Μπατζίνα

Ο φίλος μου ο Κωνσταντίνος, εκτός από πολύ καλός φωτογράφος, κατέχει και ολίγον απο μαγειρική. Δε μαγειρεύει πάρα πολύ, αλλά φτιάχνει αυτά που του αρέσουν. Ο Κωνσταντίνος όμως ξέρει και από πίτες μια και είναι από την κεντρική Ελλάδα.
Μια ωραία μέρα λοιπόν, πιάνουμε το μπούρου-μπούρου και αφού αναλύσαμε όοοοοολα περί blogging, όοοοοοοοοοοοοοολα περί φωτογραφικών μηχανών, όοοοοοοοοοολα περί των δυνατοτήτων της μηχανής μου, πιάσαμε και τη μαγειρική. Και πάνω εκεί που τα λέγαμε, μου λέει για τη μπατζίνα. Αφού αναλύσαμε και όοοοοοοοοοοολα για τη μπατζίνα, το αλεύρι που θέλει, το πόσο λεπτή πρέπει να είναι, το τι μπορείς να προσθέσεις, ε.... εννοείται ότι μετά ήθελα να την κάνω.
Βγαίνω τσάρκα στα σουμού για να πάρω καλαμποκάλευρο. 3 σουμού επισκέφτηκα για να το βρω. Μερικές φορές, αυτό το πράγμα καταντάει αηδία εδώ στο νησί. Πέρυσι τέτοια εποχή, πήγα σε 4 μαγαζιά για να βρω χάρτινες θήκες για muffins και τελικά δε βρήκα. Αν είναι δυνατόν!
Τελικά, βρήκα καλαμποκάλευρο και Σάββατο πρωί πιάνω να τη φτιάξω.

Τι χρειάστηκα;
2 φλυτζάνια του τσαγιού καλαμποκάλευρο
1-2 κουτ σούπας λάδι
1/2 φλυτζ. τσαγιού γάλα
λίγο αλατάκι
ένα κομμάτι ανθότυρο (150 γραμμάρια έβαλα, υπολογίστε σαν ένα πακέτο τσιγάρα)
ένα κομμάτι φέτα, μεγαλύτερο από το ανθότυρο
λάδι
χλιαρό νερό
Τι έκανα:
Ζεσταίνω το νερό, να μην κάψει.
Βάζω σε ένα μπωλ το καλαμποκάλευρο και του ρίχνω το χλιαρό νερό. Πόσο νερό; Τόσο ώστε να γίνει ένας παχύρευστος χυλός. Σαν παχύ μέλι δηλαδή. Δε μέτρησα πόσο νερό έβαλα ακριβώς, αλλά φαίνεται και στη φωτό η πυκνότητα του χυλού.

Προσθέτω το λάδι και το γάλα, ανακατεύω.
Λιώνω με το χέρι τα τυριά, τα ανακατεύω και αυτά.
Σε αυτό το σημείο αναρωτιέμαι αν θέλει μπέκιν. Τηλέφωνο στον Κωνσταντίνο:
-Θέλει μπέκιν;
-Πωωω...τώρα ξύπνησα....πίνω καφέ...
......
μπουρου μπουρου
.......
-Βρε Κωνσταντίνε τη δοκιμάζω και είναι πικρή!
-Λες να είναι μπαγιάτικο το αλέυρι;
-Και που να ξέρω βρε Κωνσταντινε; Ήμουν εκεί όταν το μάζευαν και το συσκεύαζαν;;;
Μία ώρα τηλέφωνο πάλι για μπούρου μπούρου.
Συμπέρασμα μετά από μια ώρα πάρλας: δε θέλει μπέκιν. Η μπατζίνα δε φουσκώνει. Πρέπει να μείνει λεπτή.
Ανάβω το φούρνο στους 200 βαθμούς.
Βουτυρώνω ένα πυρέξ (όχι λάδι καλύτερα για να μην κολλήσει) και το πασπαλίζω ελαφρά με λίγο αλεύρι.

Βάζω το μίγμα μέσα, βάζω λάδι από πάνω (επιβάλλεται), τη βάζω στο φούρνο, κάνω και το σταυρό μου να πετύχει και να τη φάμε.

Πώς και πόσο πρέπει να ψηθεί;
Ευτυχώς είχε αναλυθεί το θέμα σε προηγούμενο τηλεφώνημα και γλυτώσαμε το 2ο μπούρου-μπούρου.
"Η μπατζίνα όταν θα ψηθεί θα μαζέψει λίγο. Δεν πρέπει να γίνει σαν μπισκότα για σφεντόνα. Πρέπει να σου αρπάξει στις άκρες αλλά να μείνει μαλακή μέσα. Συνήθως δεν πετυχαίνει με την πρώτη". Τάδε έφη Κωνσταντίνος και όσο τα έφη αυτός τόσο με έζωναν εμένα τα φίδια ότι δε θα τη φάει κανείς...Μα τόσο δύσκολο πια; Χμμμμμ...
Την ψήνω τελικά γύρω στα 40 λεπτά.

Λεπτή ένα δάχτυλο, ωραία, δε θα φωνάζει ο σεφ (όπου σεφ ο Κων/νος).
Τρώμε ένα κομμάτι, πολύ καλό μας φάνηκε.
Φωτογραφίζω, του τη στέλνω. "Σ' αρέσει"; λέω του Κωνσταντίνου.
"Πωωωω τέλεια την πέτυχες" λέει. Φουσκώνω από περηφάνια εγώ!
Όχι θα μου γλύτωνε λέω μέσα μου...Τελικά δεν ήταν τόσο δύσκολο. Ίσα -ίσα.
Το πείραμα θα επαναληφθεί γιατί πέτυχε. Σας την προτείνω σα μια γρήγορη και νόστιμη λύση. Ξέχασα και το πιο σημαντικό: Την έφαγαν με μεγάλη ευχαρίστηση και τα παιδιά μου.

Στη μπατζίνα μπορούμε να προσθέσουμε και κολοκύθι -οπότε είναι κολοκυθομπατζίνα- όπως και άλλα υλικά.
Όλα τα αναλύσαμε όπως είδατε. Μερσί Κωνσταντίνε!

Καλή επιτυχία και καλή εβδομάδα!