Η μικρή μου μαγειρική πάνω σε fimo

Δύο χρόνια πριν, οι φίλοι θα θυμάστε ότι είχα πέσει θύμα κλοπής. Δεν θα μιλήσω πολύ γι΄αυτό γιατί ούτε θέλω αλλά και για άλλους λόγους. Το ανέφερα μόνο για να πω ότι ανάμεσα στα κλοπιμαία, ήταν και όλα μου τα δαχτυλίδια. Μιλάω για πάνω από 50 ίσως δαχτυλίδια. Δεν ήταν αληθινά εκτός 3 κομμάτια τα οποία φορούσα συχνά. Όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι δεν φοράω κοσμήματα εκτός από δχτυλίδια και σπανιότερα οτιδήποτε άλλο. Τα κοσμήματα ήταν φτηνά κομμάτια που είχα αγοράσει μέσα σε πάνω από μια δεκαετία και που μου είχαν χαρίσει φίλες μου που ξέρουν την αδυναμία μου. Κάθε ένα από αυτά είχε μια ιστορία, κάθε ένα σήμαινε κάτι για μένα κι ας ήταν φτηνοδωράκια. Άλλωστε, σε ένα αντικείμενο δεν έχει σημασία η αξία του, αλλά ποιος στο χάρισε και γιατί. Δεν ξέρω αν με πόνεσε περισσότερο που έχασα το κομπιούτερ μου ή τα δαχτυλίδια μου...Ειδικά το 2ο, που ανάμεσά τους ήταν 2 δαχτυλίδια που μου είχε κάνει δώρο ο άντρας μου και 1 όταν έγινα νονά σε βάπτιση. Ειδικά αυτά τα τρία, με πονούσαν περισσότερο από όλα. Δεν είμαι άνθρωπος που αγαπάει τα υλικά αγαθά. Επειδή όμως όλα αυτά συνδέονταν με γεγονότα και ανθρώπους αγαπημένους, με πόνεσε.
Ευτυχώς η μηχανή μου τη γλύτωσε, γιατί την έχω πάντα μαζί μου...

Είχα τόσο πικραθεί, που δεν ήθελα στην αρχή να αντικαταστήσω κανένα. Είχαν μείνει ξωπίσω 3 δαχτυλίδια κατά λάθος, που ούτε να τα φορέσω δεν ήθελα. Ποιο να αντικαθιστούσα και τι θα σήμαινε για μένα; Τίποτα και κανένα. Με έπιασε μια άρνηση και απλά δεν φορούσα δαχτυλίδια για πάνω από ένα χρόνο...Εγώ, που δεν βγαίνω έξω αν δεν φοράω κάποιο από αυτά...

Με τον καιρό, άρχισαν οι φίλοι να μου κάνουν πάλι δωράκια δαχτυλίδια και σιγά-σιγά μου γεννήθηκε η επιθυμία να ξαναφορέσω. Οι εποχές όμως είναι δύσκολες και το τελευταίο που με νοιάζει είναι αν περισσεύουν χρήματα για δαχτυλίδια. Άρχισα να σκέφτομαι πώς μπορώ να φτιάξω μόνη μου με φτηνά υλικά. Το πρώτο που σκέφτηκα είναι το fimo/kernit, υλικό που εχω χρησιμοποιήσει πολύ όταν ήμουν 20άρα.

Στη συνέχεια, και πριν υλοποιήσω την ιδέα μου με το fimo, ήρθε εδώ μια φίλη που ζει μακριά, η οποία φτιάχνει κοσμήματα κι εκείνη. Και ένα απόγευμα χαζολογώντας και πίνοντας καφέ, με έβαλε και έφτιαξα αυτό...Πάντως τα χέρια μου πιάνουν, συμφωνείτε ;-)

Ε, δεν ήθελα και πολύ! Στην Πάτρα αγόρασα σύρμα και μια πενσούλα και άρχισα να παίζω. Και αυτό ήταν το πρώτο δαχτυλίδι που έκανα, το οποίο χάρισα με το που το έφτιαξα! χαχα!

Και ακολούθησαν κι άλλα με άλλες πετρούλες. Ναι ναι! Έχουν το ίδιο σχέδιο. Μικρή είμαι ακόμα, θα μάθω να κάνω κι άλλα. ;-)

Και σετάκι, αμ πώς!

Μετά, ήρθε η ώρα του fimo. Ένα μωβ σπιράλ δαχτυλίδι. Λατρεύω το μωβ!

Και σετάκι

Και ένα πράσινο με γκλιτεράκι!

Και μετά, ήρθε η μικρομαγειρική πάνω σε fimo. Έχω δει πολλές φορές τέτοια κοσμήματα, φτιάχνει και η κόρη μου και δεν ήθελα και πολύ για να ζηλέψω και να φτιάξω.

Σοκολατίτσα κανείς; Τη δαγκώσαμε από τη λαιμαργία μας αλλά δεν πειράζει!

Ή μήπως προτιμάτε ένα cheesecake με lime?

Με πορτοκάλι ίσως;

Μήπως σοκολάτα πορτοκάλι;

Πορτοκαλάκια για τα αυτάκια!

Cupcakes αγαπημένα!

Δεν έχουν πλάκα;

Καλό σκ!