Γρανίτα αμύγδαλο-Ιταλική εβδομάδα

Όποιος βαριέται να διαβάσει, μπλα, μπλα, μπλα, ας πάει κατευθείαν στη συνταγή.
Πάνε αρκετά χρόνια πια, όταν αποφασίσαμε να πάρουμε τα παιδιά μας διακοπές και μάλιστα στο εξωτερικό. Πρέπει να ήταν 5-6 χρόνια πριν. Είχαμε αποφασίσει να πάμε στη Σικελία. Όλα φάνταζαν ονειρικά. Λατρεύουμε την Ιταλία και δεν είχαμε δει καθόλου το Νότο. Πού να φανταστούμε, ότι ένας από το γκρουπ, θα βοηθούσε να μας μείνει αξέχαστη η εκδρομή.

Κατάνια

Όταν δουλεύεις με ομάδα, όπως στη δική μας δουλειά, έχεις μάθει πολύ καλά, ότι την έχεις βάψει έτσι και δεν επιβληθείς από την αρχή. Αυτό δεν ισχύει μόνο για μια τάξη, αλλά και οπουδήποτε πρέπει να ηγηθείς για το καλό όλων και δεν καταφέρεις να σε σέβονται και να υπακούν. Αυτό, φαίνεται ότι δεν το ήξερε η ξεναγός που μας συνόδευε, η οποία ήταν μια ιταλίδα, παντρεμένη με έλληνα, που τα καλοκαίρια έκανε αυτή τη δουλειά. Αυτή λοιπόν η ξεναγός, έκανε το στρατηγικό λάθος, να επιτρέψει σε έναν (ο οποίος ακολούθως θα αναφέρεται ως μ@λ@κ@ς-σόρυ) να της πάρει τον αέρα. Το λάθος ξεκίνησε από την αρχή, όταν μια φορά αυτός ζήτησε να πει κάτι από το μικρόφωνο και τον άφησε. Έκτοτε, βρήκε αυτός παιχνίδι και έχασε αυτή και όλοι μας την ηρεμία μας. Ο μίστερ μ@λ@κ@ς (διότι ανακηρύχτηκε από όλους μας πανηγυρικώς σε mister world malakas), καθόταν στη γαλαρία, είχε ένα τόμο με πληροφορίες για τη Σικελία, από αξιοθέατα μέχρι χάρτες και άδραχνε την ευκαιρία ανά πάσα στιγμή να κάνει τον έξυπνο σε όλους, γραπώνοντας το μικρόφωνο και μην αφήνοντας κανέναν να μιλήσει (βασικά την ξεναγό). Δυστυχώς ήξερε και ιταλικά, έτσι είχε άποψη για όλα. Για τις διαδρομές, πού πρέπει να σταματήσουμε, να φάμε, να πιούμε, τι να δούμε, τι να μη δούμε, πού θα κάνουμε το ψιλό μας και πού το χοντρό μας.
Γελάτε ε; Εμείς να δείτε τι γέλιο κάναμε αλλά και τι νεύρα είχαμε με δαύτο!

Παλέρμο

Είναι ίσως το μοναδικό ταξίδι, που δεν θυμάμαι τίποτα. Δεν θυμάμαι πού σταματήσαμε, τι είδαμε, πώς λέγονταν τα μέρη που είδαμε…Αντιθέτως, θυμάμαι πόσες φορές έκανε την ξεναγό να κλαίει, πόσο της σήκωσε την πίεση, πώς χώρισε σε δύο παρατάξεις ολόκληρο γκρουπ, πόσα γαμωκάντηλα ακούσαμε σε ελληνικά και ιταλικά και τις καινούριες βρισιές που έμαθα στα ιταλικά. Α βέεεεβαια…ήταν μια πολύ εκπαιδευτική εκδρομή.

Δεν θα ξεχάσω, την μονίμως απορημένη έκφραση των παιδιών μου, που τότε πρέπει να ήταν κάτω από 12, κάθε φορά που έφερνε σε απόγνωση την ξεναγό από τις παραξενιές του και τις απαιτήσεις του και άρχιζαν τα γαμωκάντηλα σε ελληνικά και ιταλικά. Το τι download καντηλιών γινόταν κάθε φορά, δεν λέγεται!

Οι ωραιότερες μέρες από αυτή την εκδρομή και τις οποίες θυμάμαι μία προς μία, ήταν αυτές που ο μ@λ@κ@ς, αποφάσισε να μην ακολουθήσει το γκρουπ! Και οι ώρες που χωριζόμασταν ελεύθεροι να πάμε όπου θέλουμε. Ααααα! Ευτυχία!

Ορτίτζα

Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ το ανέβασμα στην Αίτνα. Ξέρετε το νόμο του Μέρφυ κλπ κλπ. Επίσης θα έχετε ακούσει περί αρνητικής ενέργειας κλπ κλπ φαντάζομαι. Ε, εγώ το πιστεύω, ότι όταν ένας άνθρωπος είναι συφοριασμένος που λέμε κι εδώ, θα είναι και γκαντέμης ως το κόκκαλο. Μόνο που όταν ο γκαντέμης είναι ανάμεσά σου, λούζεσαι κι εσύ αυτά που παθαίνει αυτός. Αυτός λοιπόν ο τύπος, επειδή ήταν έτσι χοντρομ@λ@κ@ς και γκρίνιαζε διαρκώς, όλο κάτι παθαίναμε. 1-2 μέρες λοιπόν πριν τελειώσει το ταξίδι, θα ανεβαίναμε στην Αίτνα. Αν ήταν κάτι που περίμενα σε όλο το ταξίδι, ήταν αυτό. Να δω ένα ηφαίστειο από κοντά. Όταν όμως έχεις έναν που έχει βγάλει με άριστα την γκαντεμοσχολή και έχει πτυχίο στη μ……α, όλα μπορούν να συμβούν.
Σε εκδρομές με γκρουπ αλλάζεις θέσεις ανά διαδρομές, με σκοπό, να περάσουν όλοι από όλες τις θέσεις. Έτσι, όπως καθόμασταν πίσω στη γαλαρία πια και πάνω που το λεωφορείο άσθμαινε να ανέβει το βουνό (ε, δεν έχουν και τα καλύτερα λεωφορεία όλα τα πρακτορεία), ένιωθα να έρχονται πάνω στο κεφάλι μου καρβουνίδια από το κλιματιστικό. Πάνω που ανοίγω το στόμα μου και λέω: βρε παιδιά, μου έρχεται συνέχεια κάτι σαν μαύρος καπνός από το κλιματιστικό. Λες να τα φτύσει το μηχάνημα; Τι το ‘θελα η Κασσάνδρα;;; Δεν έλεγα να μου πέσει το τζόκερ καλύτερα; Πέφτει ΕΝΑΣ μπουχός πάνω μου μαύρος, τίγκα στο καρβουνίδι και γίνομαι ίδια ο Μάικλ Τζάκσον πριν ασπρίσει. Παραλλήλως δε, τα πτύει το λεωφορείο! Ήταν το κερασάκι στην τούρτα που τρώγαμε τόσες μέρες.

Ορτίτζα

Φυσικό ήταν να εξαγριωθούμε όλοι μετά από τόσα που είχαμε περάσει και να αρχίσουν να εκδηλώνονται τα νεύρα μας, τα οποία είχαν γίνει λαστιχάκια για σφεντόνα . Το λεωφορείο τα έφτυσε, δεν μπορούσε να κινηθεί και εμείς θέλαμε να πάμε στο ηφαίστειο. Ο μίστερ-να-μην-τα-ξαναλέω, είχε βγάλει το μπλοκάκι του και σημείωνε το έτος κατασκευής του λεωφορείου, κράταγε στοιχεία, ονόματα, δ/νσεις και εξαπέλυε απειλές προς ξεναγό και οδηγό, ενώ όλοι απείχαμε λίγο από το να τον αρχίσουμε στις γρήγορες! Κι εκεί που τα ΄χασε εντελώς, ήταν όταν μετά από απαίτηση όλων μας να βρούμε τρόπο να ανεβούμε στην Αίτνα, η ξεναγός αποφάσισε να σταματήσει όποιο αυτοκίνητο σταματούσε, για να μας πάρει λίγους-λίγους στο ηφαίστειο, το οποίο δεν απείχε πολύ. Ε, εκεί έδωσε ρέστα. Άρχισε να πηγαίνει πάνω κάτω αλλόφρων, προσπαθώντας να μας πείσει ότι αυτό θα φέρει την καταστροφή μας, να φωνάζει ότι έτσι και διασπαστεί το γκρουπ θα είναι το τελειωτικό μας λάθος, ενώ εγώ ήμουν στο παρατσάκ, να του χώσω τη μαυρισμένη μπλούζα μου στο στόμα, μπας και το βουλώσει επιτέλους. Αφού τον πρρρρρρρρρρρρ όλοι, ανεβήκαμε στο ηφαίστειο, ενώ αυτός, έμεινε με τον οδηγό (σε κάποιον έπρεπε να σπάσει τα νεύρα). Αφού ανεβήκαμε και περάσαμε ωραία χωρίς αυτόν, μετά από καμιά ώρα, τον είδαμε να έρχεται πρώτη μούρη όρθιος στο αυτοκίνητο (αλά εθνική ομάδα όταν γυρνάει από νίκη από το αεροδρόμιο).

Οι τσακωμοί συνεχίστηκαν τις 1-2 μέρες που απέμειναν, μέχρι που στο τέλος η γυναίκα τα έπαιξε και τον άφησε να κάνει ό,τι θέλει, γιατί δεν άντεχε άλλο.
Έχουν περάσει τόσα χρόνια και δεν έχω ξεχάσει το όνομά του. Επίσης, όσο κράτησε το ταξίδι, λυπόμουν τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τους συναδέλφους του και ανατρίχιαζα στη σκέψη ότι θα μπορούσα να είχα αυτό τον ηλίθιο πατέρα, διευθυντή, ή ακόμα χειρότερα άντρα!!!

Αχ..τι τα θες; Από κάθε εκδρομή κάτι σου μένει. Σε μας έμεινε ο μίστερ μ@λ@κ@ς. Μου έμεινε όμως και η Ορτίτζα, οι Συρακούσες, η Αίτνα.

Αίτνα

Πάμε τώρα προς τη συνταγή. Πέρυσι, είχα κάνει ένα αφιέρωμα για μια εβδομάδα σε ιταλικές συνταγές. Το ίδιο θα κάνω για τις μέρες που απομένουν αυτή την εβδομάδα.
Όποιος έχει πάει στην Ιταλία σίγουρα έχει δοκιμάσει τις υπέροχες πίτσες της, τα τέλεια παγωτά της και τις μοναδικές γρανίτες της.
Στη Σικελία όμως, η γρανίτα που ξεχώριζε ήταν η γρανίτα αμυγδάλου.
Δε μπορούσα να φανταστώ ότι φτιάχνουν γρανίτα μέχρι και από αμύγδαλα. Έχει μοναδική, λεπτή και ιδιαίτερη γεύση. Επίσης, εκείνη η γρανίτα που μου άρεσε πολύ ήταν η γρανίτα μέντα, που σπάνια βρίσκω στην Ελλάδα.

Όταν φύγαμε από τη Σικελία, έφυγα με σκοπό να φτιάξω γρανίτα αμύγδαλο όταν θα πατούσα το πόδι μου στο νησί. Γι' αυτό, φεύγοντας, έφυγα με πάστα αμυγδάλου στις αποσκευές μου (μάρτζιπαν) η οποία επάνω είχε συνταγή για γρανίτα (τόσο διαδεδομένη ήταν).
Δυστυχώς, κατάφερνα και έχασα το περιτύλιγμα της αμυγδαλόπαστας που είχε τη συνταγή, αλλά βρήκα μία από ένα ιταλικό site και σας γράφω (μεταφράζω ουσιαστικά) μια εύκολη συνταγή για γρανίτα αμύγδαλο.

Που θα βρείτε μάρτζιπαν; Στα μεγάλα σούπερ μάρκετ πιστεύω ότι έχουν. Εγώ είχα προμηθευτεί από το γερμανικό σμ, το οποίο κατά καιρούς φέρνει. Όσοι μένουν στη Γερμανία δε θα έχουν πρόβλημα να βρουν αφού το μάρτζιπαν κατέχει ξεχωριστή θέση στη ζαχαροπλαστική.

Γρανίτα αμύγδαλο
300 γρ αμυγδαλόπαστα
200 γρ. ζάχαρη
1 λίτρο νερό
λίγες σταγόνες εσάνς αμυγδάλου

Εκτέλεση
Κόψτε την αμυγδαλόπαστα σε μικρά κομματάκια και ανακατέψτε τη καλά με τη ζάχαρη, το νερό και το άρωμα αμυγδάλου. Για να έχετε ένα αποτέλεσμα πιο φίνο και ντελικάτο, ζεστάνετε το περιεχόμενο έτσι ώστε να διαλυθεί καλά η αμυγδαλόπαστα.
Αν συνεχίσετε με ηλεκτρική παγωτιέρα, αφήστε το να κρυώσει πριν το βάλετε εκεί.
Αν συνεχίσετε με παγωτιέρα, βάλτε το μίγμα εκεί όταν κρυώσει και αφήστε το να δουλευτεί μέχρι να γίνει η μάζα πυκνή και συμπαγής.

Αν συνεχίσετε με κοινή παγωτιέρα, αφού διαλύσετε την αμυγδαλόπαστα σε κατσαρόλα και αφήσετε να κρυώσει, βάζετε σε μεταλικό σκεύος ή όπου αλλού βάζετε παγωτό και χτυπήστε τη ανά 1-2 ώρες μέχρι να παγώσει με κοινό μίξερ. Η γρανίτα αμύγδαλο (τουλάχιστον αυτή που είχα φτιάξει εγώ) δεν έχει τη μαλακή υφή του παγωτού επειδή περιέχει πολύ νερό. Θέλει αρκετές φορές χτύπημα λοιπόν για να μην έχει πολλούς κρυστάλλους και θέλει και λίγη ώρα εκτός ψυγείου για να μπορέστε να σερβίρετε.

TIP: τα είπα όλα παραπάνω :-))
Σερβίρετε τις γρανίτες σας με χοντρό καλαμάκι. Θα τα βρείτε σε μεγάλα σούπερ μάρκετ. Υπάρχουν συνταγές που συστήνουν να χρησιμοποιηθεί ολόκληρο το αμύγδαλο με τη φλούδα. Εγώ είμαι υπέρ του ξεφλουδισμένου. Επίσης, υπάρχουν συνταγές που στα υλικά ζητάνε γάλα αμυγδάλου. Αυτό το παίρνουμε βράζοντας ποσότητα αμυγδάλων που αφού τα ξεφλουδίσουμε, τα λιώνουμε σε μούλτι, τα μουσκεύουμε και τα φιλτράρουμε για να πάρουμε το υγρό όπως περιγράφει και αυτό εδώ το site πάντα στα ιταλικά. Η λύση με την αμυγδαλόπαστα είναι πολύ βολική και πετυχαίνει το ίδιο αποτέλεσμα.
Η συνταγή είναι παρμένη από εδώ. Δείτε και τις υπέροχες φωτό.

Εδώ βλέπετε το μεγαλύτερο προσβάσιμο κρατήρα του ηφαιστείου. Προσέξτε το μέγεθος των ανθρώπων ολόγυρα πάνω από τον κρατήρα.


Οι φωτό της συνταγής είναι της Λαμπρινής από το Hungry for Life.