Pages

Wednesday, September 16, 2009

Στο ληνό

Οι Ισπανοί έφυγαν, οι πρόβες στο χορευτικό σταματούν για να ξεκουραστούμε λιγάκι κι εγώ ελπίζω από σήμερα να βρω τους ρυθμούς μου, αφού σιδερώσω άπειρα ρούχα στιβαγμένα και παρατημένα λόγω των υποχρεώσεων. Ελπίζω από σήμερα επιτέλους να αρχίσω να βολτάρω στη μπλογκογειτονιά, ένα σπορ, που με μεγάλη δυσκολία κάνω τελευταία λόγω πολλών υποχρεώσεων. Μέσα στις πολλές υποχρεώσεις, δεν έλειπαν και κοινωνικά που προέκυπταν. Φίλοι που ήθελα να δω γιατί έφευγαν, η βάπτιση, η μάνα στην Πάτρα κλπ κλπ.

Την περασμένη Τρίτη, είχε κανονιστεί να πάω στην Ιωάννα για καφέ, αφού την επόμενη μέρα έφευγε. Παρόλο που κάθισε πάνω από μήνα στο νησί, καταφέραμε να βρεθούμε μόνο 2 φορές. Έτσι είναι στο νησί. Όσο χρόνο κι αν έχεις το καλοκαίρι, μετά από μια δεκάμηνη ησυχία, ξαφνικά, όλοι οι φίλοι έρχονται μαζί και όλοι φεύγουν μαζί... Κι εσύ, τρέχεις να προλάβεις να τους δεις όλους και να τους χορτάσεις...

Οδηγώντας προς τα κει και με τη μηχανή πάντα μαζί μου, ήλπιζα πως στη διαδρομή θα έβλεπα σταφίδες απλωμένες στ' αλώνια για να τις φωτογραφίσω. Είχα δει εδώ και μέρες σταφίδα απλωμένη, αλλά τη μία είχε πέσει ήδη ο ήλιος, την άλλη ήταν άνθρωποι εκεί και ντρεπόμουν, η σταφίδα δεν φωτογραφήθηκε. Ο καιρός της όμως περνούσε και πολύ χλωμό το έβλεπα να δω σταφίδες...Σκεφτόμουν όμως, ότι ίσως έβλεπα στης Ιωάννας, γνωρίζοντας την περιοχή που έμενε...

Φτάνοντας εκεί και πριν καλά-καλά παρκάρω, τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα μπροστά στην έκπληξη που με περίμενε. Αυτό ήταν ακόμα καλύτερο και από τη σταφίδα που περίμενα να δω. Στης Ιωάννας, είχαν τρυγήσει και πατούσαν σταφύλια στο λινό!
Βγήκα έξω, καλησπέρισα, αναφώνησα ένα "πωωωωωωωωωωωωω τι μου θύμισες τώρα..." και έβγαλα κατευθείαν τη μηχανή πριν πέσει ο ήλιος.

Στο μυαλό μου ήρθαν οι μνήμες της παιδικής μου ηλικίας, όπως έχω ξαναπεί εδώ, που στη γειτονιά μας, ο θείος μου πατούσε σταφύλια μαζί με τα μεγάλα ξαδέρφια μου, μέσα σε μια μεγάλη τετράγωνη στέρνα, σαν αυτή που έβλεπα μπροστά μου.

Η στέρνα, ζωντάνευε τις μέρες του τρύγου και όλα τα μεγάλα ξαδέρφια καλούνταν να βοηθήσουν στο πάτημα. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο, η στέρνα μετατρεπόταν στο σπίτι των παιδικών μας παιχνιδιών, στο ιδανικό μέρος για κρυφτό, στο μέρος που τα κορίτσια λέγαμε τα μυστικά μας...

Τα αδέρφια της Ιωάννας λοιπόν, πατούσαν σταφύλια. Η στέρνα, ή ληνό, όπως το λένε εδώ, είναι τετράγωνη και κεκλιμένη.


Ο αδερφός της, πατούσε μαύρα και άσπρα σταφύλια. Τα ανακάτευε πολλές φορές, έτσι ώστε να πατηθούν καλά και να πάρει όλο το πολύτιμο υγρό.


Το δάπεδο, έχει κλίση προς το κέντρο της μιας πλευράς, από όπου βγαίνει ο μούστος.






Έξω από το λινό, συγκεντρώνεται ο μουστος και από κει μεταφέρεται στα βαρέλια.


Εδώ βλέπετε μια ξύλινη τσιπουρία. Μέσα εδώ, μπαίνουν τα απομεινάρια από τα σταφύλια και στύβονται ακόμα περισσότερο.


Μέχρι το βράδυ παιδεύονταν και μέχρι που έφυγα...Ήπιαμε καφεδάκι με θέα το λινό και το πάτημα, είπαμε πολλά και διάφορα και δώσαμε ιντερνετικό ραντεβού πια...
Ιωάννα, το ποστάκι αφιερώνεται σε σένα, για το ωραίο απόγευμα που περάσαμε μαζί!




Τώρα, ελάτε μαζί μου για να σας δείξω τα κρασοχώρια του Ρήνου και να σας μιλήσω για ένα διαφορετικό είδος κρασιού...

25 comments:

  1. Ευχαριστούμε Κική μας που μας μετέφερες αυτές τις ωραίες αλλά ξεχασμένες εικόνες.

    ReplyDelete
  2. τι όμορφες φωτο είναι αυτές????
    σ ευχαριστούμε που τις μοιράστηκες μαζί μας.

    ReplyDelete
  3. Έλα και σε περιμένω να αναγνωρίσεις κάτι λουλούδια που δεν ξέρουμε τι είναι!

    ReplyDelete
  4. συγκινητικό:) και η νυχτερινή φωτό με το παιδάκι είναι καταπληκτική:)

    ReplyDelete
  5. Κική καλημέρα.
    Είστε τυχεροί,απ΄όλα έχετε και με όλα αυτά δίνετε νόημα στη ζωή σας.
    Εμείς εχουμε λίγα σταφύλια μόνο για φαγητό.Για να κάνουμε κρασί πρέπει να φέρουμε από άλλη πόλη .
    Προτιμούμε να αγοράζουμε κρασί έτοιμο.
    Φιλιά

    ReplyDelete
  6. Κική, πραγματικά σε ευχαριστούμε για τις τόσο ενδιαφέρουσες αναρτήσεις! Το βραβειάκι μου το αξίζεις και εσύ ΦΥΣΙΚΑ!

    ReplyDelete
  7. Deli,όμορφες εικόνες,που όσο πάνε ξεθωριάζουν!Είμαστε τυχερές,που μπορούμε ακόμη να τις βλέπουμε-λέω είμαστε,γιατίκι εδώ αυτό τον καιρό θ΄αρχίσει το πάτημα των σταφυλιών.
    Φιλιά!

    ReplyDelete
  8. "Περασμένα μεγαλεία διηγώντας τα να κλαίς".Και εμείς στο πατρικό είχαμε λινό και ερχόταν το μισό χωριό να πατήσει σταφύλια.Ευτυχώς,έχουμε κάτι φωτό, να μας θυμίζουν, οτι υπήρχε κάποτε ένας λινός στην αυλή μας,τί κρίμα... Η δε τσιπουριά, ευτυχώς βρίσκεται στο μουσείο του χωριού μου...

    ReplyDelete
  9. Λίλα, ευχαρίστησή μου!

    Ελευθερία, ευχαριστώ!

    Σοφία, δεν ξέρω τι είναι, αλλά έχω βάλει τους ανθρώπους μου να ψάχνουν! χαχα!

    Χαρτ, δεν είναι; Σου λέω έπαθα όταν είδα όλο το σκηνικό!

    Δήμητραμ, κάθε τόπος, εχει τα δικά του καλά. Εδώ το νησί, παράγει κρασί, σταφίδα, ελιές. Εσείς έχετε άλλα όμορφα πράγματα να μας δείξετε!

    Big mama, ευχαριστώ ΚΑΙ για το βραβειάκι!

    Ελένη, ναι. Είμαστε τυχερές. Να σου πω την αλήθεια, πίστευα ότι κανένας δεν πάταγε σταφύλια πια...

    Πανόπτη, καλέ! Η τσιπουρία που έχω βγάλει φωτό δική σου είναι; Φοβερή σύμπτωση!

    ReplyDelete
  10. Εξαιρετικές φωτογραφίες και ιστορικά σε πάνε σ' άλλες εποχές. Μπράβο βρε Κική, με κάτι τέτοιε είναι που αισθάνομαι ότι ακόμη δεν "ισοπεδώθηκαν" όλα. Να σαι καλά.

    ReplyDelete
  11. ναι Κική δική μου ΗΤΑΝ,ευτυχώς που είναι στο μουσείο,να την βλέπουν οι νεότεροι.Έεεεχω στίψει εκεί...

    ReplyDelete
  12. Ζηλεύω, θέλω κι εγώ να παρευρεθώ σε τρύγο και πάτημα σταφυλιών!!έλα όμως που έχω τρεις προσκλήσεις κι οι υποχρεώσεις οι υπόλοιπες δεν μ' αφήνουν. Ελπίζω στην τελευταία η οποία είναι για αρχές Οκτώβρη.
    Κική σε ευχαριστούμε για την τόσο ενδιαφέρουσα ανάρτηση και τις φωτογραφίες, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε κι όπως λέει κι η Πηνελόπη δεν έχουν όλα πια χαθεί κι ισοπεδωθεί!!

    ReplyDelete
  13. Τέλειες οι φωτογραφίες!Στις αρχές του μήνα τρυγήσαμε και εμείς το δικό κρασάμπελό στη Κρήτη! Βέβαια ο Μανώλης έβγαλε το μούστο με πιο σύγχρονα μέσα... αλλά ο παραδοσιακός νομίζω είναι ο καλύτερος αλλά και ο πιο κουραστικός! Φιλιά πολλά πολλά!

    ReplyDelete
  14. Η ομορφιά στο αποκορύφωμα της. Να' σαι καλά Κικί για την ωραία ανάρτηση που μοιράστηκες μαζί μας.

    ReplyDelete
  15. γαστεροπλήξSeptember 16, 2009 at 7:29 PM

    αυτα είναι τα τυχερά!!!
    απίθανη ανάρτηση, πανέμορφες εικόνες, θαρρείς βγαλμένες από άλλη εποχή, και επειδή έχω και μια τρέλα με την ορθογραφία αν και στο πληκτρολόγιο μου ξεφεύγουν μαργαριτάρια,
    ο λινός γράφεται μη ήτα
    ληνός

    ReplyDelete
  16. Με μετέφερες πολλά χρόνια πίσω! Εχω πολλά χρόνια να τύχω σε πατητήρι στην Κρήτη, όμορφες εικόνες, μισοξεχασμένες!

    ReplyDelete
  17. Πηνελόπη κι εγώ αυτό ένιωσα. Ότι δεν ισοπεδώθηκαν όλα... Ευχαριστώ!

    Πανόπτη, χαχα! Έεεεχεις στύψει εκεί! Κιλά και κιλά σταφύλια!

    Νατάσσα, μερσί!

    Ξανθή κι εγώ ευχαριστώ. Μη μου μιλάς για ελεύθερο χρόνο. Τον τελευταίο καιρό υπέφερα από την έλλειψή του!

    Πλεκτό εγκώμιο κάνατε κρασάκι; Καλόπιοτο!

    Λίνα, ευχαριστωωώ!

    Γαστεροπλήξ, να σου πω την αλήθεια, δεν τη γνώριζα καν τη λέξη. Νόμιζα πως ήταν τοπική εδώ. Εμείς τη λέγαμε στέρνα ή πατητήρι. Και φυσικά διορθώνω...

    Μπέττυ, όλοι γυρίσαμε πίσω νομίζω...Ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  18. Η λέξη είναι αρχαία, ληνοβάτης λεγόταν αυτός που πατούσε τα σταφύλια, ληνοπατώ ή ληνοβατώ το ρήμα, Ληναίος ήταν οπαδός του Διονύσου από εκεί το όνομα, αλλα και προσωνυμία του ίδιου του ΔΙΟΝΥΣΟΥ
    Ληναιώνας στην Αττική λεγόταν ο Ιανουάριος, αργότερα ονομάστηκε Γαμηλιών, ΛΗΝΑΙΑ ήταν γιορτή προς τιμήν του Βακχου που γινόταν εκείνον τον μήνα και ληνεύω ή ληναΐζω σημαίνει παίρνω μέρος στις γιορτές του Διονύσου εποχή που ανοίγαν τα κρασιά.

    ReplyDelete
  19. Εξαιρετικές φωτογραφίες!!!!!
    Τι τύχη να βρεθείτε όλοι στον ληνό! Και του χρόνου!!! :)

    ReplyDelete
  20. Καλέ, ο ληνός μας είναι αυτός;!!!Αναρωτιέμαι πότε πρόλαβες και τράβηξες όλες αυτές τις φωτογραφίες! Σε είδα μόνο μία δύο φορές να φωτογραφίζεις και ο φωτισμός δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Είσαι ταχύτατη! Δεν περίμενα οτι θα έβγαιναν τόσο ωραίες. Είσαι καταπληκτική!
    Εγώ και τα αδέρφια μου σε ευχαριστούμε για την αφιέρωση!

    Έχουμε δοκιμάσει και τον σύγχρονο τρόπο παρασκευής, αλλά είμαστε αθεράπευτα παραδοσιακοί και ρομαντικοί και προτιμούμε να πίνουμε το κρασάκι του ληνού μας, παρά το ''αλλοτριωμένο προϊόν'' της μηχανής. Μόλις γίνει το κρασί, θα είσαι από τους πρώτους που θα το δοκιμάσουν.
    Η συγκεκριμένη τσιπουρία, βρίσκεται στο σπίτι μας πάνω από πενήντα χρόνια.
    Η φωτογραφία με την Διονυσία μου, είναι πράγματι εμπνευσμένη: Το παιδί που παρακολουθεί! Πολλοί οι συνειρμοί για το μέλλον της παράδοσης!

    Για τον τρύγο και το άπλωμα της σταφίδας, κλείνουμε ραντεβού από τώρα για το επόμενο καλοκαίρι. Καλά να είμαστε...
    Φιλιά Πολλά, σε ευχαριστώ και πάλι. Είναι εξαιρετικές φωτογραφίες!!!

    ReplyDelete
  21. Γαστεροπλήξ! Wow! Κανονική διατριβή!

    Δέσποινα ναι! Ήμουν τυχερή!

    Ιωάννα, περίμενα να μπεις να δεις την έκπληξη. Ελπίζω να μην πειράζει που έβαλα πισώπλατα τα αδέρφια. Προσπάθησα να είμαι διακριτική. Κι εμένα μου αρέσει που το φτιάχνετε παραδοσιακά!
    Θα σου στείλω τις φωτό να τις έχεις! Ευχαριστώ!

    ReplyDelete
  22. Λινό;! Δεν το ήξερα αυτό!

    ReplyDelete
  23. Τι ωραία να ζεις σ'ένα τέτοιο μέρος... Το μόν που με στεναχώρησε στην ανάρτησή σου είναι που μου θύνησες ότι κι εγώ εχω σίδερο να κάνω... Φιλιά Κική μου!

    ReplyDelete
  24. Κωνσταντίνε, δεν ήξερες το χώρο ή τη λέξη;

    Μαρία, μη μου θυμίζεις το σίδερο! Ακόμα σιδερώνω! χαχα!

    ReplyDelete