Γλυκό κουταλιού σταφύλι φράουλα

Σε ποιον δεν αρέσει το σταφυλάκι γλυκό; Για να δω χεράκια! Εμένα μου αρέσει πολύ! Συνοδεύει το γιαουρτάκι μου το χειμώνα. Η σουλτανίνα γίνεται υπέροχο γλυκό και δεν έχει παίδεμα. Αλλά και η νοστιμιά της φραουλίτσας, σε αποζημιώνει για τον κόπο της...

Γλυκό σταφύλι φράουλα 

Τι θα χρειαστούμε: 

1,5 κιλό σταφύλι
1 κιλό ζάχαρη
2-3 φυλλαράκια αρμπαρόριζα
2 κούπες νερό
χυμός ενός λεμονιού
πολλή υπομονή για τις 2 ώρες καθάρισμα

Εκτέλεση 

Πλένουμε και βγάζουμε τις ρόγες από το τσαμπί τους.
Καθαρίζουμε με τσιμπιδάκι τα κουκούτσια από τις ρόγες.
Αν θέλετε, καθαρίζετε και τη φλούδα. Εγώ δεν το κάνω.
Τις αφήνουμε σε νερό με το χυμό λεμονιού, για να γίνουν τραγανές.
Βράζουμε το νερό με τη ζάχαρη για 5 λεπτά.
Μετά, προσθέτουμε το σταφύλι και το αφήνουμε να βράσει κι αυτό για άλλα 10 λεπτά.
Αποσύρουμε από τη φωτιά και το αφήνουμε να σταθεί για ένα 24ωρο.
Την επόμενη μέρα, ξαναβράζουμε για 10 λεπτά, μέχρι να δέσει το σιρόπι.
Τέλος, προσθέτουμε την αρμπαρόριζα, να πάρει μια βράση μαζί.
Φυλάμε σε καθαρά βάζα.

Κοτόπουλο γλυκόξυνο με σουσάμι

Το φαγητό που έκανα το Δεκαπενταύγουστο. Δεν έχω παράπονο όμως! Έχω επαιδεύσει μικρούς και μεγάλους, από παιδιά μέχρι ηλικιωμένους να δοκιμάζουν νέες γεύσεις! Όχι παίζουμε! Όχι μόνο το δοκίμασαν, αλλά τους άρεσε πολύ! Τα υλικά ελάχιστα όπως θα δείτε. Εύκολο, γρήγορο, νόστιμο. Θέλουμε τίποτα άλλο;

 

Κοτόπουλο γλυκόξυνο με σουσάμι 

Υλικά 

3 μισά φιλέτα κοτόπουλου (700 γρ. περίπου)
5 κ. σ. σόγια σως
4 κ. σ. μέλι
5 κ. σ. μπαλσάμικο
1 κ. σ. σουσάμι άσπρο
½ κ. σ. σουσάμι μαύρο (προαιρετικά)
3 κ. σ. σησαμέλαιο ή ελαιόλαδο

Εκτέλεση 

Πλένουμε και τεμαχίζουμε το κοτόπουλο σε μεγάλες μπουκιές.
Αφήνουμε στην άκρη να σουρώσει σε σουρωτήρι.
Βάζουμε σε αντικολλητικό τηγάνι το άσπρο σουσάμι και το γυρίζουμε για λίγα λεπτά, μέχρι να ξανθύνει.
Λίγο πριν το βγάλουμε, προσθέτουμε και το μαύρο σουσάμι και το γυρίζουμε και αυτό μια-δυο φορές. Δεν χρειάζεται να το βάλουμε από την αρχή.
Αδειάζουμε τα σουσάμια σε ένα πιάτο και τα αφήνουμε στην άκρη.

Μέσα στο αντικολλητικό τηγάνι, βάζουμε το σησαμέλαιο να ζεσταθεί.
Προσθέτουμε το κοτόπουλο και το γυρίζουμε για 5 λεπτά να ασπρίσει και να πάρει χρώμα. Προσθέτουμε ½ ποτήρι νερού νερό και αφήνουμε να βράσει για 10 λεπτά.
Στο μεταξύ, ετοιμάζουμε τη σάλτσα.
Μέσα σε ένα μπωλάκι, ανακατεύουμε το μέλι, τη σόγια σως και 4 κ. σ. μπαλσάμικο (κρατάμε τη μία).
Μετά από 10 λεπτά, που το κοτόπουλο έχει σχεδόν πιει το νερό, ρίχνουμε τη σάλτσα και το σουσάμι. Αφήνουμε να βράσουν όλα μαζί για 5 λεπτά.
Μετά από 5 λεπτά αποσύρουμε, προσθέτουμε την τελευταία κουταλιά μπαλσάμικο και σερβίρουμε.

Tip: Μην βάλετε το μαύρο σουσάμι από την αρχή στο τηγάνι, γιατί σκάει σαν ποπ κορν!

Μην βάλετε καθόλου αλάτι στο φαγητό, γιατί η σάλτσα σόγιας είναι πολύ αλμυρή. Το ξύδι εξατμίζεται καθώς βράζει.

Προσθέτουμε την τελευταία κουταλιά μπαλσάμικο στο τέλος, για να είναι έντονη η ξινή γεύση.

Αν δεν σωταριστεί σωστά το κοτόπουλο, μπορεί να σας κάνει αφρούς και ασπρίλες. Αν γίνει αυτό, δεν θα έχει ωραία εμφάνιση. Οπότε, αν συμβεί, ξεπλύνετε το κοτόπουλο σε σουρωτήρι πριν βάλετε τη σάλτσα. Υπ' όψιν ότι έτσι βέβαια, φεύγουν βιταμίνες κλπ.

Καλή εβδομάδα!

Φυτούρα ή φριτούρα: το τραταμέντο για το πανηγύρι τ' Αγίου μας

Η φυτούρα (ή φριτούρα κατά το λεξικό του Λεωνίδα Ζώη), είναι ένα τοπικό γλυκό που υπάρχει σε όλα τα πανηγύρια της Ζακύνθου, και που μέχρι πρόσφατα ουδεμία εντύπωση μου έκανε να φάω ή να μάθω να φτιάχνω.

 

Κάθε φορά που ανακαλύπτω ότι ένα γλυκό δεν μου αρέσει, κάνω μεγάλες χαρές...Ξέρεις τι είναι να είσαι γλυκατζού και να σβήνεις ένα γλυκό από τη λίστα; Μεγάλη υπόθεση!

Η φυτούρα, δεν είναι τίποτα άλλο από μια πηχτή κρέμα που φτιάχνεται από σιμιγδάλι και νερό. Στη συνέχεια καλουπώνεται σε ταψί, κρυώνει, κόβεται σε μπακλαβαδωτά κομμάτια, τηγανίζεται και πασπαλίζεται με κανελλοζάχαρη.

Όταν πρωτοείχα δοκιμάσει φυτούρα, δεν μου είχε κάνει ΚΑΜΙΑ εντύπωση. Οκ. Άντε να μου άρεσε λίιιιιγο η εξωτερική κρούστα που είχε με την κανέλλα και τη ζάχαρη. Ήταν φανερό. Όλη η ιστορία που άξιζε, ήταν εκείνη η εξωτερική χρυσοκάστανη κρούστα. Μέσα δεν μου έλεγε τίποτα...Μπα...Κάτι που δεν έχω αδυναμία στα γλυκά που τηγανίζονται, κάτι το εσωτερικό ψιλοάγευστο μέρος, το αποφάσισα: αυτό το γλυκό δεν ήταν για μένα!

Όλα αυτά, μέχρι πριν από λίγο καιρό....
Όλα αυτά τα χρόνια, βλέποντας και μελετώντας εμφανισιακά τη φυτούρα, είχα μια και μόνη απορία...Μα γιατί δεν την κάνουν πιο λεπτή, έτσι ώστε να τηγανίζεται μεν απ' έξω, αλλά να μην υπάρχει και πολύ ατηγάνηστο εσωτερικό μέρος; Όλο είχα κατά νου να φτιάξω στο σπίτι και να την κάνω λεπτή. Όχι όπως την πουλούσαν έξω. Μα όλο το άφηνα για το μέλλον.

Κι εκεί που δεν έτρωγα φυτούρα, ή εστω έτρωγα μόνο το εξωτερικό μέρος καμιά φορά άμα τύχαινε, βρισκόμαστε πέρυσι με παρέα κοντά στον Άγιο και η παρέα θέλει φυτούρες. Ο Θανάσης, master of foodlovers, αναλαμβάνει να παραγγείλει. Και καθώς παραγγέλνει, τι λέει το άτομο στον πωλητή; "Κόψε τις στη μέση και τηγάνισέ τις και εσωτερικά"!

Πωωωωωωωωωωω! Τι είχε πει το άτομο;;; Αυτό ήταν! Αυτός ήταν ο σωστός τρόπος για να γίνει μια φυτούρα στα μέτρα μου! Η μισή σε πάχος, έτσι ώστε το εσωτερικό μέρος να είναι λίγο και να δένει με την εξωτερική κρούστα! Φυσικά, σε όσους αρέσει το εσωτερικό σιμιγδαλένιο μέρος, θα λένε ότι είμαι τρελή, αλλά έτσι μου αρέσει εμένα η φυτούρα! Πάει και τέλειωσε!

Και καλά...Αναρωτιόμουν μετά. Μπορείς να πάρεις φυτούρα κατά παραγγελία;;; Βρε τι μαθαίνει ο άνθρωπος μετά από εικοσιτόσα χρόνια εδώ!

Έκτοτε, τρώω φυτούρα κάθε φορά που πάω σε πανηγύρι...Με παραγγελία να κοπεί στη μέση. Πολλές φορές την παίρνω και την κρατάω για το πρωινό της επόμενης μέρας. Κρύα μεν, νόστιμη δε!

Η φυτούρα έχει λόγο που γίνεται παχιά. Πρέπει ο φυτουρατζής (πού το βρήκα τον όρο;), να μπορεί να την πιάσει με το πηρούνι (ή με τη λαβίδα), να τη γυρίσει από την άλλη πλευρά και να τηγανίσει ελαφρώς και τα πλαϊνά της. Όλα αυτά, χωρίς να διαλυθεί. Άρα, αν δεν είναι παχιά, πώς θα σταθεί; Όχι όμως η δική μου....Η δική μου θα γίνει λεπτή, με τέτοιο πάχος που να μπορέσει να σταθεί μεν και να ερωτοτροπήσει με το καυτό λάδι στο τηγάνι, αλλά όχι τόσο παχιά που να μην μου αρέσει. Θα τη φέρω στα μέτρα μου! Θα τη φτιάξω, θα περιμένει νωχελικά στο ταψί να παγώσει, μέχρι να συναντήσει την καυτή αγκαλιά του λαδιού γύρω από το λευκό κορμί της και να γίνει χρυσοκάστανη! Παρασύσρθηκα;  Μα το καλό φαγητό είναι έρωτας σκέτος! Ή μήπως όχι;

Φυτούρα ζακυνθινή

προσαρμοσμένη από το βιβλίο της Μαρίας Φιορεντίνου "Παραδοσιακή ζακυνθινή κουζίνα"

υλικά για 10 κομμάτια
250 γρ. χοντρό σιμιγδάλι
750 ml νερό
1 γερή πρέζα αλάτι
κανέλλα
ζάχαρη
λάδι για το τηγάνι (προτίμησα αραβοσιτέλαιο για να μη βαρύνει το αποτέλεσμα)

Εκτέλεση

Βάζουμε το νερό και το αλάτι σε κατσαρόλα να κάψει.
Όταν κάψει, ρίχνουμε το σιμιγδάλι και ανακατεύουμε συνεχώς με ξύλινη κουτάλα.
Με το που θα πάρει βράση το νερό, η κρέμα μας θα πήξει.
Ανακατεύουμε συνεχώς, μέχρι η κρέμα να αρχίσει να ξεκολλάει από την κατσαρόλα, όπως όταν κάνουμε χαλβά. Είναι χαρακτηριστικό, ότι όπως θα ανακατεύουμε, όταν θα είναι έτοιμη, η κουτάλα πίσω της θα αφήνει αυλάκια.
Λαδώνουμε ελαφρώς ένα ταψάκι τετράγωνο 20x20 εκ. περίπου και ρίχνουμε μέσα την κρέμα (για να καλύψετε ένα συνηθισμένο μακρόστενο πυρέξ, θέλει τα διπλάσια υλικά. Με αυτά κάλυψα το μισό).
Με τη βοήθεια της ανάποδης ενός κουταλιού που το βρέχουμε περιοδικά, στρώνουμε την κρέμα.
Την αφήνουμε να κρυώσει και να σταθεροποιηθεί εντελώς, για αρκετές ώρες. Όχι όμως τόσες πολλές, που να αρχίσει να σκάει και να σκληραίνει η επιφάνεια. Στη φωτό φαίνεται ότι το έπαθα αυτό, επειδή το άφησα πάνω από 12ωρο. Στο βιβλίο συστήνει 12 ώρες να μείνει, αλλά πιστεύω ότι μπορεί άνετα να σταθεροποιηθεί σε λιγότερες. Εγώ δεν προλάβαινα να τις τελειώσω την ίδια μέρα και έτσι έμειναν για την επόμενη, οπότε έσκασε από πάνω.  Η επιφάνεια λοιπόν δεν πρέπει να είναι έτσι....

Αλλά έτσι....

Κόβουμε τις φυτούρες σε μπακλαβαδωτά κομμάτια. 
Βάζουμε λίγο λάδι σε αντικολλητικό τηγάνι να ζεσταθεί. Αφού ζεσταθεί, βάζουμε τισ φυτούρες και χαμηλώνουμε λίγο τη φωτιά.
Τηγανίζουμε για 5-6 λεπτά από την κάθε πλευρά, ή όσο χεριάζεται για να κάνει μια χρυσοκάστανη κρούστα. Όταν έχουν τηγανιστεί και από τις δύο πλευρές, γυρίζουμε στα πλαϊνά το γλυκό να τηγανιστεί ελάχιστα κι εκεί.
Σερβίρουμε ζεστές με ζάχαρη και κανέλλα.

υγ. Περιττό να σας πω, ότι όταν εδώ και πολλά χρόνια είχα διαβάσει κάπου τη συνταγή, άσχετη από φυτούρες, έλεγα πως κάπου υπάρχει λάθος. Δεν μου ερχόταν καλά ότι όλη όλη η διαδικασία ήταν αυτή η παχιά κρέμα. Πού είναι το ψήσιμο; έλεγα; κάτι λάθος υπάρχει! Κι όμως...Είναι μόνο αυτή η κρέμα, η οποία πρέπει να είναι πυκνή για να μπορεί να κοπεί και να πιαστεί με πηρούνι χωρίς να διαλύεται αφού κρυώσει.

Σήμερα γιορτάζουμε στη Ζάκυνθο τη μεταφορά του Σκηνώματος του Αγίου Διονυσίου από τα Στροφάδια στο νησί μας. Μεγάλη γιορτή για τον τόπο μας.
Χρόνια πολλά σε όλους και ιδιαίτερα στους ζακυνθινούς που δεν είναι στο νησί! Το ποστ αυτό, αφιερώνεται σ' αυτούς, μια και οι φυτούρες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της παράδοσης και των πανηγυριών μας.

Φαγητό στα Ξύγκια και πολύτιμα δώρα από μακριά!

Τα καλά πράγματα πρέπει να λέγονται. Και επειδή δεν λέω κάτι αν δεν το πιστεύω, όπως επίσης υποστηρίζω κάτι αν το θαυμάζω, δεν μπορώ να μην σας δείξω τι φάγαμε στην ταβέρνα Ξύγκια, στα βόρειοδυτικά της Ζακύνθου. Όπως φαίνεται από την πρώτη φωτό, τους παίρνω τη μπουκιά από το στόμα προκειμένου να μην ξεχάσω να τα φωτογραφίσω όπως έπαθα τις προάλλες. Η ταβέρνα του Σπύρου Τσουκαλά δεν χρειάζεται διαφήμιση. Είναι παλιά, έχει καλό όνομα, πολύ καλό φαγητό και πρώτες ύλες και καλές τιμές. Δεν φωτογράφισα ορεκτικά και σαλάτες, ούτε το γλυκό που μας κέρασαν. Όλα αυτά, 15 ευρώ το άτομο περίπου.

Χοιρινό φούρνου

Οι ψητές γαριδούλες μου

Ψητά καλαμαράκια

Μουσακάς

Μπιφτέκι

Χοιρινή κλασίκ

Γαριδομακαρονάδα

Συνήθως δεν δείχνω τα δώρα που έρχονται κατά καιρούς. Ετούτα εδώ όμως έρχονται από ένα ιδιαίτερο μέρος και είναι από τα ασυνήθιστα, επειδή δύσκολα θα μπορούσα να τα βρω εδώ!

Ο Θοδωρής βρέθηκε στην πόλη που γεννήθηκε, τα Γρεβενά. Την πόλη των μανιταριών! Όσες μέρες ήταν εκεί του έλεγα: Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου...Πήγαινε βρες τη Δήμητρα Βέργου (γνωρίζονται από παλιά) και δώσε της χαιρετίσματα! Έχουμε μιλήσει ήδη δύο φορές στο τηλέφωνο και μου απαριθμεί τα καλούδια που έχει η υπαίθρια αγορά. Έχει κράνα! Και φακές! Και πάπρικα! Και είναι μια φανταστική γιαγιά που πουλάει διάφορα! Τι θες; Να πας να βρεις τη Δήμητρα θέλω! Χτυπάει για 3η φορά το τηλέφωνο. Τι να θέλει να μου πει πάλι; αναρωτιέμαι...Το σηκώνω και ακούω τη φωνή της Δήμητρας από το κινητό του! Ήρθε ένας και με φωτογράφιζε στην κουζίνα, μου λέει! Ήμουν έτοιμη να τον βρίσω, μέχρι που είπε ότι έρχεται από Ζάκυνθο! χαχα!

Ο Θοδωρής γύρισε και έφερε καλούδια για μένα από τη Δήμητρα και από τον ίδιο. Ιδού!

Παστελάκι χειροποίητο με σιρόπι από γλυκό κουταλιού μανιτάρι!

Γλυκό κουταλιού μανιτάρι και βραχάκια, όλα χειροποίητα από τη Δήμητρα.

Τα μανιτάρια εκεί, είναι η ζωή τους. Τόσο που τα απεικονίζουν ακόμα και πάνω σε κεντήματα!

Τέλος, ένα άλλο πολύτιμο δώρο μου έφερε ο Θοδωρής (μαζί με άλλα). Κράνα! Μια φορά η φίλη μου η Ιφιγένεια, μου έφερε κράνα από την Κατερίνη μέσα σε μπουκάλι, μισοφτιαγμένο λικέρ. Εδώ θα το αποτελείωνα. Το άφησα στον ήλιο στο μπαλκόνι μου και μια ωραία ημέρα που είχε τρελό αέρα, πράγμα σπάνιο για την πλευρά του σπιτιού που το είχα, το αποτελείωσα γενικώς και ειδικώς... Μπουκάλα και κράνα είχαν γίνει μάζα μία πάνω στο μπαλκόνι μου. Πάει το λικεράκι!
Έτσι, τώρα έχω 2η ευκαιρία για λικεράκι. Ένα μικρό μέρος έγινε ήδη μαρμελάδα. Τα υπόλοιπα, λιάζονται στο μπαλκόνι ήδη, σε γυάλα και όχι σε μπουκάλι!

Δήμητρα, Θοδωρή, σας ευχαριστώ για τα καλούδια!

"Τσιζκέικ" γιαουρτιού χωρίς τυρί

Κάθε χρόνο της Παναγίας θεωρώ ότι έχω φτιάξει αρκετό φαγητό για το μεσημεριανό και γλυκά για όσους περάσουν το βράδυ από το σπίτι μας. Και κάθε χρόνο της Παναγίας το μεσημέρι, με πιάνει πανικός, ότι τα γλυκά μου δεν θα φτάσουν το βράδυ! Όχι γιατί δεν είναι αρκετά, αλλά γιατί οι φίλοι μας, επειδή ξέρουν ότι ασχολούμαι με το ... άθλημα, θέλουν να τα δοκιμάσουν όλα!

Οπότε, κάθε χρόνο το μεσημέρι, σκέφτομαι τι να φτιάξω ακόμα. Κοίταξα στο ψυγείο τι υλικά έχω και αποφάσισα να κάνω ένα τσιζκέικ, χωρίς τυρί! Άρα, ένα γιαουρτογλυκό σε βάση μπισκοτένια! Τολμώ να το χαρακτηρίσω light, αφού δεν έχει τόσο παχυντικά υλικά. Αν αντικαταστήσετε το βούτυρο/μαργαρίνη με μαργαρίνη light και τα μπισκότα digestive με digestive χωρίς ζάχαρη, τότε σίγουρα γίνεται light. Τα φρούτα του δάσους που χρησιμοποίησα, είναι πολύ ξινά, οπότε έβαλα 4 κ. σ. ζάχαρη. Αν χρησιμοποιήσετε άλλα φρούτα πιο γλυκά, μπορείτε να βάλετε πολύ λιγότερη! Οπότε...Φάτε το χωρίς τύψεις!

Σε όσους αρέσουν τα τσιζκέικς, θα απογοητευτούν. Δεν μοιάζει με τσιζκέικ! Σε όσους αρέσουν τα γλυκά με γιαούρτι, θα το ευχαριστηθούν! Η γιαουρτένια στρώση, γίνεται ζελεδένια. Αν θέλετε να είναι πιο απαλή, μπορείτε να μειώσετε λίγο τη ζελατίνη. Την επόμενη φορά, σίγουρα θα χρησιμοποιήσω σκόνη ζελατίνη, η οποία κατά τη γνώμη μου είναι πιο εύχρηστη από τα φύλλα. Έτσι κι αλλιώς δεν συμπαθώ τα φύλλα ζελατίνης. Εδώ, απλά τα είχα και πειραματίστηκα!

Πάμε;

"Τσιζκέικ" γιαουρτιού χωρίς τυρί

Υλικά

για τη βάση

170 γρ. μπισκότα digestive τριμμένα
1 κ. γ. τζίντζερ σκόνη
½ κ. γ. κανέλλα σκόνη
50 γρ. μαργαρίνη λιωμένη

για τη βάση γιαουρτιού

500 γρ. γιαούρτι 1,5 % λιπαρά (τέτοιο χρησιμοποίησα)
2 κ. σ. άχνη ζάχαρη
χυμό 1 μέτριου λεμονιού
7 φύλλα ζελατίνας
κρύο νερό
4 κ. σ. καυτό νερό

για την επικάλυψη

1 κούπα φρούτα του δάσους κατεψυγμένα (ή φρέσκα ή μαρμελάδα)
2 κ. σ. νερό
4 κ. σ. ζάχαρη
1 ½ κ. γ. ζελατίνη σκόνη

Εκτέλεση

Τρίβουμε τα μπισκότα σε μπλέντερ και τα ανακατεύουμε με το τζίντζερ και την κανέλλα.
Λιώνουμε τη μαργαρίνη και την ανακατεύουμε καλά με τα τρίματα των μπισκότων.
Τα στρώνουμε σε βάση τούρτας με τσέρκι 26 εκ.
Βάζουμε το γιαούρτι σε μπωλ και το ανακατεύουμε με τη ζάχαρη να γίνει λείο και απαλό.
Βάζουμε τα φύλλα ζελατίνας σε μπωλ με νερό παγωμένο να τα καλύπτει για 10 λεπτά.
Μετά τα στύβουμε και ρίχνουμε 4 κ. σ. καυτό νερό.
Ανακατεύουμε να λιώσει η ζελατίνη.
Όταν λιώσει, ρίχνουμε μέρος από το γιαούρτι μέσα στη ζελατίνη, έτσι ώστε να ενοποιηθεί το μίγμα. Ρίχνουμε όσο γιαούρτι μπορούμε ή χωράει το μπωλ. Αν δεν το χωράει όλο, μεταφέρουμε το μίγμα της ζελατίνης στο μπωλ του γιαουρτιού. Αν κάνετε το ανάποδο στην αρχή (ζεστή ζελατίνη σε κρύο γιαούρτι, υπάρχει πιθανότητα να πήξει το ζελέ.
Ρίχνουμε και το χυμό λεμονιού και ανακατεύουμε. Δοκιμάστε αν θέλετε περισσότερη ζάχαρη ή λεμόνι. Μπορείτε να προσθέσετε και ξύσμα λεμονιού.

Βάζουμε το γλυκό στο ψυγείο να κρυώσει τουλάχιστον για 3 ώρες.

Σε μεταλλικό σκεύος βάζουμε τα φρούτα του δάσους με τη ζάχαρη να βράσουν για 15 λεπτά. Ξαφρίζουμε αν χρειάζεται. Μουσκεύουμε τη σκόνη ζελατίνης σε λίγο παγωμένο νερό.
Αφού φουσκώσει, βάζουμε λίγο σιρόπι από τα φρούτα και το ανακατεύουμε με τη ζελατίνη να αραιώσει.
Ρίχνουμε τη ζελατίνη στα φρούτα όπως είναι καυτά και ανακατεύουμε καλά.
Αφήνουμε το μίγμα να κρυώσει και το προσθέτουμε στο τζισκέικ.
Ξαναβάζουμε στο ψυγείο  μέχρι να πήξει η σάλτσα και σερβίρουμε όταν θελήσουμε.

Τips:
Αν -παρόλο που προσέξατε- το γιαούρτι παρουσιάσει κομμάτια ζελατίνης, περάστε όλο το μίγμα γιαουρτιού από σίτα και επιμένετε να περάσει και η ζελατίνη.

Αντί για κατεψυγμένα φρούτα του δάσους (εδώ δεν υπάρχουν ούτε για αστείο, αλλά κάποια φορά, έφερε γνωστό σμ και αγόρασα...), μπορείτε να αντικαταστήσετε με φρέσκα φρούτα εποχής (φράουλες, κεράσια, βατόμουρα κλπ). Μπορείτε επίσης να βάλετε μαρμελάδα την οποία μπορείτε να πήξετε με λίγο κορν φλάουρ. Αν δεν έχετε σκόνη ζελατίνης επίσης μπορείτε να χρησιμοποιήσετε κορν φλάουρ για να δέσετε τα φρούτα. Και στις 2 περιπτώσεις, να ξέρετε ότι το μίγμα μπορεί να βγει λίγο θολό εξαιτίας του κορν φλάουρ. 

Το γλυκό δεν μοιάζει σαν τα κλασικά τσιζκέικ. Μοιάζει περισσότερο με ζελέ γιαουρτιού σε μπισκοτένια βάση. Όσι δεν αγαπάτε το τυρί στο τσιζκέικ, θα σας αρέσει. Οι υπόλοιποι που θέλετε τυρί, δοκιμάστε καλύτερα το σοκολατένιο τσιζκέικ!

Καλή εβδομάδα!

Στην ταβέρνα Πόρτο Λιμνιώνας

Πριν λίγες μέρες, βρέθηκα στην ταβέρνα Πόρτο Λιμνιώνας. Ήθελα να φωτογραφίσω αυτά που θα φάμε και τελικά από την πείνα μας, το ξέχασα! Δεν πειράζει όμως, γιατί εκείνο που ήθελα να σας πω, δεν είναι τόσο για το καλό φαγητό της και τις καλές τιμές της, όσο για το μεράκι των ανθρώπων που την έχουν και πώς η ελπίδα δίνει κουράγιο και δύναμη στον άνθρωπο.

Οταν προωτοείχαμε πάει στο Λιμνιώνα (και δεν είναι πολλλάαααα χρόνια πίσω), μου κόπηκε η αναπνοή από την ομορφιά. Ένιωσα να κρατάω την αναπνοή μου την ώρα που αντίκρισα αυτό που η φύση είχε απλόχερα χαρίσει σε αυτό το σημείο. Καθώς φτάνεις, (είναι κοντά στο χωριό Άγιος Λέοντας στα δυτικά του νησιού), εκείνο που βλέπεις δεξιά, είναι το γνωστό άγριο τοπίο με τα κοφτερά και απόκρυμνα βράχια που σμιλεύει το Ιόνιο Πέλαγος, (ίδιο σκηνικό όπως και στο Πόρτο Ρόξα). Θέα που σε γεμίζει δέος. Τίποτα δεν σου δίνει να καταλάβεις την ομορφιά που κρύβεται από την αριστερή πλευρά. Πλησιάζοντας τότε αριστερά, ήταν που μου κόπηκε η αναπνοή από την ομορφιά του τοπίου. Βράχοι που κατέβαιναν μέχρι τη θάλασσα, η οποία εισχωρούσε ανάμεσα από τα βράχια και έφτιαχνε έναν φυσικό όρμο. Διάσπαρτα δέντρα χάριζαν φυσική σκιά. Για να μπεις στη θάλασσα, πρέπει να βουτήξεις ή να συρθείς καθιστός απαλά. Έχεις να κάνεις με μια φυσική πισίνα!

Το μέρος είναι ιδανικό για βουτιές. Φωτό πολλές μπορείτε να δείτε στο άλλο μου μπλογκ, που κατά καιρούς τραβάω αφού δεν το χορταίνω!

Εκεί μπορείτε να δείτε την ομορφιά των χρωμάτων του Ιονίου. Εκεί και σε όλη τη βόρεια-δυτική Ζάκυνθο (για μένα τα ομορφότερα μέρα είναι εκεί), μπορείς να θαυμάσεις το γαλάζιο του Ιονίου, όπως εκείνο το μαγικό γαλάζιο των Γαλάζιων Σπηλιών, το οποίο γίνεται βαθύ μπλε, τυρκουάζ ή πράσινο, ανάλογα με το βυθό και τα παιχνιδίσματα του Ήλιου. Μα δείτε χρώμα. Δεν είναι υπέροχο;;;

Αυτό λοιπόν το υπέροχο μέρος, πέρυσι τον Αύγουστο καιγόταν για ώρες ατέλειωτες... Σας χάλασα; Εμείς να δείτε πως είχαμε χαλαστεί ακούγοντας την είδηση. Λες κι ήταν χτες, θυμάμαι με πόση αγωνία η Τίνα έγραφε ότι η φωτιά έχει φτάσει μέχρι το Λιμνιώνα και η ταβέρνα ίσως δεν υπάρχει πια. Φαντάζεστε την αγωνία αυτών των ανθρώπων για τα υπάρχοντά τους; Για τους κόπους τους; Για τον τόπο τους;

Ο Λιμνιώνας είναι σε έρημη περιοχή, χωρίς πολλά σπίτια. Στη διαδρομή για να φτάσουμε φέτος, βλέπαμε αυτό που είχε αφήσει πέρυσι πίσω της η φωτιά...Πίκρα...Θλίψη... Ποιο μυαλό και ποιο χέρι κάνει αυτό το έγκλημα κάθε χρόνο;



Πέρυσι, μετά τη φωτιά, δεν ξαναπήγα άλλο. Φοβόμουνα τι θα αντικρίσω. Βουλιάζει η ψυχή μου όταν βλέπω τα καμένα γύρω μου...Όταν έσβησε η φωτιά, μάθαμε ότι η ταβέρνα γλύτωσε. Όχι όμως και τα δέντρα γύρω της. Ευτυχώς όχι όλα... Τα σημάδια που άφησε πίσω της είναι εμφανή, όπως αυτό το μισοκαμένο δέντρο.

Όταν βλέπεις εικόνες σαν αυτές, θλίβεσαι...

Όμως ο άνθρωπος, κρύβει μεγάλη δύναμη κι ελπίδα μέσα του... Τα δύο αδέρφια, Αντρέας και Γιάννης Ζώντος, καθάρισαν το μέρος, δούλεψαν όλο το χειμώνα για να ξαναγίνει το Πόρτο Λιμνιώνας όπως ήταν. Και έγινε ακόμα καλύτερο αν εξαιρέσεις αυτά που λείπουν και που δύσκολα θα ξαναγίνουν. Τον περιποιήθηκαν, έβαλαν ομπρέλες και καθίσματα από υλικά που δένουν με το περιβάλλον και ο Λιμνιώνας έγινε πάλι κούκλος!

Έτσι, απολαύσαμε και φέτος το φαγητό μας, με θέα το Ιόνιο Πέλαγος. Πλήρες γεύμα, σαλάτα, ορεκτικά, μπύρες κλπ, με 14 ευρώ το άτομο.

Στη διαδρομή για πίσω, περάσαμε από το μέρος που κάηκε φέτος. Εδώ, ήταν ακόμα η στάχτη. Πάλι πίκρα. Πάλι θλίψη....

Για να μην σας αφήσω με πικρή εικόνα, σας γλυκαίνω με αυτό που μας κέρασαν, το μοναδικό έδεσμα που θυμήθηκα να φωτογραφήσω: γιαούρτι με γλυκό κουταλιού πορτοκάλι και γλυκό ταψιού φρυγανιά.

Αν βρεθείτε στη Ζάκυνθο, μην σταθείτε μόνο στα τουριστικά μέρη! Εξερευνήστε τη Βόρεια Ζάκυνθο, τη Δυτική. Ψάξτε τη. Είναι όλο φυσικές ομορφιές!

Γλυκό κουταλιού σαμπούκος (ή ζαμπούκος, αφροξυλιά ή κουφοξυλιά)

Τα ωραία πράγματα στη ζωή, δεν είναι πράγματα! Έτσι λέει ο λαός. Ένα "πράγμα" λοιπόν που έχω χαρεί μέσα από το blogging, είναι οι φιλίες που έχουν αναπτυχθεί. Φιλίες που δεν κοιτάνε ηλικία, φύλο και απόσταση, αλλά στηρίζονται σε μια κοινή αγάπη: την κουζίνα. Είναι λογικό και φυσικό να έχουν αναπτυχθεί φιλίες με ανθρώπους που καθημερινά ανταλάσσουμε ιδέες. Με κάποιους λιγότερο με κάποιους περισσότερο, κάποιοι δένονται μεταξύ τους λόγω ηλικιακής ομάδας ή χρονικής ταύτισης που ξεκίνησαν το μπλογκ τους, ακόμα-ακόμα δένονται αν ταιριάζουν αισθητικά αυτά που κάνουν (πρωτότυπες συνταγές, φωτογράφηση κλπ). Πάντα υπάρχει κάποια αιτία που δένονται περισσότερο κάποιοι. Πολλοί από μας έχουμε ακόμα ακόμα συναντηθεί. Και παρόλο που δεν γνωριζόμαστε ουσιαστικά, όταν συναντιόμαστε είναι σαν να γνωριζόμαστε από χρόνια, αφού καθημερινά μιλάμε μέσα από τα μπλογκ μας.

Ένα άλλο ευχάριστο σημείο αυτών των σχέσεων, είναι ότι οι μπλόγκερς που έχουμε συνδεθεί λίγο παραπάνω (ή καμιά φορά και ελάχιστα τολμώ να πω), σκεφτόμαστε τον αλλον όταν πρόκειται για υλικά. Gadgets που δεν μπορεί να βρει λόγω απόστασης και τόπου κατοικίας, μπαχαρικά, υλικά, φρούτα, σπάνια βότανα, πολύτιμα βιβλία κλπ. Κατά καιρούς, το ταχυδρομείο πρέπει να μας ευγνωμονεί, γιατί υλικά πάνε κι έρχονται σε όλο τον κόσμο. Μερικά από τα πιο "κουφά" υλικά που έχω ταχυδρομήσει; Νερατζάκι και πετιμέζι στην Ολλανδία, ρίγανη στην Αμερική (ουπς! μη με ακούσουν τα εκεί ταχυδρομεία!!!), κουλούρες στην Κρήτη και στην Εύβοια, ηλιόσπορους στη Γερμανία, λικέρ σε διάφορα μέρη. Το πιο κουφό απ' όλα: σπόρους κεφίρ με το ταχυδρομείο (καλά ακούσατε) οι οποίοι δεν έπαθαν τίποτα. Βρήκα τρόπο να τους ταχυδρομώ ΧΩΡΙΣ βάζο και πάνε μια χαρά!
Αντίστοιχα έχω λάβει δεκάδες (για να μην πω παραπάνω) δώρα, υλικά, gadgets από μπλόγκερς από  την Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο. Πολλές φορές θέλω να σας τα δείξω όλα αυτά που έρχονται, αλλά στο τέλος ντρέπομαι και δεν το κάνω. Είναι τόσα πολλά που ντρέπομαι να τα επιδεικνύω και τόσα πολύτιμα για μένα, που τελικά τα κρατάω μόνο για μένα. Όσοι κατά καιρούς με σκέφτεστε, ξέρετε ποιοι, σας ευχαριστώ θερμά!

Τώρα τελευταία, η Ξανθή είχε πάει στα μέρη της. Γύρισε πίσω με πολύτιμα λάφυρα. Ζηλεύω όλες όσες ξέρετε και μαζεύετε ρίγανη και άλλα βότανα. Παρόλο που μένω σε εξοχή, δεν ξέρω να μαζεύω τέτοια πράγματα. Εδώ, μόλις πριν λίγα χρόνια κατάλαβα ότι ο θάμνος με τους επικίνδυνους καρπούς στην αυλή μου ήταν βατόμουρα!. Είμαι παιδί της πόλης. Τι να κάνω; Χαχα!

Η πρόταση έπεσε στο facebook. Βρήκα σαμπούκο. Θέλεις;;; Αν ήθελα λέει! Ο σαμπούκος, τα κράνα, όπως και άλλα άγρια φρούτα, λείπουν από τη συλλογή μου λόγω τοποθεσίας. Φυσικά και ήθελα και η Ξανθή φρόντισε για μένα! Μια και δυο με το που γύρισε, έβαλε στο ΚΤΕΛ σαμπούκο και προυνούς και τα παρέλαβα την ίδια κιόλας μέρα! 

Και να που οι πολύτιμες μπίλιες, μαύρες σαν πανάκριβο χαβιάρι, βρίσκονταν στα χέρια μου! Ήθελα να τις κανακέψω, να τις καλοπιάσω και να τις μεταχειριστώ με τον καλύτερο τρόπο!

Τα σκούρα κόκκινα φρούτα, ήμερα και άγρια, κάνουν τα καλύτερα λικέρ, μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού κατά τη γνώμη μου! Εκείνο το μοναδικό σκούρο κόκκινο-μαύρο χρώμα που έχουν, δίνει ένα εκπληκτικό αποτέλεσμα τόσο σε γεύση όσο και σε τελικό χρώμα!

Ένα μέρος των πολύτιμων καρπών, μπήκαν σε γυάλα για να γίνουν λικέρ. Περιμένω πώς και πώς να δοκιμάσω το αποτέλεσμα! Τα υπόλοιπα, έγιναν γλυκό του κουταλιού. Καταπληκτική γεύση!

Για το σαμπούκο (ή ζαμπούκο, αφροξυλιά ή κουφοξυλιά) μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά εδώ. Μια μικρή έρευνα, θα σας πείσει για το πόσο πολύτιμο φυτό είναι! Φωτογραφίες του φυτού και των καρπών, μπορείτε να δείτε εδώ.

Γλυκό κουταλιού σαμπούκος

Υλικά

480 γρ. σαμπούκος
680 γρ. ζάχαρη
3 κούπες νερό
χυμό ενός λεμονιού

Εκτέλεση

Καθαρίζουμε και πλένουμε τον σαμπούκο (ΠΡΟΧΟΧΗ γιατί βάφει!)
Βράζουμε μαζί με τη ζάχαρη και το νερό για 10 λεπτά, ενώ ξαφρίζουμε προσεχτικά.
Σβήνουμε τη φωτιά και αφήνουμε πάνω στο μάτι μέχρι την επόμενη μέρα.
Την επόμενη μέρα ξαναβράζουμε για 10-15 λεπτά μέχρι να δέσει το σιρόπι.
Προσθέτουμε το χυμό λεμονιού και φυλάμε σε καθαρά βάζα.

Σερβίρετέ το με ελληνικό καφεδάκι και ένα ποτήρι παγωμένο νερό! Ας εκτιμήσουμε τα γλυκά κουταλιού! Είναι παραδοσιακά, είναι υγιεινά, και το μόνο που περιέχουν είναι ζάχαρη! Λίπος μηδέν!

 
Την πρώτη μέρα, είχα βάλει λιγότερο νερό και ζάχαρη, αλλά είδα την επόμενη ότι ήθελα να περισσεύει το σιρόπι, οπότε πρόσθεσα νερό και ζάχαρη. Οι αναλογίες που δίνω εδώ, είναι οι τελικές.

Να θυμάστε ότι στα γλυκά κουταλιού και στις μαρμελάδες, η πυκνότητα και το δέσιμο φαίνονται μόνο αφού κρυώσουν.

Τα άγρια φρούτα θάμνων όπως ο σαμπούκος, συχνά περιέχουν σποράκια. Εμένα δεν μου ήταν καθόλου δυσάρεστα στο μάσημα. Σε μερικούς, δεν αρέσει να βρίσκουν τα σποράκια, άρα αυτό το γλυκό, δεν κάνει γι΄ αυτούς. Εμένα, ειδικά στις μαρμελάδες και στα γλυκά κουταλιού δεν με πειράζουν! Ήταν χαρακτηριστικό στον σαμπούκο, που όταν ήταν πια έτοιμος, τα σποράκια, καθώς τα μασούσα, έμοιαζαν να είναι ζαχαρωμένα. Αρχικά σκέφτηκα μήπως όντως μου ζαχάρωσε το γλυκό, αλλά έτσι παρέμεινε κι όταν πρόσθεσα επιπλέον σιρόπι. Δεν το έχω βάλει στο ψυγείο και αντέχει μια χαρά από τις αρχές του περασμένου μήνα που το έφτιαξα. Όπως φαίνεται δεν θα μπει και σε ψυγείο, γιατί πολύ απλά, δεν θα το βρει το τέλος του μήνα. Συχνά συνοδεύει το γιαουρτάκι μου και είναι φανταστικό!

Τόσο φανταστικό, που όταν το βάζω σε πιατάκι για να φάω, είναι αδύνατον να μην γλύψω με το δαχτυλάκι μου! :-)

Ευχαριστώ Ξανθή!

Καλό Σαββατοκύριακο!