Χαλβάς

Δεν θα σας πω τίποτα καινούριο που δεν ξέρετε για τον χαλβά. Λίγο πολύ όλοι έχουμε την ίδια συνταγή: 1234. Δεν θα πρωτοτυπήσω λοιπόν. Πιο πολύ ιστορίες –όχι γι΄ αγρίους- θα πω.

Όταν ήμουν μικρή, ποτέ δεν έλειπε το γλυκό από το σπίτι. Η μάνα μου πάντα έκανε γλυκά. Ένα κέικ, ένα γλυκό κουταλιού. Τα γλυκά ταψιού ήταν για τις γιορτές. Για να κάνεις τότε γλυκό, ήταν παίδεμα. Μίξερ δεν υπήρχαν. Με μια κουτάλα ξύλινη πλακέ θυμάμαι η μάνα μου χτύπαγε τα υλικά. Το χέρι ήταν το καλύτερο μίξερ. Η ρόδα για τ’ αυγά επίσης. Το μίξερ ήταν πολυτέλεια ακόμα. Κι όμως. Ποτέ δεν έλειπε το γλυκό από το σπίτι. Μας είχε τρία και όλο κάτι υπήρχε να μας φιλεύει.


Ένα από τα χειμωνιάτικα γλυκά που συχνά έκανε, ήταν ο χαλβάς. Όχι όμως με σιμιγδάλι. Τον σιμιγδαλένιο χαλβά τον έμαθα αργότερα. Να μη σας πω ότι τον έμαθα όταν ήρθα εδώ 21 χρονών. Μέχρι τότε, όταν λέγαμε χαλβά στο σπίτι, εννοούσαμε με αλεύρι.

Καβούρντιζε η μάνα το αλεύρι, πρόσθετε το σιρόπι και τότε πλάθαμε γρήγορα-γρήγορα κουταλιές-κουταλιές το μίγμα, γιατί αν κρύωνε ο χαλβάς, δεν πλαθόταν. Δίναμε σχήμα με το κουτάλι της σούπας. Το μίγμα έκαιγε και έπρεπε να δουλευτεί όσο πιο γρήγορα γινόταν. Εγώ, πάντα κοντά στη μάνα μου όταν έκανε γλυκά. Τα παιδικά χεράκια τσουρουφλίζονταν, αλλά εγώ εκεί! Κοντά! Μεγάλη γλυκατζού. Όμως...ποτέ δεν έμαθα να κάνω τέτοιον χαλβά. Μια φορά ρώτησα τη μάνα μου:

-Ρε μάνα…θυμάσαι εκείνον το χαλβά που έκανες με το αλεύρι; Θυμάσαι αναλογίες;
-Ωωωω καημένη...που θέλεις και αναλογίες! Καβουρντίζεις το αλεύρι και προσθέτεις σιρόπι.
-Χαίρω πολύ. Κική.
-Ε θέλει αναλογίες ο χαλβάς;
-Ναι ρε μάνα! Θέλει!
-Χαζή είσαι παιδάκι μου και δεν ξέρεις να φτιάξεις χαλβά;
Τι να της πεις τώρα εδώ; Μου λες;

Το θέμα «ακριβής συνταγή» είναι πάντα θέμα τσακωμού με τη μάνα μου. Εγώ θέλω ακρίβεια και σιγουριά όταν μου εξηγούν κάτι. Αυτή θέλει με το μάτι. Μα με ποιο μάτι ρε μάνα; Με το δικό σου ή με το δικό μου; Εκεί πιανόμαστε... Θυμάται η άτιμη συνταγές απ’ έξω, αλλά κάνει και του κεφαλιού της και πετυχαίνουν (σ’ αυτό την έμοιασα ομολογώ, όπως και σε πολλά άλλα). Η πλάκα είναι όταν μου λέει για καμιά συνταγή που είδε στην τιβί ή έκανε. Αρχίζει:
-Το φτιάχνεις έτσι, βάζεις αυτό, βάζεις εκείνο…Και αμολάει υλικά…
-Ρε μάνα…αφού το ξέρεις…αν δεν τα σημειώσω, δεν θυμάμαι τίποτα μετά από 5 λεπτά. Τι μου τα λες;
-Χαζή είσαι παιδάκι μου και δεν τα θυμάσαι;
Άντε πάλι με τη χαζομάρα…Τι να της πω; Ότι εσείς είχατε 5 συνταγές όλες-όλες που κάνατε το χρόνο κι εγώ κάνω μια καινούρια κάθε τρεις μέρες και αυτή είναι η αιτία που δεν θυμάμαι απ’ έξω συνταγή; Συνταγές θυμάμαι απ’ έξω όσες κάνω συχνά. Όλες τις άλλες, μόνο σκονάκι!

Μια φορά που δοκίμασα να κάνω τον χαλβά με αλεύρι, αποδείχτηκε πατάτα. Τίποτα δεν μου θύμιζε τη χαλβαδένια γεύση των παιδικών μου χρόνων. Έκτοτε, δεν ξαναπροσπάθησα. Υπόσχομαι όμως να την πάρω τηλέφωνο και να την ξαναρωτήσω, μπας και τον πετύχω αυτή τη φορά. Αν το κάνω και πετύχει, θα σας το μεταφέρω.



Ξεκίνησα το ποστ με σκοπό να γράψω για τον σιμιγδαλένιο χαλβά, όμως έχω φτάσει ήδη στην 3η σελίδα του word. Καταλαβαίνετε για τι διπλοσέντονο μιλάμε. Οπότε…σταματάω εδώ. Σιμιγδαλένιος χαλβάς, αύριο. Τώρα θα πάρω τηλέφωνο τη μάνα μου για να μου πει για τον χαλβά με αλεύρι. Ο διάλογος θα μεταφερθεί εδώ αν έχει αξία αν και κάτι μου λέει ότι δεν θα διαφέρει από όσα ήδη είπα...



Update ώρα 10.30
Ένα μόνο έχω να σας πω. Αυτό:

Το τηλεφώνημα έγινε. Ειπώθηκαν όλα τα νέα. Συνταγή δεν ειπώθηκε. Βρε λες να είχε δίκιο η μάνα μου που με έλεγε χαζή; Μπα σε καλό μου....

Update 10.40
Κική-Χαλβάς: 2-0
Σημειώσατε 1