Μαζί μου ήταν κι ένας συνάδελφος. Στην πραγματικότητα είμαστε 5 συνάδελφοι, αλλά μόνο με τον ένα μέναμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Με τον Κώστα λοιπόν, καλό φίλο και συνάδελφο από παλιά, γυρίζαμε το 1ο βράδυ και τη 2η μέρα. Μετά, την έκανε οδικώς και έμεινα μόνη να αλωνίζω στο νησί, παρόλη την αστάθεια του καιρού.
Αλλά ας συνεχίσω με το φαγητό που περιμένει ο Κώστας να δει στο μπλογκ μια και είναι φανατικός και παρακολουθεί τόσο τα όνειρα με θέα, όσο και τη μικρή κουζίνα.
Δεύτερη μέρα λοιπόν, έχουμε κατακουραστεί μετά από ένα 8ωρο γερής δουλειάς, γυρίζουμε στην πόλη της Κέρκυρας για να φάμε. Έψαχνα να βρω μια ταβέρνα στην οποία είχαμε φάει πρόπερσι, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ που ήταν. Έτσι, αφού ψάξαμε για κανένα δεκάλεπτο, αποφασίσαμε να φάμε όπου θεωρήσουμε καλά. Αποφεύγοντας πάντα να φάω σε τουριστικά μαγαζιά (από την πείρα εδώ στο νησί), θεωρήσαμε καλό να ρωτήσουμε.
Ρωτάμε μια κυρία: Πού είναι καλά να φάμε; Μας δείχνει 2 ταβέρνες. Ή σε αυτή, ή σε αυτή. Για να το λέει η κυρία λέμε, καλά θα είναι. Ξεκινάμε, βλέπουμε και τις δύο, μας γυαλίζει η μία περισσότερο και καθόμαστε, ώρα πια 5 το απόγευμα. Από την αρχή φάνηκε ότι κάτι θα πήγαινε στραβά! χαχα! Το διασκεδάσαμε όμως μέχρι τέλους!
Έρχεται πιτσιρικάς, ετών 16-17 με το μπλοκάκι στο χέρι.
-Τι θα πάρετε;
-Ένα σπληνάντερο, μία τούρτα παγωτό, 7 σουβλάκια κι ένα προφιτερόλ. Τι θα πάρουμε ρε μεγάλε; Σάμπως ξέρουμε τι έχεις;
Όλα αυτά δεν τα είπαμε, αλλά το κατάλαβε έτσι όπως τον κοιτάξαμε και συνεχίζει.
-Να σας φέρω καταλόγους;
-Να μας φέρεις.
Μας φέρνει καταλόγους και λέει:
-Ξέρετε, εμείς έχουμε ό,τι υπάρχει μέσα. Θέλετε να έρθετε να τα δείτε;
-Να τα δούμε...
Δε μου λες...λέω στον Κώστα. Χαζό είναι;
-Ξέρω γω;
Πάμε μέσα. Δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ό,τι είχε μείνει. Εγώ, συνήθως προτιμώ τις τοπικές σπεσιαλιτέ, αλλά έχω και ευαίσθητο στομάχι. Οπότε, απέκλεισα την παστιτσάδα και το σοφρίτο παρόλο που ήθελα πολύ να τα δοκιμάσω για άλλη μια φορά και κατέληξα σε ένα χοιρινό φούρνου. Ο Κώστας άρχισε τους διακανονισμούς.
-Με μακαρόνια το σερβίρετε;
-Με μακαρόνια.
-Μήπως μπορείτε να μου το βάλετε με πατάτες τηγανητές;
-Βεβαίως!
Αυτό που βλέπετε είναι παστιτσάδα με πατάτες τηγανητές. Πώς; Μακαρόνια είναι; Άντε καλέ! Δεν βλέπετε καλά! Πατάτες είναι!
Παραγγέλνουμε και δύο κόκα-κόλες. Η μία κανονική και η άλλη λάιτ. Η λάιτ μας μάρανε λέω του συνάδελφου.
Πάμε ξανά έξω με τον Κώστα. Έρχεται ο πιτσιρικάς.
-Να σας πω... Μόνο λάιτ έχουμε. Να φέρω λάιτ;
-(εγώ) να φέρεις λάιτ...
-(ο Κώστας που δεν έβλεπε και δεν άκουγε από τη νύστα) ...και μια κανονική!
-Βρε Κώστα, αφού είπε ότι δεν έχει κανονική...Τι του λες;
-Α έτσι είπε;
-Ναι!
Έρχεται ο πιτσιρικάς, κρατώντας 3 κοκα-κόλες. 2 λάιτ και μία κανονική!!!
Υπενθυμίζω ότι εμείς ήμασταν μόνο δύο...
-Του δείχνω τη μία λάιτ, του λέω: -Αυτή δεν τη χρειαζόμαστε.
-Να την πάρω πίσω; ρωτάει
-Όχι άστην, λέει ο καλόβολος Κώστας
-Όχι να την πάρεις επιμένω εγώ...
Την παίρνει...
Γυρίζω στον Κώστα.
-Δε μου λες...Ζαβό είναι ετούτο; Άλλα του λέμε άλλα καταλαβαίνει;
-Τι να σου πω....; Κάτι τέτοιο παίζει...
Περιμέναμε τα φαγητά μας και εγώ άρχισα να αναρωτιέμαι με τι θα φέρει το χοιρινό, επειδή δεν του είχα πει να το βάλει με πατάτες ή με μακαρόνια. Όλο κοίταζα μέσα, αλλά δεν έβλεπα φως...
-Λες να φέρει το δικό σου με πατάτες και το δικό μου που του ζήτησα με πατάτες να το φέρει με μακαρόνια; λέει ο Κώστας.
-Όλα είναι πιθανά εδώ όπως καταλαβαίνεις, λέω εγώ.
Δεν πρόλαβε να το πει, έρχονται τα φαγητά. Η παστιτσάδα του Κώστα με ζυμαρικά και το χοιρινό μου με πατάτες. Κοιταζόμαστε, βάζουμε τα γέλια.
-Σε παρακαλώ πολύ -μου λέει- αυτή τη φωτογραφία να τη βάλεις στη μικρή κουζίνα και να γράψεις ότι είναι παστιτσάδα με πατάτες. Εντάξει;
-Εντάξει, του λέω...
Οπότε, θαυμάστε την παστιτσάδα με πατάτες. Εμείς, έχουμε πολλά ακόμα να πούμε για την Κέρκυρα και για άλλα....
αχαχαχαχαχαχα
ReplyDeleteτην κοκα κολα την πηρε πισω τελικα;;;
:)
Σκηνές απείρου κάλλους!!!
ReplyDeleteΤο έχω ζήσει κι εγώ το έργο σε επαγγελματικό ταξίδι του συζύγου.
Αφού σκέπτομαι άλλη φορά μήπως πάρω ταπεράκι μαζί μου!!!χαχαχαχα
Πολύ ωραία η "¨παστιτσάδα"
Mα αν δεν συνέβαιναν και τέτοια περιστατικά, τι θα είχες από το ταξίδι σου να θυμάσαι και να γελάς?? Σαϊνι ο μικρός;-)
ReplyDeleteΒρε Κικίτσα μου, να σε ρωτήσω κάτι άσχετο τώρα που σε πέτυχα.
Δουλεύει ο προγραμματισμός των ποστς σου?? Γιατί εδώ και τρεις μέρες προγραμματίζω ποστς και .... τζίφος η δουλειά.
Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά έχω και μιαν .... ευαισθησία στο πρωϊνό ξύπνημα όπως ξέρεις:P
Καλώς ήρθες, γιατί πλέον δεν άντεχα να βλέπω την πιπερόπιτα. Είχα αρχίσει να έχω καούρες στο στομάχι, σαν να την έτρωγα πέντε μέρες συνεχώς.
ReplyDeleteΑνάλογη εμπειρία με το ''χαλασμένο τηλέφωνο'' είχα και στον Αυριακό, πριν μερικά χρόνια, άλλα λέγαμε εμείς άλλα καταλάβαινε το γκαρσόνι. Κατά τα άλλα, η κουζίνα του απλή και εξαιρετική.
Σε φιλώ!
Καλωσόρισες Κική! Μια χαρά πήγε το ταξιδάκι στην Κέρκυρα βλέπω. Ευτυχώς που ο Μποτρίνι πέρασε ήδη από κει αλλιώς δε τον ξέπλενε τίποτα τον πιτσιρικά. Φιλιά πολλά!
ReplyDeleteΧαχα!!! Τέλειες οι πατατούλες!!! Χαχα!!
ReplyDeleteΤρελοτουρίστρια
καλώς όρισες,
ReplyDeleteπατατούλες αλ ντεντε, σίγουρα πράματα, η αλήθεια είναι ότι κάτι τέτοια ευτράπελα γίνονται αλατοπίπερο που νοστιμίζουν ή καμμια φορά σε μεγάλες δόσεις, όπως όλα τα παραπανίσια μπαχαρικά, το χαλάνε
Καλώς ήλθες! Το φαγητό ήταν τουλάχιστον καλό;
ReplyDeleteDeli,το ταξιδάκι είχε και την περιπέτειά του!Όσο κι αν γέλασα,θα νευρίαζα,αν ήμουν στη θέση σου και πεινούσα.Ευχαριστηθήκατε στο τέλος το φαγητό;
ReplyDeleteΦιλιά!
θα ρωτήσω τους Άγγλους αποίκους να μου πουν πού να φάτε την άλλη φορά, ξέρουν όλα τα ντόπια στέκια σας λέω:))
ReplyDeleteΒρε, Κική, δεν το μεταφράζουμε, μπας και γλιτώσουμε τους πολλούς τουρίστες φέτος και βρούμε την ησυχία μας;
ReplyDeleteΒλέπεις ότι το ελληνικώς ζειν είναι μια ξεχωριστή εμπειρία...:-)
Αντώνη, εννοείται! Χαχα!
ReplyDeleteΞανθή, ε...συμβαίνουν αυτά. Αλλά άμα έχεις καλή διαάθεση, τα βλέπεις από την αστεία πλευρά.
Έλενα, εδώ και μερικές μέρες δεν έχω προγραμματίσει ποστ επειδή έλειπα. Θα προγραμματίσω και θα σου πω.
Ιωάννα, χαχα! Σόδα δεν είχες καλέ; Χαχα!
Στον Αυριακό ε; Χμμ...Η κουζίνα του πολύ καλή, αλλά η συνεννόηση συχνά είναι ένα θέμα...
Ρένα, το ίδιο μου είπε ένας φίλος εκεί. Δεν θυμάμαι αν ήταν ο Κώστας ή το ζευγάρι φίλων που συνάντησα την τελευταία μέρα. Εγώ δεν τον έχω δει ποτέ αυτόν, αλλά ξέρω οτι τους στολίζει κανονικά. Καλά κάνει αν έχει δίκιο! χαχα!
Τρελοτουρίστρια, έχεις ξαναδεί τέτοιες πατάτες; χαχα!
Γαστεροπλήξ, ήταν ΚΑΙ αλ ντέντε, αλλά ήταν νόστιμη παστιτσάδα...
Big mama, καλό ήταν, δεν μπορώ να πω. Και αν έχει σημασία, πληρώσαμε 15 ευρώ έκαστος για 2 μερίδες φαγητό, σαλάτα, ένα μπουκάλι νερό και 2 κόκακόλες.
Ελένη, εμείς το διασκεδάσαμε. Καλό ήταν το φαγητό. Το ευχαριστηθήκαμε κι εμείς και τα πιτσούνια που ταΐσαμε!
;-)
Χαρτ, άντε ντε! Να έχουμε καμιά πληροφορία! Μου λες οι ξένοι πώς τα μυρίζονται κάτι τέτοια; Μωρέ έχε χάρη που δεν μπορούσα να βρω την ταβέρνα που ήθελα...
Διονύση, λες;;; Είσαι σίγουρος πως θα γλυτώσουμε; Χαχα!
If he had asked permission to bring the bill you could have told him you wouldn't be needing it! Sounds like Manuel from Fawlty Towers!
ReplyDeleteΚική! Είμαι και εγώ εδώ!!!!Προσοχή
ReplyDeleteτι θα πείς για Κέρκυρα!!!....Χμ....
Liz, that's a good idea!
ReplyDeleteΌλγα, χαχα! Ό,τι πείτε!
Δεν εχει μονο η Κερκυρα τετοια σαινια, εχουμε κι εμεις εδω:παγωτο κρεμα-σοκολατα ζητας και σου ερχεται κρεμα με σιροπι και σαντυγι.
ReplyDeleteΔημιουργία, νομίζω παντού εχουμε τέτοια αστέρια! χαχα!
ReplyDeleteκρίμα! Κάτι τετοια σκήνικα μας δυσφημλήζουν. Πήγατε στη Παλία Περίθεια;
ReplyDeleteΑνώνυμε/η, μην ανησυχείς. Αυτά συμβαίνουν παντού. Την ομορφιά της Κέρκυρας και την αγάπη μου γι' αυτή δεν τη μειώνει ούτε τη μείωσε.
ReplyDeleteΗ Παλιά Περίθεια που ειναι; Δεν το ξέρω καθόλου!