Μαρμελάδα βατόμουρα

Ζούμε σε ένα σπίτι μέσα σε ελαιώνα. Δέντρα, φυτά, πουλιά, έντομα, αγριόχορτα και άλλα πολλά, είναι στοιχεία που συνθέτουν την εικόνα της φύσης τριγύρω. Σε μια μεριά του σπιτιού, υπάρχουν θάμνοι αγκαθωτοί, που μέχρι πριν 3-4 χρόνια νόμιζα ότι ήταν θάμνοι με επικίνδυνους καρπούς. Οι επικίνδυνοι καρποί, αποδείχτηκαν να είναι βατόμουρα! Τι γελάτε καλέ; Αυτά παθαίνει κανείς όταν μικρός βλέπει τη Γαλάζια Λίμνη (ταινία του 1980, όπου οι 2 πρωταγωνιστές, στο τέλος, αποκοιμιούνται [ή πεθαίνουν;] τρώγοντας καρπούς από θάμνους)...

Μέχρι πριν λίγα χρόνια λοιπόν, κόβαμε μετά μανίας τους θάμνους, οι οποίοι, αν τους αφήσεις, εξαπλώνονται ανελέητα παντού με τα αγκαθωτά τους κλαδιά. Μέχρι τότε, δεν είχα εντρυφήσει στη συλλογή βατόμουρων. Καλά-καλά, δεν προλάβαινα να δω τι καρπό βγάζουν οι θάμνοι που υπήρχαν κοντά στο σπίτι, αφού τους κουτσουρεύαμε πριν προλάβουν να πουν κίμινο (λέμε τώρα)! Και όταν κατάφερνε κανένα κλαδί να πετάξει καρπό, είτε δεν έδινα και μεγάλη σημασία, είτε το έβλεπα ήδη ξερό, ή τέλος πάντων δεν πήγαινε το μυαλό μου ότι στην αυλή μου υπάρχουν βατόμουρα.

Κάποια στιγμή, και σε μια ξενάγηση φίλων στο νησί, η witch, άπλωσε το χέρι να μαζέψει βατόμουρα. Μηηηηηηηηηηηηη! Της φωνάζω εγώ! Τι έπαθες καλέ; λέει. Αυτά είναι επικίνδυνα, έχω και στο σπίτι μου, απαντώ εγώ ενθυμούμενη τη γαλάζια λίμνη (καλά λένε για παιδικά τραύματα). Παιδάκι μου πας καλά; Αυτά είναι βατόμουρα λέει και χλαπ! Τρώει μερικά! Εγώ περίμενα να τη δω να αποκοιμιέται, ή να αλλάζει χρώμα, ή να έχει κάποια αντίδραση από το δηλητηριώδες φυτό τέλος πάντων, μουρμουρίζοντας "να ξέρεις ότι σε αγαπούσα", "θα σε θυμάμαι πάντα", "εγώ δεν τρώω, έχω μικρά παιδιά" και άλλα τέτοια κουλά! Αφού πείστηκα ότι ζει και ότι είναι όντως βατόμουρα, μάζεψα κι εγώ τα πρώτα μου. Γυρίζοντας σπίτι, λέω του σύζυξ: τους βλέπεις αυτούς τους θάμνους; Δεν θα τους ξανακόψεις γιατί θέλω τα βατόμουρα!

Έκτοτε, κάθε χρόνο μαζεύω τους πολύτιμους καρπούς. Και εννοείται, ότι κάθε φορά που πάω να μαζέψω, ειδικά τη χρονιά που είχε πολλά, γινόμουν "βορά" των κουνουπιών, για να μην συζητήσω το γεγονός ότι γινόμουν αγκαθούρα (βλέπε "βασιλιάς των λιονταριών"...Οκ, το παράκανα με τις ταινίες σήμερα)! Άλλες χρονιές δίνουν αρκετούς, άλλες, ίσα-ίσα φτάνουν για να φτιάξω κάτι. Και κάθε χρόνο, προσπαθώ να τους αξιοποιήσω διαφορετικά.

Άλλες φορές, φτιάχνοντας μαρμελάδα...

 άλλες, φτιάχνοντας λικέρ (φτιάξτε αν βρείτε. Κάνουν καταπληκτικό λικέρ)...

άλλες, φτιάχνοντας κέικ με βατόμουρα...

άλλες, φτιάχνοντας γλυκό του κουταλιού...

 άλλες, φτιάχνοντας cup cakes βατόμουρο (φετινή έμπνευση)...

και άλλες, πάντα πειραματιζόμενη, φτιάχνοντας αρωματικό ξύδι με βατόμουρα. Αυτό μόλις μπήκε στη γυάλα και περιμένω να δω τι θα βγει, αν και νομίζω ότι κάτι είχα ξαναφτιάξει, χωρίς να κρατήσω σημειώσεις.

Αν φτιάξετε λικέρ βατόμουρο, βάλτε μετά τα βατόμουρα μέσα σε ξύδι και αφήστε τα για λίγες μέρες. Σίγουρα θα δώσει άρωμα στο ξύδι σας, παρόλο που θα έχουν χρησιμοποιηθεί στο λικέρ. Για όσους δεν είναι τυχεροί να ζουν σε επαρχία και σε βάτα (λέμε τώρα), τέτοια εποχή, τα μεγάλα σούπερ μάρκετ φέρνουν βατόμουρα και αν θυμάμαι καλά, δεν είναι και φτηνά. Πέρυσι, διάβαζα ότι στην Ελλάδα πια, καλλιεργούνται βατόμουρα και μου έκανε εντύπωση!

Ας φτιάξουμε μαρμελάδα βατόμουρο λοιπόν. Μην απορείτε για τη μικρή ποσότητα στα υλικά. Τα βατόμουρα που μαζεύω, δεν είναι ποτέ περισσότερα από 200-300 γρ. Έτσι, όλες οι συνταγές γίνονται με μικρές ποσότητες και ο καθένας τις προσαρμόζει ανάλογα με το υλικό που έχει.

Μαρμελάδα βατόμουρο

Υλικά

200 γρ. ώριμα βατόμουρα
110 γρ. ζάχαρη
½ κούπα νερό

Εκτέλεση

Καθαρίζουμε από τα κοτσανάκια και πλένουμε τα βατόμουρα.
Βάζουμε τα βατόμουρα στην κατσαρόλα, τα σκεπάζουμε με τη ζάχαρη και τα αφήνουμε έτσι μισή ώρα.
Προσθέτουμε μισή κούπα νερό και τα βράζουμε για 10 λεπτά.
Αποσύρουμε από τη φωτιά, τα λιώνουμε με το ειδικό εργαλείο και τα ξαναβάζουμε στη φωτιά για 2-3 λεπτά ακόμα. Αν είναι πολύ πηχτή η μαρμελάδα, προσθέτουμε ελάχιστο νερό.
Φυλάμε σε καθαρό βάζο.

Θυμηθείτε σήμερα να φτιάξετε Φανουρόπιτα, έτσι για το καλό.

Τέλος, να πω το εξής: Η Ζάκυνθος φλέγεται για άλλη μια φορά από χτες. Μπορεί να μιλάω για συνταγές, αλλά η ψυχή μου πονάει που βλέπω τον τόπο μας να καταστρέφεται, να κινδεύουν άνθρωποι και περιουσίες, και εύχομαι το χέρι που τολμάει και βάζει φωτιά, να έχει την τύχη που του αξίζει...

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!