερού νερό (όχι τεράστια)
8 μέτριες πατάτες (υπολογίστε 2 για τον καθένα)
2 κ. σ. πάστα ντομάτας
μαϊντανός ψιλοκομμένος (ή μια κ.σ. ξερός)
αλάτι
πιπέρι
μοσχοκάρυδο
λίγο λάδι
προαιρετικά: λουκάνικα Φρανκφούρτης

Βάζουμε το νερό να βράσει και στο μεταξύ καθαρίζουμε τις πατάτες.
Τις κόβουμε χοντρά κομμάτια.
Ρίχνουμε τις πατάτες στο νερό, ρίχνουμε και τα υπόλοιπα υλικά και βράζουμε περίπου για 15-20 λεπτά ή μέχρι να τρυπιούνται οι πατάτες.
Αν θέλουμε και δεν νηστεύουμε, στο τέλος προσθέτουμε λουκάνικα Φρανκφούρτης κομμένα σε μεγάλα κομμάτια.
Φαγητό που μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια (τότε δεν κάναμε και μεγάλες χαρές όταν το βλέπαμε).
Ταιριάζει τις χειμωνιάτικες μέρες. Επιβάλλεται η φέτα!
Καλό πσκ!

Λαχανάκια Βρυξελλών

Λαχανάκια Βρυξελλών. Σας αρέσουν; Δεν σας αρέσουν; Γιατί; Επειδή πικρίζουν; Ευκαιρία να μάθουμε ένα μυστικό για να μην πικρίζουν πολύ.

Λαχανάκια Βρυξελλών σαλάτα
1 κιλό λαχανάκια φρέσκα (μπορείτε φυσικά να τα κάνετε και με κατεψυγμένα)
αλάτι
μοσχοκάρυδο
λαδολέμονο

Καθαρίζουμε λίγο τα εξωτερικά φυλλαράκια από τα λαχανάκια. Αυτό γίνεται πιο εύκολα, αν κόψετε λίγο από το κοτσανάκι που συγκρατεί τα φύλλα. Μετά, με το χέρι βγάζουμε τα πρώτα 2-3 φύλλα.
Βράζουμε σε αλατισμένο νερό για περίπου 20 λεπτά ή μέχρι να τρυπιούνται.

Για να μην πικρίζουν λοιπόν, προσθέτουμε μοσχοκάρυδο στο βράσιμο. Μυστικό που μου είπε η Νέλλη εδώ και χρόνια. Δοκιμάστε και θα δείτε ότι έχουν διαφορά στη γεύση.
Φάτε τα σαν σαλάτα, συνοδευτικό σε κάποιο άλλο φαγητό.

Καροτοσαλάτα με ροδόνερο. Εξωτική και νηστίσιμη

Εδώ και καιρό η Νένα μου έστειλε μια πολύ ενδιαφέρουσα σαλάτα καρότου του Βαγγέλη Δρίσκα, προτρέποντάς με να τη δοκιμάσω και αν μου αρέσει να τη βάλω στο μπλογκ. Η σαλάτα ήταν πολύ νόστιμη. Δεν θα μπορούσα να τη βάλω εδώ αν δεν ρωτούσα τον κ. Δρίσκα. Το έκανα και ιδού η σαλάτα! Νόστιμη, εξωτική και νηστίσιμη. Νένα, κ. Δρίσκα, ευχαριστώ!

Καροτοσαλάτα με ροδόνερο
Υλικά:
1/2 κιλό καρότα τριμμένα στον τρίφτη του κρεμμυδιού
χυμό μισού λεμονιού
χυμό ενός πορτοκαλιού
μια πρέζα κύμινο τριμμένο σκόνη
ελαιόλαδο
αλάτι
σταφίδες ξανθές
2 κ. σ. ροδόνερο
ελάχιστη κανέλα

Εκτέλεση:
Ανακατεύουμε όλα τα υλικά και αφήνουμε στο ψυγείο για 1-2 ώρες

Όταν διάβασα τα υλικά, δεν ήξερα αν θα μου αρέσει το κύμινο και η κανέλλα στη σαλάτα. Τελικά και τα δύο πήγαιναν πάρα πολύ. Το κύμινο και η κανέλλα είναι μαστ.
Σταφίδες εγώ έβαλα 1-2 κουταλιές σούπας. Εμένα που μου αρέσουν οι γλυκές γεύσεις στα φαγητά, μου άρεσε πάρα πολύ και την έχω φτιάξει ήδη δύο φορές. Να πω επίσης ότι χρησιμοποίησα μαστιχόνερο γιατί στη Ζάκυνθο ροδόνερο γιοκ…
Η σαλάτα είναι πλούσια σε Β-καροτένιο, σίδηρο, αντιοξειδωτικά, βιταμίνες, μεταλλικά στοιχεία. Το καρότο κάνει καλό στα μάτια, στο δέρμα, είναι ασπίδα κατά του καρκίνου και της χοληστερίνης και είναι προτιμότερο να τρώγεται ωμό.
Με τόσα καλά, το μόνο που μένει είναι να τη δοκιμάσετε!

Καλή εβδομάδα!

Γκρίνια

Με έχετε ακούσει να γκρινιάζω και να θυμώνω; Για ελάτε να με ακούσετε. Σπάνια ευκαιρία...

Χαλβάς με αλεύρι

Λοιποοοοοοοοοόν…. Να μην σας κρατάω άλλο σε αγωνία. Τον ξανάκανα χτες οπότε έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης… Πριν περάσω στη συνταγή (χεχε) να σας πω το χτεσινό μενού:

Πρωινό:
Πορτοκαλάδα, καφές, γάλα με δημητριακά για να με κρατάνε και να μην πεινάω.

Γυρίζω από δουλειά. Η κοιλιά μου παίζει το Yes my Lord. Κοινώς, με έχει κόψει η λόρδα. Χτυπάω 2 χαλβάδες (τους τελευταίους).

Φτιάχνω καινούριο χαλβά.

Μεσημεριανό:
3 μεγάλες γαρίδες τηγανητές (οι γαρίδες αυτές είναι θέμα για άλλο ποστ)
2 χαλβάδες new version

Απογευματινό:
Καφές
Αντιστέκομαι σε χαλβά.

Βραδυνό: Δεν τρώμε το βράδυ παχαίνει, χεχε! Ψέμα. Χτες χτύπησα ένα σουβλάκι με πατάτες + δύο χαλβάδες.

Υπολογίστε πόσους χαλβάδες έφαγα χτες… Γι αυτό, ό,τι φτιάξαμε, φτιάξαμε. Σώνει μας.

Συνταγούλα τώρα. Εγώ θα σας πω τι έκανα και τις δύο φορές και τις εντυπώσεις και εσείς κάντε ό,τι καταλαβαίνετε.

Χαλβάς με αλεύρι
1η προσπάθεια
½ ποτ. κρασιού λάδι
1 ποτ. κρασιού αλεύρι σκληρό
1 ½ ποτ. κρασιού ζάχαρη
2 ποτ. κρασιού νερό
για το στόλισμα
ζάχαρη
κανέλλα

2η προσπάθεια
1/3 ποτ. κρασιού λάδι
1 ποτ. κρασιού αλεύρι σκληρό
1 1/3 ποτ. κρασιού ζάχαρη (και 1 μόνο να βάλετε, ακόμα καλύτερα)
1 ½ ποτ. κρασιού νερό
για το στόλισμα
ζάχαρη
κανέλλα

Και στις δύο περιπτώσεις η εκτέλεση είναι η εξής:
Ζεσταίνουμε το λάδι σε κατσαρόλα.
Ρίχνουμε σιγά-σιγά το αλεύρι.

Χαμηλώνουμε τη φωτιά στο 2 (με διαβάθμιση 1-3) και ανακατεύουμε συνέχεια με ξύλινη κουτάλα μέχρι να σκουρύνει ελαφρώς το αλεύρι.
Όταν σκουρύνει ελαφρώς και όχι βαρέως, κάνουμε κάτι που δεν το λέμε στη μαμά. Αντί να φτιάξουμε σιρόπι, ρίχνουμε τη ζάχαρη, ανακατεύουμε και ρίχνουμε και το νερό.
Ανακατεύουμε και γυρίζουμε συνέχεια μέχρι να πήξει και να αφήνει πίσω της η κουτάλα αυλάκια. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν είναι έτοιμος ο χαλβάς (και ο αλευρένιος και ο σιμιγδαλένιος) ότι κολλάει λίγο στον πάτο της κατσαρόλας και όπως γυρίζουμε την κουτάλα στην κατσαρόλα, παρασύρει όλο το υλικό, αφήνοντας αυλάκια πίσω της.

Κανονικά, και στον σιμιγδαλένιο και στον αλευρένιο, φτιάχνουμε σιρόπι πριν καβουρντίσουμε τον χαλβά. Όμως, τα τελευταία χρόνια εγώ, ρίχνω ζάχαρη και νερό μαζί και δεν φτιάχνω σιρόπι. Είναι ένα τιπ που είχα δει σε εκπομπή του Ηλία Μαμαλάκη και την υιοθέτησα.

Αφού πήξει ο χαλβάς, τον αποσύρουμε από την φωτιά.
Παίρνουμε ένα κουτάλι σούπας και όπως είναι ζεστός ο χαλβάς, παίρνουμε μια κουταλιά και την στρώνουμε με το άλλο μας χέρι μας για να γίνει ομοιόμορφη. Προσοχή γιατί καίει. Την αδειάζουμε με ένα απαλό χτύπημα στο χέρι μας και τη βάζουμε σε πιάτο.
Συνεχίζουμε έτσι με όλο το υλικό. Ο χαλβάς πρέπει να πλαστεί όσο είναι ζεστός και φροντίζουμε να έχουμε όλο το υλικό μαζεμένο σε μια μεριά της κατσαρόλας γιατί αν κρυώσει δεν δένει και διαλύεται.

Όταν τελειώσουμε με το πλάσιμο, ρίχνουμε από πάνω ζάχαρη κρυσταλλική και κανέλλα.

Εντυπώσεις:
Ο 1ος έγινε πολύ ωραίος σε εμφάνιση αλλά είχε πολύ λάδι. Ήταν βαρύς και την επόμενη μέρα έβγαλε το περίσσιο λάδι.

Ο 2ος έγινε πολύ καλύτερος σε γεύση, τον καβούρντισα λιγότερο, έβαλα λιγότερο λάδι, ζάχαρη, νερό και ήταν εμφανώς καλύτερος. Το μόνο που δεν πήγε καλά στον 2ο είναι ότι έκανε κάτι γρομπαλάκια το αλεύρι, ίσως επειδή δεν το έριξα σιγά-σιγά αλλά όλο μαζί στο λάδι. Δεν ήταν άσχημος όμως και δεν τα ένιωθες άσχημα στο στόμα. Δεν ήταν βαρύς σε σχέση με τον πρώτο. Το αποδεικνύει ο αριθμός χαλβάδων που έφαγα! Χαχα! Και στις 2 περιπτώσεις βγήκαν 14 κουταλιές-χαλβαδάκια.

Αν αποφασίσετε να τον δοκιμάσετε, επειδή πραγματικά έχει εντελώς διαφορετική γεύση από τον σιμιγδαλένιο, κάντε μικρή δόση, όπως έκανα κι εγώ, έτσι ώστε να μην πάνε χαμένα τα υλικά και ο κόπος σας. Μην καβουρντίσετε πολύ το αλεύρι. Το σκούρο χρώμα του το παίρνει όχι μόνο από το καβούρντισμα, αλλά και από το σιρόπι. Όταν έχει καβουρντιστεί, είναι σκούρο μπεζ. Όχι καφέ σκούρο όπως φαίνεται στο πιάτο.

Εύχομαι καλή επιτυχία σε όσους τον δοκιμάσουν και εύχομαι να σας αρέσει. Αν δεν σας αρέσει πάλι, τα παράπονα … στη μαμά! :-)))
Καλό πσκ!

Χαλβάς: ο διάλογος

Ντρρρρρρρρρρρρρρρρρριν
-Γειά θου (με θου)
-Γεια σου (επιφυλακτικά).
-Τι κάνεις;
-Καλά (ακόμα πιο επιφυλακτικά).

Σου λέει: αυτή πήρε τηλέφωνο προχτές. Τι θέλει πάλι σε 2 μέρες; Δεν την έχω συνηθίσει σε συχνά τηλεφωνήματα, οπότε ένα έκτακτο τηλεφώνημα σημαίνει πρόβλημα, ήτοι: μάτιασμα: ξεμάτιασέ με (μη γελάτε), ερώτηση μαγειρική (σπάνια περίπτωση από πλευράς μου, την έχω ξεπεράσει, χεχε), αρρώστια (φτου φτου φτου μακριά από μας) και τέτοια έκτακτα περιστατικά.

Συνεχίζεται ο διάλογος:

-Τι κάνει ο θείος ο Αντρέας; Ρωτώ για να μην μπω στο θέμα αμέσως.
-Α....ο θείος σου...Γύρισε σπίτι (ήταν στο νοσοκομείο...τα έκτακτα περιστατικά που λέγαμε) και......
Μπούρου μπούρου πεντάλεπτη αναφορά για το θείο Αντρέα μεταξύ γέλιων και αστείων για την περίπτωσή του...
-Εσύ καλά;
-Καλά....
Πεντάλεπτη αναφορά για τη δική της υγεία...
-Εσείς;
-Καλά...
Εδώ πέφτει ανάκριση λεπτομερής για την υγεία όλων μας. Εμένα πάντα με αφήνει τελευταία και ρωτάει τα λιγότερα. Γιατί άραγε; Μην της το πείτε αυτό. Της το κρατάω...
-Είπες χρόνια πολλά του εγγονού σου που γιόρταζε χτες; Τη ρωτάω.
Άσε...κατέβηκε κάτω το παιδί και δεν το θυμόμουν!!!!
Άλλα πέντε λεπτά αναφορά για τα άλλα εγγόνια της και τα άλλα παιδιά της.
Και φτάνουμε στο θέμα για να μην σας πρήζω.
-Να σου πω....Θυμάσαι εκείνον τον χαλβά με το αλεύρι;
Βάζει τα γέλια...
-Τι γελάς μωρέ;
-Σου 'χει κολλήσει αυτός ο χαλβάς ε;
-Ε μου 'χει κολλήσει. Για πες...πόσο αλεύρι βάζουμε; Και μην αρχίσεις με το μάτι και με το φρύδι. Μπορείς να μου πεις;
-Άκου...Αυτόν το χαλβά τον υπολογίζεις 1,2,3.
-Και το 4; Που είναι το 4;
-Ε θα το δεις! Με το μάτι. Άλλοι τον θέλουν πιο γλυκό, άλλοι λιγότερο γλυκό...
-Βρε παιδάκι μου...Τι με το μάτι; Οκ. θα βάλω λάδι. Αλεύρι πόσο; Σιρόπι πόσο;
-Ε να φτιάξεις λίγο. Ένα φλυτζανάκι του καφέ λάδι και θα βάλεις αλεύρι ώστε να το πάρει. Αν δεις ότι έχει λάδι πολύ, θα προσθέσεις αλεύρι.
-Ναι…και μετά στο μπλογκ θα λέω στον κόσμο πάρτε το μάτι σας για ζύγι και μετράτε-λέω μέσα μου.
-Και σιρόπι;
-Θα φτιάξεις λίγο σιρόπι και θα το προσθέσεις σιγά σιγά.
-Μα ρε μάνα....τι σιγά-σιγά; Αφού στον άλλο χαλβά το σιμιγδαλένιο, έτσι και βάλεις το σιρόπι, γίνεται λιμνοθάλασσα και μετά πήζει. Που θα ξέρω εγώ πόσο θα είναι το σωστό;
Γελάει...
-Εγώ δεν έχω φτιάξει ποτέ χαλβά με σιμιγδάλι! Πάντα τέτοιον έφτιαχνα! (υψώνει τον τόνο της φωνής).
-Ε ωραία! Για λέγε λοιπόν!
-Ε δοκίμασε! Άλλοι τον θέλουν πιο γλυκό, άλλοι λιγότερο.
-Ναι...και μετά θα λέω στον κόσμο: φτιάξε μια κανάτα σιρόπι και βάζε κι όσο σου μείνει το κάνεις κατάπλασμα, λέω μέσα μου.
-Καλά...θα φτιάξω λίγο να δοκιμάσω.
-Φτιάξε λίγο. Ξέρεις, πέρυσι τον πέταξα όπως τον έφτιαξα...
-Γιατί; Τόσο χάλια έγινε; Ορίστε! Τον πέταξες εσύ που ξέρεις και φτιάχνεις. Σκέψου εγώ!
-Όχι κυρά μου! Τον πέταξα γιατί μου σήκωνε το ζάχαρο!!!
-Καλά έκανες και τον πέταξες τότε. (Τον έφτιαξε για να τον πετάξει αν δεν καταλάβατε. Διότι μη μου πείτε ότι δεν ήξερε πως θα της σηκώσει το ζάχαρο; Άβυσσος η ψυχή)...
-Και δε μου λες; Τι αλεύρι να βάλω; Σκληρό η μαλακό;
-Ε...να 'ναι λίγο σκληρούλι.
-Εντάξει...Θα τον κάνω και θα σου πω.

Η συζήτηση περιστρέφεται λίγο ακόμα για διάφορα θέματα. Στο τέλος λέει:
-Κλείσε τώρα γιατί καίει το τηλέφωνο (καίει λεφτά εννοεί).
Τώρα τι την κόβει αν καίει το τηλέφωνο ενώ εγώ την πήρα...μη ρωτάτε. Είναι η οικονομική ανασφάλεια που έχουν οι χαμηλοσυνταξιούχες χήρες...

Επωδός: (συχνά πυκνά παίζει αυτό το έργο. 21 χρόνια λείπω και δεν το έχει χωνέψει).
Καληνύχτα μωράκι μου (εγώ είμαι αυτή....). Να θυμάσαι ότι είσαι το μωρό μου...(ξανά εγώ είμαι αυτή...) Και όσα χρόνια κι αν περάσουν για μένα θα είσαι πάντα το μικρό μου (είμαι η τελευταία από τα παιδιά της). Τώρα βάλτε ένα "ναι μαμά" ανάμεσα από κάθε ατάκα της.
-Θυμάσαι που ήσουν μικρή.....;
ΩΧ...αρχίσαμε... Ευτυχώς σ΄ αυτή τη φάση θυμήθηκε ότι το τηλέφωνο καίει και το κλείσαμε.

Τώρα εσείς θέλετε συνταγή. Αλλά εμένα αρχή μου είναι να δοκιμάζω τη συνταγή 2-3 φορές πρώτα πριν γράψω κάτι σίγουρα. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να μην πω ακόμα ακριβείς αναλογίες.

Έτσι για την ιστορία, χρησιμοποίησα σκληρό αλεύρι και σχεδόν τις ίδιες αναλογίες με τον άλλον. Όταν τον έφτιαξα είπα του σύζυξ να δοκιμάσει.
-Σ' αρέσει;
-Όχι!
Τι σου είναι η συνήθεια άμα έχεις μάθει σε κάποια γεύση...Δεν του άρεσε, δεν του άρεσε, τους έτρωγε δυο-δυο όμως. Το ίδιο έκανα κι εγώ φυσικά. Το στομάχι μου διαμαρτυρόταν. Με εκλιπαρούσε να σταματήσω, αλλά εγώ εκεί. Με ένα βαρύ στομάχι (είναι βαρύς ο άτιμος) πήγα για ύπνο. Το πρωί ακόμα με ενοχλούσε! Χαχα! Έχω ευαίσθητο στομάχι όμως. Μην παίρνετε παράδειγμα εμένα.
Λοιπόν, μέσα στις επόμενες μέρες θα ξαναδοκιμαστεί. Το αποτέλεσμα ήταν πολύ κοντά σε αυτό που θυμόμουν, αλλά θα κάνω μια βελτίωση. Υπομονή...Το καλό πράμα...

Χαλβάς

Δεν θα σας πω τίποτα καινούριο που δεν ξέρετε για τον χαλβά. Λίγο πολύ όλοι έχουμε την ίδια συνταγή: 1234. Δεν θα πρωτοτυπήσω λοιπόν. Πιο πολύ ιστορίες –όχι γι΄ αγρίους- θα πω.

Όταν ήμουν μικρή, ποτέ δεν έλειπε το γλυκό από το σπίτι. Η μάνα μου πάντα έκανε γλυκά. Ένα κέικ, ένα γλυκό κουταλιού. Τα γλυκά ταψιού ήταν για τις γιορτές. Για να κάνεις τότε γλυκό, ήταν παίδεμα. Μίξερ δεν υπήρχαν. Με μια κουτάλα ξύλινη πλακέ θυμάμαι η μάνα μου χτύπαγε τα υλικά. Το χέρι ήταν το καλύτερο μίξερ. Η ρόδα για τ’ αυγά επίσης. Το μίξερ ήταν πολυτέλεια ακόμα. Κι όμως. Ποτέ δεν έλειπε το γλυκό από το σπίτι. Μας είχε τρία και όλο κάτι υπήρχε να μας φιλεύει.


Ένα από τα χειμωνιάτικα γλυκά που συχνά έκανε, ήταν ο χαλβάς. Όχι όμως με σιμιγδάλι. Τον σιμιγδαλένιο χαλβά τον έμαθα αργότερα. Να μη σας πω ότι τον έμαθα όταν ήρθα εδώ 21 χρονών. Μέχρι τότε, όταν λέγαμε χαλβά στο σπίτι, εννοούσαμε με αλεύρι.

Καβούρντιζε η μάνα το αλεύρι, πρόσθετε το σιρόπι και τότε πλάθαμε γρήγορα-γρήγορα κουταλιές-κουταλιές το μίγμα, γιατί αν κρύωνε ο χαλβάς, δεν πλαθόταν. Δίναμε σχήμα με το κουτάλι της σούπας. Το μίγμα έκαιγε και έπρεπε να δουλευτεί όσο πιο γρήγορα γινόταν. Εγώ, πάντα κοντά στη μάνα μου όταν έκανε γλυκά. Τα παιδικά χεράκια τσουρουφλίζονταν, αλλά εγώ εκεί! Κοντά! Μεγάλη γλυκατζού. Όμως...ποτέ δεν έμαθα να κάνω τέτοιον χαλβά. Μια φορά ρώτησα τη μάνα μου:

-Ρε μάνα…θυμάσαι εκείνον το χαλβά που έκανες με το αλεύρι; Θυμάσαι αναλογίες;
-Ωωωω καημένη...που θέλεις και αναλογίες! Καβουρντίζεις το αλεύρι και προσθέτεις σιρόπι.
-Χαίρω πολύ. Κική.
-Ε θέλει αναλογίες ο χαλβάς;
-Ναι ρε μάνα! Θέλει!
-Χαζή είσαι παιδάκι μου και δεν ξέρεις να φτιάξεις χαλβά;
Τι να της πεις τώρα εδώ; Μου λες;

Το θέμα «ακριβής συνταγή» είναι πάντα θέμα τσακωμού με τη μάνα μου. Εγώ θέλω ακρίβεια και σιγουριά όταν μου εξηγούν κάτι. Αυτή θέλει με το μάτι. Μα με ποιο μάτι ρε μάνα; Με το δικό σου ή με το δικό μου; Εκεί πιανόμαστε... Θυμάται η άτιμη συνταγές απ’ έξω, αλλά κάνει και του κεφαλιού της και πετυχαίνουν (σ’ αυτό την έμοιασα ομολογώ, όπως και σε πολλά άλλα). Η πλάκα είναι όταν μου λέει για καμιά συνταγή που είδε στην τιβί ή έκανε. Αρχίζει:
-Το φτιάχνεις έτσι, βάζεις αυτό, βάζεις εκείνο…Και αμολάει υλικά…
-Ρε μάνα…αφού το ξέρεις…αν δεν τα σημειώσω, δεν θυμάμαι τίποτα μετά από 5 λεπτά. Τι μου τα λες;
-Χαζή είσαι παιδάκι μου και δεν τα θυμάσαι;
Άντε πάλι με τη χαζομάρα…Τι να της πω; Ότι εσείς είχατε 5 συνταγές όλες-όλες που κάνατε το χρόνο κι εγώ κάνω μια καινούρια κάθε τρεις μέρες και αυτή είναι η αιτία που δεν θυμάμαι απ’ έξω συνταγή; Συνταγές θυμάμαι απ’ έξω όσες κάνω συχνά. Όλες τις άλλες, μόνο σκονάκι!

Μια φορά που δοκίμασα να κάνω τον χαλβά με αλεύρι, αποδείχτηκε πατάτα. Τίποτα δεν μου θύμιζε τη χαλβαδένια γεύση των παιδικών μου χρόνων. Έκτοτε, δεν ξαναπροσπάθησα. Υπόσχομαι όμως να την πάρω τηλέφωνο και να την ξαναρωτήσω, μπας και τον πετύχω αυτή τη φορά. Αν το κάνω και πετύχει, θα σας το μεταφέρω.



Ξεκίνησα το ποστ με σκοπό να γράψω για τον σιμιγδαλένιο χαλβά, όμως έχω φτάσει ήδη στην 3η σελίδα του word. Καταλαβαίνετε για τι διπλοσέντονο μιλάμε. Οπότε…σταματάω εδώ. Σιμιγδαλένιος χαλβάς, αύριο. Τώρα θα πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου για να μου πει για τον χαλβά με αλεύρι. Ο διάλογος θα μεταφερθεί εδώ αν έχει αξία αν και κάτι μου λέει ότι δεν θα διαφέρει από όσα ήδη είπα...



Update ώρα 10.30
Ένα μόνο έχω να σας πω. Αυτό:

Το τηλεφώνημα έγινε. Ειπώθηκαν όλα τα νέα. Συνταγή δεν ειπώθηκε. Βρε λες να είχε δίκιο η μάνα μου που με έλεγε χαζή; Μπα σε καλό μου....

Update 10.40
Κική-Χαλβάς: 2-0
Σημειώσατε 1

Καλαμαράκια γεμιστά

Η Τζένη κατάγεται από τη Ζάκυνθο αλλά μένει στο Βόλο. Με παρακολουθεί από πέρυσι από το φωτογραφικό μου μπλογκ. Όταν άνοιξα αυτό εδώ, με χαρά μου έστειλε μια συνταγή παλιά της γιαγιάς του άντρα της από τη Μακρυράχη Πηλίου, για καλαμαράκια γεμιστά.
Καθυστερούσα να την φτιάξω για δύο λόγους: 1) γιατί σιχαίνομαι να καθαρίζω ψάρια (ω ναι, είναι η αλήθεια…) και 2) γιατί δεν ήξερα αν θα μας αρέσει αφού δεν είμαστε και πολύ φανατικοί με τα ψάρια (εμένα μου αρέσουν αλλά οι υπόλοιποι…). Αφού έφτασαν Χριστούγεννα και δεν την είχα φτιάξει ακόμα, είπα να την αφήσω μια και καλή για τη Σαρακοστή. Κακώς τελικά περίμενα τόσο καιρό για να την κάνω, γιατί η συνταγή είναι εξαιρετική. Έχω φάει κι άλλες φορές καλαμάρια γεμιστά, συνήθως με ρύζι, αλλά το αποτέλεσμα δεν με έχει ενθουσιάσει, επειδή η γέμιση γίνεται πολύ συμπαγής. Αυτή εδώ η γέμιση, ήταν το κάτι άλλο! Δοκιμάστε τη και θα εκπλαγείτε!
Τζένη σ’ ευχαριστώ πολύ.


Καλαμαράκια γεμιστά
10 καλαμαράκια μετρίου μεγέθους (κατά προτίμηση φρέσκα)
2 μέτρια κρεμμύδια ψιλοκομμένα
250 γρ. καρύδια ψιλοκοπανισμένα (όχι σε μπλέντερ)
λίγο αλάτι
λίγο πιπέρι
λίγη κανέλλα τριμμένη
1 κ. σ. πελτέ
½ ποτήρι κρασιού κόκκινο κρασί
λίγο λάδι

Κόβουμε τα κεφάλια από τα καλαμαράκια και τα καθαρίζουμε καλά. Τα πλοκάμια τα κόβουμε κομματάκια και τα ξεχωρίζουμε από το κεφάλι.
Σε ένα τηγάνι βάζουμε λίγο λάδι, τα κρεμμύδια, τα πλοκάμια και τα τσιγαρίζουμε για 5-10 λεπτά.
Κατόπιν, ρίχνουμε τα καρύδια, αλάτι, πιπέρι, κανέλλα, πελτέ και τα ανακατεύουμε.
Αποσύρουμε από τη φωτιά.

Γεμίζουμε με ένα κουταλάκι τα καλαμαράκια και για πώμα βάζουμε το κεφάλι από τα καλαμαράκια και τα κλείνουμε με οδοντογλυφίδα. Αν σας δυσκολεύει να φτάσει η γέμιση στην άκρη του καλαμαριού, βοηθήστε λίγο με το χέρια σας έτσι ώστε να απλωθεί καλά σε όλο του το μήκος.
Τα βάζουμε σε μια κατσαρόλα, ρίχνουμε λίγο λάδι (όχι πολύ γιατί έχει και η γέμιση) και τόσο νερό όσο για να τα σκεπάσει.

Τα μαγειρεύουμε σε σιγανή φωτιά, περίπου μία ώρα.
Αφού σωθεί το νερό, ρίχνουμε το κρασί και το αφήνουμε να πάρει μερικές βράσεις.
Το φαγητό μας είναι έτοιμο και σερβίρεται με ρύζι πιλάφι.
Ακόμα καλύτερα, αφήνουμε να κρυώσουν τα καλαμαράκια και τα κόβουμε σε ροδέλες, στολίζοντας το ρύζι.

Στο φαγητό σας, μπορείτε να προσθέσετε πελτέ ντομάτα καθώς βράζει, όπως έκανα εγώ, ή να μην προσθέσετε καθόλου.

Tips:
Τα καλαμάρια που χρησιμοποίησα εγώ ήταν κατεψυγμένα ακαθάριστα. Η Τζένη λέει ότι με τα φρέσκα, είναι πολύ καλύτερο το αποτέλεσμα και εγώ δεν έχω κανένα λόγο να το αμφισβητήσω. Παρόλα αυτά, επειδή είμαι και σιχασιάρα πανάθεμά με με τα ψάρια, την επόμενη φορά αν δεν πάρω φρέσκα, θα δοκιμάσω κατεψυγμένα και καθαρισμένα καλαμάρια. Αν δεν έχουν κεφάλι τα καθαρισμένα, το καλαμάρι κλείνει μια χαρά με οδοντογλυφίδα. Σε κάνα δυο που ήταν σπασμένα, έβαλα μπρος-πίσω οδοντογλυφίδα και έγιναν μια χαρά.
Αφήστε να κρυώσουν λίγο, κόψτε τα σε ροδέλες και στολίστε το πιάτο. Δεν χαλάνε οι ροδέλες και δεν φεύγει η γέμιση. Ήταν πάρα πολύ νόστιμο και τα φάγαμε με μεγάλη ευχαρίστηση. Βέβαια, τα παιδιά δεν δοκίμασαν αλλά γενικώς δεν τρώνε καλαμάρια.
Κάτι ακόμα. Γενικώς τα καρύδια με πειράζουν. Μου κάνουν αλλεργία στη γλώσσα (άλλος ένας λόγος που απέφευγα να κάνω τη συνταγή). Φαίνεται όμως, επειδή μαγειρεύτηκαν τα καρύδια για πολλή ώρα, δεν με πείραξαν καθόλου! Άλλο ένα συν της συνταγής!

Καλή επιτυχία σε όσους τη δοκιμάσουν!